Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση των δυνάμεων αυτών μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκρότηση κυβέρνησης μαζί με το αντιδραστικό ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ. Η ΑΡΕΝ και η ΕΑΑΚ, παρά ορισμένες επιμέρους διαφοροποιήσεις, επί της ουσίας αποτελούν από τις εκλογές και μετά τη φωνή της «κυβερνώσας αριστεράς» στις σχολές, είτε υποστηρίζοντας ανοιχτά και απροκάλυπτα την κυβερνητική πολιτική (ΑΡΕΝ), είτε ασκώντας μια «αριστερή πίεση» σε μία κατά τ' άλλα προοδευτική διακυβέρνηση (ΕΑΑΚ).
Για την ΑΡΕΝ
Σε ανακοίνωση της ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής διαβάζουμε τα εξής: «...καταρρίπτοντας την λογική της ανάθεσης και της "από τα πάνω" λύσης, οι αγώνες και η κινηματική δράση δεν τελειώνουν εδώ. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ευνοϊκού πεδίου διάδρασης της κοινωνικής βάσης με τις θεσμικές εξουσίες ανοίγει νέες προοπτικές για τα κινήματα και παρουσιάζει πρόσφορο έδαφος για νέες πιο αναβαθμισμένες διεκδικήσεις.» Αυτός είναι ο ρόλος που επιφυλάσσει η ΑΡΕΝ για το φοιτητικό κίνημα. Ένα φοιτητικό κίνημα-ουρά του υπουργείου και της κυβέρνησης, το οποίο απλώς θα πιέζει την κυβέρνηση για την εφαρμογή των δεσμεύσεών της.
Η αντίληψη αυτή είναι μία από τις πιο ηττοπαθείς, μοιρολατρικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις που έχουν εκφραστεί τα τελευταία χρόνια από φοιτητικές παρατάξεις που αναφέρονται στην αριστερά. Και αυτό συμβαίνει για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι διότι η τοποθέτηση της ΑΡΕΝ αντιλαμβάνεται το φοιτητικό κίνημα σαν ετεροκαθοριζόμενο από την κυβερνητική πολιτική και τις προεκλογικές υποσχέσεις των κομμάτων που απαρτίζουν τη συγκυβέρνηση. Ένα πραγματικά αγωνιστικό και μαχητικό φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να καθορίζει τους στόχους πάλης, τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του με βάση την ανοχή ή όχι της κυβέρνησης απέναντι τους. Το πεδίο διεκδικήσεων του φοιτητικού κινήματος -όπως έχει δείξει επανειλημμένα η πείρα και αποδεικνύει σήμερα η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα- καθορίζεται πρώτα και κύρια από το τι έχουν να αντιπαλέψουν οι φοιτητές (διαγραφές, νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές κ.λπ.), καθώς και από το ίδιο το επίπεδο οργάνωσης, πολιτικοποίησης και συνειδητότητας του φοιτητικού κινήματος. Δηλαδή από το αν οι φοιτητές έχουν συλλογικά όργανα, ποιες δυνάμεις κυριαρχούν σε αυτά, αν πραγματοποιούν Γενικές Συνελεύσεις, αν είναι πολιτικοποιημένοι, ποια είναι η σχέση τους με το εργατικό-λαϊκό κίνημα κ.ο.