Καμιά "τάξη" και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί
πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων
Η ιμπεριαλιστική ΕΕ μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της
1. Παρά την τεράστια πίεση, τους εκβιασμούς και τις απειλές που ασκήθηκαν στο λαό της Βρετανίας από τα κυρίαρχα κόμματα των Συντηρητικών του Κάμερον και των Εργατικών του Κόρμπιν, καθώς και απ' όλες τις μεγάλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για παραμονή στην ΕΕ, η πλειοψηφία του βρετανικού λαού ψήφισε υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ, ρίχνοντας σε βαθιά πολιτική κρίση τη Βρετανία, την ΕΕ και το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ήδη ο Κάμερον ανακοίνωσε πως θα παραιτηθεί, ο Κόρμπιν παλεύει να το αποφύγει, η βρετανική αστική τάξη και τα πολιτικά της κόμματα είναι βαθιά διχασμένα, Σκωτία και Β. Ιρλανδία θέτουν ζήτημα απόσχισης από το Ηνωμένο Βασίλειο, πολιτική αναστάτωση κυριάρχησε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες την προηγούμενη Τρίτη για το Brexit, ο Κέρι, από τις ΗΠΑ, έσπευσε στην Ευρώπη για κατεπείγουσες συνομιλίες, ενώ συνεχίζεται η οικονομική αναστάτωση και καταβύθιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το βρετανικό δημοψήφισμα αποτέλεσε την αφορμή και τον καταλύτη για την εκδήλωση όλων των αντιθέσεων που συσσωρεύονταν και οξύνονταν αδιάκοπα την προηγούμενη περίοδο, προκαλώντας την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η υπερψήφιση του “ Έξω”, από τα πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα, εκφράζει την αποδοκιμασία και καταδίκη της αντιδραστικής πολιτικής που εφαρμόζεται τόσο στην ΕΕ, όσο και στη Βρετανία από την κυβέρνηση Κάμερον. Ο λαός της Βρετανίας αποδοκίμασε και καταδίκασε, με την ψήφο του, την κατεδάφιση όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, την αιματηρή εξοντωτική λιτότητα με την εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου που δέχεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης από την πολιτική των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιεί τα κέρδη του και να εξασφαλίζει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά κέντρα. Είναι, οι ίδιοι λόγοι που ο γαλλικός λαός βρίσκεται εβδομάδες στους δρόμους σε μεγάλους απεργιακούς αγώνες, αποδοκιμάζοντας και καταγγέλλοντας την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης Ολάντ. Είναι, στο βάθος, οι ίδιοι λόγοι που ξεσήκωσαν και ξεσηκώνουν το λαό μας σε μεγάλους, παρατεταμένους αγώνες ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ και των ντόπιων κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Αν οι δυνάμεις που ηγούνται στο “Έξω” συγκροτούνται, κατά κύριο λόγο, από αστούς εθνικιστές που εναντιώνονται στο Βερολίνο και ονειρεύονται το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Βρετανίας με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να μείνουν άφωνοι και αμέτοχοι οι λαϊκοί αγωνιστές μπροστά στην κρίσιμη κατάσταση που διαμορφώνεται και να “ξεχάσουν” την πάλη ενάντια στην ΕΕ και το στόχο της αποχώρησης κάθε χώρας – μέλους, από αυτήν τη λυκοσυμμαχία, κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο “έξω” και το “μέσα” (“ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”, όπως είπε ο Κουτσούμπας).
Μια τέτοια υποτιθέμενη “αντικαπιταλιστική” στάση στην πράξη όχι μόνο εγκαταλείπει τον αγώνα ενάντια στην ΕΕ και αρνείται να υποστηρίξει το πολιτικό αίτημα εξόδου κάθε χώρας αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους θιασώτες του “μέσα”, αλλά ταυτόχρονα σπρώχνει και παραδίδει πλατιά λαϊκά στρώματα που εναντιώνονται στην ΕΕ να μπουν κάτω από την επιρροή των εθνικιστικών, ακροδεξιών ή και φασιστικών δυνάμεων που δημαγωγούν ασύστολα και καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα των πλατιών λαϊκών μαζών.
