Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι στο «κόκκινο», η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα κλιμακώνεται.
Ο Ερντογάν δηλώνει προκλητικά: «Εμείς, για τα σεισμογραφικά μας σκάφη και τα πλωτά γεωτρύπανα, δεν χρειαζόμαστε την άδεια κανενός». Και εκδίδει NAVTEX η οποία δεσμεύει, για σεισμικές έρευνες, θαλάσσια περιοχή νότια του Καστελλόριζου, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Ορούτς Ρέις» είναι «έτοιμο» να αποπλεύσει από τον κόλπο της Αττάλειας υποστηριζόμενο από δύο φρεγάτες. Μεγάλος αριθμός τουρκικών πολεμικών πλοίων κινείται κοντά στην επίμαχη περιοχή, ενώ τουρκικά μαχητικά πραγματοποιούν υπερπτήσεις σε απόσταση αναπνοής πάνω από το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλόριζου. Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τίθενται σε κατάσταση αυξημένης ετοιμότητας. Ελλάδα και Κύπρος εκδίδουν NAVTEX «ακύρωσης» της αντίστοιχης τουρκικής. Η Τουρκία εκδίδει, πάλι, δυο νέες NAVTEX «ακύρωσης» της ελληνικής και της κυπριακής, κ.ο.κ.
Όλες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν, ακόμη και εάν -τώρα- υπάρξει αποκλιμάκωση της έντασης, πως διαμορφώνεται, ταχύτατα, μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση για τη χώρα και το λαό μας. Με το ενδεχόμενο μιας ελληνοτουρκικής πολεμικής εμπλοκής να ενισχύεται.
Έχουμε, οριστικά, εισέλθει σε μια νέα φάση μεγάλης κλιμάκωσης των τουρκικών προκλήσεων και επιθετικότητας. Ο εθνικιστικός παροξυσμός της γειτονικής χώρας δεν αρκείται πλέον στις επαναλαμβανόμενες εμπρηστικές διακηρύξεις περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης. Δεν περιορίζεται στις συνεχείς, εντεινόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου και παραβάσεις του ελληνικού FIR στο «γκριζαρισμένο» Αιγαίο. Δημιουργεί και «κατοχυρώνει» διαρκώς νέα «τετελεσμένα» και περνάει στην έμπρακτη -στρατιωτικού τύπου- επιβολή. Υλοποιεί -βαθμιαία- τον ευρύτερο σχεδιασμό του για τη δημιουργία της «Μεγάλης Τουρκίας», της περιβόητης «Γαλάζιας Πατρίδας».
Υποτέλεια και τυχοδιωκτισμός οι δύο όψεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Η τουρκική ολιγαρχία, ενισχυμένη μετά την πρόσφατη εισβολή της στη Συρία -όπου είχε την έγκριση των ΗΠΑ και την ανοχή της Ρωσίας-, ασύδοτη μετά το τουρκο-λιβυκό Μνημόνιο για τον «καθορισμό θαλάσσιων δικαιοδοσιών» και την απροκάλυπτη στρατιωτική εμπλοκή της στη Λιβύη -με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να παρακολουθούν ή να την ενθαρρύνουν-, αγνοεί πλήρως ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στη γραμμή Καστελλόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη και ετοιμάζεται να στείλει τα γεωτρύπανά της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ήδη, εξάλλου, τουρκικά γεωτρύπανα παραβιάζουν κατάφωρα και καταλύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με τις κινήσεις αυτές, η τουρκική ολιγαρχία και το πολιτικό της σύστημα σύσσωμο -από τον Ερντογάν και τους συγκυβερνώντες υπερεθνικιστές έως την κεμαλική αντιπολίτευση- δεν επιδιώκει μόνο να οικειοποιηθεί πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Οι επιδιώξεις της είναι ευρύτερες. Επιχειρεί επέκταση της κρατικής κυριαρχίας της, δραστική διεύρυνση των περιοχών ελέγχου της και των γεωστρατηγικών της συμφερόντων, από την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο, μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Μεσόγειο.
Στόχος της είναι να καταστεί ισχυρή και αδιαμφισβήτητη περιφερειακή δύναμη, προβάλλοντας τη γεωπολιτική της ισχύ και εκτόπισμα και εκμεταλλευόμενη τη ρευστότητα και αστάθεια που επικρατεί και τη μεγάλη κινητικότητα που χαρακτηρίζει τα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαγκωνίζονται για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.
