Από τις αρχές Οκτώβρη σε μια σειρά σχολές έχουν ξεκινήσει φοιτητικές κινητοποιήσεις, στη βάση των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που ψήφισε (και εκείνων που έχει δηλώσει ότι θα εφαρμόσει) η νέα ηγεσία του υπουργείου παιδείας, υλοποιώντας και τις ευρύτερες αντιλαϊκές κατευθύνσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Κέντρο των κινητοποιήσεων είναι η Αθήνα, με τον κύριο τόνο να δίνεται από τους συλλόγους του Πολυτεχνείου, του Παντείου, του Γεωπονικού, σχολών του Πανεπιστημίου Αθήνας όπως οι σύλλογοι της Σχολής Θετικών Επιστημών, της Φιλοσοφικής, καθώς και από άλλους συλλόγους που τις τελευταίες μέρες πραγματοποιούν μαζικές γενικές συνελεύσεις και παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις. Σε μικρότερη κλίμακα και με πιο περιορισμένο αριθμό φοιτητών να συμμετέχει, πραγματοποιήθηκαν συνελεύσεις και φοιτητικές διαδηλώσεις στην Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, το Βόλο, τα Γιάννενα, την Ξάνθη, το Ηράκλειο και άλλες πόλεις.
Για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες, έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες συνελεύσεις, ενώ οι φοιτητικές διαδηλώσεις κάθε Πέμπτη στα Προπύλαια αυξάνονται συνεχώς σε μαζικότητα και παλμό.
Τα αιτήματα των φοιτητικών κινητοποιήσεων αφορούν βασικά τρία ζητήματα, τα οποία αποτελούν και το επίκεντρο των συζητήσεων μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων. Το πρώτο αφορά στη δρομολογούμενη επαναφορά των διαγραφών των φοιτητών που θα ξεπερνούν τα ν+2 έτη σπουδών. Το μέτρο αυτό εφόσον εφαρμοστεί δε θα πλήξει μόνο τους εργαζόμενους φοιτητές, αλλά στην πραγματικότητα απειλεί την πλειοψηφία των φοιτητών, όχι μόνο γιατί στις περισσότερες σχολές ο μέσος όρος αποφοίτησης ξεπερνά τα 7.5 και τα 8 χρόνια, αλλά και γιατί θα δημιουργήσει ένα άκρως αυστηροποιημένο και εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών, στο πλαίσιο και του κλίματος «πειθαρχίας» -όπως ακριβώς είπε η νέα υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως- και που θέλει να οικοδομήσει στα πανεπιστήμια η νέα κυβέρνηση. Το δεύτερο αίτημα στρέφεται ενάντια στην εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των δημόσιων πανεπιστημίων με εκείνα των αποφοίτων των ιδιωτικών κολεγίων που έχουν τουλάχιστον (sic!) τριετή προγράμματα σπουδών. Το μέτρο αυτό ψηφίστηκε την Πέμπτη 24/10 και αποτελεί μάλλον την τελευταία πράξη στο πολύχρονο έργο της προσπάθειας σταδιακής κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος (ή μάλλον καλύτερα της προσπέρασης και ακύρωσής του στην πράξη), το οποίο απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα αιτήματα αυτά βέβαια δένονται με τον αγώνα για την υπεράσπιση και την πάλη για την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο η κυβέρνηση κατήργησε με νόμο στις αρχές του περασμένου Αυγούστου.
Ανεξάρτητα από την έκβαση των κινητοποιήσεων, η κύρια πλευρά είναι ότι μετά από ένα μεγάλο διάστημα που στους συλλόγους κυριαρχούσε ένα κλίμα αδράνειας και ένα πνεύμα ηττοπάθειας, στη βάση και των αυταπατών που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά το 2011 και τους αγώνες ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου, το φοιτητικό κίνημα ξαναβγαίνει με μαζικούς όρους στο προσκήνιο. Αναμφίβολα, η ευρύτερη πολιτική κατεύθυνση, ο βαθμός μαζικότητας, μαχητικότητας, ενότητας πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα, ο συντονισμός, οι πολιτικοί συσχετισμοί στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων είναι εκείνοι οι παράγοντες που θα επηρεάσουν σε τελική ανάλυση το πού θα οδηγηθούν οι αγώνες αυτοί. Ωστόσο, η μαζική προσέλευση φοιτητών στα αμφιθέατρα, οι αντιπαραθέσεις και η πάλη γραμμών στους συλλόγους είναι μια διαδικασία που στη βάση της πολιτικοποιούνται ταχύτατα εκατοντάδες φοιτητές, που οι περισσότεροι για πρώτη φορά παρακολουθούν τέτοιες διεργασίες. Και στη βάση αυτή δοκιμάζονται τώρα ευρύτερες κατευθύνσεις και πολιτικοί προσανατολισμοί, κρίνονται οι αντοχές της μιας και της άλλης γραμμής, αποκαλύπτονται οι πραγματικοί εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι του φοιτητικού κινήματος.
