Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως και όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη διεξάγεται στο κάδρο της νέας φάσης που έχουν περάσει οι ανταγωνισμοί των μεγάλων δνάμεων. Οι νέες ισορροπίες και οι ανακαταταξεις που κυοφορούνται με την ανδειξη της Κίνας σε νέα (2η για την ώρα) οικονομική υπερδύναμη και την πολιτικοστρατιωτική επανάκαμψη της Ρωσίας, η για πρώτη φορά αμφισβήτηση της ηγεμονικής κυριαρχίας των ΗΠΑ στον πλανήτη και οι αντιθέσεις που έχουν αναδυθεί και στο δυτικό στρατόπεδο, ορίζουν τις εξελίξεις και προδιαράφουν ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον για τους λαούς. Χρονικό ορόσημο της νέας φάσης όξυνσης των ανταγωνισμών και των προδιαγραφόμενων συγκρούσεων υπήρξε σίγουρα η ανακήρυξη της Κίνας και της Ρωσίας σε κύριους εχθρούς των ΗΠΑ από τον Τραμπ και η προσαρμογή της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στο νέο δόγμα.
Η αναδιάταξη και η δυναμική που διαμορφώνεται σήμερα δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση τον ρόλο των ΗΠΑ, ως μιας παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ιμπεριαλιστικης δύναμης που διακριτά παραμένει πρώτη στην παγκόσμια σκακιέρα. Όμως η ίδια η διακηρυγμένη πολιτική της, αποδεικνύει ότι για πρώτη φορά μεταπολεμικά, αυτή είναι που απειλείται και ότι είναι προσανολισμένη στο να εμποδίσει αυτή την εξέλιξη με κάθε τρόπο. Σε αυτά τα πλαίσια μετατοπίζει όλο το κέντρο βάρους της εξωτερικής πολιτικής και των στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή του Ειρηνικού και της Κίνας (συμφωνία AUKUS), αλλά και εξαντλεί κάθε δυνατότητα για την ακόμη πιο ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας με στόχο πάντα να ανακόψει τις σχέσεςι της με δυνάμεςι της ΕΕ και την προοπτική σύμπραξης με την Κίνα.
Από την άλλη η Κίνα, κυρίως μέσω γιγαντιαίων οικονομικών στρατηγικών, εξάγει κεφάλαια και επεκτείνει σφαίρες επιρροής, προσδοκώντας ο χρόνος να λειτουργήσει υπέρ της. Η Ρωσία έχοντας επανακάμψει ως βασικός παίχτης στην παγκόσμια πολιτική γεωστρατηγική και θέτωντας και τα δικά της δεδομένα και διεκδικήσεις, απέναντι στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης στη Μ. Ανατολή και την Β. Αφρική, διεκδικεί τώρα τα εδάφη και τις σφαίρες επιρροής που με επεμβάσεις, αποσταθεροποιήσεις, εμφυλίους, «βελούδινες και πολύχρωμες επαναστάσεις» και πραξικοπήματα, της αφαίρεσαν οι ΗΠΑ και οι ιμπεριλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης τα προηγούμενα χρόνα. Την ίδια στιγμή οι αντιθέσεις στο δυτικό στρατόπεδο που είχαν διαμορφώσει συνθήκες ρήξης στο εσωτερικό της ΕΕ και στις σχέσεις Γερμανίας και Γαλλίας με τις ΗΠΑ, φαίνεται μετά την εισβολή της Ρωσίας, προς το παρόν τουλάχιστον, να γεφυρώνονται.
Όλες αυτές οι επικίνδυνες για τους λαούς διεργασίες, που κυοφορούνται εδώ και πολλά χρόνια, με τον πόλεμο στην Ουκρανία επιταχύνονται, αποκτούν αυτόματα άλλη ένταση και βιαιότητα και για πρώτη φορά, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, με τρομακτικό κυνισμό επαναφέρουν στο προσκήνιο τον όλεθρο της πυρηνικής απειλής και ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.
