Τέλη Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ και συζήτησε πάνω στην πολιτική κατάσταση και τα οργανωτικά προβλήματα. Τα συμπεράσματα και οι κατευθύνσεις αυτής της συνεδρίασης, τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που έθεσε και η απόφαση που πήρε για την πραγματοποίηση Πανελλαδικής Οργανωτικής Σύσκεψης το Μάη του 2020 περιέχονται στην Απόφαση της ΚΕ που δημοσιεύεται σήμερα. Με βάση αυτή την Απόφαση θα βαδίσει το Μ-Λ ΚΚΕ προς την Οργανωτική Σύσκεψη του Μάη, πραγματοποιώντας στην πορεία μια σειρά πολιτικές εκδηλώσεις και τοπικές συσκέψεις, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα την προσοχή στα προβλήματα της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής πολιτικής.
Α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
1. Αυτό που χαρακτηρίζει τη διεθνή κατάσταση, δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, είναι οι ανακατατάξεις και οι αλλαγές στους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οδηγούν σε κλιμάκωση των ανταγωνισμών και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής, προκαλώντας κρίση και αστάθεια στο διεθνές καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Παρά τις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παραμένουν ακόμη η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό. Ωστόσο, οι πολυδάπανοι και μακροχρόνιοι κατακτητικοί πόλεμοι, που εξαπέλυσαν σε Αφγανιστάν και Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και στη συνέχεια στη Λιβύη και τη Συρία, τα μεγάλα αδιέξοδα και το τέλμα στα οποία έχουν βουλιάξει σήμερα, ύστερα από 20 σχεδόν χρόνια φονικών πολέμων και ανειρήνευτης αντίστασης των λαών αυτών των χωρών, η σφοδρή και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό τους το 2008, η ισχυροποίηση των ανταγωνιστών τους στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν την παγκόσμια ηγεμονική τους θέση, εξασθένησαν τη δύναμη επιβολής των απαιτήσεών τους, ενώ οι κυρίαρχες δυνάμεις στο εσωτερικό τους δεν ήταν ποτέ τόσο διχασμένες, όπως δείχνει η διαδικασία αποπομπής του Τραμπ.
Αυτή ακριβώς η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής τους θέσης στην παγκόσμια σκηνή και η κρίση στρατηγικής που βρίσκονται, κάνουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο, αλλοπρόσαλλο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης.
Με τη «Νέα στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας» και «Άμυνας», που διακήρυξαν οι ΗΠΑ πριν δύο χρόνια, αναγόρευσαν απροσχημάτιστα την Κίνα και τη Ρωσία σε βασικούς εχθρούς τους, απειλώντας ότι «θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο και συγκεκριμένα για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Στρατηγικός σκοπός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι να φρενάρει την ορμητική άνοδο της Κίνας και τη σταθερή επάνοδο της Ρωσίας, αποτρέποντας με κάθε τρόπο μια συμμαχία ανάμεσά τους, και με την εξαπόλυση πολεμικών απειλών να εξαναγκάσει όλες τις άλλες δυνάμεις, στην Ευρώπη και την Ασία, να ευθυγραμμιστούν μαζί του σ’ αυτή την αντιπαράθεση, επιδιώκοντας απεγνωσμένα να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονική του θέση.
Στα τρία περίπου χρόνια διακυβέρνησης Τραμπ, οι ΗΠΑ προχώρησαν στην παραβίαση και κατάργηση κρίσιμων συνθηκών και συμφωνιών που ρύθμιζαν τις σχέσεις τους με άλλα κράτη, όπως η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, η συμφωνία τους με τις χώρες του Ειρηνικού στην Ασία, η συμφωνία Ευρώπης – ΗΠΑ, η συμφωνία για τα πυρηνικά μέσου βεληνεκούς (ΙΝF), ενώ καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας -και αχρηστεύοντας τον ΟΗΕ- προχώρησαν στην καταπάτηση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και αποφάσισαν τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα γενικευμένης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή και νέας σφαγής των Παλαιστινίων από τους δήμιους Ισραηλινούς.
Την ίδια στιγμή ο Τραμπ, πασχίζοντας να διατηρήσει την οικονομική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αλλάζει το οικονομικό τους δόγμα και στέλνει στα αζήτητα την περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Προτάσσει το σύνθημα «πρώτα η Αμερική» και κηρύσσει φανερά και απροσχημάτιστα τον οικονομικό πόλεμο στην Κίνα, βάζοντας τον τελευταίο χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια δασμούς στα εισαγόμενα από αυτήν προϊόντα.
Ταυτόχρονα, προκαλεί ρήγμα στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, επιτίθεται στη Γερμανία και καλεί σε διάλυση της ΕΕ, αφού θεωρεί ότι “μετατράπηκε σε όχημα” του Βερολίνου, και εξυμνεί τη Μ. Βρετανία για την απόφαση εξόδου της. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, Γερμανοί και Γάλλοι, δεν μπορούν να δράσουν σαν παγκόσμιες δυνάμεις έξω και ανεξάρτητα από τα πλαίσια μιας ενοποιημένης ΕΕ. Και δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Επιπλέον, μετά την απόφαση για αποχώρηση της Βρετανίας, το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, απειλείται με διάσπαση και εξασθενεί σημαντικά η ιμπεριαλιστική του δύναμη.
