Πριν από μερικές ημέρες, μέλη της Φοιτητικής Πορείας στο Φυσικό κάλεσαν τις κυρίαρχες δυνάμεις του συλλόγου, προκειμένου να συμφωνηθεί η παραχώρηση από τον σύλλογο ενός χώρου αναφοράς για πολιτική παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας τόσο εν όψει εκλογών, όσο και σε ένα γενικότερο πλαίσιο παρουσίας της στην σχολή. Και οι 3 δυνάμεις (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ, ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ) αρνήθηκαν να απαντήσουν τελεσίδικα ρίχνοντας το μπαλάκι η μια στην άλλη. Και ενώ όλοι οι τοίχοι της σχολής έχουν μοιραστεί επί της ουσίας σε τρεις δυνάμεις, όταν μια δύναμη σαν την Φοιτητική Πορεία ζητάει απλώς έναν χώρο για να μπορεί και εκείνη ισότιμα να παρεμβαίνει με τα πολιτικά της υλικά στον σύλλογο, ξαφνικά “οι χώροι είναι λίγοι”, “έχουν μοιραστεί εδώ και χρόνια” κλπ…
Όλοι υποστήριζαν ότι συμφωνούν μεν με την παραχώρηση ενός τέτοιου χώρου, δεν είναι εκείνοι όμως που μπορούν και να την κάνουν, παραπέμποντας στις άλλες δυνάμεις. Μετά από πολύ κόπο και διαπραγματεύσεις συμφωνήθηκε προσωρινή παραχώρηση ενός χώρου, ο οποίος υποτίθεται ότι ανήκει στην Πανσπουδαστική, που τον έχει “παραχωρήσει” στον σύλλογο. Ο χρόνος αυτός χρειάστηκε, καθώς για την εύρεση χώρου, μετά από την προαναφερθείσα στάση και των 3 δύναμεων, η Φοιτητική Πορεία αναγκάστηκε να απευθυνθεί στο αυτόνομο σχήμα (ΑΣΦΜΣ). Εκπρόσωποι του σχήματος αυτού απάντησαν πως αν και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι σε θέση να παραχωρήσουν έναν δικό τους χώρο, θα ήταν καλύτερα αυτό να συμφωνηθεί κατόπιν συνέλευσης του σχήματος μια εβδομάδα αργότερα. Οι μέρες πέρασαν και το αυτόνομο σχήμα δεν είχε επικοινωνήσει μαζί μας, μετά από αρκετές προσπάθειες από πλευράς μας.
Όταν την Παρασκευή 05/05 πήγαμε στην σχολή για παρέμβαση, διαπιστώσαμε ότι μέλη της ΠΚΣ είχαν απροειδοποίητα μετακινήσει το τραπεζάκι μας από τον προσωρινό του αυτό χώρο. Όταν λοιπόν απευθυνθήκαμε σε αυτούς επισημαίνοντας τους πως η συμπεριφορά τους δεν ήταν σωστή και μόνο δείγμα υγιούς φοιτητικού συλλόγου δεν μπορεί να αποτελέσει, εκείνοι απάντησαν ότι δεν τους αφορά το αν θα έχουμε χώρο ή όχι. Μάλιστα, όταν μέλος της Φοιτητικής Πορείας ανέφερε ότι το να μετακινούνται χώροι μιας πολιτικής δύναμης χωρίς ενημέρωση και δίχως καμιά πρόθεση συνύπαρξης των δυνάμεων μέσα στον σύλλογο, μόνο «νταβατζιλίκι» μπορεί να αποτελεί, μέλος της ΠΚΣ, ο οποίος τυχαίνει να είναι και πρόεδρος του ΦΣ Φυσικού, προχώρησε σε απειλές ενάντια στο μέλος της Φοιτητικής Πορείας, λέγοντας ότι θα του “σπάσει το σαγόνι” (!!!), προπηλακίζοντάς τον με σχόλια όπως “πόσο χρόνων είσαι μικρούλη” κλπ.
Ως Φοιτητική Πορεία καταγγέλλουμε δημόσια και ανοιχτά τη στάση αυτή της ΠΚΣ. Τέτοιες συμπεριφορές όχι μόνο δε βοηθούν τους συλλόγους και δίνουν πάτημα στο κυβερνητικό αφήγημα, αλλά αμαυρώνουν επίσης κάθε συλλογική διαδικασία εντός των Πανεπιστημίων, και απομακρύνουν φοιτητές από αυτές. Διαδικασίες που έχουν κερδηθεί μέσα από σκληρούς και πολύχρονους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας. Τίθεται πραγματικά το ερώτημα του κατά πόσο υπάρχουν πράγματι δημοκρατικές διαδικασίες στους φοιτητικούς συλλόγους, και δημιουργούν έντονους προβληματισμούς για τον τρόπο λειτουργίας αυτών. Το χειρότερο όμως είναι ότι συμπεριφορές σαν κι αυτήν βλάπτουν ανεπανόρθωτα την αριστερά και λασπώνουν τις αξίες και τα ιδανικά που αυτή κουβαλάει. Γιατί πως είναι δυνατόν μέλη μιας οργάνωσης που αυτοαποκαλείται “κομμουνιστική” να απειλούν μέλη άλλων πολιτικών δυνάμεων, να συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει όχι απλά ο ένας ή ο άλλος τοίχος, αλλά ένας ολόκληρος σύλλογος; Για να είμαστε ξεκάθαροι: Πρακτικές σαν τις παραπάνω, απειλές και χουλιγκανισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά, με το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα. Αντίθετα, αποτελούν πρακτικές της ΔΑΠ, που τις έχει εφαρμόσει και απέναντι στην ΠΚΣ. Από την άποψη αυτή, αποτελεί καθήκον κάθε αριστερού, δημοκρατικού και προοδευτικού ανθρώπου να απομονώσει και να καταδικάσει τέτοιες στάσεις. Η ηγεσία της ΠΚΣ φέρει τεράστια ευθύνη για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έτσι τελικά αντιλαμβάνεται η ΠΚΣ τη δημοκρατία στους φοιτητικούς συλλόγους; Tέτοια συμβάντα όχι μόνο επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες για τραμπουκισμούς μέσα στις σχολές, αλλά καθιστούν φανερό το γεγονός ότι η ΠΚΣ δεν αποτελεί λύση, αλλά κομμάτι του προβλήματος της αποσυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων και της αποχής των φοιτητών από τις συλλογικές διαδικασίες.