Η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας ήταν το τελευταίο επεισόδιο της ουκρανικής κρίσης. Μιας κρίσης που ξεκίνησε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την σταθερή επιδίωξη των δυτικών να αποσπάσουν χώρες και εδάφη από την σφαίρα επιρροής της τότε εύθραυστης Ρωσίας που επανασυστάθηκε στο χώρο της ΕΣΣΔ. Ουσιαστικά αποτέλεσε την αναπόδραστη εξέλιξη της επίμονης προσπάθειας των ΗΠΑ και της Δύσης, για μια πολύπλευρη επέμβαση στο εσωτερικό της Ουκρανίας, που περιλάμβανε από αποσταθεροποίηση, διχασμό και εμφυλίους, μέχρι το πραξικόπημα και την δημιουργία ακροδεξιών και ναζιστικών οργανώσεων, τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό στρατών, πάντα με στόχο το οριστικό πέρασμα της Ουκρανίας στη δυτική σφαίρα επιρροής. Μετά τις επιστολές της Ρωσίας τον Δεκέμβρη και την άρνηση των ΗΠΑ για συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις από αυτή τη στρατηγική, ήρθε η αναγνώριση των δημοκρατιών του Ντονμπάς από την Ρωσία να επισημοποιήσει το αδιέξοδο, να προδικάσει την εισβολή και να φέρει στο προσκήνιο τον νέο πόλεμο.
► Η εμπρηστική και εγκληματική για το λαό της Ουκρανίας ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την εισβολή της Ρωσίας. Η στρατιωτική εισβολή αποτελεί αποτρόπαιο και καταδικαστέο γεγονός. Το δίκαιο για το λαό της Ουκρανίας όπως και για κάθε λαό, δεν μπορεί να έρθει από καμία ιμπεριαλιστική δύναμη. Αποτελεί επικίνδυνο σφάλμα και ασυγχώρητη αυταπάτη, η αντίληψη ότι το δίκιο των λαών χωρά μέσα στις αντιθέσεις των ιμεριαλιστικών δυνάμεων, ότι μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος της ελευθερίας τους η στοίχιση με τον ρώσικο ή άλλο ιμπεριαλισμό. Η Ρωσία διεξάγει έναν άδικο και επιθετικό πόλεμο για να επαναφέρει την Ουκρανία στη δική της σφαίρα επιρροής, για τα συμφέροντα της δικής της μεγαλοαστικής τάξης και για κανέναν άλλο λόγο. Κανένα άλλοθι δεν μπορεί να παραχωρηθεί, ειδικά από δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, σε αυτή την πολιτική.
►Με την ίδια σαφήνεια πρέπει να καταγγελθεί και η αποκρουστική υποκριτική προπαγάνδα και η επίσης επικίνδυνη και εμπρηστική στάση της δύσης απέναντι στη ρώσικη εισβολή. Οι αναφορές για δικτάτορες μεγιστάνες και εγκληματα πολέμου που παραπέμπουν στη ρητορική που προετοίμαζε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, αποτελούν πρόκληση όταν εκστομίζονται από αυτούς που προίκισαν τον μεταπολεμικό κόσμο με ανείπωτα εγκλήματα. Από την Κορέα και το Βιετνάμ, μέχρι την Λ. Αμερική, την Ασία, την Αφρική σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης σκόρπισαν την καταστροφική τους δράση. Η στάση της δύσης απέναντι στον πόλεμο δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την ειρήνη, την ελεθερία και την ανεξαρτησία του Ουκρανικού λαού. Αυτοί που εδώ και χρόνια επεμβαίνουν στην Ουκρανία, αυτοί που έκαναν τα πάντα για να εγκαταστήσουν τα ανδρείκελα τους στην χώρα και δημιούργησαν ακροδεξιούς και ναζιστικούς στρατούς δεν νοιάζονται για την τύχη του λαού της. Τους ενδιαφέρει μόνο να υποδουλώσουν την Ουκρανία και τον λαό της, να συντηρήσουν ένα καθεστώς που με όποιο τρόπο θα τη διατηρεί στη δυτική σφαίρα επιρροής και που θα χρησιμοποιηθεί και στη διαρκεια του πολέμου και μετά για την αποδυνάμωση και περικύκλωση της Ρωσίας. Αυτόν το σκοπό εξυπηρετούν οι αλλεπάλληλες αποστολές όπλων στην Ουκρανία, η με κάθε τρόπο στήριξη των ανδρείκελων της βέρνησης Ζελένσκι και οι οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία Αυτό και τίποτε άλλο.
