Αφού ο Κυρ. Μητσοτάκης, στην Ουάσιγκτον, με παρακλητικό τόνο ζήτησε την υποστήριξη Τραμπ, στην αντιπαράθεση με την Τουρκία και εισέπραξε την σιωπή του, αφού ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας δήλωσε ότι ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Πομπέο, με την επιστολή του εγγυάται την ασφάλεια της χώρας, αφού το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε την Συμφωνία ανανέωσης-αναβάθμισης-επέκτασης των αμερικανικών βάσεων, o έλληνας πρωθυπουργός βρέθηκε στο Παρίσι ως «ικέτης», για την αναζήτηση και δεύτερου, ευρωπαίου πλέον, προστάτη.
Πήγε στο Μακρόν με «δώρο» την κυβερνητική απόφαση για τη συμμετοχή της φρεγάτας του Πολεμικού Ναυτικού «Σπέτσαι» στη συνοδεία του γαλλικού αεροπλανοφόρου «Σαρλ ντε Γκωλ», που απέπλευσε από την Τουλόν για τα Στενά του Ορμούζ. Μάλιστα, το εν λόγω αεροπλανοφόρο περιέπλευσε το οικόπεδο 8 της κυπριακής ΑΟΖ, στο οποίο έχει άδεια από την κυπριακή κυβέρνηση η γαλλική «Total», όπου επιχειρεί το τούρκικο ερευνητικό σκάφος «Γιαβούζ».
Ταυτόχρονα κατέπλευσε στον Πειραιά το τεράστιο γαλλικό ελικοπτεροφόρο πλοίο αμφιβίου επιθέσεως «Dixmude», που συμμετέχει για πρώτη φορά στην άσκηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με συμμετοχή και Αμερικανών. Το ίδιο πλοίο βέβαια, παρά τους πανηγυρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης («Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία»), είχε κάνει προηγούμενα άσκηση με δύο τουρκικές φρεγάτες και ένα γερμανικό πλοίο της Νατοϊκής αρμάδας SNMG2 στη Μεσόγειο.
Είναι προφανές ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στα πλαίσια της προσπάθειάς του για αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή της Αν. Μεσογείου-Μέσης Ανατολής, διευρύνει την παρουσία του -και στρατιωτικά- στην περιοχή και με ανέξοδες δηλώσεις «για μία νέα στρατηγική εταιρική σχέση» με την Ελλάδα, αναζητεί υποτακτικούς, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις τούρκικης και ελληνικής αστικής τάξης. Έτσι ερμηνεύονται οι γαλλικές δηλώσεις καταδίκης του Τουρκολιβυκού Συμφώνου, οι αντεγκλήσεις, αλλά και τα παζάρια Γαλλίας-Τουρκίας. Άλλωστε η γαλλική μονοπωλιακή αστική τάξη είχε ιστορικούς δεσμούς με τη Συρία, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Τουρκία.
Ο ίδιος ο Μακρόν αλλά πολύ περισσότερο ο πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα Μεζονάβ υπήρξαν σαφείς: «Στην Ανατ. Μεσόγειο τα διακυβεύματα είναι μείζονος σημασίας, γι' αυτό στέλνουμε φρεγάτα… Η Γαλλία έχει αναλάβει πρωτοβουλίες για να υπερασπιστεί η Ευρώπη τα συμφέροντά της όπου θίγονται… Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Παρέμβασης («European Intervention Initiative» - EII), που στήθηκε το 2018 ως μια εν δυνάμει στρατιωτική δομή που θα δρα παράλληλα με το ΝΑΤΟ και την PESCO της ΕΕ, είναι απαραίτητη, γιατί δεν είναι μόνο πολιτικό αλλά και επιχειρησιακό μέτρο».
Δεν έλειψαν βέβαια και τα ανάλογα εξοπλιστικά «δωράκια», με αυτά που είχε κάνει στον Τραμπ, συμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών «Mirage» και των ελικοπτέρων «NH90», διαπραγματεύσεις για αγορά από τη Γαλλία δύο φρεγατών και νέες «ευκαιρίες» για επενδύσεις των γαλλικών μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Πέραν όλων αυτών, η εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, μέσα στο «μάτι του κυκλώνα», στο πεδίο της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με το Ιράν, βαθαίνει.
❏ Η ελληνική κυβέρνηση εξήγγειλε και επίσημα την αποστολή πυροβολαρχίας «Patriot» στη Σαουδική Αραβία, με 130 άτομα προσωπικό, για την προστασία δήθεν υποδομών ενέργειας.
❏ Σαφής υπήρξε και η κυβερνητική πρόθεση να συμμετάσχει η Ελλάδα στη ναυτική επιχείρηση «Σοφία» της ΕΕ, με το πρόσχημα της «επιτήρησης της επιβολής του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη», καθώς και «σε πιθανή αποστολή ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ» στη Λιβύη, στέλνοντας δηλαδή στρατιωτικές δυνάμεις εκτός συνόρων.
❏ Η κυβέρνηση, εξάλλου, έχει διαθέσει το στρατιωτικό προσωπικό που υπηρετεί στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στα Στενά του Ορμούζ, απέναντι από το Ιράν, για τη συλλογή, ανάλυση και ανταλλαγή πληροφοριών για λογαριασμό των Αμερικανών.
Είναι προφανής ο ρόλος της ελληνικής άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, που, σε αντίθεση με την τούρκικη άρχουσα τάξη, δεν ενεργεί αυτόβουλα, αλλά ως ακόλουθος, κολαούζος και υποτελής, που προσφέρει τις «καλές» της υπηρεσίες, εκλιπαρώντας την εύνοια και την προστασία των ιμπεριαλιστών, ευελπιστώντας σε έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή και τα όποια «ψίχουλα» από το «μεγάλο φαγοπότι» των ισχυρών συνδαιτυμόμων.
Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ θεωρούν εντελώς απλά «διαφωνίες»(!) τις προκλητικές αξιώσεις της Τουρκίας. Δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να διαταραχτεί η συνοχή στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, αλλά να υπάρξει διευθέτηση-συμβιβασμός, προφανώς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, ώστε να αποσυρθεί και η Τουρκία από την προσέγγισή της με τη Ρωσία.
Στα πλαίσια αυτά και σε συνδυασμό με την αναζωπύρωση της τουρκοσυριακής πολεμικής σύρραξης, φαίνεται ότι επιθυμούν την εκτόνωση της κρίσης μεταξύ των δυο χωρών. Έτσι προέκυψε συμφωνία για κατ' ιδίαν συνάντηση των υπουργών Άμυνας των δύο χωρών, στο περιθώριο της Συνόδου των υπουργών του ΝΑΤΟ, στις 12 και 13 Φλεβάρη στις Βρυξέλλες, ενώ αναμένεται στις 16 Φλεβάρη επανέναρξη των διμερών επαφών για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), με την Χάγη να βρίσκεται στο βάθος όλων αυτών.
Στην κατεύθυνση αυτή, μετά από τις σχετικές «δέσμες ιδεών» επίλεκτων στελεχών της αστικής τάξης (Σημίτης, Μπακογιάννη, Λιάκος κλπ), επανήλθαν οι προτάσεις για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από τον αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Μητσοτάκη, Θάνο Ντόκο, με σχετικές δηλώσεις στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος», που -μετά το σάλο που προκάλεσαν- έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού. Παραίτηση την οποία δεν έκανε δεκτή ο Μητσοτάκης, στέλνοντας έτσι το μήνυμα πως η «ιδέα» της συνεκμετάλλευσης δεν ήταν του Ντόκου, αλλά ότι αυτός ενήργησε σαν λαγός της κυβέρνησης.
Είναι προφανής η στάση κατευνασμού που ακολουθεί κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα άλλα αστικά κόμματα απέναντι στην τούρκικη προκλητικότητα, πράγμα που φάνηκε και από τους χειρισμούς στην παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το τούρκικο ερευνητικό σκάφος «Οruc Reis», που μετά τις παράνομες έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, έπλεε σε ελληνικά νερά και που αποδόθηκε στην …κακοκαιρία.
Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και την περιοδεία Μητσοτάκη στην Αραβική χερσόνησο, σε αντίπαλα με το Ιράν και φίλα προσκείμενα προς τις ΗΠΑ καθεστώτα, την προσφορά και άλλων «καλών» προς αυτές υπηρεσιών και τα «καλέσματα» σε «επενδυτές» («Θεωρούμε ότι η Ελλάδα αποτελεί πρωταρχικό στόχο για ξένες επενδύσεις από την πλευρά των επιχειρήσεων της Σαουδικής Αραβίας» σημείωσε ο Κ. Μητσοτάκης).
Σε αυτό το φλεγόμενο τοπίο, η πολιτική της υποτέλειας και της προσφοράς των «καλών» υπηρεσιών στους ιμπεριαλιστές για την αναζήτηση προστασίας, της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας σε όλα τα μέτωπα από την Λιβύη μέχρι τη Σαουδική Αραβία και τα Στενά του Ορμούζ, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τον λαό μας αλλά και για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Η προειδοποίηση του Ιρανού πρέσβη στη χώρα μας υπήρξε διπλωματική, αλλά σαφής: «Ο ιρανικός λαός δεν αναμένει από την ελληνική κυβέρνηση να εισέλθει στις περιφερειακές διαμάχες που αφορούν την περιοχή του Περσικού Κόλπου και να εμπλέξει τη χώρα σε αντιπαραθέσεις, διακινδυνεύοντας τα ελληνικά συμφέροντα».
Ενώ λοιπόν έτσι εξελίσσονται τα πράγματα, δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά συνεχίζουν να υποτιμούν τον ρόλο του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, να βλέπουν κυρίως τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των αστικών τάξεων της περιοχής και να μιλούν για «Τα διακυβεύματα των επιχειρηματικών ομίλων»..., την «προσπάθεια επιτάχυνσης των μπίζνες του κεφαλαίου» και για το «μέχρι πού είναι διατεθειμένη να φτάσει η κυβέρνηση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου» («Ριζοσπάστης», 28/1, 29/1 και 4/2/2020).
Μπροστά σε αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις, άμεσο και επιτακτικό καθήκον όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων είναι η ανάπτυξη και η ενίσχυση του αντιϊμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού αγώνα σαν απάντηση στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και πρώτα απ' όλα των ΗΠΑ, για να φύγουν όλοι οι στρατοί από τη Λιβύη, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, καμιά αλλαγή συνόρων και σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να ακυρωθεί η Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ και να φύγουν όλες οι Βάσεις από τη χώρα μας, για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καμία εμπλοκή και μετατροπή της χώρας μας σε προγεφύρωμα ιμπεριαλιστικών-πολεμικών επεμβάσεων, για την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών.