Η Κίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τώρα και τέσσερις δεκαετίες, με μια ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία των καπιταλιστικών κρατών. Έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων, με τις συνθήκες καπιταλιστικού κάτεργου που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό της, ο κινέζικος καπιταλισμός ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, με το κολοσσιαίο σχέδιο «Μια ζώνη-ένας δρόμος», και αποτελεί τη μόνη κρατική δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις ΗΠΑ στο οικονομικό επίπεδο, ενισχύοντας διαρκώς την οικονομική – πολιτική του επιρροή και τη στρατιωτική του δύναμη. Και όλα αυτά μάλιστα στο όνομα ενός κάλπικου «σοσιαλισμού» και μιας αχαλίνωτης ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας, όπως έδειξαν, λίγες μέρες πριν, οι εορτασμοί του καθεστώτος για την επέτειο των 70 χρόνων από την κινέζικη επανάσταση.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός προχώρησε, τα τελευταία χρόνια, σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή. Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία, και η δεύτερη κίνησή του ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που είχε ακόμα πιο βαρύνουσα διεθνή σημασία, αφού σηματοδότησε την επάνοδο της Ρωσίας στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και την ανέδειξε σήμερα, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, ύστερα από την τουρκική εισβολή, στον βασικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα για τον έλεγχο της κατάστασης στη Συρία. Έχοντας εξασφαλίσει, με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα την τελευταία δεκαπενταετία, διαθέτοντας ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα και ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προκαλώντας ανακατατάξεις στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.
2. Καμιά “τάξη” και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας, που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδηρόφρακτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων. Αντίθετα, στο έδαφος ακριβώς μιας τέτοιας πολιτικής που εφαρμόζεται, φουντώνουν ο αντιδραστικός εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.
Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες, στην Ευρώπη, την Ασία και τη λατινική Αμερική.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς διεθνείς προϋποθέσεις, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων.
Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη του πολέμου και η τουρκική εισβολή στη Συρία, τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή εξασθενούν, και αυτό οφείλεται πρωταρχικά στη μακροχρόνια, γενναία αντίσταση των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Β. Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
3. Κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ανταγωνισμοί στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο τη Συρία και τον Περσικό Κόλπο και την εμπλοκή των περιφερειακών χωρών, Τουρκίας, Ισραήλ, Ιράν, Σαουδικής Αραβίας. Η στρατιωτική επίθεση που εξαπέλυσε η Τουρκία στη Συρία για την εξόντωση των Κούρδων και την κατάληψη εδαφών μιας ξένης χώρας, ο βομβαρδισμός των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας πριν ένα μήνα και οι πολεμικές απειλές του Τραμπ απέναντι στο Ιράν, απειλούν να μετατρέψουν όλη αυτή την περιοχή σε ένα θέατρο πολιτικο-στρατιωτικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατιωτική επίθεση που εξαπέλυσε η Τουρκία στη βόρεια Συρία με το «πράσινο φως» της Ουάσιγκτον και της Μόσχας -η δεύτερη μέσα σε δυο χρόνια ύστερα από την εισβολή και κατάληψη του Αφρίν, το Γενάρη του 2018-, παραβιάζοντας βάναυσα την εδαφική ακεραιότητα μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας, αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση των γνωστών τώρα και δυο χρόνια διακηρύξεων των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης της Τουρκίας για «αναθεώρηση» της Συνθήκης της Λοζάνης, που θέτουν ζήτημα αλλαγής συνόρων, τόσο στα νότιο- ανατολικά σύνορα της Τουρκίας, αποσπώντας με πόλεμο εδάφη από τη Συρία και το Ιράκ, όσο και στα δυτικά, οριοθετώντας και «φωτογραφίζοντας» τα σύνορα της «γαλάζιας πατρίδας» στη μέση του Αιγαίου πελάγους και απειλώντας ταυτόχρονα προκλητικά την Κύπρο με επανάληψη της εισβολής του 1974.
Οι Κούρδοι, που πίστεψαν στην «προστασία» των ΗΠΑ, διαπιστώνουν τώρα πως οι «σύμμαχοί» τους δεν δίστασαν στιγμή να τους παραδώσουν στο λεπίδι του Ερντογάν, όπως είχαν κάνει και με την Κύπρο το 1974, γιατί για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό η απομάκρυνση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα επέφερε ανεπανόρθωτο πλήγμα στα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο και τον Καύκασο.
Η είσοδος χιλιάδων «αντικαθεστωτικών» μισθοφόρων, του «ελεύθερου συριακού στρατού» από την Τουρκία όπου είχαν καταφύγει, στο πλευρό του τούρκικου στρατού εναντίον των Κούρδων, και ο στόχος μετεγκατάστασής τους στις κουρδικές περιοχές που έχει θέσει η Τουρκία, μόνο νέα δεινά προμηνύει για την περιοχή.
Κάτω από το βάρος των εξελίξεων η πρόσκληση Τραμπ στον Ερντογάν να επισκεφθεί το Νοέμβρη την Ουάσιγκτον, υπολογίζοντας ότι μέχρι τότε θα έχει καταλάβει το τμήμα της Συρίας που θέλει, καθώς και οι αστραπιαίες επισκέψεις κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων των ΗΠΑ, Πένς και Πομπέο στην Άγκυρα, μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία μιας εξομάλυνσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την κατάσταση στην περιοχή.
Μετά το τέλος των συνομιλιών ανάμεσα στον Αμερικανό αντιπρόεδρο Πενς και την τουρκική ηγεσία, ανακοινώθηκε η επίτευξη «Συμφωνίας» πενθήμερης εκεχειρίας που προβλέπει εκδίωξη των Κούρδων από τα εδάφη τους και τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» 32 χιλιομέτρων στη βόρεια Συρία, τη δημιουργία δηλαδή ενός προτεκτοράτου υπό τον έλεγχο της Τουρκίας και με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Απομένει να διαπιστωθεί τις επόμενες μέρες αν θα εφαρμοστεί αυτή η Συμφωνία και πώς θα αντιδράσουν οι Κούρδοι, η Δαμασκός και η Μόσχα, που την επισκέπτεται σε λίγες μέρες ο Ερντογάν και κατά πόσο θα επιτευχθούν οι επιθετικές, επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας.
Την ώρα που η Ουάσιγκτον άναβε το πράσινο φως στην εισβολή της Τουρκίας και από κοινού με τη Μόσχα απέτρεπε μια καταδικαστική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την στρατιωτική επίθεση, ο Τραμπ ανακοίνωνε οικονομικές «κυρώσεις» ενάντια στην Τουρκία, κάτω από την κατακραυγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης, σε μια αποθέωση της ιμπεριαλιστικής υποκρισίας, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αντιρροπήσει τις έντονες πιέσεις και αντιδράσεις, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ακόμη και από στενούς συνεργάτες του.
