Μια σημαντική μάχη δίνουν εδώ και τρεις μήνες οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια για να μην χάσουν τη δουλειά τους.
Η απόφαση της κυβέρνησης να βγάλει σε "διαθεσιμότητα" 1349 διοικητικούς υπάλληλους 8 Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, να τους βάλει, δηλαδή, στον προθάλαμο της απόλυσης, στα πλαίσια του σχεδίου εκδίωξης δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων από το δημόσιο τομέα, που προβλέπει το μνημόνιο για το 2013 και το 2014, πυροδότησε έναν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα.
Ο αγώνας αυτός που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη, όταν ξέσπασαν και οι απεργίες των καθηγητών, αν και αρχικά προχώρησε αθόρυβα, με τη διάρκειά του και τη μαζικότητά του εξελίχτηκε σε προμαχώνα της πάλης ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και γι' αυτό χτυπήθηκε από την κυβέρνηση με πολλαπλά απεργοσπαστικά πυρά.
Παρά τις απανωτές δικαστικές διώξεις, τους συνεχείς εκβιασμούς και τις προπαγανδιστικές συκοφαντίες ο αγώνας στα Πανεπιστήμια συνεχίστηκε και έχει αναδείξει, με το στρίμωγμα και τις δυσκολίες που έφερε στην κυβέρνηση, την αξία του μαζικού, ενωτικού και επίμονου αγώνα των εργαζομένων.
Οι μαζικές διαθεσιμότητες - απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων στα Πανεπιστήμια, αν και η κυβέρνηση επιχείρησε να τις συγκαλύψει κάτω από το μανδύα της "αξιολόγησης των πανεπιστημιακών δομών" και της "διοικητικής αναδιάρθρωσής" τους, πολύ γρήγορα και από τις διαλυτικές συνέπειες που έχουν στην ίδια τη λειτουργία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και από τον τρόπο που αυτές έγιναν, ξεγυμνώθηκαν σαν ένα ακόμα βήμα αποδιάρθρωσης των δημόσιων Πανεπιστημίων, σαν ένα ακόμα προϊόν της πολιτικής του μνημονιακού στραγγίσματος των δημόσιων πόρων και της προώθησης της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας .Ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας τις περιέγραψε, ξανά προχθές, σαν "υλοποίηση των προαπαιτούμενων των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας", δηλαδή, των προαπαιτούμενων που περιλαμβάνονται στις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η καταστροφή που φέρνει η κυβερνητική απόφαση όχι μόνο στη δουλειά των διοικητικών υπαλλήλων αλλά και στη δουλειά των Πανεπιστημίων, καθώς ολόκληρα τμήματα των δραστηριοτήτων τους θα αποστελεχωθούν, θα αποδιοργανωθούν και θα αδρανοποιηθούν, έδωσε τη βάση συσπείρωσης, πρώτα απ' όλα των διοικητικών υπαλλήλων που υφίστανται το κύριο και πιο σκληρό πλήγμα αλλά και του υπόλοιπου Πανεπιστημιακού δυναμικού, γύρω από έναν απεργιακό αγώνα που κήρυξαν τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες των διοικητικών υπαλλήλων και κλιμακώθηκαν από εβδομάδα σε εβδομάδα, για τρείς μήνες, με επίκεντρο το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που έχουν και τις μεγαλύτερες απώλειες από την κυβερνητική απόφαση των διαθεσιμοτήτων. Μέσα στην πορεία ενός συνεχιζόμενου πολυήμερου απεργιακού αγώνα που ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στις πανεπιστημιακές διοικητικές υπηρεσίες, φοιτητικοί σύλλογοι ξεκίνησαν να στέκονται στο πλευρό τους πραγματοποιώντας καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών, σύλλογοι του διδακτικού προσωπικού των Πανεπιστημίων κατέβηκαν σε απεργία ενώ και οι Πρυτανικές αρχές των 8 πληττόμενων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων εκδήλωσαν την αντίθεσή τους με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης και της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας για ακύρωση της κυβερνητικής απόφασης των διαθεσιμοτήτων που θα εκδικασθεί το Γενάρη.
Ενάντια σ' αυτό το Πανεπιστημιακό μέτωπο ανατροπής της κοινής υπουργικής απόφασης των διαθεσιμοτήτων, που δημιουργήθηκε με αγωνιστικό πυρήνα και ατμομηχανή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, η κυβέρνηση εξαπέλυσε κύματα τρομοκρατικών και υπονομευτικών επιθέσεων: Από την παραπομπή των απεργών 5 φορές(!) στα δικαστήρια για να βγει η απεργία τους παράνομη και καταχρηστική μέχρι την υστερική κινδυνολογία των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης για να υποκινηθεί "κοινωνική αγανάχτηση" και αντιπαράθεση των γονιών και των φοιτητών (ο λεγόμενος "κοινωνικός αυτοματισμός") κατά των απεργών. Από τον εκβιασμό της "ηλεκτρονικής ατομικής απογραφής" των διοικητικών υπαλλήλων στο υπουργείο (με την πραξικοπηματική παράκαμψη των κανονισμών και των διοικητικών αρχών των Πανεπιστημίων, που κατέληξε σε μια παρωδία "μοριοδότησης" ) και την προσπάθεια διαίρεσης των εργαζομένων ανάμεσα σε "απογραφέντες" και μη, σε αυτούς που καταργείται η ειδικότητά τους και σε αυτούς που "εξαιρούνται", σε αυτούς που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα και σε εκείνους που "πάνε σε κινητικότητα" μέχρι την τρομοκρατική τιμωρία της αργίας για όσους δεν απογραφούν και τις απειλές της επίταξης των απεργών και της χρησιμοποίησης της αστυνομίας και των ΜΑΤ για να ξεκινήσουν τα μαθήματα.
