Η όλη συζήτηση για το νομοσχέδιο που κατοχυρώνει νομικά το σύμφωνο συμβίωσης ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τις διατάξεις που προβλέπονται από αυτό. Ως εδώ όλα καλά.
Η μονομερής, όμως, στάση αυτή άφησε στο απυρόβλητο μία ακόμη, κάπως… «κρυφή» θα μπορούσε να πει κανείς, διάταξη η οποία αποτελεί τροποποίηση του ποινικού κώδικα σχετικά με το ζήτημα της παρακώλυσης των δημοσίων συγκοινωνιών, η οποία, αν και δεν αποτελεί μέρος του νομοσχεδίου, συμπεριλήφθηκε στα πλαίσια της ψηφοφορίας της βουλής. Η… «ευεργετική», όπως την παρουσιάζει το υπουργείο δικαιοσύνης, τροποποιητική διάταξη αναφέρει:
«Το άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
Αρθρο 292
1. Όποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητοδρόμου, σιδηροδρόμου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλεγράφου που προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα (1) έτος.
2. Αν η πράξη της παραγράφου 1 είχε σημαντική διάρκεια επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι τρία (3) έτη.»
Πολλοί έσπευσαν να επικροτήσουν το υπουργείο και την κυβέρνηση για τα «θετικά» μέτρα που λαμβάνει πάνω στο ζήτημα, ενώ άλλοι πρωτοστάτησαν με διαμαρτυρίες για σκλήρυνση των μέτρων. Ανάλογα το πού βρίσκονται -κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση…
Όμως η ίδια η φύση του ζητήματος αναδεικνύει, εκ των πραγμάτων, μία ακόμη διάσταση, στην οποία όμως κανείς δεν αναφέρεται ούτε… ξεσπαθώνει. Το ζήτημα των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Άραγε ποιος είναι αυτός που θα κρίνει για πόσο χρόνο έχει το δικαίωμα ένα σωματείο, ένας φοιτητικός σύλλογος ή μία κίνηση πολιτών σε μία γειτονιά να «παρεμποδίσει της λειτουργία μίας κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία» και ιδίως (!) ενός δρόμου ή να πραγματοποιήσει μία παράσταση διαμαρτυρίας σε ένα… ταχυδρομείο; Ποια μέτρα και ποια σταθμά θα χρησιμοποιηθούν για όλα αυτά; Και ποιος εν τέλει ορίζει χωροταξικά τα όρια του «δρόμου» ή της συγκοινωνίας; (Πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε δει ότι το χωροταξικό δεν είναι καθόλου αυτονόητο!).
Ούτε, φυσικά, το άρθρο 298 του Ποινικού Κώδικα που προσθέτει και εδάφιο β', το οποίο προβλέπει ότι «το δικαστήριο, όσον αφορά τα πλημμελήματα του άρθρου 292 ή την πράξη του άρθρου 431, δύναται να απαλλάξει το δράστη από την ποινή, εφόσον η παρεμπόδιση είχε ασήμαντη διάρκεια ή ο δράστης τέλεσε την πράξη για την προάσπιση ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος», μπορεί να λύσει το πρόβλημα.
Το ότι επαφίεται στην κρίση του εκάστοτε δικαστηρίου ο ορισμός του αν μία «πράξη» αποτελεί προάσπιση του ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες ασάφειες. Το κράτος είναι αυτό πλέον που αποφασίζει αν ο αγώνας του σωματείου ή του συλλόγου προασπίζεται ή όχι τα γενικότερα συμφέροντα της κοινωνίας!
Απ’ ό,τι φαίνεται η «δεύτερη φορά αριστερά» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους κυβερνητικούς προκατόχους της των προηγούμενων μνημονιακών ετών.
Από τη συνέχιση της βάρβαρης αντιλαϊκής, βαθειά ταξικής, πολιτικής που εφαρμόζει, από τις δουλόφρονες δηλώσεις πίστης και υποταγής προς τους ξένους πριμοδότες της (πλέον) και από την εξαπάτηση του ελληνικού λαού και του ξεπουλήματος της χώρας έρχεται να συντηρήσει και το «παλαιό καθεστώς», που τόσο πολύ ευαγγελίζεται ότι «χτυπά».
Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι τα ιδεολογήματα και οι αυταπάτες περί αλλαγής «από τα μέσα» έχουν πολύ κοντά ποδάρια.
Η οποιαδήποτε προσπάθεια περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού θα πρέπει να βρει το εργατικό, αριστερό και προοδευτικό κίνημα απέναντί της. Μαζικά, οργανωμένα, σθεναρά!