Η ανησυχία που εκδηλώνουν επίσης οι ηγέτες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ για την εισβολή και οι όποιες «κυρώσεις» αποφάσισαν δεν αφορούν στο λαό της Συρίας και στην ειρήνη στη Μ. Ανατολή. Αυτό που προκαλεί την ανησυχία τους είναι η διατάραξη των πολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων τους στην περιοχή.
Η έμπρακτη αμφισβήτηση από την πλευρά της Τουρκίας των Διεθνών Συνθηκών που ρυθμίζουν τα σύνορα της περιοχής, με τον πόλεμο στη Συρία, με τις προκλητικές παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, ξεκινώντας γεωτρήσεις μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ, με τις συνεχείς παραβιάσεις και παραβάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου στο Αιγαίο και τα κατά καιρούς στρατιωτικά επεισόδια που τις συνοδεύουν, σε μία γειτονική Μέση Ανατολή που φλέγεται από τις πολεμικές επιχειρήσεις και ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και ενώ συνωστίζονται οι πολεμικές αρμάδες τους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, όλες αυτές οι εξελίξεις ωθούν σε κλιμάκωση της έντασης και δημιουργούν ένα εύφλεκτο έδαφος που απειλεί να πυροδοτήσει επικίνδυνες τυχοδιωκτικές περιπέτειες και συγκρούσεις στην περιοχή μας.
4. Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, ύστερα από την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ξεκίνησε να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και σταδιακά, αφού πέρασε από τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, τώρα διεκδικεί την επαναχάραξη των συνόρων και την κυριαρχία πάνω σε δεκάδες ελληνικά νησιά και βραχονησίδες. Όπως δείχνει η ιστορία, όποιος τρέφει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος άλλης χώρας και εκτοξεύει απειλές ενάντια στην εδαφική της ακεραιότητα, αυτός όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες δεν θα διστάσει να φτάσει μέχρι τον πόλεμο για να τις πραγματοποιήσει.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον ανταγωνισμό τους για τον έλεγχο πάνω στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, που προσλαμβάνει τώρα οξύτατη μορφή λόγω της διαμάχης που ξέσπασε για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και τον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης των χωρών της περιοχής.
Η κυβέρνηση της ΝΔ υπερθεματίζοντας στην πολιτική εθνικής υποτέλειας που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις της ξενόδουλης άρχουσας τάξης, αναζητά στήριξη, προστασία και “δικαίωση” στους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα τους υπερατλαντικούς, δυναμώνοντας τους πολιτικοστρατιωτικούς δεσμούς εξάρτησης με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να εξισορροπήσουν τις πιέσεις της Άγκυρας και να διεκδικήσουν ουσιαστικότερο ρόλο στην περιοχή, προχώρησαν στην αμερικανόπνευστη «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα μας στη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή και θέτοντας σε μεγάλους κινδύνους το λαό μας.
Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση κινείται και η κυβέρνηση της Κύπρου, ποντάροντας στην ίδια αμερικανοστήριχτη «στρατηγική συμμαχία», προσφέροντας τον πλούτο της και αναζητώντας προστασία από αυτούς που ευθύνονται για την τραγωδία της και τα πολύχρονα δεινά της, για να βρεθεί τώρα ξανά έκθετη, μπροστά στους εκβιασμούς της Τουρκίας που απειλεί, είτε με ένα νέο 1974, είτε με μια «λύση» του κυπριακού προβλήματος ίδια και χειρότερη από αυτή που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα, θα πρέπει να καταγγείλουν τη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, την υποδαύλιση του εθνικού μίσους ανάμεσα στις δύο χώρες και τους λαούς, την καλλιέργεια επεκτατικών βλέψεων και αλλαγής συνόρων.
Μόνο ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας, η κοινή πάλη τους ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, ενάντια στην εθνική υποτέλεια και τους εθνικισμούς, είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων και να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και την απαλλαγή τους από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Γ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
5. Ύστερα από την άνοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση, μια νέα πολιτική κατάσταση διαμορφώθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας, που χαρακτηρίζεται από ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής, χτύπημα των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων του λαού, ενίσχυση της πολιτικής της λιτότητας, νέα επίθεση στην Παιδεία, την Υγεία, την Ασφάλιση, την Πρόνοια.
Οι πρώτοι νόμοι και ενέργειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως η ενίσχυση του αντιδραστικού ρόλου τους κράτους (“επιτελικό κράτος”, σύνδεσμοι της ΕΥΠ στις δημόσιες υπηρεσίες, πλαισίωση της κυβέρνησης από στελέχη της “αγοράς”), η επιβολή ενός καθεστώτος αστυνομοκρατίας και τρομοκρατίας (κατάργηση Ασύλου, εκκαθαρίσεις στα Εξάρχεια), η επιτάχυνση των διαδικασιών ξεπουλήματος των δημόσιων υποδομών (ΔΕΗ, Ελληνικό, κ.λπ.), η μεγάλη αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, οι αποφάσεις για την ενίσχυση της καταστολής και του εγκλωβισμού των προσφύγων-μεταναστών σε στρατόπεδα-κολαστήρια δίνουν το στίγμα της αντιλαϊκής – αντιδημοκρατικής πολιτικής την οποία θα συνεχίσει να κλιμακώνει.
Μια πολιτική που προσφέρει πλούσιες κρατικές παροχές, κίνητρα και κερδοσκοπική ασυδοσία στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, την οποία προσπαθεί να συγκαλύψει με κάποια δήθεν φιλολαϊκά ψίχουλα (ελάχιστη μείωση του ΕΝΦΙΑ) και να δημιουργήσει κοινωνικό κλίμα ανοχής στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της κάνοντας λόγο για «ανάπτυξη για όλους».