Επειδή μια σειρά αντιδραστικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τη χώρα μας εμφανίζονται να υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ και να υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα, αυτό δε σημαίνει για τους κομμουνιστές πως θα απαρνηθούν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για το γκρέμισμα της κυριαρχίας της ΕΕ και για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, θα ήταν μεγάλο σφάλμα αν τα εκατομμύρια των Βρετανών που υποστήριξαν το “'Έξω” ή τα εκατομμύρια των Ελλήνων που υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ θα τα χαρίζαμε στους Βρετανούς εθνικιστές και στους ντόπιους φασίστες.
Σταθερά και αποφασιστικά, όπως παλεύουμε και στη χώρα μας με κεντρικό σύνθημα “Έξω από την ΕΕ”, συνδέοντας αυτό τον αγώνα με ριζικές εσωτερικές κοινωνικές αλλαγές, ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, έτσι και στη Βρετανία, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, υποστηρίζουμε το ίδιο σύνθημα από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.
Παλεύοντας ταυτόχρονα να μην εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση και ο αγώνας για την έξοδο από την ΕΕ σε αστικά, εθνικιστικά και φασιστικά κόμματα, ξεσκεπάζοντας την ύπουλη “φιλολαϊκή” και “αντισυστημική” προπαγάνδα και τα κάλπικα αντιδραστικά τους συνθήματα, αποκαλύπτοντας πως όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την υπεράσπιση των πραγματικών εθνικών και ταξικών συμφερόντων του λαού, αλλά είναι η έκφραση ενός αντιδραστικού εθνικισμού, μιας σοβινιστικής και αντιμεταναστευτικής υστερίας, εργαλείο στα χέρια τυχοδιωκτικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το μίσος ανάμεσα στους λαούς και να τους σύρουν σε καταστροφικές περιπέτειες, διαιωνίζοντας την πιο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών τους.
Αντιπαραθέτοντας στη χώρα μας στην πολιτική της ευρωδουλείας και αμερικανοδουλείας την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, το αίτημα “Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ” καθόλου δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να την εφαρμόσουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και τα πολιτικά κόμματα που την υπηρετούν.
Αντίθετα, από τη σκοπιά μας, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον αγώνα για ριζική, κοινωνική αλλαγή στη χώρα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας.
3. Από τη στιγμή που προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα σε μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης και είχε αυτό το αποτέλεσμα, ο σπόρος της διάσπασης, του τεμαχισμού και της αποσύνθεσης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ έχει πέσει.
Μπορεί οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις της Βρετανίας, που προετοίμασαν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, να είχαν βασικό στόχο τη διεκδίκηση καλύτερων θέσεων στα πλαίσια της ΕΕ, αποσπώντας ανταλλάγματα από τους βασικούς ανταγωνιστές τους, Γερμανία και Γαλλία, όμως η όλη τροπή των εξελίξεων, με την υπερψήφιση του “Έξω”, θέτει για πρώτη φορά σε δοκιμασία την ίδια την υπόσταση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού που ακούει στο όνομα της ΕΕ.
Οι αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό της Βρετανίας όσο και στους κόλπους της ΕΕ και στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα, κλονίζοντας τη σταθερότητα στον καπιταλιστικό κόσμο, προκαλώντας όλο και νέες εκδηλώσεις κρίσης, οξύνοντας, παρά πέρα, τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Οι εξελίξεις που σημειώνονται με τις έντονες διαιρέσεις και ανακατατάξεις στην ΕΕ είναι αποτέλεσμα του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Μέσα από την οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 και συνεχίζεται με τη μια ή την άλλη μορφή μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα ενισχυμένος βγήκε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που προώθησε την οικονομική και πολιτική ηγεμονία του στην ΕΕ.
Το Βερολίνο οργάνωσε και προώθησε τα ηγεμονικά του σχέδια αξιοποιώντας, κατάλληλα, την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρέθηκαν οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες, αλλά και η Γαλλία.
Με την απειλή της χρεοκοπίας, της οικονομικής καταστροφής και της εξόδου από την Ευρωζώνη, έθεσε μια σειρά χώρες, με πρώτη τη δική μας, κάτω από την επιτροπεία της τρόικας, και επεμβαίνει άμεσα στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις των χωρών του νότου, επιβάλλοντας κυβερνήσεις πρόθυμες να εφαρμόσουν, απαρέγκλιτα, την πολιτική που εκπορεύεται από το Βερολίνο.
