Εκλογές, ευρωπαιόδουλοι και... υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι

ευρωεκλογες

Υποτίθεται ότι οι βουλευτικές εθνικές εκλογές είναι η πιο ανόθευτη και δημοκρατική διαδικασία όπου ο λαός κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγει τους εκπροσώπους του. Κάθε πολίτης, κάθε άνθρωπος και μία ψήφος∙ να η ένδειξη της ισοτιμίας και της αντιπροσωπευτικότητας. Είναι όμως έτσι; Αναμφίβολα η ενιαία πανελλαδική διαδικασία των εκλογών είναι ένα σημαντικό βαρόμετρο, το οποίο αποδείχνει την ωριμότητα του λαού και τις κυρίαρχες τάσεις. Οπωσδήποτε αν οι εκλογές δεν γίνονται σε καθεστώς ανοικτής τρομοκρατίας και φανερής νοθείας, είναι μια στατιστική που πρέπει να τη λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Όμως η ισοτιμία της ψήφου είναι μύθευμα, πλαστή ελευθερία και ελεγχόμενη βούληση. Τα αστικά κόμματα σε σύγκριση με τα κομμουνιστικά έχουν όλο τον «πλούτο» με το μέρος τους. Ελέγχουν τα ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ) και απομυζούν δεκάδες εκατομμυρίων από τον κρατικό κορβανά. Παίρνουν δανεικά και αγύριστα από τις Τράπεζες, πίσω τους βρίσκονται όλα τα ισχυρά μονοπωλιακά συγκροτήματα που τα προβάλλουν σαν διαφημιστικό προϊόν. Οι δυνατότητες προβολής των αστικών κομμάτων είναι θηριώδεις και τρομακτικές μπροστά στα ισχνά, έως ανύπαρκτα μέσα των αριστερών και επαναστατικών κομμάτων. Επιπρόσθετα οι ιδέες της άρχουσας τάξης έχουν σφηνωθεί στα μυαλά των ανθρώπων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η εξάρτηση, η υποταγή, η ανημπόρια, ο ψευτορεαλισμός, η λογική τού «δε γίνεται τίποτα».

➣ Πώς πρέπει να είναι η πολιτική μας;  

Σαν σφουγγάρι για να μαζεύει ιδέες από το λαό και να τις μετασχηματίζει γόνιμα. (Για να παραφράσουμε τον Μάο Τσετούνγκ) 
Σαν  ατσάλι για να μπορεί να πολεμάει αποτελεσματικά.
Σαν σφαίρα για να πηγαίνει ευθύβολα.
Σαν δίκτυ για να μαζεύει τη λαϊκή διαμαρτυρία.
Το ’χουμε κάνει; Όχι ακόμα. Αλλά οι μαρξιστές-λενινιστές, δηλαδή οι πραγματικοί κομμουνιστές, δεν έχουν καμιά αμφιβολία ότι υπηρετούν την εργατολαϊκή υπόθεση. Γι’ αυτό και στην κριτική των ρεβιζιονιστών και των αυθόρμητων απαντούν σκωπτικά: «Την επόμενη φορά θα το κάνουμε καλύτερα». Γιατί έχουμε την πείρα, τη βούληση και τη θέληση.

Πόσο απέχει ένας θεοκράτης από έναν ευρωπαιόδουλο; «Ένα τσιγάρο δρόμος»! Ο πρώτος θεωρεί αρχή και τέλος των πραγμάτων μία ανώτερη δύναμη (αρχή) η οποία δημιουργεί, ελέγχει και κανοναρχεί τα πάντα. Ο δεύτερος το ίδιο! Διότι η Ευρ. Ένωση στο κεφάλι των ευρωπαιόφιλων παίρνει μυθικές, μυθολογικές και απίστευτες διαστάσεις. Όταν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι άρχισαν στα σπλάχνα της, όταν η Βρετανία αποχωρεί, όταν οι νεοφασίστες παίρνουν κεφάλι, όταν …. είναι εμμονικό να προσκυνάς την ΕΕ.

Να συμφωνήσουμε με τους αριστερούς σκεπτικιστές που μερικές φορές κοιτάνε τον αφαλό τους (ομφαλοσκόποι στην αττική διάλεκτο), μεμψιμοιρούν τα πάντα και έχουν την κριτική για όλους στο τσεπάκι. Να συμφωνήσουμε στην παραδοχή πως τα πράγματα είναι δύσκολα διότι βρισκόμαστε σε φάση υποχώρησης του κινήματος και η ατομική θέληση τσακίζεται σαν καλαμιά στον κάμπο. Ναι, αλλά όχι να υποταχθούμε γιατί το σήμερα αποδείχνεται ζοφερό. Χρειάζεται να πούμε αλήθειες, όπως για τον υποτελή χαρακτήρα του πολιτικού προσωπικού που κυβερνάει τη χώρα, για την ΕΕ και την εξάρτηση, ανεξάρτητα  από το συσχετισμό δυνάμεων. Να συζητήσουμε την τακτική, τις μεθόδους, την προπαγάνδα κλπ., αλλά όχι τις αλήθειες. Αλλιώς δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Οι αριστεροί σκεπτικιστές ας κάνουν ένα βήμα.

Αν σας ρωτήσουν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει γρήγορα προεκλογικά μέτρα, είναι γιατί στην κατηφόρα όλοι τρέχουν γρηγορότερα. Είναι γιατί βρίσκεται στο κατέβασμα. 

Ακούμε από πολλές πλευρές ότι στις πολλαπλές εκλογές της 26ης Μάη οι υποψήφιοι είναι πολλοί, παρά πολλοί. Πρόκειται για κουβέντες του καφενείου, βγαλμένες στο πόδι, ευκολίες της στιγμής. Διότι το πρόβλημα δεν είναι οι πολλοί υποψήφιοι, θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι. Το πραγματικό πρόβλημα είναι τι λένε, και, κυρίως, τι πράττουν. Κάτω από ποιο πρόγραμμα βρίσκονται και με τι φανέλα «παίζουν». Η ποσότητα έχει μικρή διάσταση· η ποιότητα μετράει. Η κουβέντα περί ποσότητας βλέπει τα επιφαινόμενα και παραγνωρίζει την ουσία.

Διαβάστε επίσης