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και με το νέο πολυνομοσχέδιο που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή. Το νέο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο θεσμοθετεί δεκάδες μέτρα για τη χωρίς όρια επέλαση των ξένων και ντόπιων «επενδυτών». Παράλληλα, και σε συνέχεια των αντεργατικών νόμων του ΣΥΡΙΖΑ, χτυπά καίρια τα συνδικαλιστικά δικαιώματα με το «ηλεκτρονικό μητρώο», που στοχεύει στο φακέλωμα των εργαζόμενων και της συνδικαλιστικής δράσης τους, πλήττει το δικαίωμα στην απεργία, μέσα από την «ηλεκτρονική ψηφοφορία για την κήρυξή της», αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις κλαδικές συμβάσεις.
Αυτή είναι η περίφημη «επιστροφή στην κανονικότητα». Είναι η μεγάλη ρεβάνς της Δεξιάς για όλες τις οικονομικές, συνδικαλιστικές, δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος μετά την πτώση της δικτατορίας. Μια ρεβάνς που μπορεί να πραγματοποιείται σήμερα λόγω του άθλιου ρόλου που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας, οδηγώντας πλατιά λαϊκά στρώματα -μέσα από την οδυνηρή διάψευση των προσδοκιών τους- στη μοιρολατρική αποδοχή της αντιδραστικής άποψης πως όλες οι αντιλαϊκές ανατροπές της τελευταίας δεκαετίας είναι μονόδρομος.
Υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», ο Μητσοτάκης φρόντισε να υποβάλει άμεσα τα διαπιστευτήριά του στους ηγέτες των ξένων αφεντικών, παρέχοντας διαβεβαιώσεις πως το «κράτος έχει συνέχεια» και ότι θα τηρήσει πιστά την αμερικανονατοϊκή συμφωνία των Πρεσπών.
Με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν και την ενεργητική σύμπραξη της κυβέρνησης ΝΔ τώρα, οι βάσεις και οι “διευκολύνσεις” αυξάνονται και ενισχύονται. Εκεί αποσκοπεί ο διαβόητος “Στρατηγικός Διάλογος» και η υπογραφή πριν λίγες μέρες της λεγόμενης «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ». Γι’ αυτό ήρθε εδώ ο Πομπέο. Από το Βορρά μέχρι το Νότο -με τις βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο, το Άκτιο, την Ανδραβίδα, τον Άραξο, τη Σούδα- η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ΝΔ είναι το κόμμα που σταθερά πλειοδοτούσε και πλειοδοτεί σε δουλοφροσύνη απέναντι σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Στο φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον της περιοχής μας, που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με την κυβέρνηση της Τουρκίας να κλιμακώνει τις επεκτατικές της διεκδικήσεις, εισβάλλοντας στη Συρία και απειλώντας την Κύπρο με νέα εισβολή, η ασφυκτική πρόσδεση της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως και της προηγούμενης του ΣΥΡΙΖΑ, στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων μόνο επικίνδυνες εξελίξεις μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.
6. Ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε και δικαίωσε την πολιτική των μνημονίων, απαξίωσε και υπονόμευσε το συνδικαλιστικό κίνημα, τα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, εξωράισε και συμφιλίωσε ευρύτατα λαϊκά στρώματα με την ιδεολογία και τις αξίες του συντηρητικού χώρου, απογείωσε την πολιτική της υποτέλειας σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Η υπόκλιση και υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στους ιμπεριαλιστές, είτε σαν κυβέρνηση πριν είτε σαν «ισχυρή» αντιπολίτευση τώρα, τον έχει εντάξει τελεσίδικα στο αντιλαϊκό μέτωπο και καμιά παραπλανητική κίνησή του δεν μπορεί να συγκαλύψει την αλήθεια. Το κλίμα κάλπικης αντιπαράθεσης με τη ΝΔ, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να συντηρήσει, δεν πείθει. Γιατί είναι ολοφάνερο πως μαζί με το κόμμα της Δεξιάς αποτελούν σήμερα τους κύριους στυλοβάτες επιβολής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας και βρίσκονται και οι δυο απέναντι από το λαό, στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα. Για όλους αυτούς τους λόγους, η «ισχυρή αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε ισχυρή ούτε αντιπολίτευση. Η «δίκαιη ανάπτυξη» που παρέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επί της ουσίας ίδια με την «ανάπτυξη για όλους» που «εγκαινιάζει» η ΝΔ του Μητσοτάκη. Πρόκειται για την «ανάπτυξη» που επιτάσσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και των ΗΠΑ και που ταυτίζεται με την νεοαποικιακού τύπου οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας στο ακέραιο τις ευθύνες που προκύπτουν από τη θέση του ως δεύτερου πυλώνα του εγχώριου αστικού συστήματος, προσαρμόζεται πλήρως στις νέες ανάγκες. Προχωρά γοργά σε μετασχηματισμούς για την ολοκλήρωση της μετατροπής του σε ένα «σύγχρονο αρχηγικό σοσιαλδημοκρατικό» -αντιδημοκρατικό στη λειτουργία και το περιεχόμενό του- κόμμα. Ο «αντιπολιτευτικός» του λόγος, στην ουσία, αποτελεί εξάρτημα της πολιτικής της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Όσο και αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν τις λέξεις που θα τον παρουσιάζουν ως αντιπολιτευόμενη δύναμη στην κυβέρνηση της Δεξιάς, το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του είναι επί της ουσίας ταυτόσημο με αυτό της ΝΔ.
7. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν το λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε «ιμπεριαλισμό», ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία»!
Συγκαλύπτοντας, από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή αλλά στην εδραίωσή της.
Και αυτή η κατεύθυνση δένεται με τη σεχταριστική και διασπαστική τους πολιτική μέσα στο μαζικό κίνημα, με τις κούφιες «αντεπιθέσεις» τους και τις «εντυπωσιακές ενέργειες» της στιγμής.