Η ανατροπή των προηγούμενων Συνθηκών της ΕΕ και η επιβολή νέων, ακόμη πιο αντιδραστικών για τους λαούς και επωφελών για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη, αντανακλούσε τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώθηκαν ανάμεσά τους, καταδείχνοντας πως κάθε μεταβολή στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών επιφέρει ανατροπές των συνθηκών, αντίστοιχα, στα πλαίσια ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού για την επιβολή της κυριαρχίας του πιο ισχυρού πάνω στους υπόλοιπους.
Αν αυτά ήταν και παραμένουν τα ηγεμονικά, επεκτατικά σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αυτό δε σημαίνει ότι θα προχωρούσαν απρόσκοπτα και, πολύ περισσότερο, ότι θα εξασφάλιζαν τη σταθερότητα στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ.
Αντίθετα, ήδη, έχουν προσκρούσει σε μεγάλα εμπόδια. Οι νικητές του πολέμου, Βρετανοί ιμπεριαλιστές, που βρέθηκαν σε υποδεέστερη θέση απέναντι στους ηττημένους, αρνούνταν να αποδεχτούν μια τέτοια πραγματικότητα, υπονομεύουν και τορπιλίζουν το οικοδόμημα της ΕΕ, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, καταφέρνοντας ισχυρό πλήγμα στα ηγεμονικά σχέδια του Βερολίνου.
Αν τελικά κυριαρχήσει στο Λονδίνο το τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζει το “Έξω”, η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ θα καταστεί αναπόφευκτη, και μια ενδεχόμενη επικράτηση των Ρεπουμπλικανών στις εκλογές των ΗΠΑ το φθινόπωρο μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις στη διαμόρφωση μετώπων και να επιφέρει μεγάλες ανακατατάξεις και αναδιατάξεις στο ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην παγκόσμια σκηνή.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ξεκαθαριστεί αν η πορεία αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ θα γίνει οριστική και αμετάκλητη, αποτέλεσμα ενός ευρύτερου επανακαθορισμού της διεθνούς πολιτικής του Λονδίνου (ακόμη πιο στενής σχέσης με τις ΗΠΑ και όξυνσης των σχέσεών του με την ΕΕ) ή κάτω από την πίεση των δυνάμεων του “μέσα” στη Βρετανία, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, θα υπάρξει σταδιακά αναδίπλωση, επανάκαμψη και αναζήτηση ενός συμβιβασμού στα πλαίσια της ΕΕ.
Παρίσι και Βερολίνο σκληραίνουν τη στάση τους και πιέζουν το Λονδίνο να ξεκαθαρίσει άμεσα τη θέση του, διαβλέποντας το κλίμα γενικευμένης κρίσης και αστάθειας που κυριαρχεί στην Ευρώπη και την απειλή νέων αποχωρήσεων.
Σε κάθε περίπτωση το οικοδόμημα της ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ ύστερα από 60 χρόνια βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή και απειλείται με διάσπαση.
Αυτό που εμφανίστηκε από τους θιασώτες και προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και την Ευρώπη σαν κάτι σταθερό και αδιατάρακτο, ο περίφημος “Ευρωμονόδρομος”, η περιβόητη “ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση”, στην οποία όφειλαν οι ευρωπαϊκοί λαοί να υποταχθούν σαν μια διαμορφωμένη αδήριτη πραγματικότητα, σαν μια δήθεν νομοτελειακά συντελούμενη διαδικασία, αποκαλύπτεται και καταρρίπτεται με πάταγο από τις εξελίξεις σαν κάτι σάπιο, ασταθές και προσωρινό. Και όλες οι κραυγές περί “ευρωμονόδρομου”, όλα τα προηγούμενα χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αντιδραστική προπαγάνδα για την άσκηση ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας προκειμένου να παραλύσουν την αντίσταση των λαών στη βάρβαρη πολιτικής τους.
