Σε εκρηκτικό σημείο έχει φτάσει το προσφυγικό ζήτημα στη χώρα μας. Οι συνεχιζόμενες αφίξεις από την Τουρκία, η εξαθλίωση των προσφύγων και ο υπερσυνωστισμός τους υπό άθλιους όρους σε κέντρα φιλοξενίας-στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εξαγγελίες για απελάσεις και η πολιτική της καταστολής από τη μεριά της κυβέρνησης μαζί με την ακροδεξιά ρητορεία και προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, διαμορφώνουν ένα δραματικό μωσαϊκό.
Σήμερα, η εικόνα που επικρατεί στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (Κ.Υ.Τ.) σκιαγραφείται από ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης. Ενδεικτικά, το ΚΥΤ Σάμου χωρητικότητας 680 ατόμων φιλοξενεί αυτή την στιγμή περισσότερους από 6.000 πρόσφυγες, το ΚΥΤ Μόριας στην Λέσβο, χωρητικότητας 3.000 ατόμων φιλοξενεί 15.000, ενώ παρόμοιες συνθήκες επικρατούν και στα υπόλοιπα ΚΥΤ της χώρας όπως στην Κω και την Λέρο. Οι χώροι αυτοί καταλήγουν όντως να θυμίζουν περισσότερο στρατόπεδα συγκέντρωσης παρά κέντρα φιλοξενίας. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε σκηνές, αυτοσχέδιες παράγκες και κοντέινερ μέσα και γύρω από τα κέντρα, στοίχιση σε ουρές επί ώρες για ένα πιάτο φαΐ και τρομερά προβλήματα υγιεινής. Και μάλιστα αυτό το σενάριο να επιφυλάσσεται για τους «τυχερούς» καθώς ήδη εκατοντάδες πρόσφυγες, ιδιαίτερα αυτοί που δεν είναι από την Συρία, έχουν μεταφερθεί σε κλειστά κέντρα κράτησης, σαν κοινοί εγκληματίες, πρακτική την οποία η κυβέρνηση αποδίδει στην «παρανομία» της εισόδου τους στην χώρα.
Αυτές οι απαράδεκτες και επικίνδυνες συνθήκες, όπου κανένα μέτρο ασφαλείας δεν υφίσταται ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσουν σε ατυχήματα, όπως και έγινε. Πυρκαγιές ξέσπασαν τόσο στην Μόρια, στην οποία μάλιστα και μια 49χρονη προσφυγομάνα βρήκε φριχτό θάνατο, αλλά και στην Σάμο ύστερα από συγκρούσεις ομάδων προσφύγων, η οποία κατέστρεψε μεγάλο μέρος του καμπ. Από τότε οι πρόσφυγες έχουν διασκορπιστεί σε υπαίθριους χώρους στο νησί και δεν δέχονται να επιστρέψουν προβάλλοντας το δίκαιο αίτημα τους να φύγουν από την Σάμο και να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Επιβάλλεται να σημειωθεί σε αυτό το σημείο η χυδαία στάση των ΜΜΕ, όπου βέβαια δεν αναφέρθηκε ποτέ η εικόνα «ανθρώπινου στάβλου» και εγκλωβισμού σε αυτά τα κέντρα και οι απάνθρωποι όροι επιβίωσης, αλλά αντίθετα αναπαρήγαγαν ότι λίγο πολύ για τα περιστατικά ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι πρόσφυγες, οι οποίοι παρουσιάζονται πια ως οι θύτες και όχι τα θύματα, συγκαλύπτοντας τις τεράστιες και κύριες ευθύνες της πολιτείας, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι στην τελική και καλά να πάθουν.
Αυτή βέβαια η χυδαία προπαγάνδα δεν είναι τυχαία, έχει απολύτως συγκεκριμένη στόχευση και συνδέεται άρρηκτα με την αντιμεταναστευτική πολιτική, την οποία θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία να υπογραμμιστεί βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική της ΕΕ που όταν δεν σηκώνει φράχτες και τοίχους αδιαφορεί πλήρως. Ο εκτροχιασμός της κατάστασης σε τέτοιο οριακό σημείο μπορεί να την ανάγκασε μεν να μιλήσει για μεταφορά προσφύγων στον κεντρικό κορμό της χώρας προς αποσυμφόρηση των νησιών, εξαγγελία η οποία όμως φαίνεται μάλλον ως προσχηματική και αναξιόπιστη αν λάβει κανείς υπόψιν ότι οι μετακινήσεις που έχουν γίνει είναι μηδαμινές ενώ οι αφίξεις από την Τουρκία πολύ περισσότερες. Η πραγματική πολιτική της κυβέρνησης όμως στην διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος έγκειται ακριβώς στις μαζικές απελάσεις και επαναπροωθήσεις στην Τουρκία, οι οποίες αποτελούν τη στόχευση του διαχωρισμού που επιχειρείται να γίνει ακόμη και νομοθετικά μεταξύ των προσφύγων που προέρχονται αποκλειστικά από ορισμένες περιοχές της Συρίας, περιοριστικά αναφερόμενες, και όλων των υπόλοιπων, επιφυλάσσοντας άσυλο μόνο σε όσους μπορέσουν να αποδείξουν ότι ανήκουν στους πρώτους.
