Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
Στις 11 Γενάρη κατατέθηκε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής το νομοσχέδιο για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, δηλαδή τη συγχώνευση του ΤΕΙ Αθήνας και του ΤΕΙ Πειραιά. Από τις αρχές Νοέμβρη και μέχρι να φέρουν το νομοσχέδιο στη Βουλή, το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση, άφηναν σκόπιμα να διαρρεύσουν πληροφορίες για το ποια και πόσα τμήματα θα συγχωνευτούν, ακριβώς για να δουν τις αντιδράσεις του σπουδαστικού κόσμου. Υπενθυμίζουμε ότι με βάση τον νόμο Γαβρόγλου, που ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο «...με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται με πρόταση των Υπουργών Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Οικονομικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, ιδρύονται, συγχωνεύονται, κατατέμνονται, μετονομάζονται και καταργούνται Α.Ε.Ι. και μεταβάλλεται η έδρα τους, όταν: (...), β) επιβάλλεται από τον δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό ετήσιο αριθμό φοιτητών ή αποφοίτων ανά μέλος Δ.Ε.Π. σε ένα Α.Ε.Ι. ή γ) η λειτουργία μεμονωμένων Α.Ε.Ι. όχι μόνο δεν δικαιολογείται επιστημονικά αλλά, αντιθέτως, δυσχεραίνει την έρευνα και τη διδασκαλία στα αντίστοιχα γνωστικά πεδία ή δ) συνάδει με τις οικονομικές και κοινωνικές αναπτυξιακές ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας ή μιας συγκεκριμένης περιφέρειας.»
Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη για τους στόχους της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, καθώς και συνολικότερα για τη λεγόμενη «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ. Ιδιαίτερα όταν γίνεται φανερό και στον πιο αφελή ότι πίσω από την «ανωτατοποίηση» κρύβεται η μνημονιακή πολιτική των περικοπών που επιβάλλει συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, συρρίκνωση του διδακτικού και του διοικητικού προσωπικού, μείωση εισακτέων, χτύπημα στα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων μέσω της διάσπασης και της υποβάθμισης των πτυχίων, ίδρυση διετών προγραμμάτων σπουδών κ.ά. Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας βαφτίζουν αναβάθμιση μία ακόμη επίθεση στα ΤΕΙ, ένα ακόμη χτύπημα στην τεχνική εκπαίδευση. Χρησιμοποιώντας εύηχες φράσεις για την «κατάργηση του διαχωρισμού θεωρητικής και τεχνικής εκπαίδευσης» και για την «πανεπιστημιοποίηση των ΤΕΙ» θέλουν να προωθήσουν την πλήρη διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης, που τη θέση της θα πάρουν τα μεταλυκειακά κέντρα ειδίκευσης (πχ ΙΕΚ), ενώ η ανώτατη εκπαίδευση θα τείνει να γίνεται μία πολυτέλεια για λίγους και εκλεκτούς.
Συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων και διετή προγράμματα σπουδών
Στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στις 11/1 για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής προβλέπεται η συγχώνευση 16 τμημάτων και σοβαρές μειώσεις στον αριθμό των εισακτέων. Ακόμα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τη μονιμοποίηση των εκτάκτων καθηγητών οι οποίοι δουλεύουν μέχρι σήμερα με καθεστώς ωρομίσθιου και στο νέο ίδρυμα δεν προβλέπεται καν να υπάρχουν! Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ελάχιστοι καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι θα καλεστούν να ανταποκριθούν στην κάλυψη των αναγκών δεκάδων χιλιάδων φοιτητών, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των σπουδών τους.
Επιπρόσθετα, στο εν λόγω νομοσχέδιο γίνεται λόγος για τη θεσμοθέτηση των λεγόμενων «διετών προγραμμάτων σπουδών», τα οποία εισήχθησαν επίσης με τον νόμο Γαβρόγλου. Τα προγράμματα αυτά, που θα αφορούν αποφοίτους των ΕΠΑΛ και θα αντιστοιχούν στο επίπεδο 5 του «Εθνικού Πλαισίου Προσόντων» (όπως δηλαδή τα ΙΕΚ) θα αποτελούν κέντρα μεταλυκειακής εκπαίδευσης, στα οποία οι απόφοιτοι θα πρέπει να συμπληρώσουν και 920 ώρες πρακτικής άσκησης, δηλαδή φθηνής ή και απλήρωτης εργασίας, όπως συμβαίνει σήμερα με διάφορες σχολές απασχόλησης, κατάρτισης και εξειδίκευσης του ΟΑΕΔ, τα ΙΕΚ και άλλα τέτοια «εκπαιδευτικά» κέντρα. Καθόλου λόγος βέβαια δεν χρειάζεται να γίνει για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων που θα εξασφαλίζουν αυτά τα διετή προγράμματα σπουδών, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη γι’ αυτά. Στην πραγματικότητα, μέσω της θέσπισης των προγραμμάτων αυτών, φτιάχνεται μία ακόμη δομή από την οποία θα προσφέρεται φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις, χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, όπως ακριβώς επιτάσσει η πολιτική των μνημονίων.