Η γραμμή του ΚΚΕ αδυνατεί να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών και να δώσει ώθηση στους μαζικούς αγώνες. Αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους.
8. Μπροστά σε αυτόν τον νέο γύρο αντιλαϊκής – αντεργατικής επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, ο λαός δεν έχει άλλη λύση παρά να αντιπαρατάξει τον ενισχυμένο, ενωτικό, παρατεταμένο μαζικό αγώνα του για να μπορέσει να βγει από το τούνελ της αυξανόμενης φτώχειας, ανεργίας και εθνικής υποτέλειας, που τον σέρνουν.
Οι 24ωρες απεργίες, που αποφάσισαν τα Εργατικά Κέντρα καθώς και η ΑΔΕΔΥ ενάντια στο νέο πολυνομοσχέδιο στις 24 Σεπτέμβρη και 2 Οκτώβρη, παρά τον άθλιο, διαλυτικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, έδειξαν τη διάθεση των εργαζομένων να αντιπαλέψουν την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ. Απέναντι στη διαλυτική γραμμή των δυνάμεων που κυριαρχούν στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και ορθώνουν φραγμούς στον αγώνα των εργαζομένων, να δυναμώσουμε τον αγώνα για την ταξική ανασυγκρότηση των μαζικών οργανώσεων του κινήματος, των συνδικάτων, κόντρα στις πολιτικές του συμβιβασμού και της υποταγής, των ρεφορμιστικών αυταπατών, της παραλυσίας και της πολυδιάσπασης, των κούφιων εντυπωσιοθηρικών ενεργειών.
Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες και τα εμπόδια που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης, ξαναφουντώνουν όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε για το ρόλο των συνδικάτων και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, που επαναφέρουν προτάσεις “αριστερού πολιτικού συντονισμού και συνεργασίας” σαν απάντηση, δήθεν, για το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Το να επανέρχονται παρόμοιες προτάσεις, μετά το ναυάγιο και τη χρεοκοπία της ιδέας του παναριστερού πόλου που ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας μια σειρά οργανώσεις να γίνουν νεροκουβαλητές του, σημαίνει πως τα ρεφορμιστικά “μεταβατικά προγράμματα“ καλά κρατούν.Προτάσεις και προγράμματα που όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεμπλοκάρισμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην ανασύνταξη του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο για την ανασυγκρότησή τους.
Μπροστά στα αντεργατικά μέτρα που έρχονται να επιδεινώσουν τη θέση των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος για το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν και παραμένει ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης και πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε αναπόσπαστη σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα αναπτύξει το Μ-Λ ΚΚΕ την ανεξάρτητη πολιτική δράση του, δυναμώνοντας το μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια σε λαθεμένες απόψεις, απορρίπτοντας ετερόκλητες και έξω από αρχές συνεργασίες, αντιτάσσοντας την ανάγκη ενιαιομετωπικής δράσης της ΛΑ-ΑΑΣ στη βάση του πολιτικού προσανατολισμού που έχει χαράξει και των στόχων που έχει θέσει. Αν αυτός ο προσανατολισμός που χαράχθηκε αρχικά και εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια από τη ΛΑ-ΑΑΣ επιχειρηθεί να ακυρωθεί, μέσα από τη λεγόμενη κοινή δράση με τις δυνάμεις του «αντικαπιταλιστικού χώρου» και να μετατραπεί σε συμπληρωματική δύναμή του, τότε είναι φανερό πως η υπόθεση και η πορεία της ΛΑ-ΑΑΣ θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλη δοκιμασία.
Η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος, το χαμηλό επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης των μαζών συνδέεται -πέρα από τις αυταπάτες των εύκολων λύσεων που σκόρπισε τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ- με τη διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση, συνδέεται με την αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Όσο δεν κάνει βήματα η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα χαρακτηρίζονται από αστάθεια και αποσπασματικότητα, χωρίς συνέχεια και σταθερή προοπτική. Ο στόχος της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί για το Μ-Λ ΚΚΕ κεντρικό καθήκον.
Δ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
9. Τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια έχει τεθεί με έμφαση το καθήκον να αντιμετωπίσουμε πιο αποφασιστικά τα ζητήματα της σωστής λειτουργίας της οργάνωσης, της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής ανάπτυξης.
Για το σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλη του 2016 η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, όπου τα παραπάνω ζητήματα απασχόλησαν ιδιαίτερα, και τον Απρίλη του 2017 η Πανελλαδική Σύσκεψη, στην οποία εξετάστηκαν αποκλειστικά τα οργανωτικά ζητήματα και πάρθηκαν αποφάσεις. Επίσης στο 5ο Συνέδριο του κόμματος ( Μάρτης 2013) και στο τελευταίο 6ο Συνέδριο (Απρίλης 2018) τα οργανωτικά ζητήματα συζητήθηκαν διεξοδικά.
Με τις θέσεις και τον προσανατολισμό αυτών των κομματικών σωμάτων, με τη δουλειά που αναπτύχθηκε και τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν στο διάστημα αυτό, έγιναν σημαντικά βήματα που αποτυπώνονται στη λειτουργία του κόμματος, των οργάνων και των ΚΟΒ, στην ένταξη νέων μελών στο κόμμα και στη νεολαία, στη δημιουργία νέων οργανώσεων, στη δημιουργία πολιτιστικών χώρων νεολαίας, στη σύνδεση με συναγωνιστές και φίλους. Εξακολουθούμε όμως να έχουμε αρκετές αδυναμίες στα οργανωτικά ζητήματα και είναι αναγκαίο να βρεθούν πιο αποφασιστικά στο επίκεντρο της ζωής της οργάνωσης.
