Αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με ένα κείμενο επειδή θεωρούμε πως στη φάση αυτή κάθε άποψη που εκφράζεται, ιδιαίτερα από την πλευρά δυνάμεων με αναφορά στην κομμουνιστική αριστερά, πρέπει να ζυγίζεται δυο και τρεις φορές, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο κόσμος -όντας κλεισμένος στο σπίτι του- διαβάζει συνεχώς κείμενα και άρθρα στο διαδίκτυο. Ακόμη περισσότερο, όταν με μια ευκολία απόψεις και αντιλήψεις καλλιεργούν με «αριστερό» μανδύα τη συμφιλίωση με την κυρίαρχη ιδεολογία και τους πολιτικούς εκφραστές της.
Διαβάζοντας, λοιπόν, κανείς το άρθρο με τίτλο «Οι κομμουνιστές μπροστά στην “απαγόρευση κυκλοφορίας”» που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα antapocrisis.gr, το οποίο υποστηρίζεται από την πολιτική οργάνωση ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στις 24/3, δεν μπορεί παρά να μείνει με την απορία. Απορία για το γεγονός ότι σε ένα κείμενο 800 λέξεων δε χώρεσε πουθενά μια κουβέντα για τα αντεργατικά μέτρα, για την τρομοκρατία με την οποία βομβαρδίζεται καθημερινά ο λαός, για το κλίμα «εθνικής ενότητας» που θέλει η κυβέρνηση να καλλιεργήσει, ακριβώς για να νομιμοποιήσει στη λαϊκή συνείδηση όλα τα μέτρα, από τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, μέχρι την απαγόρευση κυκλοφορίας, για όλα αυτά δηλαδή που θα όφειλε κάθε δύναμη με αναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα να αναδείξει. Αντ’ αυτού διαβάζουμε ότι «σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης;» και στη συνέχεια ότι «αν για κάτι ελέγχεται ο Μητσοτάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις “άσκοπες μετακινήσεις”. Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα.», για να φτάσουμε φυσικά στο αποκορύφωμα όπου αναφέρεται ρητά «Ακούγεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να είναι με την “απαγόρευση κυκλοφορίας”. Και να θεωρούν ότι είναι λειψή, και άρα για αυτό το λόγο, υποκριτική.». Στο τέλος ο αρθρογράφος δε διστάζει να τονίσει ότι «Και οι ατομικές ελευθερίες; Η ελεύθερη μετακίνηση; Το δημοκρατικό δικαίωμα στη βόλτα; Ή στη διασκέδαση; Θα πρέπει να περιμένουν. Αντιδημοφιλές, αλλά στο βάθος ανατρεπτικό.».
Ας μας συγχωρέσουν οι αναγνώστες για τα εκτεταμένα αποσπάσματα, αλλά θεωρούμε πως είναι δηλωτικά μιας αντίληψης επικίνδυνης όχι μόνο για την πορεία και την κατεύθυνση στην οποία καλεί όχι απλά το λαϊκό-εργατικό κίνημα, μα την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές, αλλά και μια αντίληψη επικίνδυνη για τα ίδια τα λαϊκά συμφέροντα. Φυσικά πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα στις συνθήκες αυτές, οι κομμουνιστές οφείλουν να τοποθετούν την υγεία του λαού. Και γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να είναι σταθερά και αταλάντευτα απέναντι σε κάθε κυβέρνηση που έχει διαλύσει τη δημόσια υγεία και μπροστά στην εξάπλωση του ιού παίρνει τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν παρθεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα σε περίοδο ειρήνης. Γι’ αυτό τον λόγο είμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά τη διάδοση της επιδημίας, αλλά στην πραγματικότητα με υποκριτικό τρόπο βάζει το ζήτημα «κάτω απ’ το χαλί», μεταθέτει τη συζήτηση στην «ατομική ευθύνη», παραμερίζοντας την ευθύνη που θα έπρεπε να αναλάβει η κυβέρνηση για το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος υγείας και για την κυνική μέχρι και σήμερα πριμοδότηση των ιδιωτικών παράκεντρων που χρυσοπληρώνει με τα χρήματα και τον ιδρώτα του φορολογούμενου λαού.
