Λαός και νεολαία μπροστά σε μεγάλα κοινωνικά προβλήματα – Στο δρόμο του μαζικού, ανυποχώρητου αγώνα
Τις προηγούμενες μέρες συνεδρίασε το Κεντρικό Συμβούλιο της Πορείας και συζήτησε γύρω από βασικά διεθνή και εσωτερικά θέματα της περιόδου, καθώς και γύρω από ζητήματα ανάπτυξης του κινήματος της νεολαίας και της δράσης της οργάνωσης της Πορείας.
Σε ανακοίνωσή του το Κ.Σ. της Πορείας αναφέρει:
Είναι φανερό, από τις πρόσφατες εξελίξεις στον πόλεμο της Ουκρανίας, ότι ο πόλεμος δε θα τερματιστεί σύντομα, όπως δεν θα τερματιστούν σύντομα και οι συνέπειες που τον συνοδεύουν. Η μερική επιστράτευση του Πούτιν, η προσάρτηση των ρωσόφωνων περιοχών μετά τα «δημοψηφίσματα», οι βομβαρδισμοί στο Κίεβο και οι πυρηνικές απειλές από τη μια, οι απρόσκοπτοι εξοπλισμοί των δυνάμεων του Ζελένσκι και το σπάσιμο κάθε διαπραγμάτευσης για ειρηνική επίλυση από την άλλη, υπογραμμίζουν την κλιμάκωση της στρατιωτικής αναμέτρησης, την κλιμάκωση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την ενίσχυση του κλίματος της ρευστότητας και του κινδύνου της ευρύτερης αποσταθεροποίησης.
Στο περιβάλλον της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή μας, δυναμώνουν οι αμερικανονατοϊκές πιέσεις προς τον Ερντογάν για να μπει φρένο στα λοξοκοιτάγματα της Τουρκίας προς τη Ρωσία και την Κίνα, για την παραμονή του στο νατοϊκό μαντρί. Σε αυτό αποσκοπεί και η απόφαση των ΗΠΑ για την έναρξη στρατιωτικών εξοπλισμών της Κύπρου και η ενίσχυση του αμερικανόπνευστου άξονα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου, ως αντίβαρο απέναντι στην Τουρκία. Κίνηση που ανεβάζει το θερμόμετρο της έντασης και των στρατιωτικών εξοπλισμών στην περιοχή.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας σε επίπεδο ρητορικής βρίσκεται στο αποκορύφωμά της με την τουρκική κυβέρνηση και όλο το πολιτικό της σύστημα να αμφισβητούν την ελληνική εδαφική κυριαρχία όλου του Ανατ. Αιγαίου και τον Ερντογάν να διαμηνύει ότι «θα μπουκάρει στην Ελλάδα κάποιο βράδυ».
Απέναντι στην πρωτοφανή τουρκική επιθετικότητα, η κυβέρνηση από τη μια συνεχίζει την πολιτική του ενδοτισμού, καταρρίπτοντας τη μια «κόκκινη γραμμή» μετά την άλλη και από την άλλη βαθύτερα προσδένεται στα δεσμά της ιμπεριαλιστικής «προστασίας», όπως καταμαρτυρούν και τα κολοσσιαία εξοπλιστικά προγράμματα που φορτώνει στην πλάτη του λαού.
Η ΕΕ, με την πέτρα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας να πέφτει στα πόδια της, βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο γύρο οικονομικής κρίσης, με πυρήνα την ενεργειακή κρίση, κάτω από τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής της «ανάπτυξης», της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, της λιτότητας και της εκμετάλλευσης των λαών.
Πάνω στο έδαφος της νέας οικονομικής κρίσης, πάνω στο έδαφος της κατερείπωσης των κοινωνικών μεταπολεμικών κατακτήσεων και της μαζικής εξάπλωσης της φτώχειας, αναπτύσσεται μια νέα πολιτική κρίση που μπορεί να απειλήσει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πάνω σε αυτό το έδαφος προβάλλουν οι εφεδρείες και η πολιτική της ακροδεξιάς που σηκώνουν τους τόνους της αντισυστημικής δημαγωγίας και, με φιλολαϊκή δημαγωγία και με τη μάσκα του πατριωτισμού, προσφέρουν το στήριγμα για τη συνέχιση και εμβάθυνση μιας αντιλαϊκής αντιδραστικής πολιτικής.
Ο λαός και η νεολαία στη χώρα μας, αναπόφευκτα θα βρεθούν το επόμενο διάστημα του χειμώνα, μπροστά σε μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, αντιμέτωποι με την πρωτοφανή ακρίβεια στην ενέργεια και στα καύσιμα, με την έκρηξη όλων των τιμών, με τον πληθωρισμό που καλπάζει και με την ραγδαία μείωση των μισθών, με την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου, με τη φτωχοποίηση.
Η κυβέρνηση, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, από τη μια καθησυχάζει και από την άλλη τρομοκρατεί και εκφοβίζει για να παραλύσει τις αναπόφευκτες αντιδράσεις. Η επιδοματική της πολιτική δεν είναι παρά δημαγωγία χωρίς πραγματικό και ουσιαστικό αντίκρισμα.
Ενώ παράλληλα οξύνει το μέτωπο της καταστολής και της αστυνομοκρατίας, με την πανεπιστημιακή αστυνομία, με το χτύπημα των διαδηλώσεων, με την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια ή στη Μαλαματίνα. Κομμάτι αυτής της πολιτικής, διαχρονικά και τώρα, αποτελεί η υπόθεση των υποκλοπών και η σκοτεινή δράση των μυστικών υπηρεσιών και των παρακρατικών μηχανισμών, που οι αποκαλύψεις με την υπόθεση Ανδρουλάκη αποτέλεσαν πλήγμα προς την κυβέρνηση, στα πλαίσια των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων.