►Από την άποψη αυτή, όσο μακριά πρέπει να μείνει ο ουκρανικός λαός από τις προσδοκίες που εκφράζει ένα τμήμα του για προστασία και δημοκρατική αποκατάσταση που δήθεν θα εδραιώσει η ρώσικη επέμβαση, άλλο τόσο πρέπει να αποστασιοποιηθεί από τις διαρκείς εκκλήσεις του σαλτιμπάγκου Ζελένσκι για άμεση στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ και της δύσης στην Ουκρανία που μόνο στόχο έχουν την μετατροπή της σε δυτικό προτεκτοράτο. Το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας και του λαού της είναι πρόβλημα ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης. Και ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να κατευθύνεται ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού της Ουκρανίας. Για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από ΗΠΑ και Ρωσία, για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις ανδρεικέλων που εγκαθιδρύουν, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ούτε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Ρωσίας, για να συντριβούν οι φασιστικές δυνάμεις και συνολικά το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα μπορεί να τα υπερασπίσει η εργατική τάξης της Ουκρανίας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, συνενώνοντας όλους τους εργαζόμενους, τον ουκρανικό λαό ενάντια στους αμερικάνους και ρώσους ιμπεριαλιστές, τη ντόπια αντίδραση και το φασισμό, μακριά από εθνικιστικές διαιρέσεις και σωβινισμούς, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, της δημοκρατίας της εθνικής ανεξάρτησίας και την προοπτική του σοσιαλισμού.
►Για τους ίδιους λόγους κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο και στις εξελίξεις στην Ουκρανία, μόνο νέους κινδύνους προοιωνίζει για τον ελληνικό λαό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν από τις πρώτες που έσπευσε να συνταχθεί με τα ξένα αφεντικά της, ΗΠΑ-ΕΕ, στην αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία. Υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», τόσο η κυβέρνηση ΝΔ, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κινούνται στην ίδια γραμμή ευθυγράμμισης με τους ξένους «συμμάχους». Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο, η ντόπια κυβέρνηση της Δεξιάς πήρε απόφαση να στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στους λακέδες της Δύσης στην Ουκρανία, θέτοντας σε κίνδυνο τα συμφέροντα του λαού και της χώρας και την ειρήνη στην περιοχή. Με τη νέα στρατιωτική Συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα, η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανο-νατοϊκό ορμητήριο. Τώρα, με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ουκρανία, μεγάλοι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως αποδείχθηκε και στην Ουκρανία και παντού κάθε εμπλοκή του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε μια χώρα μόνο καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει. Όσο αυξάνονται οι «καλές υπηρεσίες» προς τους Αμερικάνους για την περικύκλωση της Ρωσίας, τόσο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις της ρωσικής κυβέρνησης, ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, καθιστώντας την στρατιωτικό στόχο.
Ο πόλεμος προκαλεί αναδιατάξεις και επιταχύνει αντιδραστικές και επικίνδυνες εξελίξεις.
Αν και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει κατά πόσο η ρώσικη ηγεσία είχε τη δυνατότητα να προβλέψει το εύρος των μετώπων που άνοιγε με την εισβολή, η πολεμική εμπλοκή στην Ουκρανία φαίνεται να οδηγεί σε μια δίνη παρατεταμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων, ανακατατάξεων, κυρώσεων και οικονομικών επιπτώσεων που αν και στοχεύουν στη Ρωσία, απλώνονται εκ των πραγμάτων σε όλοκληρο τον πλανήτη.
