Η γνώση είναι δύναμη, διακήρυξαν οι πρώτοι φυσιοκράτες φιλόσοφοι στο τέλος της φεουδαρχικής απολυταρχίας. Μ' αυτόν τον τρόπο άνοιγαν το δρόμο στην αυγή του αστικού κόσμου, ωθούσαν τις επιστήμες με νέα ορμή, επιτίθονταν στις μαύρες δυνάμεις του κληρικαλισμού, της υποταγής και της αμορφωσιάς.
Διότι, η αρχή της δύναμης είναι η γνώση. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου, τους γύρω σου, τις δυνάμεις της φύσης, τον ίδιο τον αντίπαλο. Αντίθετα, η άγνοια, ακόμα κι όταν είναι συνδεδεμένη με τη φυσική ρώμη ή και την παλληκαριά, το πολύ-πολύ να οδηγεί στην αποκοτιά και μετά στην αποτυχία. Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα κατά το μυαλό, γι' αυτό και κατάφερε να νικήσει και να υποτάξει ζώα που είναι κατά πολύ πιο δυνατά και πιο ευκίνητα απ' αυτόν. Ένας πίθηκος μπορεί να σκαρφαλώνει γρήγορα σ' ένα δέντρο και ένας ελέφαντας να γκρεμίζει εύκολα δέντρα, αλλά κανένας από τους δύο δεν μπορεί να σχεδιάσει και να φτιάξει μια πολιτεία.
Τα χελιδόνια όπως και οι σολομοί μπορεί να γίσουν στον ίδιο τόπο για να γεννήσουν, αλλά δε θα συγκροτήσουν... Διεθνείς Ταξιαρχίες στην Ισπανία, να πολεμήσουν τους φασίστες. Η γνώση λοιπόν είναι δύναμη. Η διαλεκτική γνώση είναι δύο φορές δύναμη, αφού αναλύει σε βάθος τα γεγονότα, τα αλληλοσυσχετίζει, τα ταξινομεί και τα αξιολογεί, επιμένει να βλέπει διορατικά, ενορατικά και σχεδιασμένα.
Είναι ακριβώς η διαλεκτική γνώση η οποία μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα για την κατάσταση του λαϊκού παράγοντα σήμερα και τα καθήκοντά μας.
Ορισμένοι, ξεκινώντας από μια ηττοπαθή αντίληψη, μιλούν και γράφουν για μια στρατηγιkή ήττα του Κομμουνιστικού κινήματος. Άμεσο παράγωγο αυτής της αντίληψης είναι να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να τα σχεδιάσουμε όλα εξαρχής και να επαναθεμελιώσουμε το κίνημα.
Ακριβώς απέναντι είναι οι οπαδοί της λυσσασμένης αντεπίθεσης, του εδώ και τώρα, αναρχικοί, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πρόσφατα η ηγεσία του ΚΚΕ. Υπερτιμούν τις δυνάμεις του κινήματος, υποτιμούν τον αντίπαλο και πέφτουν στον ακραίο υποκειμενισμό, όπως θα ’λεγε ο Μάο Τσετούνγκ.
Απέναντι στις δύο όψεις του υποκειμενισμού (στρατηγική ήττα και αντεπίθεση), στέκεται το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ. Υπάρχουν τα θεμέλια του κινήματος, είναι οι επαναστάσεις του 20ού αιώνα, ο αντιφασιστικός πόλεμος και τα γενικευμένα διδάγματά τους. Είναι τα θεμέλια του μαρξισμού-λενινισμού, όχι σαν κοκαλωμένα σχήματα και "εικονοστάσια" αλλά σαν οδηγός για δράση. Εμείς ούτε πετάμε το παιδί με τ' απόνερα κηρύχνοντας τις επαναθεμελιώσεις που οδηγούν σε ξεχαρβάλωμα ούτε όμως σαλπίζουμε μία αδιέξοδη αντεπίθεση στο πουθενά. Θυμόμαστε άλλωστε τις προτάσεις "απειθαρχίας και ανυπακοής" που κήρυξαν το ΚΚΕ, το ΝΑΡ ενάντια στην ΕΕ. Ακούγονται ευχάριστα στ' αυτιά μας, αλλά δεν παράγουν απολύτως τίποτα.
Αντίθετα, η πολιτική της στρατηγικής άμυνας αναγνωρίζει τις δυσκολίες του κινήματός μας και τον υπέρτερο, προσωρινά, αντίπαλο. Μιλάει για συγκέντρωση δυνάμεων, για τη δημιουργία πυρήνων δράσης και αντίστασης, για τη συνένωση όλων των επαναστατών κομμουνιστών σ' ένα κόμμα.
Η λαϊκή αντίσταση και η οργανωμένη δράση είναι τα δύο πόδια της στρατηγικής άμυνας, η οποία μπορεί και πρέπει να μετεξελιχθεί σε λαϊκό ρεύμα ενάντια στην ντόπια πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αλλά απαραίτητο στοιχείο για να φτάσουμε στα παραπάνω είναι η πολιτική γνώση. Το θέλω (θέληση-βολονταρισμός) είναι καλό όπλο όταν χρησιμοποιείται με μέτρο και πάντως πάνω στα θεμέλια του πραγματικού. Αν το θέλω αποσπαστεί από το αντικειμενικά υπαρκτό, τότε αναμφίβολα θα ξεπέσει στον ετσιθελισμό και την ονειροφαντασία.
Η ταξική πάλη υπάρχει και χωρίς τους κομμουνιστές, αλλά είναι οι κομμουνιστές και πρωτοπόροι αγωνιστές που θα της δώσουν χρώμα και θα την τραβήξουν ως τις ακραίες και αναγκαίες συνέπειές της.
Η πολιτική γνώση γίνεται πραγματική δύναμη όταν αποκτήσει τον διαλεκτικό πυρήνα της και δεθεί με τις μάζες. Η πολιτική γνώση τότε γίνεται "επικίνδυνη" για τους εχθρούς του λαού.