Για να ενισχύσουμε αυτή την προσπάθεια, η ΚΕ στην τελευταία της συνεδρίαση αποφάσισε την πραγματοποίηση Πανελλαδικής Οργανωτικής Σύσκεψης το Μάη του 2020. Εκεί θα κατατεθεί ένας απολογισμός της πορείας αντιμετώπισης των οργανωτικών ζητημάτων, με σκοπό να δούμε πώς εξελίσσεται συνολικά η δουλειά μας σε αυτό τον τομέα, και πώς θα δοθεί παραπέρα ώθηση. Πηγαίνοντας προς την Πανελλαδική Οργανωτική Σύσκεψη, είναι απαραίτητο να θέσουμε μερικούς στόχους για τα οργανωτικά ζητήματα, με βάση τους οποίους θα εκτιμήσουμε στη Σύσκεψη τα βήματα που θα κάνουμε.
Για να μπορέσει το κόμμα μας να αναπτύξει καλυτέρα τη δράση του στον τομέα της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής πολιτικής, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εξύψωση της στάθμης του ιδεολογικοπολιτικού του επιπέδου.
Το χώνεμα της ιδεολογίας και της πολιτικής του κόμματος δεν μπορεί να γίνει αν η εσωκομματική δουλειά δεν συνδυάζεται με την αγωνιστική πράξη. Πρέπει να ενσωματώσουμε σε όλες τις οργανώσεις, με πιο συστηματικό τρόπο, και όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένο, τη διεξαγωγή ιδεολογικοπολιτικών συζητήσεων που να συνδέονται ζωντανά με τα επίκαιρα καθήκοντα της πάλης. Όλα τα ιδεολογικοπολιτικά επιχειρήματά μας να γίνουν κτήμα των μελών μας, έτσι ώστε χωρίς δισταγμούς, με επάρκεια και με πεποίθηση, να μιλούν και να συζητούν σε μαζικούς χώρους, με τον πλατύ αριστερό και λαϊκό κόσμο και να διεξάγουν την ιδεολογικοπολιτική αντίκρουση της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας και των αντίπαλων και λαθεμένων θέσεων και απόψεων. Να σταθεροποιήσουμε και να διευρύνουμε στην ύλη της εφημερίδας μας και στο περιοδικό της νεολαίας μας τα ιδεολογικοπολιτικά κείμενα.
Τα μέλη του κόμματος βάζουν σε κίνηση την πολιτική του. Και γι’ αυτό ένας σπουδαίος τομέας της κομματικής οικοδόμησης είναι η διαπαιδαγώγησή τους. Θέλουμε κομματικά μέλη που να κατέχουν καλά τη γραμμή του Μ-Λ ΚΚΕ. Που να μπορούν να λύνουν προβλήματα εκεί που ζουν και εργάζονται, να μπορούν να εκτιμούν πολιτικά καταστάσεις, σύμφωνα με τον κομματικό προσανατολισμό. Θέλουμε κομματικά μέλη αγωνιστές, σεμνά και προσιτά στον κόσμο, που να δένονται με το λαό. Με ενεργητική παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και δραστήρια προώθηση της πολιτικής του κόμματος. Θέλουμε μέλη με το θάρρος της γνώμης τους, με συμβολή στη διαμόρφωση της κομματικής γραμμής και πειθαρχημένα στην εφαρμογή της γραμμής που έχει αποφασιστεί συλλογικά. Θέλουμε μέλη που να αντιμάχονται τις ατομιστικές τάσεις και να θέτουν τα λαϊκά και κομματικά συμφέροντα σε πρώτη μοίρα σε σχέση με τα ατομικά συμφέροντα.
10. Ιδιαίτερο κεφάλαιο στα πλαίσια της οργανωτικής μας πολιτικής που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το κεφάλαιο της οργανωτικής μας ανάπτυξης. Η εμβέλεια του Μ-Λ ΚΚΕ δεν περιορίζεται μόνο στα μέλη του. Περιλαμβάνει την επιρροή του, τους φίλους και οπαδούς του, τους ανθρώπους που συμπαθούν και εκτιμούν το σωστό και σταθερό του προσανατολισμό, τη στάση του και τους ανθρώπους του, περιλαμβάνει τη συνδικαλιστική του επιρροή, τους αναγνώστες του «Λαϊκού Δρόμου» και των ηλεκτρονικών του σελίδων, τους οικονομικούς συνδρομητές, αυτούς που θα κατέβουν μαζί του σε μια διαδήλωση, περιλαμβάνει την ευρύτερη απήχησή του.
Αποτελεί κοινή μας διαπίστωση πως η ευρύτερη επιρροή του Μ-Λ ΚΚΕ είναι αναντίστοιχη με την οργανωτική του κατάσταση και υπάρχουν σημαντικά περιθώρια οργανωτικής ανάπτυξης. Ο ορίζοντας της δουλειάς μας για την οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος ανοίγεται σε όλο το φάσμα της επιρροής μας, και στο πιο μακρινό. Κανένας άνθρωπος όσο μακριά κι αν στέκεται δε μπορεί να μας είναι αδιάφορος. Κάθε σχέση, και η πιο υποτυπώδης και η πιο «ασήμαντη», μπορεί να συμβάλλει κάτω από τη δική μας επίδραση στη μεγάλη υπόθεση του λαϊκού κινήματος και των κομματικών μας σκοπών.
Ο αποφασιστικός κρίκος για την οργανωτική μας ανάπτυξη είναι η προσήλωση των μελών της οργάνωσης στην καλλιέργεια και σταθεροποίηση δεσμών με καθορισμένους γύρω μας ανθρώπους που υπάρχουν ή προκύπτουν. Η καταγραφή από τις οργανώσεις του κόμματος του κόσμου που βρίσκεται κοντά μας και η συστηματική – μόνιμη παρακολούθηση της εξέλιξης της δουλειάς που γίνεται μαζί του. Η σταθερή σύνδεση των μελών του κόμματος με μαζικούς χώρους (σωματεία, σύλλογοι κ.λπ.) και η δραστήρια παρέμβαση σ’ αυτούς, με έναν πλατύ τρόπο που θα πείθει για τις θέσεις και την πολιτική του κόμματος. Η προσπάθεια για τον μετασχηματισμό των κοινωνικών, συναδελφικών και συνδικαλιστικών σχέσεων, σε σχέσεις σταθερές, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές με το Μ-Λ ΚΚΕ. Η δημιουργία στενών επαφών με τους ανθρώπους που διευκολύνουν το δέσιμο με το κόμμα μας (ατομικές συζητήσεις, τακτικό δόσιμο εφημερίδας, οικονομική ενίσχυση κλπ.). Η χρησιμοποίηση μορφών και σχημάτων πολιτικής συζήτησης με ανθρώπους που επηρεάζουμε, αποσκοπώντας στη δημιουργία οργανωμένων πυρήνων επιρροών, σε ένα πρώτο επίπεδο οργανωτικής σύνδεσης με το κόμμα.