Επειδή υπερασπιζόμαστε την υγεία του λαού, όχι μόνο δεν είμαστε ένθερμοι οπαδοί των απαγορεύσεων, αλλά σφίγγουμε τη γροθιά μας και διατρανώνουμε -όπως θα όφειλαν πράγματι να κάνουν οι κομμουνιστές- την αντίθεσή μας με ένα μέτρο που βάζει στον γύψο δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αίμα. Και θεωρούμε πως είναι τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι όλα τα μέτρα αυτά θα εκλείψουν ως δια μαγείας την επομένη της πανδημίας. Η ίδια η κυβέρνηση φροντίζει καθημερινά να τονίζει σε όλους τους τόνους ότι «…Η δοκιμασία που βιώνουμε απελευθερώνει ήδη δυνάμεις του λαού μας που βρίσκονταν σε λήθαργο. Μέσα στην κρίση οι δομές μας εκσυγχρονίζονται. Η τεχνολογία ταξιδεύει παντού, αλλάζοντας τον τρόπο που εργαζόμαστε. Αλλά και μειώνοντας τη γραφειοκρατία. Ο εθελοντισμός ριζώνει. Εμείς οι ίδιοι λειτουργούμε, πλέον, πιο ομαδικά και πειθαρχημένα. Και χτίζουμε μία νέα σχέση εμπιστοσύνης στο κράτος, που στα δύσκολα δείχνει ότι στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Όλα αυτά θα είναι τα όπλα μας για την επόμενη μέρα…», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αν θέλει, λοιπόν, κανείς στοιχειωδώς να «καταλάβει την πραγματικότητα» οφείλει να την τοποθετήσει στο δοσμένο χώρο και χρόνο. Εδώ δεν έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε γενικά και αφηρημένα με υγειονομικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις για να περιορίσουν την εξάπλωση του κορωνοϊού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σκληρά αντεργατικά μέτρα, όπως είναι οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και μεροκάματων, η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, με αντιδημοκρατικά μέτρα όπως είναι η απαγόρευση της κυκλοφορίας και η συμφιλίωση της κοινωνίας με τους αυστηρούς αστυνομικούς ελέγχους και τα πρόστιμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη χυδαία προσπάθεια χτισίματος ενός κλίματος «εθνικής ομοψυχίας» και «εθνικής ενότητας» μπροστά στην εξάπλωση του ιού, στα πρότυπα του «Όλοι μαζί μπορούμε» του ΣΚΑΪ, το οποίο καλλιεργείται σε μαζική κοινωνική κλίμακα, ακριβώς για να κάνει τον λαό συνένοχο σε όλα αυτά τα μέτρα, για να εδραιωθεί ιδεολογικά η κυριαρχία ενός αντιδραστικού κόμματος, της ΝΔ που επιχειρεί να φορτώσει τα βάρη της νέας επερχόμενης βαθιάς οικονομικής κρίσης στις πλάτες του λαού μας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία δεξιά κυβέρνηση, η οποία όλη την προηγούμενη περίοδο καρατόμησε δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, κατήργησε το άσυλο, έπνιξε στα χημικά φοιτητές και εργαζόμενους, κατέστειλε με τον πιο βίαιο τρόπο τον λαό της Λέσβου και της Χίου και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Πρέπει, λοιπόν, μπροστά στην απαγόρευση της κυκλοφορίας οι κομμουνιστές και ο λαός να πουν σε αυτήν την κυβέρνηση «και πολύ αργήσατε, πάρτε και άλλα μέτρα απαγόρευσης ;» Πρέπει, μήπως, να προτείνουμε στην κυβέρνηση συγκεκριμένα μέτρα για να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά τη διάδοση του ιού, μπας και «συνετιστεί»; Όχι, δε θεωρούμε πως αυτά είναι τα καθήκοντα των κομμουνιστών στις συνθήκες αυτές. Καθήκον όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και όλων των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων, φυσικά και είναι να προβάλλουν την αυτοπροστασία και τη λήψη μέτρων ατομικής υγιεινής, ακόμη και τον αυτοπεριορισμό και την αυτοπεριφρούρηση, ιδιαίτερα των ηλικιωμένων και εκείνων που ανήκουν στις «ευπαθείς ομάδες». Αλλά πρώτα απ’ όλα, οι κομμουνιστές δεν περιμένουν «να περάσει η πανδημία και μετά να λογαριστούμε», όπως διαβάζουμε σε άλλα κείμενα της ιστοσελίδας antapocrisis.gr, αλλά ήδη από τώρα οφείλουν να στέκονται στο πλευρό του λαού.
