Πριν από μερικούς μήνες, κατά τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014, εκλέχθηκαν οι νέοι πρυτάνεις των διαφόρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας. Οι φετινές πρυτανικές εκλογές διεξήχθησαν για πρώτη φορά σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, κατά τον οποίο μείζονα ρόλο στη συγκεκριμένη διαδικασία διαδραματίζουν τα λεγόμενα Συμβούλια Ιδρυμάτων.
Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από τις φοιτητικές κινητοποίησεις και αντιδράσεις ενάντια στον νόμο-πλαίσιο Διαμαντοπούλου καθώς και ενάντια στην ανάδειξη των εν λόγω συμβουλίων που προβλέπονται από αυτόν, τα οποία στόχο έχουν να «εξασφαλίσουν και να διαφυλάξουν» την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων (βλ. διαγραφές φοιτητών, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, κοκ). Η «συμβολή» τους και στην ανάδειξη των νέων πρυτάνεων και προέδρων έγινε αισθητή το προηγούμενο διάστημα και έφερε ξανά στο προσκήνιο ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αντιδραστική τους φύση.
Με τα Συμβούλια Ιδρυμάτων, λοιπόν, να είναι τα πλέον αρμόδια για τη συνολική διαδικασία επιλογής πρύτανη, είδαμε, από το σύνολο των προσώπων που υπέβαλαν υποψηφιότητα, να επιλέγονται μέχρι τρία, ώστε ένα από αυτά να εκλεγεί μελλοντικός πρύτανης. Έτσι, ορισμένοι υποψήφιοι αποκλείστηκαν, ενώ άλλοι προωθήθηκαν με αυθαίρετο και ανεξέλεγκτο τρόπο.
Από μαρτυρίες αποκλεισθέντων αποκαλύπτεται ότι κριτήριο για την επιλογή των υποψηφίων δεν αποτέλεσαν τα «επιστημονικά προσόντα» αλλά η στάση των τελευταίων σε μια σειρά από ζητήματα που έχουν να κάνουν με το νόμο Διαμαντοπούλου. Ενδεικτικές είναι οι ερωτήσεις που υποβλήθηκαν στους υποψηφίους κατά τη συνέντευξή τους από τα μέλη των Συμβουλίων: «Αν οι φοιτητές πραγματοποιήσουν κινητοποιήσεις εντός του Ιδρύματος εσείς τι θα κάνετε; Θα φωνάξετε την αστυνομία;», «Γνωρίζουμε ότι έχετε τεθεί κατά της εφαρμογής του νόμου για τα ΑΕΙ. Έχετε ακόμα τις ίδιες απόψεις;», «Μεταξύ των συνεργατών σας είναι και ορισμένοι που στάθηκαν ενάντια στον νόμο. Γιατί τους επιλέξατε;».
Χαρακτηριστικά είναι επίσης τα ερωτήματα που τέθηκαν από τα μέλη του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Πατρών, ακριβώς όπως αυτά διατυπώθηκαν, σύμφωνα με τα πρακτικά που είναι δημοσιευμένα στην επίσημη ιστοσελίδα του εν λόγω Πανεπιστημίου: «Πώς σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε σοβαρότατα προβλήματα ανομίας, όπως είναι π.χ. οι καταλήψεις, οι λεγόμενες «απεργίες-καταλήψεις» και οι απεργίες χωρίς την αντίστοιχη περικοπή μισθών;», «Έχετε κάποιο σχέδιο για το πώς μπορεί το Πανεπιστήμιο Πατρών να προσελκύσει κονδύλια από μη-κυβερνητικές πηγές;», «Ποια είναι η άποψή σας για την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα;»
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι, προϋποθέσεις για να δώσουν τα Συμβούλια το εισιτήριο προς την κάλπη στον εκάστοτε υποψήφιο, αποτέλεσαν η κατάθεση πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης, η διάθεση για εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι εγγυήσεις για επιβολή «του νόμου και της τάξης» στα Πανεπιστήμια. Υποψήφιοι που διαφοροποιήθηκαν, έστω και στο ελάχιστο, απέναντι στο νόμο ή που δεν ενέπνευσαν εμπιστοσύνη όσον αφορά στις προθέσεις τους για «αυστηρή» διοίκηση του Πανεπιστημίου, απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σε μία περίοδο που ο ελληνικός λαός στενάζει από τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, σε μία περίοδο που επιχειρείται με κάθε τρόπο η ευθυγράμμιση και η πιστή υποταγή στις εντολές των ξένων πατρώνων για κατάργηση κάθε δικαιώματος λαού και νεολαίας, είναι φανερό ότι στο τελευταίο σκαλοπάτι της εκπαίδευσης είναι «αναγκαία» άτομα στο τιμόνι, πρόθυμα να εφαρμόσουν σπιθαμή προς σπιθαμή, από το Α έως το Ω, όλες τις διατάξεις του εκτρωματικού, αντιεκπαιδευτικού νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, να βάλουν μπροστά τις διαγραφές των φοιτητών, τα δίδακτρα, την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων. Είναι αναγκαία άτομα που θα ανοίξουν τις πόρτες των Ιδρυμάτων σε ιδιώτες απαλλάσσοντας έτσι το κράτος από το «ενοχλητικό» δημόσιο Πανεπιστήμιο. Είναι αναγκαία άτομα που θα διαγράψουν μια για πάντα την έννοια του ασύλου από το λεξικό, καταπνίγοντας κάθε φωνή αντίστασης και κάθε κινητοποίηση που αντιτίθεται στην επιχειρούμενη διάλυση του Πανεπιστημίου.
Ένα τέτοιο «αναγκαίο» άτομο συναντάμε και στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ. Πρόκειται φυσικά για τον Θεόδωρο Φορτσάκη, μία ακραία νεοφιλελεύθερη περίπτωση, που από τις πρώτες κιόλας στιγμές της θητείας του έδωσε τον τόνο της «νομιμότητας». Με το λοκ άουτ στην πρυτανεία, με το κλείδωμα των εργαζομένων εντός αυτής, με την κλήση των ΜΑΤ να φυλάνε το κτήριο κ.ά. έβγαλε ασπροπρόσωπα τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ που τον προώθησαν.
Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειωθεί με βεβαιότητα ότι ζητήματα «νομιμότητας» θα ξαναπέσουν στο τραπέζι και μάλιστα πολύ σύντομα, με τελικό σκοπό φυσικά, τη στοχοποίηση του φοιτητικού κινήματος και την πλήρη αποδυνάμωσή του. Γι' αυτό λοιπόν, οι φοιτητές θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση και η στάση τους να μην είναι άλλη από την προάσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων, τη διαφύλαξη ή μάλλον επανακατάκτηση του ασύλου, και την οργανωμένη, μαζική, συλλογική απάντηση και αντίσταση σε όλες αυτές τις προσπάθειες καταπάτησης δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνα και θυσίες, σε όλες τις προσπάθειες φίμωσης της νεολαίας που αγωνίζεται, σε όλες τις προσπάθειες έντασης των ταξικών φραγμών.
Μυρτώ Σ.