Οι αγώνες των σπουδαστών και η προοπτική τους
Απέναντι στις προωθούμενες αλλαγές οι σπουδαστές σε ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά δεν έμειναν θεατές. Ιδιαίτερα στις σχολές της ΣΕΥΠ (Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας) και της ΣΓΤΚΣ (Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών) του ΤΕΙ Αθήνας έγιναν μαζικότατες συνελεύσεις εκατοντάδων σπουδαστών, που πήραν αγωνιστικές αποφάσεις ενάντια στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και τον νόμο Γαβρόγλου, πραγματοποιώντας κατάληψη από τις αρχές Νοέμβρη στις δύο σχολές και διοργανώνοντας δεκάδες κινητοποιήσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας.
Ο αγώνας αυτός βρίσκεται τώρα σε κρίσιμη καμπή, καθώς η σύγκλητος του ΤΕΙ χρησιμοποιώντας τον μπαμπούλα των χαμένων εξαμήνων και εξεταστικών και απειλώντας τους σπουδαστές με εισαγγελικές παρεμβάσεις για τη λήξη των καταλήψεων και πάνω απ’ όλα με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», οδήγησε σε λήξη της κατάληψης της ΣΕΥΠ και σε προσωρινή υποχώρηση του αγώνα. Παρόλα αυτά, τίποτα ακόμη δεν έχει κριθεί, ενώ ταυτόχρονα η συνεχής μετάθεση της ψήφισης του νομοσχεδίου από βδομάδα σε βδομάδα και από μέρα σε μέρα, αποδεικνύει την πίεση που έχει ασκήσει στο υπουργείο και την κυβέρνηση ο αγώνας των σπουδαστών.
ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, μακρύ χέρι της κυβέρνησης και του υπουργείου
Απέναντι στον αγώνα και βασικά υπεύθυνες για την προσωρινή υποχώρηση του σπουδαστικού κινήματος, πέρα απ’ τη σύγκλητο και το υπουργείο που θέλουν να τρομοκρατήσουν τους σπουδαστές και ούτως ή άλλως βρίσκονται και από θέση αρχής απέναντι στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς αγώνες, είναι οι δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, οι οποίες -φορώντας τη μάσκα των «ανεξάρτητων» και «αγανακτισμένων» σπουδαστών- έπαιξαν για μία ακόμη φορά τον γνωστό υπονομευτικό τους ρόλο, λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι του υπουργείου και της συγκλήτου. Οι δυνάμεις αυτές, είτε με την απουσία τους από τις Γενικές Συνελεύσεις, είτε με την ανοιχτή υπονόμευση και το σαμποτάρισμα των συλλογικών διαδικασιών των σπουδαστών, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή μακριά και πέρα από τους αγώνες. Αξίζει ιδιαίτερα να αναφερθεί η επίθεση που πραγματοποίησαν μέλη των εν λόγω δυνάμεων σε σπουδαστές της ΣΕΥΠ που βρίσκονταν στη σχολή στα μέσα Νοέμβρη, με σκοπό να ανοίξουν τη σχολή και να υπονομεύσουν με τον χειρότερο τρόπο τη συλλογική και δημοκρατική απόφαση του σπουδαστικού συλλόγου.