Το βρετανικό δημοψήφισμα ήρθε να καταδείξει πως ασυμβίβαστες αντιθέσεις φέρνουν σε αντιπαράθεση τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ για το ποιος θα κυριαρχήσει πάνω στον άλλο και ότι οι μεταξύ τους συμφωνίες και συμβιβασμοί είναι προσωρινοί και σχετικοί, αντανακλούν κάθε φορά το δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων, υπόκεινται σε συνεχείς τροποποιήσεις και γίνονται στα πλαίσια ενός μόνιμου και άγριου ανταγωνισμού.
Μπορεί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να κάνουν συμφωνίες, να υπογράφουν Συνθήκες και Σύμφωνα, ακόμη να συγκροτούν πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, όμως στο βάθος, κάτω από το κάλυμμα αυτών των συμφωνιών, βυσσοδομεί ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός που τα αποτελέσματά του εκδηλώνονται με διάφορες μορφές όταν αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων, προκαλώντας τη συνεχή όξυνση των θεμελιωδών αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου.
Η περίφημη τοποθέτηση του Λένιν για την Ενωμένη Ευρώπη στο έδαφος του καπιταλισμού (“Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”) είναι επίκαιρη όσο ποτέ. “Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Με αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών ...με ποιο σκοπό; Μόνο με σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και την Αμερική”. “...Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές...”.
4. Η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης εξακολουθούν να υφίστανται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, με το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση, τη ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, την άγρια οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση, την επιβολή ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα.
Καμιά “τάξη” και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας, που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης.
Δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία που είχε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος στις εξελίξεις, αλλά δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί και η πραγματική αξία του, όταν γνωρίζουμε ποια σημασία αποδίδουν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν και οι ευρωπαϊκοί λαοί (Γαλλία, Ολλανδία) είπαν “όχι” στο “Ευρωσύνταγμα”, πριν μια δεκαετία, καταδικάζοντας τα αντεργατικά σχέδια των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ και φρενάροντας τους σχεδιασμούς τους, αυτοί, παρακάμπτοντας το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων και τη θέληση των λαών, το επανέφεραν στη συνέχεια με τη μια ή την άλλη μορφή και το μεταβάπτισαν σε “Μεταρρυθμιστική Συνθήκη”, διατηρώντας το βασικό αντιδραστικό του περιεχόμενο.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στη Βρετανία. Να υπερισχύσουν οι δυνάμεις του “μέσα”, ακυρώνοντας την έξοδο από την ΕΕ.
Μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα που θα συνδέσει την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ με την πάλη για ριζικές κοινωνικές ανατροπές σε κάθε χώρα, μετουσιώνοντας και μετασχηματίζοντας σε ένα ανώτερο επίπεδο τη θέληση και διάθεση των λαών, να αποδοκιμάσουν εκλογικά την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για την υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης.
Ο μαζικός λαϊκός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας είναι ο βασικός παράγοντας στον οποίο οφείλουν να στηριχθούν οι κομμουνιστές για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος.
Να παλέψουν έτσι ώστε οι διεκδικητικοί αγώνες να συνδεθούν με τους αγώνες για τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού ξεσκεπάζοντας τη γραμμή των ρεφορμιστικών κομμάτων, που προσπαθούν να υποτάξουν τους μακροπρόθεσμους στόχους του λαού στα γεγονότα της στιγμής.
Ο αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, παρά τα βήματα που έχουν γίνει, συναντά προβλήματα και δυσκολίες λόγω των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αρνητικής επίδρασης διαφόρων λαθεμένων και επικίνδυνων ιδεολογικών ρευμάτων.
Αυτό έχει σα συνέπεια το επίπεδο ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων να υπολείπεται σοβαρά ως προς το μέγεθος της αντιδραστικής επίθεσης.
Θα απαιτηθεί μεγάλη προσπάθεια, πολύχρονος και βασανιστικός αγώνας ώστε τα κομμουνιστικά μαρξιστικά – λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις να διαμορφώσουν ολοκληρωμένα επαναστατικά χαρακτηριστικά και να αποκτήσουν την ικανότητα της συσπείρωσης, οργάνωσης και καθοδήγησης της εργατικής τάξης και του λαού σε επαναστατικούς αγώνες.
Η πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει μόνο αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες λαϊκές, κομμουνιστικές δυνάμεις που, καταπολεμώντας αντιδραστικά, ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε αγώνα ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, σε επαναστατικό αγώνα για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.
26 Ιούνη 2016
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