Είναι αξιοσημείωτο πως όλα τα μέσα της κυβερνητικής απεργοσπασίας έπεσαν στο κενό και δεν πέτυχαν να σπάσουν την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων. Σ'αυτό, χωρίς αμφιβολία, συντέλεσε η ενωτική αγωνιστική στάση υπεράσπισης και συνέχισης της απεργίας τους που υιοθέτησαν μαζικά οι εργαζόμενοι των διοικητικών υπηρεσιών μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των σωματείων τους, η περιφρούρησή της με απεργιακές επιτροπές, το ξεπέρασμα εσωτερικών αντιθέσεων στις γραμμές τους και η απομόνωση απόψεων που σε διάφορες στιγμές πήγαιναν να καλλιεργήσουν το έδαφος ή και πρότειναν ανακοπή του αγώνα, η ματαίωση της κυβερνητικής επιχείρησης κοινωνικής απομόνωσής τους, που πέτυχαν μέσα από την προβολή του αγώνα και των αιτημάτων τους και τη στάση τους και την επικοινωνία τους με τους φοιτητές και τους γονείς, η αλληλεγγύη των συλλόγων των διδασκόντων και των φοιτητικών συλλόγων, η ευρύτερη κοινωνική κατανόηση για το δίκαιο του αιτήματος και του αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων που διευκολύνθηκε και από τις γενικότερες αντιμνημονιακές διαθέσεις του λαού μας.
Δεν μπορεί, ωστόσο, να μη σημειωθεί η απουσία συμπαράστασης σ'αυτό τον αγώνα που επέδειξαν η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, που μόλις τελευταία εδέησε να δώσει μια κάλυψη στους εργαζόμενους να απεργήσουν, και ακόμα περισσότερο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που αν και καλύπτει μέρος των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, συμπεριφέρεται σαν προκλητικός βαστάζος της κυβερνητικής μνημονιακής πολιτικής.
Ασθενής έως ανύπαρκτη ήταν και η συμπαράσταση από τις μεγάλες δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις , γεγονός που καταγράφει και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα, το μεγάλο έλλειμμα αγωνιστικής αλληλεγγύης του, που χρεώνεται στις δυνάμεις που το ελέγχουν.
Καθώς, μπροστά στο σταθερό μαζικό απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, η κυβέρνηση είδε τα όπλα της να μην φέρνουν το αποτέλεσμα που επεδίωξε, τις τελευταίες μέρες κατέφυγε σε μια νέα ταχτική . Αν και αυτή η τακτική υποδηλώνει και μια αναδίπλωσή της (αφού από εκεί που δεν δέχονταν, καμιά συζήτηση και εμφανιζόταν άτεγκτη στην απόφασή της, τώρα κάλεσε σε "διάλογο" τις πρυτανικές αρχές και τους διοικητικούς υπαλλήλους για την "άμβλυνση των συνεπειών της διαθεσιμότητας", όπως δήλωσε ο υπουργός Παιδείας.
Από εκεί που κινδυνολογούσε ότι θα χάσουν το εξάμηνο οι φοιτητές ξαφνικά "βρήκε τη λύση" της τροπολογίας για να εξεταστούν οι φοιτητές σε όλα τα μαθήματα που οφείλουν στις εξεταστικές περιόδους του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου του 2014, ανεξάρτητα εάν τα μαθήματα διδάσκονται σε χειμερινό ή εαρινό εξάμηνο , γεγονός που δείχνει και όλη την υποκρισία της προηγούμενης κυβερνητικής κινδυνολογίας) , ωστόσο ο βασικός χαρακτήρας της είναι ο ελιγμός για να πετύχει τη διακοπή της απεργίας χωρίς να αλλάξει η κυβερνητική απόφαση των διαθεσιμοτήτων. Η κυβέρνηση ελίσσεται κάτω από την πίεση του απεργιακού αγώνα, με τον υπουργό Παιδείας να κάνει θολές προτάσεις, να "διαπραγματεύεται χωρίς δεσμεύσεις", να προσπαθεί να βρει σημεία διάσπασης του ενιαίου απεργιακού μετώπου των εργαζομένων.
Σ'αυτή την κρίσιμη φάση το σημείο κλειδί είναι αν οι εργαζόμενοι στηριζόμενοι στην αγωνιστική ενότητά τους θα καταφέρουν να αποδυναμώσουν και να εξουδετερώσουν τη νέα τακτική της κυβέρνησης για να έλθουν πιο κοντά στο στόχο τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη να έχουν μια ευρύτερη στήριξη. Η έκβαση του πολύμηνου αγώνα τους δεν έχει σημασία μόνο γι' αυτούς αλλά και γενικότερα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Αναδημοσίευση απο το www.m-lkke.gr