Σε ό, τι αφορά τη στάση των δυνάμεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ απέναντι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, αυτές όχι μόνο δεν κάνουν την παραμικρή κριτική για το γεγονός ότι συγχωνεύονται και καταργούνται 16 τμήματα, μειώνονται οι εισακτέοι, περνούν τα διετή προγράμματα σπουδών, υποβαθμίζονται τα πτυχία και υπονομεύονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των ΤΕΙ, αλλά αντίθετα, συντάσσονται πλήρως με τις θέσεις και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης και του υπουργείου, που οδηγούν την τεχνική εκπαίδευση σε σοβαρή συρρίκνωση και υποβάθμιση. Προβάλλοντας ως θετική τη δήθεν «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ, οι δυνάμεις αυτές παίζουν τον ρόλο του νεροκουβαλητή της κυβερνητικής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, αποκρύβοντας και συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι πίσω από την ψευτοαναβάθμιση και την «πανεπιστημιοποίηση» των ΤΕΙ, κρύβεται ο βασικός στόχος του υπουργείου και της κυβέρνησης να δώσουν ένα ακόμη σοβαρότατο χτύπημα στην ήδη λαβωμένη τριτοβάθμια τεχνική εκπαίδευση.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί το γεγονός πως όταν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ δεν μπορούσαν πια μέσω της υπονόμευσης των Γενικών Συνελεύσεων να αποτρέψουν τους σπουδαστές να πηγαίνουν σ’ αυτές κατά εκατοντάδες και σε ασφυκτικά γεμάτα αμφιθέατρα να παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, αναγκάστηκαν να συρθούν σε αυτές και να τοποθετηθούν, όχι όμως ανοιχτά και ξεκάθαρα ως πολιτικές δυνάμεις, αλλά φορώντας τη μάσκα των δήθεν «ανεξάρτητων» και «αγανακτισμένων» σπουδαστών. Χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα με τη σύγκλητο του ΤΕΙ και το υπουργείο Παιδείας για το ενδεχόμενο να χαθεί το εξάμηνο και η εξεταστική και προβάλλοντας τις αντιδραστικές τους θέσεις για την τάχα «θετική» εξέλιξη της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, οι δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ αποτέλεσαν μέσα στα αμφιθέατρα τη φωνή της κυβέρνησης και του υπουργείου. Υπενθυμίζουμε την υποκρισία των δυνάμεων αυτών, που τις έπιασε τον Γενάρη η πρεμούρα για το εξάμηνο και την εξεταστική, όταν ολόκληρα τμήματα του ΤΕΙ δεν είχαν ξεκινήσει βασικά εργαστήρια και θεωρίες εξαιτίας της έλλειψης καθηγητών μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη και οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ δεν άρθρωσαν ούτε μισή κουβέντα. Αποδείχτηκε περίτρανα για ακόμη μια φορά ο ρόλος των δυνάμεων αυτών μέσα στις σχολές και τους συλλόγους, στεκόμενες δηλαδή απέναντι στους σπουδαστές και τους αγώνες τους, λειτουργώντας ως φερέφωνα της κυβέρνησης και του υπουργείου, κηρύσσοντας την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και υμνώντας τον ατομικό δρόμο.
Για τη στάση του ΜΑΣ
Ακόμα, σοβαρότατες ευθύνες για την προσωρινή υποχώρηση, αλλά πάνω απ’ όλα για τον αποπροσανατολισμό των σπουδαστών φέρουν οι δυνάμεις του ΜΑΣ. Οι δυνάμεις της ΚΝΕ στα ΤΕΙ στάθηκαν αρχικά με αμηχανία απέναντι στις διακηρύξεις του υπουργείου Παιδείας για την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ. Κι αυτό γιατί η θέση της ΚΝΕ για την «κατάργηση του αναχρονιστικού διαχωρισμού σε ΑΕΙ-ΤΕΙ» και για «Ενιαία Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση» δε διαφέρει σχεδόν καθόλου από τις θέσεις και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε το υπουργείο Παιδείας για να δικαιολογήσει τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις τμημάτων.
Στη βάση αυτή, αρχικά το ΜΑΣ καλούσε τους σπουδαστές να «προβληματιστούν» για το υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο και να είναι σε «αγωνιστική επαγρύπνηση» (sic!), ενώ πρόβαλλε μια αλλοπρόσαλλη θέση για ανωτατοποίηση των ΤΕΙ με «άλλους όρους» κλπ, αποφεύγοντας να πάρει καθαρή θέση απέναντι στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, με το σαθρό επιχείρημα ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται εκεί, αλλά στο αν στο νέο ίδρυμα θα συνεχίσει ή όχι να υπάρχει υποχρηματοδότηση, σύνδεση με επιχειρήσεις και μια σειρά ακόμη στοιχεία, ακριβώς για να μην διατυπώσει μια συγκεκριμένη θέση. Η θέση αυτή του ΜΑΣ είχε βέβαια και τις συνέπειές της, καθώς απομονώθηκε και έμεινε έξω από τους αγώνες, προτείνοντας με έναν εντελώς τυχοδιωκτικό τρόπο στις φάσεις όξυνσης της πάλης ανοιχτή σχολή, ενώ καλούσε τους σπουδαστές «να κλιμακώσουν την πάλη τους και να προβληματιστούν ακόμη περισσότερο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής».
