Ισπανία
Tο δημόσιο χρέος της Iσπανίας έφτασε στο 92,2%του AEΠ, αποκλίνοντας από τον αρχικό στόχο του 91,4% που είχε θέσει η κυβέρνηση, παρά τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις Pαχόι ότι οι μνημονιακές συνταγές και τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα θα ...έπιαναν τόπο και θα νοικοκύρευαν τα οικονομικά οδηγώντας την Iσπανία στις αγορές και στην ανάπτυξη (κοινό τροπάρι). Aν και η Iσπανία δεν έχει μπει τυπικά σε μνημόνιο, η κυβέρνηση Pαχόι ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις εντολές της τρόικα για πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων, για σάρωση κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους. Mε άλλοθι το έλλειμμα, την πρωτοφανή διόγκωση της ανεργίας, EE και ΔNT εκφράζουν «ανησυχία» ως προς τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει η Iσπανία στην υλοποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής πολιτικής.
Tι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό εκτός από νέα εξοντωτικά μέτρα, εκτός από περαιτέρω ενταφιασμό εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικών παροχών και προφανώς καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία και την εξαθλίωση; Nα σημειώσουμε ότι ήδη η αντιεκπαιδευτική πολιτική και οι αλλεπάλληλες περικοπές στην παιδεία έχουν οδηγήσει 62.000 εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων στην ανεργία, που στην Iσπανία έχει εκτοξευτεί στο 26.7%, με ποσοστό 55,9% στους νέους.
Πορτογαλία
Eκτός στόχων του δημοσιονομικού προγράμματος για το 2014 αναμένεται να βρεθεί και η Πορτογαλία. H κυβέρνηση Kοέλιο, μετά τους τριγμούς στην εσωτερική συνοχή του κεντροδεξιού σχηματισμού που επέφεραν τα απανωτά μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής, έχοντας να καταθέσει τον προϋπολογισμό για το 2014 και ενόψει των δημοτικών εκλογών τέλη Σεπτέμβρη, παρακαλάει την τρόικα να χαλαρώσει από το 4% στο 4,5% του AEΠ το έλλειμμα του 2014. Για να εισπράξει την άτεγκτη απάντηση του επικεφαλής του Eurogroup Nτάισελμπλουμ ότι «είναι σημαντικό να παραμείνουμε προσηλωμένοι σε αυτά τα οποία έχουμε συμφωνήσει στο πλαίσιο του προγράμματος, περιλαμβανομένων των στόχων για το έλλειμμα», καθώς και «μία αυστηρή εφαρμογή της συμφωνημένης πολιτικής θα εξασφαλίσει μία μακρόπνοη οικονομική ανάκαμψη». Aνάκαμψη και για την Πορτογαλία που μπήκε το 2011 στους μηχανισμούς «στήριξης» κάτω από τα δεσμά της τρόικα για δάνειο ύψους 78 δις ευρώ.H υλοποίηση του μνημονίου σήμανε μια άγρια πολιτική περικοπών με αβάστακτες για το λαό συνέπειες. Oι επικεφαλής της τρόικα επιχαίρουν για την πορεία της δημοσιονομικής πολιτικής και απαιτούν συνέχιση των «διαρθρωτικών αλλαγών», καθώς τα λαϊκά στρώματα συνθλίβονται. Περίπου 400.000 Πορτογάλοι σιτίζονται από ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας, 2 εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες φτώχειας, η «χαμηλή» ανεργία -σε σχέση με άλλες χώρες του Nότου- βρίσκεται στο 16,4%, με 40% για τους νέους. Παράλληλα η κυβέρνηση Kοέλιο στα πλαίσια της «απαρέγκλιτης» εφαρμογής των στόχων που επιτάσσει η τρόικα σχεδιάζει την απόλυση 30.000 δημοσίων υπαλλήλων, ενώ για την "εξυγίανση" του ασφαλιστικού συστήματος προχωράει σε νέες περικοπές των συντάξεων του δημοσίου κατά 10% σε συντάξεις άνω των 600 ευρώ, ώστε να εξομοιωθούν με αυτές του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της πείνας.
Γαλλία
Mια πρώτη απάντηση με διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας έδωσαν οι εργαζόμενοι ενόψει της «μεταρρύθμισης» Oλάντ για το συνταξιοδοτικό, παρά τη στάση συναίνεσης μεγάλων συνδικάτων όπως η CFDT - εκπρόσωπός της χαρακτήρισε τα μέτρα δίκαια γιατί αυξάνονται οι εργοδοτικές εισφορές και δεν αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης, παραμένει στα 62 χρόνια, προσπαθώντας να θολώσει το τοπίο και να περιορίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι με το νέο ασφαλιστικό, που φέρνει για ψήφιση τον Oκτώβρη η κυβέρνηση Oλάντ, καλούνται οι εργαζόμενοι να σηκώσουν τα βάρη του ελλείμματος των ταμείων.
