Το βράδυ του Σαββάτου, 10 Νοεμβρίου 2018, πραγματοποιήθηκε στον πολιτιστικό χώρο «Σήμα» στην Αθήνα η κεντρική εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ για τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας: πριν από 100 χρόνια, στις 17 Νοεμβρίου 1918, πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά το ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) το οποίο κατοπινά μετονομάστηκε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).
Στην κατάμεστη αίθουσα του Σήματος την εκδήλωση άνοιξε η σ. Φ. Μανδελενάκη, και ακολούθησε βίντεο αφιερωμένο στις πρώτες δεκαετίες της ιστορικής διαδρομής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, με αναφορά επίσης στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος στην χώρα μας.
Ο σ. Δ. Κουφοβασίλης πραγματοποίησε σύντομη ομιλία με αφορμή την παράλληλη συμπλήρωση 70 χρόνων από τη μεγάλη σφαγή στο Α΄ΕΤΟ της μαρτυρικής Μακρονήσου, σημειώνοντας ότι η ιστορία της Μακρονήσου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Η κεντρική ομιλία για την επέτειο της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε από τον σ. Δ. Κοντοφάκα, εκ μέρους του πολιτικού γραφείου του Μ-Λ ΚΚΕ. Καταγράφηκαν οι κυριότεροι σταθμοί στην αγωνιστική ιστορία του ΚΚΕ, καθώς και η ρεβιζιονιστική στροφή του το 1956, μετά την περίφημη 6η Ολομέλεια, η οποία παρακολουθούσε τις αντίστοιχες αντεπαναστατικές εξελίξεις στην τότε Σοβιετική Ένωση, έπειτα από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Επίσης φωτίστηκαν βασικές πλευρές της σύγχρονης πολιτικής συγκυρίας.
Η εκδήλωση έκλεισε με επιλεγμένα τραγούδια από το έργο των Μ. Θεοδωράκη και Γ. Ρίτσου («Ρωμιοσύνη») τα οποία παρουσίασε το μουσικό σχήμα της Πορείας, και για τα οποία καταχειροκροτήθηκε από την κατάμεστη αίθουσα της Ισαύρων 29Γ.
Τόσο η ομιλία για τη Μακρόνησο όσο και το μουσικό σκέλος στο κλείσιμο της βραδιάς, αποτελούν κομμάτια της εκδήλωσης για τη Μακρόνησο, που τελικώς δεν πραγματοποιήθηκε στις 14 Οκτωβρίου, έπειτα από τη ματαίωση της επίσκεψής μας στο μαρτυρικό νησί.
Το άνοιγμα της εκδήλωσης από τη σ. Φ. Μανδελενάκη:
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,
Σας καλωσορίζουμε στην κεντρική πολιτική εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και τα 54 από τη γέννηση του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης της χώρας μας το 1918. Η ίδρυση του ΚΚΕ αποτέλεσε σημείο καμπής και σταθμό για την νεότερη ιστορία του τόπου μας. Το ηρωικό ΚΚΕ ηγήθηκε και καθοδήγησε τους αγώνες του λαού μας για μια καλύτερη ζωή, για δημοκρατία, για την εθνική ανεξαρτησία, και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Παρά τις προσπάθειες της αστικής τάξης, αλλά και της ρεβιζιονιστικής αριστεράς, που αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν και κυρίως κατασυκοφαντούν το επαναστατικό ΚΚΕ, ο λαός μας, είχε και έχει πάντα ως φάρο τους αγώνες που έκανε το κομμουνιστικό κόμμα και κίνημα στην πατρίδα μας.
Στη σημερινή μας εκδήλωση θέλουμε να τιμήσουμε τα 100 χρόνια από την ίδρυση του επαναστατικού ΚΚΕ, διαπιστώνοντας πως τα συνθήματα και οι διεκδικήσεις που πρόταξε, παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Θέλουμε να τιμήσουμε και να αποτιμήσουμε φόρο τιμής στους λαϊκούς αγωνιστές και στους κομμουνιστές που μπροστά στο φασιστικό μίσος πρόταξαν την αδούλωτη ψυχή και τα μεγάλα ιδανικά.
