Το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας το απόγευμα της 26ης Μαΐου, θα μπορούσε, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, να αποτελέσει μια μαζική, αγωνιστική κινητοποίηση και έναρξη μιας μάχης με τελικό στόχο να μην περάσει το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Όμως το συλλαλητήριο, μολονότι έβγαλε αρκετές εκατοντάδες εργαζομένων στον δρόμο, τελικά δεν μπόρεσε να σταθεί ικανοποιητικά στο ύψος των περιστάσεων.
Την ώρα που η ΓΣΕΕ χρονοτριβεί προκλητικά, μεταθέτοντας από βδομάδα σε βδομάδα την ημερομηνία στην οποία θα …λάβει τις αποφάσεις της, είναι χαρακτηριστικό ότι στο συλλαλητήριο της Τετάρτης δια της απουσίας τους έλαμψαν, μαζί με τη συνομοσπονδία, και όλες οι ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, καθώς και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ). Ταυτόχρονα, ελάχιστη ήταν η στήριξη που γνώρισε η ΑΔΕΔΥ από ομοσπονδίες του Δημοσίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη σύσκεψη που διοργάνωσε το ΕΚΑ, μόλις την προηγούμενη ημέρα (το απόγευμα της 25ης Μαΐου), και με εξαίρεση την τοποθέτηση που έγινε από την πλευρά της ΕΡΓΑΣ, δεν βρέθηκε ούτε ένας ομιλητής που να προτείνει την στήριξη του συλλαλητηρίου. Οι σύνεδροι του ΠΑΜΕ, που επαναλάμβαναν πληκτικά τις απόψεις τους συμφωνώντας μεταξύ τους και δίνοντας συγχαρητήρια ο ένας εκπρόσωπος στον άλλο, ήξεραν να επιδοθούν σε κορώνες για την επιτακτική αναγκαιότητα να παρθούν άμεσα αγωνιστικές αποφάσεις, αλλά δεν υπήρξε ούτε ένας τους που να καταθέσει έστω σκέψη συμμετοχής στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ. Οι σύνεδροι του ΠΑΜΕ, δεν ξέχασαν να φέρουν μαζί τους ένα ρολό χαρτί υγείας, για να κάνουν (και μάλιστα κατά την εισήγησή τους) το σχεδιασμένο σόου τους με αναφορές στον εφοπλιστή Λασκαρίδη, λησμόνησαν ωστόσο πως λίγες μόλις ημέρες πριν, το ΠΑΜΕ ψήφιζε και στήριζε μέσα στην ΑΔΕΔΥ την πρόταση για το συλλαλητήριο της 26ης Μαΐου. Ίσως οι διαπρύσιοι κήρυκες της ανάγκης αγωνιστικής συμπόρευσης των ταξικών δυνάμεων (τέτοια υποκριτικά καλέσματα έκαναν στη σύσκεψη του ΕΚΑ οι σύνεδροι του ΠΑΜΕ «ακόμη και προς συνδικαλιστές άλλων παρατάξεων»), οι οποίοι δεν έστειλαν ούτε μισό εκπρόσωπό τους στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ, φύλασσαν τις δυνάμεις τους για το απόγευμα της 27ης Μαΐου, οπότε και η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στο Σύνταγμα.
Δυνάμεις σίγουρα φυλάξανε και οι περισσότερες από τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λόγω της «εργατικής διαδήλωσης» το απόγευμα της 28ης Μαΐου, από «κλαδικά και επιχειρησιακά εργατικά σωματεία». Στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ, βρέθηκε ένα πανό του ΣΕΚ για να σώσει τα προσχήματα, ωστόσο οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν καλέσει με την επίσημη ανακοίνωσή τους για το νομοσχέδιο σε «άμεση πανεργατική απεργιακή κλιμάκωση» με πρόσκληση μάλιστα προς «όλους τους εργαζόμενους, κάθε αγωνιστική δύναμη, σε ενωτικό πολιτικό – κινηματικό συντονισμό για να μην τολμήσει η κυβέρνηση να κατεβάσει το νομοσχέδιο», δεν έδωσαν οι ίδιες συγκλονιστικά σημεία ενότητας. Η ΑΤΕ ΕΚΑ που ως παράταξη έχει θέση για «κήρυξη προειδοποιητικής 48ωρης γενικής απεργίας πριν την κατάθεση στην Βουλή του νομοσχεδίου στις (πχ. 2/6 και 3/6) με στόχο να μην κατατεθεί. Σε κάθε περίπτωση να προκηρυχτεί απεργία στις 3 Ιούνη μαζί με την ΑΔΕΔΥ», δεν φάνηκε να θεωρεί πως βήμα για την πολυπόθητη κλιμάκωση θα μπορούσε να είναι το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ της 26ης Μαΐου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, και η τελευταία εβδομάδα του Μαΐου πέρασε χωρίς ενωτικά αγωνιστικά συλλαλητήρια, αλλά με πολλές ξεχωριστές παραταξιακές κινητοποιήσεις. Θα αποτελέσει πραγματική, σύγχρονη πολιτική και συνδικαλιστική τραγωδία, αν οι δυνάμεις που ορκίζονται στην αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων και υποτίθεται είναι συνασπισμένες στο στρατόπεδο ενάντια στο νομοσχέδιο, δεν μπορέσουν για δικούς τους, παραταξιοκεντρικούς λόγους, να διαχωριστούν από πρακτικές διαίρεσης των εργαζομένων και του κινήματος στις οποίες ήδη έχουν διακριθεί ΓΣΕΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, με άλλους βέβαια τρόπους, μεταξύ των οποίων η υποβάθμιση του πλήγματος που επιφέρει το αντεργατικό νομοσχέδιο, και οι συνεχείς καθυστερήσεις, αναβολές, αποδιοργανώνοντας και σαμποτάροντας τον αγώνα απέναντι στο νομοσχέδιο αυτό.
ΕΡΓ.Α.Σ