Πίσω μας έχουμε συσσωρεύσει πολλές εμπειρίες, όπως και πολλά θετικά αποτελέσματα. Με βάση αυτά είναι αναγκαίο να εντοπίσουμε, να συζητήσουμε και να ξεπεράσουμε αδυναμίες που παρουσιάζονται στο κεφάλαιο αυτό. Αδυναμίες που αφορούν ιδιαίτερα την υπόκλιση απέναντι στις δυσκολίες της συγκεκριμένης δουλειάς και μπορεί να εμφανίζονται με ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά. Με την υποτίμηση ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν ή με υπερβολικές προσδοκίες απέναντι σε ανθρώπους, που όταν δεν εκπληρώνονται μετατρέπονται σε απογοητεύσεις. Με την αδράνεια, την παθητικότητα, έως και τη μοιρολατρική αποδοχή πως κάποιοι δεν αλλάζουν. Με την κοφτή και αδιάλλακτη αντιμετώπιση απέναντι σε διαφωνίες, πολλές φορές δευτερεύουσας σημασίας. Απέναντι σε αδυναμίες και ολιγωρίες αυτού ή αλλιώτικου χαρακτήρα που πρέπει να εντοπίσουμε, είναι αναγκαίο να αναπτυχθούν διεξοδικότερες συζητήσεις στα πλαίσια της οργάνωσης και να αποκρυσταλλωθούν αναλυτικότερα με βάση και τις εμπειρίες μας οι κατευθύνσεις εκείνες που θα βοηθήσουν όλο το δυναμικό μας για μια πιο αποτελεσματική δράση στον τομέα της οργανωτικής ανάπτυξης και στρατολόγησης.
11. Στον τομέα της νεολαίας έχουν γίνει σημαντικά βήματα που έχουν αποτυπωθεί στη συμβολή της νεολαίας στη γενική παρουσία και δράση του κόμματος, στην δημόσια προβολή των θέσεων του κόμματος, στην ανάληψη κεντρικών πολιτικών και οργανωτικών καθηκόντων.
Ιδιαίτερα πρέπει να υπογραμμίσουμε το θετικό πνεύμα της οργάνωσης της νεολαίας για την υλοποίηση και λειτουργία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, του «Σήματος», της «Πυξίδας» και της «Σφήνας», των πολιτιστικών χώρων της νεολαίας και του κόμματος. Παρά τις δυσκολίες του εγχειρήματος αυτού, τις απαιτήσεις που προβάλλονται για την οργάνωση, τη λειτουργία και το περιεχόμενό των εκδηλώσεών τους, παίρνοντας υπόψη τις μικρές μας δυνάμεις, οι χώροι αυτοί στο μικρό σχετικά χρόνο λειτουργίας τους, μπόρεσαν να ανυψώσουν το επίπεδο συσπείρωσης και δραστηριότητας της οργάνωσής μας, να προσελκύσουν το ενδιαφέρον πάρα πολύ κόσμου, να προσφέρουν ένα πλούσιο πρόγραμμα από το ιδεολογικό και πολιτιστικό μέτωπο μέχρι τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Εξασφαλίζοντας την οικονομική τους αυτοτέλεια, στοιχείο απαραίτητο για την προοπτική τους, και τη σταθερή στήριξη των οργανώσεων της νεολαίας και του κόμματος, μπορεί να αποτελέσουν σημείο αναφοράς της οργάνωσης μας για την ανάπτυξη μιας ακόμη πιο πλούσιας σε περιεχόμενο δραστηριότητας, να αποτελέσουν χώρο καθημερινής επαφής και συνάντησης ιδιαίτερα της νεολαίας, να συμβάλουν στο άπλωμα της οργανωτικής μας επιρροής.
Παρά τα θετικά βήματα της οργάνωσης της νεολαίας, η Πορεία παραμένει μια μικρή αριθμητικά δύναμη, με ασθενικούς δεσμούς στο μαθητικό και φοιτητικό χώρο, και πρέπει να καταβληθούν επίμονες και συστηματικές προσπάθειες μέχρι να ξεφύγει από τα μικρά και περιορισμένα πλαίσια. Το καθήκον μιας τέτοιας δουλειάς αφορά πρώτα και κύρια τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στην Πορεία, ωστόσο πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα σε κάθε κομματική οργάνωση για την καταγραφή νεολαιίστικου δυναμικού, προσπάθεια για την αποκατάσταση δεσμών και σύνδεσης με το δυναμικό της Πορείας.
Στον τομέα της συνδικαλιστικής μας δουλειάς έχουν γίνει βήματα αναζωογόνησης της ΕΡΓΑΣ, όπως και καλύτερης συγκρότησης του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Τα νέα όργανά τους μετά το 6ο Συνέδριο, έχουν επεξεργαστεί μια σειρά ζητήματα και έχουν θέσει στόχο να αποσαφηνίσουν πλευρές της δράσης τους στους μαζικούς χώρους και πρέπει το επόμενο διάστημα να προγραμματίσουν ιδιαίτερα και με τη δυνατότητα αξιοποίησης των πολιτιστικών χώρων σειρά εκδηλώσεων για θέματα και προβλήματα που αφορούν το μαζικό συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα. Ιδιαίτερα απασχολεί η σταθερή σύνδεση με κάθε χώρο όπου αναπτύσσεται ή μπορεί να αναπτυχθεί η δράση μας, η σύνδεση και ανάπτυξη νέων επαφών με εργαζόμενους, αλλά και η παροχή των κατάλληλων εφοδίων και εξοπλισμού των νέων ιδιαίτερα συντρόφων που τώρα μπαίνουν στον εργασιακό στίβο. Ενώ πρέπει να προβληθούν πιο σταθερά οι θέσεις της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου με την έκδοση ανακοινώσεων, καθώς και μέσα από τις στήλες του «Λαϊκού Δρόμου» και των «Αντιτετραδίων».