Φέτος τιμάμε και τα 70 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή στο 1ο τάγμα σκαπανέων στο Α' ΕΤΟ, στο μαρτυρικό νησί της Μακρονήσου, το 1948.
Τιμάμε και τον πάνω από μισό αιώνα από τη γέννηση και του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, που αποτελεί και την απευθείας συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ στη χώρα μας.
Για όλα αυτά αλλά και για μυριάδες αλλά οφείλουμε να συνεχίσουμε αδιάλλακτα τον αγώνα τους για την ολοκληρωτική απαλλαγή της χώρας μας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας...
Η ομιλία του σ. Δ. Κουφοβασίλη για τα 70 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή στο Α΄ΕΤΟ:
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,
Στην κεντρική μας εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, η οποία είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των σχετικών εκδηλώσεων που πραγματοποιήσαμε σε όλη τη διάρκεια του έτους, θέλουμε να επαναλάβουμε ότι όσο κι αν φαίνεται να αναφερόμαστε και να ανατρέχουμε στο παρελθόν, στην πραγματικότητα το ουσιαστικά επίδικο είναι το παρόν. Προφανώς, δεν μας ενδιαφέρει να βαλσαμώσουμε το Κιλελέρ ή τη Μακρόνησο, την Καισαριανή ή την Ακροναυπλία, να αποκαταστήσουμε για να κλειδώσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, τον ΔΣΕ. Το κυριότατο ενδιαφέρον και αγωνία μας είναι το σήμερα, και, αν θέλετε, η μέρα που ξημερώνει.
Έτσι, όταν θα γυρίσουμε προς τα πίσω τις σελίδες της ιστορίας για να φτάσουμε στα 1948, και αναφερθούμε στη μεγάλη σφαγή της Χαράδρας στη Μακρόνησο, με τους 300 και πλέον άοπλους, κομμουνιστές και δημοκρατικούς φαντάρους να εκτελούνται εν ψυχρώ από τους λεγόμενους και «αναμορφωτές», τους κτηνώδεις δολοφόνους του μετεμφυλιακού κράτους, δεν επιθυμούμε να τελέσουμε ένα εθιμοτυπικό ιστορικό μνημόσυνο. Θέλουμε να αντλήσουμε μηνύματα και νοήματα από την ιστορία, τα οποία βρίσκουν αξία, βρίσκουν λόγο ύπαρξης, μόνο στο σήμερα, μόνο στον αγώνα για τη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας. Και θεωρούμε πως το μήνυμα της αντίστασης και αγώνα που εκπέμφθηκε και από το κολαστήριο της Μακρονήσου, του «Νταχάου της Ελλάδας» όπως χαρακτηριστικά έχει ονομαστεί, παραμένει ζωντανό, όσο και επίκαιρο. Η ιστορία της Μακρονήσου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Από την Μακρόνησο πέρασε, και άντεξε παλικαρίσια, ο αλησμόνητος σύντροφός μας Ισαάκ Ιορδανίδης, ο οποίος υπήρξε πρωτεργάτης της ίδρυσης του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, μαζί με τον, επίσης αλύγιστο, σύντροφο Γιάννη Χοτζέα. Μέχρι το τέλος της ζωής τους υπηρέτησαν με πεποίθηση, αγόγγυστα, την υπόθεση μιας καλύτερης ημέρας για τον λαό και τη χώρα. Από ’κει πέρασαν όρθιοι και πολλοί άλλοι κομμουνιστές, λαϊκοί αγωνιστές, που στάθηκαν ανυπότακτοι στην προφυλακή του κινήματος.