Επί της ουσίας, το ΜΑΣ, όπως και συνολικά οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο εργατικό-λαϊκό και στο αγροτικό κίνημα, για μία ακόμη φορά λειτούργησε πυροσβεστικά απέναντι σε έναν αγώνα που είχε και έχει σοβαρές προοπτικές να είναι νικηφόρος. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι η απομόνωσή τους από τον σπουδαστικό κόσμο έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που σε συνέλευση της ΣΓΤΚΣ (όπου η ΠΚΣ διαθέτει την αυτοδυναμία στο ΔΣ) με πάνω από 300 άτομα, όταν το ΜΑΣ κάλεσε τους σπουδαστές να αποχωρήσουν γιατί η συνέλευση ήταν δήθεν «φιάσκο», δεν μπόρεσε να πείσει ούτε 20 σπουδαστές να βγουν έξω απ’ το αμφιθέατρο! Σε κάθε περίπτωση, οι σπουδαστές πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για την υπονομευτική απέναντι στους αγώνες στάση του ΜΑΣ, για την πλήρως ρεφορμιστική θέση του ΚΚΕ για την «Ενιαία Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση», που καλλιεργεί την αντίληψη ότι η τεχνική εκπαίδευση είναι περιττή, στρώνοντας το έδαφος στην πραγματικότητα για την πλήρη κατάργησή της όπως τώρα προωθείται από το υπουργείο Παιδείας, και συνολικότερα για την αναχώρηση «από τα αριστερά» της ΚΝΕ από κάθε αγώνα που δεν ελέγχει.
Για τη στάση ορισμένων άλλων δυνάμεων
Αν και τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και της ΣΣΠ θα ήταν λάθος να τις κατηγορήσει κανείς για αναχώρηση από τους αγώνες, όπως το ΜΑΣ, όμως θα ήταν επίσης λάθος να μην αναφέρουμε ορισμένα σημεία κριτικής απέναντί τους, μιας και αποτελούν δυνάμεις που (θέλουν να) αναφέρονται στην αριστερά και το κίνημα. Καταρχάς υπογραμμίζουμε ότι οι δυνάμεις αυτές είχαν και διατηρούν την ίδια ρεφορμιστική θέση με την ΚΝΕ για την «Ενιαία Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση», που έχει καλλιεργήσει τις μέγιστες αυταπάτες στους σπουδαστές για την προωθούμενη «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ.
Ακόμα, οι δυνάμεις αυτές, αντιμετωπίζοντας την κατάληψη όχι ως ένα οξυμένο μέσο πάλης, αλλά ως αυτοσκοπό, οδήγησαν πολλούς σπουδαστές στην απογοήτευση όταν η τελευταία καταψηφίστηκε. Επίσης, στο πρόσωπο πολλών σπουδαστών που εξέφρασαν την υπαρκτή αγωνία τους για το εξάμηνο, τα μαθήματα και την εξεταστική, οι δυνάμεις αυτές είδαν «Δαπίτες, Πασπίτες και ανοιχτοσχολάκηδες που συντάσσονται με την κυβέρνηση και το υπουργείο» (όπως χαρακτηριστικά έλεγαν στις συνελεύσεις), ταυτίζοντας τις αντιδραστικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ με απλούς σπουδαστές, στενεύοντας τα περιθώρια ενότητας και ενιαίου αγώνα των σπουδαστών.
Τέλος, η προσκόλληση στη χρεοκοπημένη λογική της ψήφισης πλαισίων οδήγησε τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και της ΣΣΠ σε αρκετές συνελεύσεις να αρνηθούν να ψηφιστούν ξεχωριστά τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, οδηγώντας πολλούς σπουδαστές που διαφωνούσαν και διαφωνούν με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, αλλά δεν είχαν παρόλα αυτά πειστεί για την κατάληψη, να οδηγούνται στο αντιδραστικό μπλοκ των δυνάμεων που δεν ήθελαν να γίνει αγώνας. Ακριβώς αυτός ο σεχταρισμός και η αυτοανακήρυξη των εαυτών τους σε «πρωτοπορία» αποδεικνύει και την έλλειψη πίστης των δυνάμεων αυτών στη δυνατότητα του σπουδαστικού κινήματος να πετύχει νίκες και να βάλει φρένο στην αντιεκπαιδευτική πολιτική.