κ. Η άποψη που λέει πως οι φοιτητές καθορίζουν τα αιτήματά τους με βάση την ανεκτικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης είναι μία άποψη ηττοπαθής, που μετατρέπει το φοιτητικό κίνημα σε απολογητή και ουρά της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η γραμμή της ΑΡΕΝ υποσκάπτει στην πραγματικότητα το φοιτητικό κίνημα, είναι διότι παίζει το ρόλο του πυροσβέστη των φοιτητικών αντιδράσεων, αποπροσανατολίζοντας τους φοιτητές από τα πραγματικά τους προβλήματα. Όλο το προηγούμενο διάστημα, ακριβώς εξαιτίας της αδυναμίας της να δώσει επαρκείς και ουσιαστικές απαντήσεις για τα κεντρικά πολιτικά προβλήματα που απασχολούν το λαό μας (κατ' επέκταση και τους φοιτητές), μιας και όλη η τοποθέτησή της περιοριζόταν στην παραπομπή στις κάλπες και τις εκλογές, η ΑΡΕΝ αρεσκόταν στο να προτείνει αντι-δομές, όπως αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, συλλογικές κουζίνες και διάφορα άλλα ευφάνταστα, που προφανώς καμία σχέση δεν είχαν με τα προβλήματα των φοιτητών. Μετά τις εκλογές, η ΑΡΕΝ θεώρησε πως το φοιτητικό κίνημα πρέπει να θέσει νέες πιο αναβαθμισμένες διεκδικήσεις, καθώς όλες οι φοιτητικές διεκδικήσεις του προηγούμενου διαστήματος έχουν λίγο-πολύ δρομολογηθεί στο να ικανοποιηθούν από το υπουργείο. Τι κι αν η επαναφορά του ασύλου υποσκάπτεται με τις διατυπώσεις του νέου πολυνομοσχεδίου, τι κι αν οι επανεγγραφές ενός αριθμού των διαγραμμένων φοιτητών προτάθηκε να μετατραπούν σε ατομικές συνεντεύξεις (στις οποίες θα ελέγχονται οι λόγοι καθυστέρησης απόκτησης του πτυχίου και θα υπάρχει δέσμευση από την πλευρά των φοιτητών πως θα τελειώσουν τις σπουδές τους σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα), τι κι αν διατηρούνται τα όρια σπουδών, τι κι αν δεν άνοιξε ούτε μισή σχολή που έκλεισε από το «σχέδιο Αθηνά», τι κι αν οι προϋπολογισμοί των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων παραμένουν πετσοκομμένοι...
Η ΑΡΕΝ, πραγματοποιώντας ένα λογικό άλμα, τα ξεπερνάει όλα αυτά και θέτει το ζήτημα των «πιο αναβαθμισμένων διεκδικήσεων». Οι οποίες, ποιες είναι παρεμπιπτόντως; Διαβάζουμε στην ίδια ανακοίνωση: «Το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί πλέον τη θέση του μέσα σε ένα δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο, με τον ενεργό του ρόλο τόσο στον προσδιορισμό του γνωστικού του αντικειμένου, όσο και στις διαδικασίες της διοίκησης του πανεπιστημίου. Γιατί αν δεν έχουν λόγο οι ίδιοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες για το πρόγραμμα σπουδών τους και είναι τελείως αποκλεισμένοι από την διοίκηση του πανεπιστημίου τους, είναι επισκέπτες στο σπίτι τους.» Τώρα μάλιστα! Δηλαδή ο ρόλος που η ΑΡΕΝ επιφυλάσσει στους φοιτητικούς συλλόγους είναι αυτός της συνδιοίκησης του πανεπιστημίου; Ας αναφέρουμε εδώ πως αποτελεί πάγιο αίτημα (και) της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η μεγαλύτερη εκπροσώπηση των φοιτητών στα όργανα διοίκησης, καθώς και η διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Θα ρωτούσε κανείς «και γιατί είναι τόσο κακό να διοικούν και οι φοιτητές το πανεπιστήμιο»; Το ζήτημα βεβαίως δεν έγκειται στη διοίκηση ή όχι του πανεπιστημίου, αλλά πρώτιστα έγκειται στον κοινωνικό και πολιτικό του ρόλο. Το πανεπιστήμιο, όπως και το σχολείο, όπως και συνολικά η εκπαίδευση, επειδή ακριβώς δεν είναι ξέχωρο από την κοινωνία, αντανακλά και αναπαράγει την ιδεολογία και τις αντιλήψεις της κυρίαρχης τάξης. Φυσικά και πρέπει οι φοιτητές να διεκδικούν καλύτερα και όσο πιο σύγχρονα προγράμματα σπουδών γίνεται, αλλά η αντίληψη της συνδιοίκησης μετατρέπει τους φοιτητές σε συνομιλητές του υπουργείου και σε διαχειριστές της κακής οικονομικής κατάστασης των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να είναι διεκδικητικό, μαχητικό και αγωνιστικό και όχι να συζητάει στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» τους όρους διαχείρισης της διάλυσης των πανεπιστημίων και της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Για την ΕΑΑΚ