Γυρίζοντας επτά δεκαετίες πίσω, διαπιστώνουμε ότι η Μακρόνησος και τα τάγματα εξορίστων, που στήθηκαν από τον μοναρχοφασισμό και την αντίδραση για να γίνουν φάρος βίας και τρομοκρατίας σε βάρος των κομμουνιστών, των δημοκρατών, των λαϊκών αγωνιστών, απέτυχαν ως τέτοια, και αναδείχθηκαν σε μνημείο αντίστασης και φάρο ελπίδας και αγώνα για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Από τη Γαύδο μέχρι τη Λέρο και από την Ικαρία μέχρι το Τρίκερι τα βασανιστήρια και τα καψόνια, τελικώς δεν «δούλεψαν». Λύγισαν τα βασανιστήρια, όχι οι αγωνιστές. Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα στο αναμορφωτήριο της Μακρονήσου, το «μαρκάρισμα» με πυρακτωμένη μασιά, το «σύρμα» (χώρος απομόνωσης, περιφραγμένος με συρματόπλεγμα), η φάλαγγα, το κοινό τσουβάλιασμα εξορίστου και γάτας, με το τσουβάλι να ρίχνεται στη θάλασσα, η στέρηση νερού, η στέρηση ύπνου, το μαρτύριο της ορθοστασίας, και πολύ περισσότερο ίσως, οι ανείπωτοι ψυχολογικοί εκβιασμοί για τις τύχες των μικρότερων μελών των οικογενειών των εξορίστων, πολλές φορές αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετά για να σπάσουν το φρόνημα των εξορίστων.
Τιμώντας τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τη μεγάλη σφαγή του 1948 στο Α΄ΕΤΟ της μαρτυρικής Μακρονήσου, υπάρχει ένα ερώτημα που επανέρχεται στις μέρες μας, ακόμη και καλοπροαίρετα, για τους εκατοντάδες λαϊκούς αγωνιστές και κομμουνιστές εκείνους που άντεξαν και δεν δέχτηκαν να βάλουν την υπογραφή τους αποκηρύσσοντας τα πιστεύω τους: Γιατί δεν το έκαναν; Γιατί δεν αποκήρυσσαν τον κομμουνισμό, να ξεμπερδεύουν; Δεν θα χρειαζόταν κάτι περισσότερο από περίπου μια μουτζούρα, μια ανάλαφρη κίνηση του χεριού τους, για να βρεθούν λίγα ναυτικά μιλία παραπέρα, στη γη της Αττικής, πιθανώς στο δρόμο για τα ίδια τα σπίτια και τις οικογένειές τους.
Επιχειρώντας να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας το αναστρέψουμε: Γιατί οι διώκτες και δήμιοι των εξορίστων χρειάζονταν επιτέλους τόσο πολύ από τους κρατούμενούς τους την υπογραφή-αποκήρυξη του κομμουνισμού; Γιατί είχαν τόση μεγάλη αξία για τους πρώτους αυτές οι λίγες σταγόνες μελάνι πάνω στο χαρτί, τις οποίες μάλιστα προσπαθούσαν να αποσπάσουν με κάθε είδους σωματικό βασανισμό και ψυχολογικό εκβιασμό;
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Οι κυρίαρχες τάξεις-δήμιοι της κάθε εποχής, μπορεί κάποτε να το επιθυμούν, αλλά γνωρίζουν ότι δεν τους συμφέρει να οδηγήσουν στη βιολογική εξόντωση τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, τα οποία τα χρειάζονται ακριβώς για να τα λεηλατούν. Μπροστά στο πρόβλημά τους αυτό, οι κυρίαρχες τάξεις, τα όργανα και τα φερέφωνά τους απαντούν με την ανεξαίρετη τρομοκρατία σε βάρος των καταπιεζόμενων στρωμάτων, σε συνδυασμό με τον παραδειγματικό κατατρεγμό και τιμωρία όλων εκείνων που βρίσκονται στην πρωτοπορία των αγώνων ενάντια στην καταπίεση και την κοινωνική εκμετάλλευση.