Κεντρική σημασία για το Μ-Λ ΚΚΕ έχει η βελτίωση της σύνταξης, του μηχανισμού έκδοσης και της διακίνησης του “ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ”, όπως και η αναβάθμιση των ιστοσελίδων μας στο διαδίκτυο. Για τη βελτίωση της σύνταξης της εφημερίδας μας οφείλουμε να πάρουμε ορισμένα μέτρα για την ενίσχυση της συντακτικής επιτροπής, τη σταθεροποίηση και διεύρυνση του δικτύου τακτικών αρθρογράφων στο κέντρο και στην επαρχία, την ενεργοποίηση των μελών του κόμματος για ανταποκρίσεις και κείμενα με θέματα από τους τομείς που δρουν και παρακολουθούν, την καλύτερη οργάνωση της αρθρογραφίας (εξασφάλιση ιδεολογικών κειμένων, περισσότερα και μικρότερα κείμενα, έγκαιρη προετοιμασία και παράδοση κειμένων κ.λπ.).
Πρέπει να αποτελέσει ξανά και ξανά θέμα συζήτησης για τις οργανώσεις μας και σημείο προσοχής για κάθε μέλος χωριστά η συστηματική παρακολούθηση, η μελέτη της εφημερίδας και η πλατύτερη διακίνησή της. Σε όλη μας τη δραστηριότητα, στις ατομικές επαφές, στο σωματείο ή στο σύλλογο, στις κινητοποιήσεις ή στη δουλειά, στη γειτονιά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι η διάδοση και διακίνηση της εφημερίδας μας. Σχετικά με τη διανομή και τη διάδοση της εφημερίδας οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να την αποτυπώσουν με συγκεκριμένα στοιχεία, να την προωθήσουν και να την παρακολουθήσουν, έτσι ώστε βαδίζοντας προς την Πανελλαδική Οργανωτική Σύσκεψη να έχουμε μια συνολική εικόνα αυτής της δουλειάς και των αποτελεσμάτων της.
Τόσο η αναβάθμιση του διαδικτυακού τόπου του Μ-Λ ΚΚΕ, όσο και η δημιουργία της ιστοσελίδας του «προλόγου», έφεραν ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα στον τομέα αυτό, αλλά για να διατηρηθούν θα πρέπει να ενισχυθούν, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η καθημερινή λειτουργία τους και η καλύτερη τροφοδότησή τους με κείμενα και επίκαιρο ενημερωτικό υλικό.
Οι ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ προχώρησαν το προηγούμενο διάστημα σε μια σειρά επανεκδόσεων με καίριο περιεχόμενο, συμβάλλοντας στο τομέα της ιδεολογικής, ιστορικής και πολιτικής διαφώτισης, χωρίς να επιβαρύνουν οικονομικά την οργάνωση. Οι ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ θα πρέπει να αναζωογονηθούν αξιοποιώντας δυνατότητες εκτύπωσης βιβλίων και οργάνωσης της διάθεσής τους που επιτρέπουν να ξεπερνούμε τις δυσκολίες που δημιουργούν οι οικονομικοί περιορισμοί.
Είναι γνωστό πως από θέση αρχής το Μ-Λ ΚΚΕ στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, στις συνδρομές των μελών, στις ενισχύσεις των φίλων του, σε κάθε εργαζόμενο που θέλει να ενισχύσει τον αγώνα μας. Παρά τις αυξανόμενες δυσκολίες, και με δεδομένες τις ανάγκες της πολιτικής πάλης και τις οικονομικές της απαιτήσεις, συνυπολογίζοντας πως πήραμε μέρος σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2019, τα μέλη του κόμματος σήκωσαν επάξια αυτό το φορτίο.
Τα οικονομικά μας επηρεάζονται από τις αυξανόμενες δυσκολίες που συνεχίζει να δημιουργεί η οικονομική κρίση. Η αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών επιβάλλει μια πιο οργανωμένη και ελεγχόμενη διαχείριση των οικονομικών μας, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των δαπανών. Η κανονική καταβολή των συνδρομών χωρίς καθυστερήσεις, η ευρύτερη πολιτική δουλειά και η προσπάθεια να έχουμε οικονομικές ενισχύσεις από τις επιρροές, τους φίλους, τον εργασιακό και κοινωνικό μας περίγυρό, η συμβολή όλων των κομματικών οργανώσεων στην αύξηση των πωλήσεων όλων των εντύπων και των εκδόσεών μας, η αξιοποίηση μορφών πολιτικής δραστηριότητας (διοργάνωση εκδηλώσεων κ.λπ.) που φέρνουν έσοδα, η εξοικονόμηση πόρων με πιο προσεκτική διαχείριση των εξόδων μας σε συνδυασμό με τη βελτίωση της οργάνωσης, τον συστηματικό έλεγχο και την παρακολούθηση της πορείας των οικονομικών από τους οικονομικούς υπεύθυνους, είναι μέτρα στα οποία πρέπει να επιμείνουμε.
Στο επόμενο διάστημα η ΚΕ και οι κομματικές δυνάμεις, μέσα στο πλαίσιο των συνολικών πολιτικών δραστηριοτήτων τους, πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στα οργανωτικά ζητήματα και στην αντιμετώπισή τους, με στόχο η Πανελλαδική Οργανωτική Σύσκεψη να αποτελέσει σκαλοπάτι που θα συμβάλει συγκεκριμένα και πρακτικά στην επίλυση οργανωτικών προβλημάτων.
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
Αθήνα, Οκτώβρης 2019