Το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, δεξιά και «αριστερά», κινούνται στα πλαίσια μιας ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου και τα βλέμματα είναι στραμμένα στις εκλογές που θα γίνουν το αργότερο την άνοιξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μία, χωρίς να διαφοροποιείται σε τίποτε επί της ουσίας από τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης, ψηφίζει ολόκληρα νομοσχέδια μαζί της, από την άλλη ξαναζεσταίνει τα κάλπικα διλήμματα του δικομματισμού, τις κάλπικες αυταπάτες για μια… δεύτερη φορά αριστερά, ξαναζεσταίνει και τη θεωρία της χαμένης ψήφου.
Τα κόμματα της ψευτοαριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, κόμματα του κοινοβουλευτικού δρόμου, όταν κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις, άλλοτε ενιαία και άλλοτε διασπαστικά, κατεβαίνουν υποτάσσοντας τον όποιο «κινηματισμό» τους, στους εκλογικούς τους σχεδιασμούς, ως επένδυση για ψηφοφορική εξαργύρωση.
Σε σύμπλευση με τις κορυφές της συνδικαλιστικής ηγεσίας αυτές οι δυνάμεις, χωρίς αντίλογο, συναίνεσαν στην κήρυξη απεργίας από τα μέσα του Σεπτέμβρη για τις 9 Νοέμβρη, περίπου δύο μήνες μετά(!), προαλείφοντας τον εκτονωτικό και εθιμοτυπικό της χαρακτήρα.
Καθώς η οικονομική κρίση αναπτύσσεται και η πολιτική αβεβαιότητα εντείνεται και καθώς οδεύουμε προς εκλογές, επανέρχονται στα πλαίσια της «αριστεράς» οι ναυαγισμένες θεωρίες των ρεφορμιστικών μεταβατικών προγραμμάτων, των εθνικοποιήσεων και του εργατικού ελέγχου, των συνθημάτων του «κάτω η κυβέρνηση» ή διαφόρων μορφών πάλης έξω από το μαζικό κίνημα, που αντιμετωπίσαμε και τα προηγούμενα χρόνια και αποτέλεσαν στηρίγματα της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.
Το προηγούμενο διάστημα στα πλαίσια της πάλης του Μ-Λ ΚΚΕ, αλλά και αυτοτελώς η οργάνωση της Πορείας ανέπτυξε τη δράση της.
Με τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που έγιναν και στις κομματικές εξορμήσεις, με την έκδοση και διακίνηση του περιοδικού, με την έκδοση ανακοινώσεων της Πορείας, της Φοιτητικής Πορείας, της Μαθητικής Πορείας, με τη συμμετοχή, ιδιαίτερα μετά το Πάσχα, στο κομματικό πανελλαδικό σώμα και την επίσκεψη στη Μακρόνησο, στις φοιτητικές εκλογές, με τη δουλειά που έγινε για την προετοιμασία και την πραγματοποίηση του κάμπινγκ, με τις εκδηλώσεις και την λειτουργία των πολιτιστικών μας χώρων. Μια θετική δουλειά που αναπτύχθηκε σε συνθήκες που η πανδημία περιόρισε σε σημαντικό βαθμό τις δυνατότητές μας. Μια δουλειά που πλαισιώνεται από την ύπαρξη ενός σημαντικού αριθμού φίλων και συναγωνιστών, που η οργάνωση της Πορείας πρέπει να αναζητήσει και να συστηματοποιήσει τους δρόμους αγωνιστικής σύνδεσης μαζί τους.
Το επόμενο διάστημα, αναπόφευκτης όξυνσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών πιέσεων και μεγάλων δυσκολιών για το λαό και τη νεολαία, η οργάνωση της Πορείας θα προβάλλει τη μόνη διέξοδο που έχει ουσιαστικό αντίκρισμα στα ογκούμενα προβλήματα της νεολαίας, τη διέξοδο του μαζικού ανυποχώρητου αγώνα. Τη διέξοδο των μαζικών αγώνων, όπως αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας, ενάντια στα μνημόνια και στη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό και το φασισμό, τη διέξοδο των αγώνων που αναπτύσσονται τώρα στην Ευρώπη.
Κόντρα στο σιωπητήριο του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του Βαρουφάκη, που από κοινού υιοθέτησαν στην πανδημία και συνεχίζουν και τώρα. Κόντρα στις κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις και στο ψευδορεαλισμό των «υπεύθυνων προτάσεων» της προσαρμογής στα αστικά πλαίσια και του αφοπλισμού του κινήματος, όπως προτείνουν τώρα για τον κατώτατο μισθό των εργαζομένων –ΝΔ 751, ΣΥΡΙΖΑ 800 και ΚΚΕ 825!
Το κίνημα της νεολαίας έδειξε, όπως με τους αγώνες του ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, παρά τις συμβιβαστικές και διασπαστικές αντιλήψεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του, ότι μπορεί να θέσει αναχώματα στην πολιτική της κυβέρνησης.
Σε αυτό το δρόμο θέλει να συμβάλλει η οργάνωση της Πορείας, προβάλλοντας ένα πραγματικό αριστερό προσανατολισμό, για την ενίσχυση των κοινωνικών και οικονομικών διεκδικήσεων, ενάντια στην ξένη εξάρτηση και καταδυνάστευση της χώρας, ενάντια στους πολεμικούς κινδύνους που γεννούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