Από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας βρέθηκαν μέσα στα αμφιθέατρα και τους δρόμους, διαδίδοντας το δικό τους αγωνιστικό μήνυμα για τον προσανατολισμό της πάλης του φοιτητικού κινήματος, καταθέτοντας τη δική τους συμβολή στους νέους φοιτητικούς αγώνες που ξέσπασαν. Η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας στις σχολές, στη φάση αυτή εδράζεται σε τρεις βασικούς άξονες:
1. Πάλη κόντρα στα αντιδραστικά μέτρα που πέρασαν και εκείνα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας
Από την πρώτη στιγμή, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας ανέδειξαν στις σχολές με συγκεκριμένα επιχειρήματα τις κατευθύνσεις των νέων αντιεκπαιδευτικών μέτρων, τόνισαν γιατί πρέπει να είμαστε ενάντια στις διαγραφές φοιτητών, την εξίσωση των πτυχίων και την κατάργηση του ασύλου. Με συγκροτημένο λόγο και πίστη στο δίκιο των απόψεών της, η Φοιτητική Πορεία έδωσε και δίνει τη μάχη όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση και το υπουργείο, αλλά και απέναντι στην πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στα χνάρια της οποίας πάτησε η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για να πραγματοποιήσει τη νέα αντιεκπαιδευτική επίθεση, καθώς και απέναντι στις δυνάμεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που φανερά ή κρυφά όλο αυτό το διάστημα αποτελούν το μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στις σχολές και τους συλλόγους.
2. Πάλη για την πλατιά φοιτητική συσπείρωση πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα
Μέσα από αντιπαραθέσεις στα αμφιθέατρα, με ανοιχτές συζητήσεις, με πλατιά διακίνηση της ανακοίνωσής της σε κουβέντες στόμα με στόμα, τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας, ιδιαίτερα στις συνελεύσεις των συλλόγων, παλεύουν δραστήρια κόντρα στη διασπαστική πολιτική των δύο κύριων δυνάμεων που παρεμβαίνουν σ’ αυτούς, των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) και του ΜΑΣ (ΚΝΕ). Η πάλη αυτή αφορά στη συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα αγωνιστικά αιτήματα που στη φάση αυτή συσπειρώνουν τους φοιτητές, κόντρα στη λογική των πολυσέλιδων «πλαισίων» που κατατίθενται στις συνελεύσεις, στα οποία όχι μόνο πακετάρονται η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, χωρίς δηλαδή να δίνεται η δυνατότητα στους φοιτητές που π.χ. δεν έχουν πειστεί για τη μία ή την άλλη μορφή πάλης να μπορούν να ψηφίσουν τα αγωνιστικά αιτήματα ή να πρέπει να συμφωνήσουν στο σύνολό της με την πολιτική ανάλυση της μιας ή της άλλης δύναμης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι τέτοια και τόση η μυωπική πολιτική των δυνάμεων αυτών (αλλά και όσων στις συνθήκες αυτές δε διαφοροποιούνται ανοιχτά, αλλά επιλέγουν αντ’ αυτού να συνταχθούν πίσω από αυτή τη σεχταριστική πολιτική και να γίνουν ουρά εκείνων που την πρεσβεύουν, όπως οι Αγωνιστικές Κινήσεις στην Αθήνα) που έχουν φτάσει στο σημείο να ψηφίζουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα και τις ίδιες ακριβώς μορφές πάλης, ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψης σε δύο και περισσότερα πλαίσια! Και όλα αυτά στο όνομα κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών». Η αντίληψη αυτή, βέβαια, τόσο κάτω από την πίεση του κόσμου που μαζικά μπαίνει στις συνελεύσεις και ιδιαίτερα στον βαθμό που ολόκληροι σύλλογοι στο όνομα της πλαισιολαγνείας κινδυνεύουν να υιοθετήσουν αντιδραστικές θέσεις -όπως στη σχολή Μηχανολόγων (πρώην ΣΤΕΦ) του ΠΑΔΑ (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής) που μια ολόκληρη συνέλευση ψήφισε την κατάργηση των παρατάξεων και την απαγόρευση της αφισοκόλλησης, επειδή αυτά συνόδευαν το μόνο πλαίσιο που καλούσε σε «ανοιχτή σχολή»- όσο και κάτω από την πίεση της Φοιτητικής Πορείας σε συγκεκριμένες σχολές, έχει δεχτεί πλήγματα και όσο περισσότεροι φοιτητές θα μπαίνουν στα αμφιθέατρα η σεχταριστική αυτή λογική θα χρεοκοπεί συνεχώς.