Από την έναρξη του πολέμου ΗΠΑ και ΕΕ μαζί με τους συμμάχους τους, προσφέρουν τη στήριξή τους στα κυβερνητικά τους ανδρείκελα στο Κίεβο και προχώρούν στην επιβολή σκληρών κυρώσεων στην Ρωσία, τις οποίες διαρκώς επεκτείνουν. Αν και η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία, κινούνταν όλο το προηγούμενο διάστημα διακριτά διαφορετικά από τις ΗΠΑ, στη βάση των μεταξύ τους αντιθέσεων αλλά και των εμπορικών δεσμών με τη Ρωσία, τώρα το δυτικό μπλοκ εμφανίζεται πιο συντεταγμένο. Κρίσιμη απώλεια για τη Ρωσία είναι η απόφαση για το «πάγωμα» ή ακόμη και την κατάργηση του Nord Stream, γενικότερα η επιχείρηση ενεργειακής απεξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία και ο εφοδιασμός της μεσοπρόθεσμα από το υγροποιημένο αμερικάνικο αέριο, ανοίγοντας χρυσές δουλειές για τα γιγάντια αμερικάνικα μονοπώλια. Ταυτόχρονα προχωρούν σε ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και προετοιμάζονται για τις δικές τους πολεμικές ασκήσεις και επιθετικές κινήσεις. Την ίδια στιγμή Σουηδία και Φινλανδία εκδηλώνουν το «ενδιαφέρον» τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας νέες απειλές από την πλευρά της Ρωσίας.
Η εισβολή γίνεται καταλύτης για μια μεγάλης σημασίας στροφή που σημειώνεται τώρα στη Γερμανία. Η γερμανική κυβέρνηση σπάει τις γέφυρες που διατηρούσε δεκαετίες με τη Ρωσία και ταυτόχρονα ανακοινώνει ένα τεράστιο πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών. Αναθέτει από κοινού με τη Γαλλία στις δικές τους πολεμικές βιομηχανίες τον εξοπλισμό των στρατιωτικών τους δυνάμεων και ανοίγει ξανά η συζήτηση για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» μπορεί να αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον. Είναι η πρώτη φορά που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές φαίνεται να ασχολούνται σοβαρά με το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας» και μια τέτοια εξέλιξη δεν αφορά μόνο τη Μόσχα αλλά προοπτικά και την Ουάσιγκτον.
Η Κίνα έδωσε τη στήριξή της στη Ρωσία, χωρίς να ταυτίζεται μαζί της, κρατώντας «αποστάσεις ασφαλείας», υπογραμμίζοντας την ανάγκη «για αυτοσυγκράτηση και διάλογο» μεταξύ των δυο εμπόλεμων χωρών. Αυτό υπαγορεύεται από την επιδίωξη του Πεκίνου να συμπαραταχθεί με τη Μόσχα ενάντια στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει καλές σχέσεις με την ΕΕ. Χωρίς ποτέ να προσφέρει ευθεία στήριξη στη Ρωσία, την κρίσιμη στιγμή της όξυνσης που οι ΗΠΑ απαίτησαν την καταδίκη της εισβολής ονομάζοντας τον Πούτιν εγκληματία δικτάτορα, η Κίνα έθεσε τα δικά της όρια,εγκαλώντας τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως υπεύθυνους για τον σημερινό πόλεμο. Η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, σε συνδυασμό με την απροθυμία των ΗΠΑ να εμπλακούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, στέλνει μήνυμα στο Πεκίνο πως ο Ινδο-Ειρηνικός αποτελεί πρωταρχικό στόχο για τις ΗΠΑ, όπως κατέδειξε η απόφαση της Ουάσιγκτον πριν λίγους μήνες για τη συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο πόλεμος στην Ουκρανία βολεύει την Κίνα, στο βαθμό που αναγκάζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να δεσμεύει και να απορροφά δυνάμεις στην Ευρώπη, λειτουργώντας ως περισπασμός για την ηγεσία του που έχει στραμμένα τα βλέμματα στην Ασία.
