Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πορεία, τεύχος 55 που κυκλοφορεί
Σαν να μην έφτανε η είσοδος της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις αρχές Σεπτέμβρη, η μόνιμη παρουσία των ΜΑΤ στο ΑΠΘ, η ΟΠΠΙ με τη συνοδεία των ΜΑΤ έξω από τις πύλες των πανεπιστημίων, οι ξυλοδαρμοί, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις φοιτητών, με τον κατάλογο των κατασταλτικών μέτρων να μην έχει τέλος, η κυβέρνηση προχώρησε στις αρχές Αυγούστου στην τοποθέτηση των πρώτων τουρνικέ (μπάρες ηλεκτρονικής εισόδου) στο κτήριο της πρυτανείας στο ΑΠΘ, ενώ αναμένεται η τοποθέτηση αντίστοιχων μηχανισμών ελεγχόμενης εισόδου στο ΕΚΠΑ, το ΟΠΑ και το ΠΑΠΕΙ. Το κλίμα για την αποδοχή του συγκεκριμένου μέτρου είχε καλλιεργηθεί ήδη από τις αρχές της περασμένης χρονιάς, όταν με πρόσχημα την πανδημία, πραγματοποιούνταν έλεγχοι στις εισόδους όλων των ιδρυμάτων, με σύσσωμες όλες τις πολιτικές δυνάμεις, από την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ μέχρι την ΠΚΣ και τα ΕΑΑΚ, όχι μόνο να μην αντιπαλεύουν το συγκεκριμένο μέτρο και να μην αποκαλύπτουν πως αποτελεί προάγγελο των τουρνικέ, αλλά να το χαιρετίζουν μάλιστα ως «αναγκαίο και απαραίτητο»! Παράλληλα, αναμένεται τη χρονιά αυτή να ολοκληρωθούν και οι διαγωνισμοί που είτε έχουν προκηρύξει ή θα προκηρύξουν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων για την τοποθέτηση καμερών στους χώρους των σχολών, όπως προβλέπει ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία πως τόσο η πανεπιστημιακή αστυνομία, οι μπάρες ηλεκτρονικής εισόδου και οι κάμερες δεν είναι μέτρα που αποσκοπούν στην «πάταξη της εγκληματικότητας» στα πανεπιστήμια ή στην προστασία των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν σύμφωνα με δημοσιεύματα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, τα ποσοστά εγκληματικότητας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι εξαιρετικά χαμηλά! Η πανεπιστημιακή αστυνομία θα «προστατεύει» τους φοιτητές, όπως η αστυνομία «προστατεύει» την κοινωνία. Το πρόσφατο χτύπημα των απεργών στη «Μαλαματίνα» είναι ενδεικτικό για το τι σημαίνει αυτή η «προστασία». Τα μέτρα αυτά στόχο έχουν να χτυπήσουν τους φοιτητικούς συλλόγους και τους συλλογικούς αγώνες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν γίνεται λόγος για την τέλεση «αξιόποινων πράξεων», όπως μπορεί δυνητικά να θεωρηθεί η κατάληψη μιας σχολής, η οργανωμένη αποχή από τα μαθήματα ή κάποια διαμαρτυρία εντός των σχολών.
Παράλληλα, τα αντιδημοκρατικά αυτά μέτρα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου μιας συνολικής πολιτικής χτυπήματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνει την κατάργηση του ασύλου, τις επιθέσεις των ΜΑΤ στις σχολές, την αυστηροποίηση των πειθαρχικών διατάξεων για τους φοιτητές, τις συλλήψεις, προσαγωγές και διώξεις φοιτητών όλη την προηγούμενη περίοδο, τα «συμβούλια φοιτητών», τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και τα ενιαία ψηφοδέλτια του πρόσφατα ψηφισμένου νόμου-πλαισίου. Δε γίνεται, λοιπόν, μια προσπάθεια μόνο για την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό και το χτύπημα του φοιτητικού κινήματος. Πρόκειται για μία συνολική κατεύθυνση «κολεγιοποίησης» των δημόσιων πανεπιστημίων, για μία συντονισμένη προσπάθεια να εισαχθεί μια νέα κανονικότητα που θα καλεστούν να ζήσουν οι νέες γενιές φοιτητών, με τα πανεπιστήμια εναρμονισμένα στα «ευρωπαϊκά πρότυπα», με δίδακτρα, με ολοένα και περισσότερα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με ελάχιστες φοιτητικές παροχές, με μπάρες, αστυνομία, κάμερες, με εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, αποστειρωμένα πλήρως από το «μικρόβιο» των γενικών συνελεύσεων και ευρύτερα του φοιτητικού συνδικαλισμού, από τις αφίσες και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, από τους φοιτητικούς συλλόγους και συνολικά αποστειρωμένα από τους αγώνες της νεολαίας και του λαού.
Κοιτάζοντας την από αναβολή σε αναβολή είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, το βασικό πολιτικό συμπέρασμα είναι πως όπως οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος την κράτησαν «στον πάγο» όλη αυτή την περίοδο, έτσι και τώρα, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μην περάσει η εισαγωγή της αστυνομίας στις σχολές και για να ανατραπεί συνολικά η πολιτική της τρομοκρατίας και των ταξικών φραγμών. Ιδιαίτερα τώρα, οι διασπαστικές κινητοποιήσεις, η αναβολή των αγώνων και η προσπάθεια οργανωτικής επιβολής πάνω στο φοιτητικό κίνημα που ακολουθούν οι δυνάμεις της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ πρέπει να συναντήσουν απέναντί τους την κατεύθυνση της ενότητας πάνω στα αγωνιστικά αιτήματα, των ενιαίων μαζικών κινητοποιήσεων, των γενικών συνελεύσεων, του ενιαίου παρατεταμένου παμφοιτητικού αγώνα μέχρι τη νίκη.