3. Αγώνας για μορφές πάλης που μπορούν να κινητοποιούν τις μέγιστες δυνατές δυνάμεις
Στο πλαίσιο που περιγράφηκε παραπάνω, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας αγωνίζονται κόντρα στην «καταληψιομανία» απ’ την οποία πάσχουν τόσο οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, όσο και της ΠΚΣ, οι οποίες ανεξαρτήτως συλλόγου, συσχετισμού δύναμης, κλίματος από σχολή σε σχολή, με έναν σχεδόν αυτιστικό τρόπο προτείνουν παντού και πάντα κατάληψη, φετιχοποιώντας ένα ανώτερο μέσο πάλης του φ.κ., οδηγώντας το ίδιο το μέσο πάλης σε εκφυλισμό. Από την άλλη, βασικό στοιχείο αντιπαράθεσης της Φ.Π. με τις παραπάνω δυνάμεις είναι τα λεγόμενα «ανοιχτά συντονιστικά», που πρό-σφατα υιοθέτησαν και οι δυνάμεις της ΚΝΕ. Πρόκειται βέβαια για συντονιστικά καπέλα, όχι μόνο γιατί κανείς δεν εκλέγεται σε αυτά, αλλά και γιατί δε λογοδοτούν σε κανέναν. Τα συντονιστικά αυτά είναι που δυσφημούν περισσότερο τον πραγματικό συντονισμό που έχουν ανάγκη οι σύλλογοι και ο οποίος δεν μπορεί παρά να γίνει στη βάση των αποφάσεων των ίδιων των συλλόγων, από τα εκλεγμένα τους Διοικητικά Συμβούλια ή Συντονιστικές Επιτροπές που θα εκλέγονται από τις συνελεύσεις και θα λογοδοτούν σε αυτές και όχι από αυτόκλητους «εκπροσώπους» των συλλόγων, οι οποίοι εν τέλει δεν εκπροσωπούν κανέναν πέρα από τον εαυτό τους. Τέλος, χρειάζεται ιδιαίτερα να ενισχυθεί το μέτωπο αντιπαράθεσης απέναντι στις «συγκρούσεις» τυφλής βίας με τις αστυνομικές δυνάμεις, που προβάλλουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, ως μέσα «μαχητικοποίησης» των φοιτητών. Οι συγκρούσεις αυτές, πέρα από το γεγονός ότι ποτέ και πουθενά δεν τις αποφάσισε κανένας σύλλογος και κανένας φοιτητής, έχουν φανερό το στοιχείο του τυχοδιωκτισμού και του μικροαστικού εξεγερτισμού, που δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, θεωρώντας πως ιδιαίτερα στις συνθήκες αυτές της υποχώρησης του φ.κ. η κρατική καταστολή και τρομοκρατία με κάποιον μαγικό τρόπο ισχυροποιούν τα αγωνιστικά αντανακλαστικά των φοιτητών. Σε τελική ανάλυση, τέτοιες ενέργειες και πρακτικές δίνουν άλλοθι όχι μόνο στην τυφλή βία του αναρχικού χώρου, αλλά δίνουν και την αφορμή στα ΜΜΕ να μιλούν μόνο για «συγκρούσεις φοιτητών με την αστυνομία» και να χάνεται στα ψιλά γράμματα η μαζικότητα και ο παλμός των διαδηλώσεων.
Ήδη η Φοιτητική Πορεία έχει πραγματοποιήσει ανοιχτές συζητήσεις στους πολιτιστικούς χώρους που διαθέτει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ την επόμενη εβδομάδα προγραμματίζει αντίστοιχη συζήτηση στα Γιάννενα (πολιτιστικός χώρος Σφήνα) και νέα φοιτητική κουβέντα στο Σήμα στην Αθήνα την Δευτέρα 4 Νοέμβρη στις 7.00. Παράλληλα, προγραμματίζει την παρέμβασή της ενόψει της εκδήλωσης που συνδιοργανώνει με τον Εκπαιδευτικό Όμιλο για τις αλλαγές στην εκπαίδευση το Σάββατο 9 Νοέμβρη (Σήμα). Τέλος, η νέα έκδοση της εφημερίδας της, θα βρίσκεται από τα τέλη της επόμενης εβδομάδας στα τραπεζάκια της Φ.Π. στις σχολές. Η περίοδος αυτή, ενόψει και της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτελεί αντικειμενικά μία σημαντική ευκαιρία για το άπλωμα των δεσμών της Φ.Π. με νέους συναγωνιστές, για το ατσάλωμα των απόψεων και των κατευθύνσεων που χρόνια παλεύει μέσα στους συλλόγους, για την πλατιά διάδοση του αγωνιστικού της μηνύματος.