Και αυτό σημαίνει πως καλούμε τον λαό μας που καθημερινά οργίζεται και αγανακτεί όλο και περισσότερο, να μην κρατήσει την οργή του στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, να μην περιμένει αν και πότε θα τον «σώσει» από την πανδημία αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Να αγωνιστεί και να διεκδικήσει να γίνουν προσλήψεις στα νοσοκομεία, να ανοίξουν κλίνες ΜΕΘ, να δοθούν σε όλους με επάρκεια και πληρότητα και με αποκλειστική κρατική ευθύνη τα απαραίτητα υλικά προστασίας. Ιδιαίτερα στους εργαζόμενους στην υγεία που μάχονται όλο αυτό το διάστημα με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αυταπάρνηση για όλη την κοινωνία. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να κρατήσουν ψηλά το αγωνιστικό φρόνημα και την αισιοδοξία του λαού, να μην τον αφήσουν έρμαιο στο κλίμα του φόβου, του κοινωνικού κανιβαλισμού, της μιζέριας και της μοιρολατρίας.
Από την άποψη αυτή, το παραπάνω κείμενο αξίζει να διαβαστεί, όχι γιατί περιγράφει τα καθήκοντα των κομμουνιστών μπροστά στην απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, γιατί είναι ένα κείμενο που πίσω απ’ τον βαρύγδουπο τίτλο, κατά βάθος καλεί όποιον τον διαβάσει να παραμείνει φοβισμένος και υποταγμένος στο κλίμα μιας ψευδεπίγραφης εθνικής ομοψυχίας. Είναι ένα κείμενο που θεωρεί πως «συλλογικό» στις συνθήκες αυτές είναι να «μένουμε σπίτι», πως «πρωτεύον» στις συνθήκες αυτές είναι να υποστηρίξουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας, πως «καθήκον» στις συνθήκες αυτές είναι να αντιπαλέψουμε την «κοινωνική ανευθυνότητα» εκείνων που πάνε «εκδρομές στα βουνά και τα χωριά τους». Αλήθεια, πού ακριβώς διαφέρει το κείμενο αυτό με όσα λένε καθημερινά τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης στα δελτία των 8; Σε «ποια όχθη της ιστορίας», σε ποιο στρατόπεδο τοποθετείται κανείς όταν αναπαράγει με «αριστερό» υποτίθεται προσωπείο όλα αυτά που λέει η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν την απαγόρευση κυκλοφορίας; Δεν αποτελούν όλα αυτά έναν απροκάλυπτο εξωραϊσμό της κυβερνητικής πολιτικής και μια συγκάλυψη του κινδύνου που αντιπροσωπεύει για το λαό και τον τόπο μας;
Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για την πορεία της ΚΟΕ (απ’ την οποία αποχώρησε το 2012 η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ), για τη συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, για το πού οδηγεί ο εναγκαλισμός με τον ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Σίγουρα όμως, δεν περιμέναμε ότι η πορεία μιας οργάνωσης που φαίνονταν πως έφυγε «απ’ τα αριστερά» από την πλήρως αποκομμουνιστικοποιημένη ΚΟΕ, θα ήταν να καλεί τον λαό και τους κομμουνιστές να υποστηρίξουν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οδηγός, λοιπόν, το κείμενο του antapocrisis, αλλά από την ανάποδη.
Ιάσονας Αδριανός, μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ
