Τι κι αν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν φέρει σε σύγκρουση τη Ρωσία με τη Δύση στην Ουκρανία, υπάρχει μία κοινή συνισταμένη που τους διαπερνά και αποτελεί κοινή παραδοχή. Αυτή δεν είναι άλλη από τον αντικομμουνισμό, σταθερό εξάλλου γνώρισμα στην προπαγάνδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Καταρχάς αξίζει να αναφέρουμε ότι τον Δεκέμβριο του 2021 ο Ρώσος πρόεδρος ζήτησε εγγυήσεις από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ για από-ναζιστικοποίηση, αποστρατικοποίηση για τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία το αίτημα αυτό όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά η μοίρα της Ουκρανίας γίνεται φόβητρο για όποιον αμφισβητήσει τις ρωσικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις με τις απειλές αντιποίνων να επεκτείνονται στη Φινλανδία και τη Σουηδία σε περίπτωση που μπουν στο ΝΑΤΟ. Είναι ενδεικτικό ότι η στάση του Πούτιν απέναντι στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ είναι μία στάση θωράκισης σφαιρών επιρροής απέναντι στους άλλους ιμπεριαλιστές. Αυτό φυσικά απέχει παρασάγγας από την ένωση των σοσιαλιστικών χωρών στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ που ήταν μία ένωση εθελοντική στη βάση της ισοτιμίας και όχι της κατάκτησης. Ας σημειωθεί ότι ο Βλάντιμιρ Πούτιν στο διάγγελμά του στις 22 Φλεβάρη, όταν αναγνώρισε το Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ, δεν παρέλειψε να διακηρύξει ότι τώρα θα δείξει στην Ουκρανία τι σημαίνει «πραγματικήαποκομμουνιστικοποίηση».
Στο παραπάνω διάγγελμα ο αντικομμουνισμός χρησιμοποιείται για να διαστρεβλωθεί η ιστορική αλήθεια και να δικαιολογηθούν οι επιδιώξεις του ρωσικού εθνικισμού. Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό: «το ουκρανικό κράτος δημιουργήθηκε από την κομμουνιστική Ρωσία με την απόρριψη μέρους των ιστορικών εδαφών της, κανείς δεν ρώτησε τίποτα από τους ανθρώπους της. Οι μπολσεβίκοι ήθελαν να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος, συμπεριλαμβανομένης της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ και της ικανοποίησης κάθε επιθυμίας των εθνικιστών». Ο Πούτιν έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι «η Ανατολική Ουκρανία είναι αρχαία ρωσική γη» και η σύγχρονη Ουκρανία είναι δημιούργημα της λενινιστικής πολιτικής περί αυτοδιάθεσης των λαών που στο πλαίσιο της επανάστασης εδραίωσε εθνικιστικά στοιχεία, τα οποία ενισχύθηκαν αργότερα από τις σταλινικές διώξεις.
Τι κι αν για δεκάδες χρόνια οι λαοί στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ζούσαν ειρηνικά. Τι κι αν η καπιταλιστική παλινόρθωση έφερε την αναβίωση του εθνικισμού, τον οποίο υποδαύλισε και ενίσχυσε ο δυτικός ιμπεριαλισμός με αποτέλεσμα εμφυλίους πολέμους, διαμελισμούς χωρών και ίδρυση προτεκτοράτων.
Στην πραγματικότητα η Ένωση των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών ήταν μία ένωση διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που στηρίχτηκε στη βάση της οικοδόμησης ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού συστήματος μετά την επανάσταση του 1917. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα που γράφει ο Στάλιν για τις αρχές του κόμματος στο εθνικό ζήτημα: «α) κατηγορηματική άρνηση κάθε μορφής εξαναγκασμού στις σχέσεις των εθνοτήτων, β) αναγνώριση της ισότητας και του κυριαρχικού δικαιώματος των λαών να καθορίζουν μόνοι τις τύχες τους, γ) αναγνώριση της θέσης ότι μια σταθερή ένωση των λαών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο πάνω στη βάση της συνεργασίας και της ελεύθερης συγκατάθεσης, δ) διακήρυξη της αλήθειας ότι η ένωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».
Αυτό το πρωτοφανές για την ανθρώπινη ιστορία εγχείρημα άντεξε τόσο απέναντι στα εγχώρια αντιδραστικά στοιχεία, όσο και απέναντι στην στρατιωτική επέμβαση 14 καπιταλιστικών κρατών το 1918, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Επιπρόσθετα, αυτό το πρωτοφανές ιστορικό «πείραμα», όπως το ονόμασε ο Νίκος Καζαντζάκης, άντεξε στην καπιταλιστική περικύκλωση, αποτέλεσε «φάρο» και πρότυπο για τους λαούς όλου του κόσμου, βγήκε νικηφόρο από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και έδωσε ώθηση τόσο στα αντιαποικιακά και αντιπολεμικά κινήματα μεταπολεμικά, όσο και στις εργατικές διεκδικήσεις στις Δυτικές χώρες.
Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα θέλει να «ακυρώσει» στην συλλογική μνήμη και να συκοφαντήσει ο Πούτιν, που έρχεται να συμπληρώσει και να «ανταγωνιστεί» τον αντικομμουνισμό της Δύσης και του αντιδραστικού καθεστώτος της Ουκρανίας. Θυμίζουμε ότι μετά το πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014 τα κομμουνιστικά κόμματα τέθηκαν υπό απαγόρευση, οι φασίστες ανέλαβαν κυβερνητικά υπουργεία και τα νεοναζιστικά τάγματα εξοπλίστηκαν και δρουν μέχρι σήμερα ανενόχλητα. Ταυτόχρονα, ας μην ξεχνάμε ότι αντίστοιχες απαγορεύσεις λαμβάνουν χώρα και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις Βαλτικές χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα και τα κομμουνιστικά σύμβολα είναι απαγορευμένα. Ενώ περιορισμοί υπάρχουν και στην Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία.
Φυσικά ο αντικομμουνισμός δεν μπορεί να λείψει ούτε από το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Πρωθυπουργού απευθυνόμενος στον Δ. Κουτσούμπα την ημέρα που προσπαθεί να δικαιολογήσει την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία: «Συγκράτησα κύριε ΓΓ ότι Ρωσία και η Ουκρανία έζησαν ειρηνικά τις δεκαετίες της Σοβιετικής ένωσης εκτός βέβαια από την περίοδο του λιμού με τις χιλιάδες δολοφονίες που έκανε ο Στάλιν».
Βέβαια τα ψέματα αυτά δεν χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά. Από την αρχή της ίδρυσης της ΕΣΣΔ οι μυστικές υπηρεσίες, κυρίως των ΗΠΑ και της Βρετανίας, κατηύθυναν μία προπαγανδιστική επιχείρηση για να πλήξουν το ήθος και το κύρος της κομμουνιστικής ιδεολογίας χρησιμοποιώντας δημοσιογράφους σε ΜΜΕ και διοχετεύοντας στην κοινή γνώμη κατασκευασμένες ειδήσεις.
Ειδικά μάλιστα για την Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ που ανήκαν στον αμερικανό μεγιστάνα WilliamHearst (ο οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία και φιλοξενούσε άρθρα επιφανών στελεχών στις εφημερίδες του) τη δεκαετία του ’30 δημοσιεύσαν «κατασκευασμένα ρεπορτάζ» που έκαναν λόγο για εκατομμύρια νεκρούς από την πείνα και τις αρρώστιες εξαιτίας του Στάλιν. Επίσης χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ακαδημαϊκού RobertConquest ο οποίος μεταπολεμικά έγραψε αρκετά βιβλία για το ίδιο θέμα. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο Conquest είχε εργαστεί για μία περίοδο ως βρετανός πράκτορας και σε αυτό το πλαίσιο το έργο του είχε σαν στόχο της συκοφάντηση της ΕΣΣΔ.
Ο αντικομμουνισμός λοιπόν είναι ένα εργαλείο εθνικιστικών και γεωστρατηγικών επιδιώξεων. Είναι ένα εργαλείο που από τη μια πλευρά έρχεται να δικαιολογήσει τους ιμπεριαλιστές και από την άλλη να απενοχοποιήσει τον ακροδεξιό εξτρεμισμό. Και φυσικά σε συνθήκες όξυνσης όλων των αντιθέσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού έρχεται να εμποδίσει την πολιτική αφύπνιση των καταπιεσμένων.
Κώστας Π.
