Τους δύο τελευταίους μήνες του 2022 μια σειρά κινητοποιήσεων (απεργία 9/11, Πολυτεχνείο, κινητοποιήσεις για υγεία και πλειστηριασμούς, 6/11 κλπ) έδειξαν ότι υπήρχαν οι διαθέσεις και οι όροι για την ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην βάρβαρη κυβερνητική πολιτική. Όμως οι κυρίαρχες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα (παρατάξεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ-ΠΑΜΕ) για μια ακόμη φορά «φρόντισαν» ώστε αυτά τα σημαντικά αγωνιστικά βήματα να μείνουν μετέωρα, χωρίς συνέχεια και προοπτική. Ειδικά μετά τις σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις της 9/11, όταν οι συνθήκες απαιτούσαν τον καθορισμό ενός επόμενου βήματος, τα όσα έπραξαν αυτές οι δυνάμεις είναι χαρακτηριστικά.
Έχοντας «δραπετεύσει» για δύο μήνες (την απεργία 9/11 την ανακοίνωσαν αρχές Σεπτέμβρη βυθίζοντας το σκ για δύο μήνες στην αδράνεια) από την ανάγκη διοργάνωσης κινητοποιήσεων, μπροστά σε όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν, έμενε να διαχειριστούν ενάμιση ακόμη μήνα μέχρι τα Χριστούγεννα με την «υπόσχεση» μιας απεργίας. Τα όσα συνέβησαν στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ υπήρξαν αποκαλυπτικά για τις προθέσεις και τις διαθέσεις όλων αυτών των δυνάμεων, που παρά τις λεκτικές διαφοροποιήσεις, στο δια ταύτα, δηλαδή στο αγωνιστικό πρόγραμμα, στην κήρυξη και προετοιμασία των κινητοποιήσεων, βρίσκονται σε απόλυτη συμπόρευση. Στο ΓΣ της 16ης/11, όλες αυτές οι παρατάξεις ομόφωνα μετέθεσαν την λήψη της απόφασης για απεργία μέσα στο Δεκέμβρη και, ενόψει του προϋπολογισμού, για το επόμενο ΓΣ στις 5/12! Σε εκείνο το ΓΣ, πάλι από κοινού ανέβαλαν την απόφαση για το συνέδριο. Και στο συνέδριο, πάλι με χαρακτηριστική σύμπνοια φρόντισαν ώστε να μην υπάρξει καμία απόφαση, παρά το γεγονός ότι απείχε 10 μέρες από την ψήφιση του προϋπολογισμού.
Έμεινε μια «ορφανή» απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις 15/12 που με αυτά τα δεδομένα οδηγούνταν σε μειωμένη συμμετοχή. Το ΠΑΜΕ, έχοντας από τα μέσα Νοέμβρη ανακοινώσει μεσημεριανό συλλαλητήριο για το Σάββατο (!) 17/12, εξ αρχής είχε υπονομεύσει και υπονόμευσε κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης προϋποθέσεων για μια πραγματική απεργιακή αναμέτρηση μπροστά στη ψήφιση ενός ακόμη βάρβαρου προϋπολογισμού. Έτσι παρά τις διαθέσεις που εκφράστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, με την κοινή βούληση όλων των βασικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος για μία ακόμη φορά, η έλλειψη κάθε αγωνιστικής συνέχειας και προοπτικής οδήγησε ξανά στην απογοήτευση και την αποσυσπείρωση.
Όλοι αυτοί, από τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ υποτίθεται, ορκίζονταν στην κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων αν η απεργία της 9/11 σημείωνε επιτυχία. Με αυτό τον τρόπο απαντούσαν και στην κριτική που δέχονταν από τον Σεπτέμβρη, όταν επί δύο μήνες μπροστά σε κάθε ανάγκη έδειχναν την απεργία του Νοέμβρη. Αλάνθαστο κριτήριο της αλήθειας η πράξη. Και αυτή απέδειξε ότι όλες αυτές οι δυνάμεις όχι απλά δεν έχουν καμία πίστη στην δύναμη και την προοπτική των αγώνων, αλλά κάθε άλλο, είναι έτοιμες με περίσσιο κυνισμό να κάνουν ό,τι μπορούν για να τους αποτρέψουν και να τους αποδυναμώσουν. Για αυτό και κατέληξαν για τρίτη συνεχόμενη επί της ουσίας χρονιά να κηρύξουν σιγή και να θάψουν κάθε απεργιακό σκίρτημα μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού.
Είναι φανερό ότι ο ρεφορμισμός, σε όλες τις αποχρώσεις του, ετοιμάζεται για τις κάλπες. Από τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, αυτό που στην πραγματικότητα προτείνουν ως διέξοδο στο λαό και τους εργαζόμενους είναι το… ψηφοδέλτιό τους. Ειδικά σε αυτές τις συνθήκες της κρίσης, της ακρίβειας και της επικίνδυνης εμπλοκής σε πολέμους, όποιος υπόσχεται διεξόδους στο παραβάν προσφέρει επικίνδυνες υπηρεσίες στο λαό και το κίνημα. Ο εγκλωβισμός του λαού σε τέτοιες αυταπάτες, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, μόνο σε νέες απογοητεύσεις μπορεί να οδηγήσει. Σε αυτές τις συνθήκες μοναδικό όπλο του λαού είναι οι αγώνες του. Σε αυτές τις συνθήκες οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν χρέος να εργαστούν για το ξεδίπλωμα αυτών των αγώνων ανεξάρτητα από το εύρος της προεκλογικής περιόδου και τις αυταπάτες στις οποίες θα επιχειρήσει να βυθίσει τις αγωνιστικές διαθέσεις ο ποικιλώνυμος ρεφορμισμός.