Η δική μας θέση
Η Φοιτητική Πορεία βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του σπουδαστικού κινήματος, αναδεικνύοντας τα δίκαια αιτήματά του για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου και για να μην περάσει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Από τις πρώτες «ανωτατοποιήσεις» και μέχρι σήμερα στεκόμαστε καθαρά και χωρίς αστερίσκους απέναντι στην προσπάθεια συρρίκνωσης και διάλυσης της τεχνικής εκπαίδευσης, προβάλλοντας ταυτόχρονα αιτήματα για την ουσιαστική της αναβάθμιση, όπως αύξηση και μονιμοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού, ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών, αναβάθμιση των εργαστηρίων και των υλικοτεχνικών υποδομών και αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Παλεύουμε κόντρα στις ψευτο-«ανωτατοποιήσεις» των ΤΕΙ, ενάντια στην πολιτική των περικοπών, ενάντια στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και σχολών και για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου, καθώς και όλων των προηγούμενων νόμων-πλαισίων που έχουν οδηγήσει τη δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση σε αυτή την τραγική κατάσταση.
Ειδικότερα, σήμερα η πάλη του σπουδαστικού κινήματος θεωρούμε πως πρέπει να διεξαχθεί πάνω σε 4 βασικούς άξονες:
- Χρειάζεται με επιμονή να αντικρουστεί η κυρίαρχη προπαγάνδα για τη δήθεν «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ. Απέναντι σε κάθε φωνή που δικαιολογεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο την επιχείρηση διάλυσης της τεχνικής εκπαίδευσης και προβάλλει τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις σχολών και τμημάτων ως «αναβάθμιση» πρέπει να χτιστεί ένα μέτωπο αντιπαράθεσης που ταυτόχρονα να παλεύει για την ουσιαστική και όχι στα λόγια αναβάθμιση της τριτοβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης.
- Ένα ακόμη μέτωπο αντιπαράθεσης που πρέπει να έχει το σπουδαστικό κίνημα είναι αυτό απέναντι στη θέση της «Ενιαίας Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης» που προβάλλουν οι δυνάμεις του ΜΑΣ και της ΕΑΑΚ. Πρόκειται για ένα αίτημα που στο όνομα ενός δήθεν «επιστημονισμού» καλεί στην πραγματικότητα σε αγώνα για την κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης, ρίχνοντας νερό στον μύλο της κυρίαρχης αντιεκπαιδευτικής προπαγάνδας της κυβέρνησης και του υπουργείου, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί ρεφορμιστικές αυταπάτες για τους στόχους και τις επιδιώξεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνολικότερα του εκπαιδευτικού συστήματος σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας.
- Η βάση ενότητας του σπουδαστικού κινήματος είναι ο αγώνας ενάντια στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις, ενάντια στον νόμο Γαβρόγλου και για δημόσια δωρεάν παιδεία. Στη βάση αυτή μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν όλοι οι σπουδαστές για να αναπτύξουν έναν αγώνα με προοπτική νίκης. Ακόμα, απέναντι στην τρομοκρατία των «χαμένων εξαμήνων» πρέπει τόσο να αποκαλυφθεί η υποκρισία του υπουργείου και των πρυτανικών αρχών για το γεγονός ότι ολόκληρα μαθήματα και εργαστήρια ξεκίνησαν αρχές και μέσα Δεκέμβρη λόγω της έλλειψης καθηγητών και θυμήθηκαν το εξάμηνο και την εξεταστική με την κατάληψη, όσο και να αποτελεί σταθερή διεκδίκηση του σπουδαστικού κινήματος να μη χαθεί κανένα μάθημα, εξάμηνο και εξεταστική.
- Χρειάζεται βήμα-βήμα να χτιστεί ένα μέτωπο αντίστασης και πάλης σε ΤΕΙ και ΑΕΙ, καθώς τα προβλήματά τους είναι κοινά, επομένως και ο αγώνας τους. Η ενότητα και η κοινή πάλη των φοιτητών σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αποτελεί αναγκαίο όρο και προϋπόθεση για να ανατραπεί όχι μόνο το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και ο νόμος Γαβρόγλου, αλλά συνολικότερα η αντιεκπαιδευτική πολιτική των περικοπών και της διάλυσης της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Με μαζικές και δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις, με ενότητα πάνω στη βάση των κοινών αιτημάτων, και πάνω απ’ όλα με ανυποχώρητους και μαχητικούς αγώνες, το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να νικήσει.