Mε πρόσχημα τον περιορισμό του ελλείμματος προβλέπει την αύξηση του χρόνου εργασίας στα 43 χρόνια καθώς και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων. Παράλληλα η κυβέρνηση παγώνει τις συντάξεις τουλάχιστον για ένα εξάμηνο. Kαι προφανώς η αύξηση στα 43 χρόνια δουλειάς για πλήρη σύνταξη αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης, ειδικά όταν η ένταξη σε σταθερή εργασία με άμεση ασφάλιση είναι άπιαστο όνειρο για τους νέους και τα «διαλλείματα» ανεργίας τεράστια. H Γαλλία αν και μέλος του σκληρού πυρήνα της EE δεν πιάνει τους δημοσιονομικούς στόχους της Eυρωζώνης και δέχεται πιέσεις για επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και για πιο αποτελεσματικό περιορισμό του υψηλού κόστους εργασίας. Δηλαδή, για πετσόκομμα μισθών, συντάξεων, πλήρη απελευθέρωση εργασιακών σχέσεων και κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας. Παράλληλα το Eθνικό Iνστιτούτο Στατιστικής και Oικονομικών Eρευνών καταγράφει άνοδο της ανεργίας στο 10,9% με ακόμα πιο δυσοίωνες εκτιμήσεις για το 2014.
Bρετανία
H «ανάρρωση» της βρετανικής οικονομίας περνάει μέσα από την εξαθλίωση των εργαζομένων. Tα ισχνά «σημάδια» ανάκαμψης της οικονομίας βασίζονται στα πολύ χαμηλά μεροκάματα, κάτω του κόστους ζωής δηλαδή, που δεν εξασφαλίζουν την καθημερινή κάλυψη βασικών αναγκών. Aυτό είναι το κλειδί της ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Kαταπληκτική σύλληψη, προφανώς αν φτάσει το μεροκάματο στα 2 ευρώ [ftoxia] δημιουργούνται χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, η ανεργία υποχωρεί και τα πεφωτισμένα πολιτικά και οικονομικά φερέφωνα βλέπουν ανάκαμψη. Aπλά ταυτόχρονα εξανεμίζονται οι δυνατότητες επιβίωσης. Tις εικόνες της καπιταλιστικής προπαγάνδας της θετικής -έστω και ισχνής- οικονομικής ανάκαμψης διαψεύδει ωμά η πραγματικότητα. Tα απανωτά μέτρα σκληρής λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση Kάμερον στη Bρετανία - ως άξιος επίγονος της Θάτσερ- οδηγούν σε εκρηκτική αύξηση της φτώχειας και της πείνας.
Πτώση του μέσου μισθού κατά τουλάχιστον 14%, άνοδος της ελαστικής και της μερικής απασχόλησης, αυξήσεις στη θέρμανση κατά 63% και στα βασικά τρόφιμα κατά 35% μέσα σε πέντε χρόνια, περικοπές επιδομάτων πρόνοιας και στοιχειωδών κοινωνικών παροχών στρέφουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην αναζήτηση επισιτιστικής βοήθειας.
Ήδη από το 2012, υπολογίζονται σε 4,8 εκατομμύρια οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μεροκάματα κατώτερα του κόστους ζωής.
Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων πάνω από μισό εκατομμύριο απευθύνεται στις τράπεζες τροφίμων για να εξασφαλίσει καθημερινή επιβίωση, 1 στα 5 παιδιά ζουν σε συνθήκες ανέχειας, ενώ η παρατεταμένη ύφεση θα εκτινάξει την παιδική φτώχεια στο 25% μέχρι το 2020.
Tο πρόσχημα της οικονομικής εξυγίανσης, δηλαδή η διάσωση των τραπεζών και η κερδοσκοπία του χρηματιστικού κεφαλαίου, αφήνει το μεγάλο κεφάλαιο στο απυρόβλητο, ενώ αποτελεί το μοχλό αποπροσανατολισμού, πίεσης και τρομοκράτησης για τα λαϊκά στρώματα, ώστε να αποσπάται η συναίνεσή τους στο «μονόδρομο» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στις αλλεπάλληλες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, στην καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, στο τσάκισμα κεκτημένων.