Αξιοσημείωτη εξέλιξη σε ό,τι αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις είναι ότι, εκτός από την άρνηση της Κίνας να καταδικάσει τη Ρωσική εισβολή στο Σ.Α. του ΟΗΕ, την ίδια στάση υιοθέτησε και η Ινδία, γεγονός που δημιουργεί σοβαρά προσκόμματα στις προσπάθειες των δυτικών ιμπεριαλιστών να απομονώσουν και να εξοβελίσουν τη Ρωσία, εμφανίζοντάς την ως παρία του διεθνούς συστήματος. Η τελευταία είναι βέβαιο ότι μετά και την επιβολή των κυρώσεων από την ΕΕ, οδηγείται σε ακόμα πιο στενή σχέση με την Κίνα, την οικονομική στήριξη της οποίας έχει ανάγκη, ειδικά όσο ο πόλεμος θα παρατείνεται.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη ακροβολίζονται και αναδιατάσσονται μέσα από ένα πλέγμα αντιθέσεων και συνδυασμών συμφερόντων. Η διαμόρφωση των αντίπαλων στρατοπέδων μετά και τον πόλεμο της Ουκρανίας επιταχύνεται. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, τα θύματα θα είναι οι λαοί, αν έγκαιρα δεν υψώσουν την πάλη τους ενάντια στα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αν δεν μπολιάσουν αυτόν τον αγώνα με τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας. Αν η εργατική τάξη με το κομμουνιστικό κίνημα στην πρωτοπορεία δεν ανοίξει το ζήτημα της πραγματικής αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και της προοπτική του σοσιαλισμού.
Ξεχωριστή σημασία για την χώρα μας σε όλα όσα συμβαίνουν, αποκτά και ο ρόλος της Τουρκίας, ως μιας χώρας που παρά τα ισχυρά δεσμά εξάρτησης από τις ΗΠΑ, μπορεί στο έδαφος και τα «κενά» που προκύπτουν από τις ιμπεριαλιστικές ανακατατάξεις να ελίσσεται και να παίζει το ρόλο μιας περιφερειακής δύναμης. Και με τον πόλεμο στην Ουκρανία αποδείχθηκε ότι τα φληναφήματα της ελληνικής προπαγάνδας, περί απομωνομένης και καταρρέουσας Τουρκίας είναι το λιγότερο αστεία. Διατηρώντας επι της ουσίας προπαγανδιστικά και πολιτικά «ουδετερότητα» απέναντι στη Ρωσία, συντηρεί σχέσεις μαζί της υπονομεύοντας το εμπάκο των δυτικών και ταυτόχρονα στέλνει μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drowns) στην Ουκρανία που αποδεικνύονται κρίσιμα για τα χτυπήματα στο ρώσικο στρατό. Μια χώρα που μπορεί να το κάνει αυτό αποδεικνύει την ισχύ και τις δυνατότητές της και σίγουρα αυτές βρίσκονται μακριά από τους «αστικούς μύθους» των ελληνικών ΜΜΕ. Η Τουρκία και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και των δυτικών συμμαχιών εμφανίζεται τώρα ενισχυμένη και αναδεικνύεται σε έναν πραγματικά κρίσιμο παράγοντα στην περιοχή, που οι δυτικοί, όχι απλά δεν την βλέπουν σαν «παρία», αλλά είναι βέβαιο ότι θα κάνουν και θα προσφέρουν ότι μπορούν για να την διατηρούν στη σφαίρα επιρροής τους.
Όλα αυτά εκθέτουν την πολιτικής της υποτέλειας και της εξάρτησης σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ που σαν πιστά σκυλιά ακολουθούν οι ντόπιοι λακέδες της. Οι «διαβεβαιώσεις» της κυρίαρχης τάξης, ότι η ασφάλεια και η ακεραιότητα της χώρας διασφαλίζεται στην υποδούλωση σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ είναι -και θα αποδειχτούν- επικίνδυνα «παραμύθια». Είναι γνωστό ότι «οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν σταθερούς συμμάχους παρά μόνο σταθερά συμφέροντα». Και σε αυτές τις συνθήκες η πολιτική της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών εκφραστών της γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για τον λαό και τον τόπο. Μοναδική εγγύηση για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την εθνικη ανεξαρτησία, οι αγώνες του λαού, για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ενάντια στις βάσεις και τις νέες συμφωνίες. Στους αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους φιλοπόλεμους σχεδιασμούς, για την πραγματική φιλία των λαών.
Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του Περιοδικού Πορεία.