Η ΕΑΑΚ από την άλλη, παίζει τον ίδιο περίπου ρόλο με την ΑΡΕΝ, ίσως με μια μεγαλύτερη δόση κούφιων υπερεπαναστατικών συνθημάτων, ακριβώς για να κρύψει τη συμβιβαστική της πολιτική. Βέβαια η ΕΑΑΚ, ανάλογα με την κυριαρχία της μιας ή της άλλης δύναμης που την απαρτίζουν, λέει σε κάθε σχολή διαφορετικά πράγματα, δηλωτικό της οπορτουνιστικής και τυχοδιωκτικής πολιτικής της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής αριστεράς». Σε κείμενο συμβολής του σχήματος ΑΝΑΣΑ της ΕΑΑΚ στο Πάντειο στο παναττικό συντονιστικό των ΕΑΑΚ στις 28/2 διαβάζουμε τα εξής αριστερά και επαναστατικά για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: «...είναι μια αστικοδημοκρατική κυβέρνηση με αρκετά πιο δημοκρατικά και προοδευτικά αντανακλαστικά που θα προσπαθήσει να προχωρήσει σε μια σειρά από θεσμικές τομές που θα επιχειρήσουν να λειάνουν με έναν τρόπο τον μέχρι τώρα εμπεδωμένο κορμό των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και να ορίσει μια νέα διαλεκτική διεύρυνσης της συμμετοχικότητας από πλευράς των κινημάτων και προσπάθειας άρσης μιας σειράς μνημονιακών κεκτημένων σε επιμέρους κοινωνικούς χώρους και μέτωπα.» Και στη συνέχεια: «Επί της ουσίας, μιλάμε για μια κυβέρνηση αρκετά πιο "ευάλωτη" σε παραχωρήσεις προς το λαϊκό κίνημα, γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να σημαίνει επανάπαυση, ανάθεση και προσαρμογή σε μια παραχωρητική συνθήκη προς όφελος των αγωνιζόμενων δυνάμεων.»
Μην μπερδεύεστε με την ανακοίνωση της ΑΡΕΝ που παραθέσαμε πιο πάνω, αυτό είναι κείμενο της ΕΑΑΚ, όσο κι αν ψάχνουμε τις διαφορές ανάμεσα στα δύο κείμενα με τα ...κιάλια! Δε θα μπορούσε να υπάρχει μια πιο ξεκάθαρη ομολογία από την πλευρά της ΕΑΑΚ για το ρόλο της «αριστερής πίεσης» που ευαγγελίζεται να παίξει το φοιτητικό κίνημα. Ένα φοιτητικό κίνημα που το θέλουν σκυφτό και υποταγμένο, με τις όποιες διεκδικήσεις και αγώνες να περιορίζονται στα πλαίσια της αστικής διακυβέρνησης και των ορίων της. Ακριβώς, κάτω απ' την ίδια πολιτική λογική με την ΑΡΕΝ, η ΕΑΑΚ παλεύει για ένα φοιτητικό κίνημα που τα αιτήματα, οι στόχοι πάλης και οι διεκδικήσεις του θα καθορίζονται από το βαθμό ανεκτικότητας της εκάστοτε κυβέρνησης. Για την ΕΑΑΚ, η «αστικοδημοκρατική κυβέρνηση» με τα προοδευτικά και τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μάλλον υφίσταται σε ένα αόριστο και αφηρημένο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Όταν κορυφαία στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν αμφισβητούν, αλλά αποδέχονται την αντιλαϊκή πολιτική και δεσμεύονται για τη συνέχιση των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ομολογεί