Κατά τα λοιπά, όταν δεν τους αντιμετωπίζει με πλήρη αδιαφορία και εγκατάλειψη στα ΚΥΤ, φροντίζει να απαντάει με καταστολή και βία σε οποιαδήποτε αντίδρασή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση της αστυνομίας στην φωτιά που ξέσπασε στην Μόρια, όπου δεν δίστασε να ρίξει δακρυγόνα μέσα στο κέντρο και να ξυλοκοπήσει τους πρόσφυγες, οι οποίοι αγανακτισμένοι ζητούσαν το αυτονόητο: τη μεταφορά τους σε ασφαλές μέρος με όρους αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Μάλιστα, ξεχωριστό σχόλιο πρέπει να γίνει για την αδιανόητη απόφαση άρνησης απόδοσης ΑΜΚΑ στους πρόσφυγες. Αυτό, για να το κάνουμε ξεκάθαρο, σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποστερεί το δικαίωμα στην υγεία από μία ομάδα ανθρώπων, στην οποία συμπεριλαμβάνονται ακόμη και παιδιά (!!) και ζητάει από τα δημόσια νοσοκομεία και τους γιατρούς που εργάζονται σε αυτά και έχουν δώσει και όρκο να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε όποιον τις έχει ανάγκη ανεξαρτήτως αμοιβής, να αρνηθούν. Ας φανταστούμε την εικόνα ενός παιδιού με πυρετό που πηγαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να του παρασχεθεί αντιπυρετικό και την άρνηση του εφημερεύοντος γιατρού. Μεταχείριση χειρότερη και από αδέσποτο δηλαδή θέλει η Νέα Δημοκρατία σε ανήλικα άρρωστα παιδιά. Μάλιστα και εδώ επίσης η εγχώρια δημοσιογραφία έδωσε τα ρέστα της προσπαθώντας να αποδείξει πόσο άδικο είναι με τα λεφτά της φορολογίας των Ελλήνων να γιατρεύονται αλλοδαπά παιδιά ξεχνώντας βέβαια να μας πει πόσο δίκαιο είναι με τα ίδια λεφτά της φορολογίας των Ελλήνων να «γιατρεύονται» αλλοδαπά συμφέροντα μονοπωλίων και τραπεζών.
Στόχος της αισχρής προπαγάνδας για την οποία έγινε λόγος ανωτέρω δεν αποτελεί άλλος από το να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον αυτών των βασανισμένων ανθρώπων προκειμένου να παρουσιαστούν ως εχθροί του λαού, ώστε να περάσουν όλοι οι παραπάνω σχεδιασμοί όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα κατευνάζοντας τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά του κόσμου, ο οποίος μέσα από αυτή την ιστορία όλο και συντηρητικοποιείται και στρέφεται προς την ακροδεξιά ρητορική.
Το προσφυγικό, αγκάθι βαθύ στα σπλάχνα της Ελλάδας και της Ευρώπης, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά «παιδί» της ίδιας της «πολιτισμένης» κατά τα άλλα δύσης και σηκώνει κάθε υποκριτικό πέπλο «ανθρωπισμού» με το οποίο αυτή προσπαθεί να σκεπάσει τα εγκλήματα της κατά της ανθρωπότητας. Κανένας άλλος δεν είναι ο λόγος που αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι την πόρτα μας -όσοι φτάνουν- παρά την απελπισμένη προσπάθειά τους να βρουν αυτό το «καλύτερο αύριο» που πολλοί αναζήτησαν για να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, των δικτατοριών και του οικονομικού στραγγαλισμού, τα οποία όλα φέρνουν φαρδιά πλατιά την σφραγίδα της ίδιας της δύσης και των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών της.
Καμία σχέση δεν έχουν οι πρόσφυγες, η πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα και ο τελευταίος τροχός της αμάξης, με τον πραγματικό εχθρό των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων αυτής της χώρας. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός θαλασσοδέρνεται αιώνες τώρα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ίδιων ξένων δυναστών και έχει γνωρίσει λόγω αυτού τον πόνο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Αν θέλει πράγματι ο λαός μας να δει τον εχθρό του θα πρέπει να τολμήσει να σηκώσει το βλέμμα του λίγο πιο ψηλά και μαζί με αυτό και το ανάστημα του στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, αγώνα κοινό με τους πρόσφυγες προκειμένου να δει μια καλύτερη μέρα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Νταγιάνα Μ.
Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία που κυκλοφορεί.