Πρόκειται για μια Τουρκία που κλιμακώνει τον επεκτατισμό της, οικοδομώντας μια πολεμική μηχανή μεγάλης ισχύος, σε αέρα και θάλασσα. Οι προκλήσεις, οι επιθετικές ενέργειες και οι πολεμικές κινήσεις της διαδέχονται η μια την άλλη, ανοίγοντας ταυτόχρονα πολλά μέτωπα.
Ανοιχτή χρεοκοπία της πολιτικής της υποτέλειας
Οι εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του Μνημονίου μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, έχουν καταρρακώσει τη διαχρονική πολιτική της ελληνικής ολιγαρχίας και όλων των κυβερνήσεών της. Η εναπόθεση της «διευθέτησης» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» των «συμμάχων», άμεση συνέπεια της πολιτικής της υποτέλειας και της υποταγής στα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα, έχει ανοιχτά χρεοκοπήσει. Αυτοί στους οποίους μονίμως προστρέχουν, εκλιπαρώντας βοήθεια και στήριξη, εμφανίζοντάς τους -μάλιστα- σαν εγγυητές των ελληνικών συμφερόντων, στην καλύτερη περίπτωση, απαντούν με αμφίσημες δηλώσεις και υπεκφυγές, με συστάσεις για «ψυχραιμία» και «διάλογο», με «ευχές» για «επίλυση των διαφορών».
Όταν η τουρκική ολιγαρχία διεκδικεί ελληνικά νησιά και αμφισβητεί έμπρακτα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όταν κλιμακώνει τον επιθετισμό της ετοιμάζοντας τα γεωτρύπανά της να τρυπήσουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Γερμανία -που στην παρούσα φάση διαδραματίζει κομβικό ρόλο- μιλούν για «αμφισβητούμενες» ή «διαφιλονικούμενες» περιοχές. Ενθαρρύνουν, στην πραγματικότητα, τον τουρκικό επεκτατισμό και «αδειάζουν» το δεδομένο «εταίρο». Δεν διακινδυνεύουν τις σχέσεις τους με την κρίσιμης γεωπολιτικής σημασίας Τουρκία και τα επενδεδυμένα σε αυτήν συμφέροντά τους.
Πανικόβλητη η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη μπροστά στην πολεμική απειλή, με τη συναίνεση και στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του αστικού πολιτικού συστήματος, πίσω από τις δηλώσεις περί ψυχραιμίας, αποφασιστικότητας και σχεδίων αποτροπής, στρώνει το έδαφος για τον περίφημο επώδυνο συμβιβασμό με την Τουρκία. Αυτή είναι η «εθνική γραμμή». Οι εντολές των «συμμάχων» -των ΗΠΑ και της Γερμανίας πρωτίστως- είναι σαφείς. «Αυτοσυγκράτηση» και «διάλογος»…. Η παραπομπή στο Δικαστήριο της Χάγης προβάλλεται σαν η μόνη «ρεαλιστική» στρατηγική. Κατόπιν πολεμικής εμπλοκής ή και χωρίς μια τέτοια εξέλιξη, η ελληνική ολιγαρχία είναι έτοιμη να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, «αδιαπραγμάτευτα» μέχρι πρότινος.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής της καταφυγής στην ιμπεριαλιστική «προστασία», της πολιτικής του κατευνασμού και της συνεχούς υποχωρητικότητας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Αυτή είναι η θρυλούμενη «αναβάθμιση» της ελληνικής ολιγαρχίας και τα παρεπόμενα της «στρατηγικής επένδυσής» της στη σχέση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική προστασία. Δεν υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα κάτω από την ιμπεριαλιστική ομπρέλα. Μόνο καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, διαρκής απειλή πολέμου και καταστροφής. Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα.
Η αποσιώπηση και πολύ περισσότερο η άρνηση των πραγματικών δεδομένων και εξελίξεων, με άλλοθι την εθνικιστική, πατριδοκάπηλη και φασιστική προπαγάνδα, λιπαίνει στην πραγματικότητα το έδαφος για την ενίσχυση των πάσης φύσεως φασιστοειδών, για την εξάπλωση της εθνικιστικής υστερίας και την υποδαύλιση του εθνικού μίσους ανάμεσα στους δυο λαούς.
Μόνο η συνεπής αντιιμπεριαλιστική πάλη, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, η κοινή πάλη του ελληνικού και τούρκικου λαού ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων και τον εθνικισμό, και η αποφασιστική καταγγελία επεκτατικών βλέψεων και αλλαγής συνόρων, μπορεί να αποτρέψει επικίνδυνες εξελίξεις.