πως η κυβέρνησή του θέλει να εφαρμόσει απλώς «ένα άλλο μείγμα πολιτικής», όταν γίνεται σαφές σε όλους τους τόνους πως «η Ελλάδα θα τηρήσει στο έπακρο όλες τι δεσμεύσεις της», κάθε φωνή «αριστερής πίεσης» στην κυβέρνηση για την τήρηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων αποτελεί φωνή υποταγής στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της ΕΕ και του ΔΝΤ, φωνή εξωραϊσμού του ρόλου των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Η ΕΑΑΚ, παρόλες τις βερμπαλιστικές αριστερίστικες κορώνες της, αποτελεί τον «αριστερό» απολογητή της κυβερνητικής πολιτικής, νομιμοποιώντας στα μάτια του κόσμου τη συνέχιση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Καθόλου τυχαία δεν είναι άλλωστε, τα πλαίσια που από κοινού με την ΑΡΕΝ καταθέτουν στις Γενικές Συνελεύσεις, όπως και η γενικότερη σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε πάρα πολλά επίπεδα (βλ. επιτροπές για το χρέος κ.λπ.).
Για μια πραγματικά αριστερή πολιτική στις σχολές
[eklogikiafisa-σελίδα001 αντίγραφο] Μακριά και πέρα από τις αντιλήψεις αυτές και τις δυνάμεις που τις εκφράζουν, οι πραγματικά αριστερές δυνάμεις στα πανεπιστήμια, οφείλουν να αντιπαραθέσουν σε όλες τις συμβιβαστικές και ρεφορμιστικές απόψεις τη δική τους ανεξάρτητη, μετωπική αριστερή πολιτική και τους όρους με τους οποίους θα τεθεί αυτή στις συνθήκες της νέας διακυβέρνησης. Μία πραγματικά αριστερή πολιτική στους χώρους των πανεπιστημίων, οφείλει πρώτα και κύρια να αντιληφθεί τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη και να αναπτύξει μία επαρκή και σαφή επιχειρηματολογία για το τι πραγματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί η νέα κυβέρνηση, ποιοι είναι οι ευρύτεροι στόχοι της πολιτικής της. Οφείλει να αποκαλύψει την αποδοχή και τη συνέχιση των μνημονίων με άλλα λόγια, όπως και γενικότερα τη συνέχιση του καθεστώτος της ασφυκτικής επιτήρησης και της σκληρής εποπτείας από τους ιμπεριαλιστές. Να κάνει κύριο σύνθημα του φοιτητικού κινήματος το «Ούτε βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις μας!», κόντρα σε κάθε πολιτική δύναμη που θέλει τους φοιτητές σκυφτούς και υποταγμένους, κόντρα σε κάθε ρεφορμιστική αντίληψη που θέλει να μας συμβιβάσει με τα ψίχουλα, που θέλει να χαμηλώσουμε τον πήχη των διεκδικήσεών μας. Μια πραγματικά αριστερή πολιτική οφείλει να ενώνει τους φοιτητές στη βάση των προβλημάτων τους, με άξονα πάλης κοινά αιτήματα και όχι να διασπά τους φοιτητικούς αγώνες με δήθεν υπερπολιτικοποιημένα πλαίσια και πολυσέλιδες αναλύσεις. Να βλέπει πέρα όμως και από τις άμεσες φοιτητικές διεκδικήσεις, να βλέπει την προοπτική του φοιτητικού κινήματος στη σύνδεση και την ενότητα με τους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, με τον λαό και την εργατική τάξη, για τη συνολική ανατροπή όλων των μνημονιακών μέτρων και της αντιλαϊκής πολιτικής, για την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης, για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.
Ιάσονας Α.
Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Πορεία που κυκλοφορεί!