Φαίνεται βέβαια, και τουλάχιστον για τους δημίους της Μακρονήσου, ότι, μολονότι καθόλου δεν θα δίσταζαν -όπως και η σφαγή του 1948 πιστοποιεί- να προχωρήσουν σε μαζικές εκκαθαρίσεις των κομμουνιστών και λαϊκών αγωνιστών που βρίσκονταν στα στρατόπεδα του μαρτυρικού νησιού, πολύτιμη σε κάθε περίπτωση θεωρούσαν, πριν και πάνω από τη βιολογική εξόντωση των αγωνιστών, την εξάλειψη των ιδεών που εκείνοι πρέσβευαν. Οι δήμιοι της Μακρονήσου, οι δήμιοι κάθε Μακρονήσου, οι δήμιοι όλων των εποχών, θεωρούν το πρώτο όπλο στη φαρέτρα τους την αποκήρυξη των αγώνων από τους ίδιους τους πρωτοπόρους αγωνιστές (και, ει δυνατόν, από όλους τους αγωνιστές), και στην περίπτωση της Μακρονήσου την αποκήρυξη του κομμουνισμού από τους ίδιους τους πρωτοπόρους κομμουνιστές.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Η ιστορία, λένε, επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία, και τη δεύτερη σαν φάρσα. Δεν ξέρουμε σε ποια φάση επανάληψης της ιστορίας βρισκόμαστε ή τι γίνεται όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται για τρίτη ή πολλοστή φορά. Γνωρίζουμε όμως καλά ότι οι κομμουνιστικές ιδέες δεν έχουν χαθεί. Όχι μόνο γλίτωσαν από τις πιο μεγάλες καταστροφές της ιστορίας, με κορυφαία τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά βγήκαν θριαμβευτικά νικήτριες. Δεν κάηκαν στις φωτιές των βιβλίων του Χίτλερ αλλά απλώθηκαν απʼ άκρη σε άκρη στον πλανήτη, δίνοντας μια πραγματική ώθηση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν κάμφθηκαν στους τόπους εξορίας και στα επί γης κολαστήρια, δεν έσβησαν στα συρματοπλέγματα της Μακρονήσου ή στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς.
Τα γεγονότα, είναι εξαιρετικά επίμονα, εξαιρετικά πεισματάρικα πλάσματα, όπως με νόημα σημείωνε ο Μαρξ. Έτσι είναι και οι ιδέες του κομμουνισμού, επειδή ακριβώς είναι γνήσιες αντανακλάσεις της πραγματικότητας, όχι κατασκευάσματα για να ερμηνεύσουν τον κόσμο, αλλά αλήθειες που έρχονται να τον αλλάξουν.
Προ ολίγων ημερών, ο περίφημος αμερικανός ακαδημαϊκός Φράνσις Φουκογιάμα, ο θεωρητικός εκείνος τον οποίο χρειαζόταν και ανέδειξε το σύστημα όσο λίγους, 26 χρόνια μετά τις περίφημες -καβάλα στο κύμα, τότε- δηλώσεις του για το «τέλος της ιστορίας» και την οριστική ταφόπλακα στον σοσιαλισμό, υπό το αβάσταχτο βάρος της πραγματικότητας, υποχρεώθηκε να ανασκευάσει: «Στην παρούσα φάση, ο Μαρξ μοιάζει να δικαιώνεται σε κάποια πράγματα. Είχε μιλήσει για κρίση υπεπαραγωγής αλλά και για ζήτηση που τελικά θα είναι ανεπαρκής. Αυτά, συμβαίνουν».
Οι κομμουνιστικές ιδέες δεν λασπώθηκαν επαρκώς από εκείνους που εκούσια ή ακούσια τις νόθευσαν, από εκείνους που σκοπίμως και με συμφέρον τις διαστρέβλωσαν, ή από εκείνους που από εγκληματική αφέλεια τις «προσάρμοσαν», τις «ενσωμάτωσαν», τις έκαναν πιο εύπεπτες ή πιο συμβατές με τον καπιταλισμό, για να μη στεναχωρήσουν και να μην αναστατώσουν κανέναν. Οι κομμουνιστικές ιδέες, βαλλόμενες από την πρώτη στιγμή, είτε από τους γνήσιους εχθρούς τους, είτε από τους ψεύτικους φίλους τους, άντεξαν, και θα αντέξουν. Είναι πεισματάρικα πλάσματα.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι κομμουνιστικές ιδέες και οι κομμουνιστές σήμερα έχουν τους δικούς τους εκσυγχρονισμένους διώκτες, άλλοτε φανερούς, άλλοτε φτιασιδωμένους, σε κάθε περίπτωση, εχθρούς τους. Η Ελλάδα είναι μία από τις λιγοστές χώρες της Ευρώπης που κρατάει ακόμη τα κομμουνιστικά σύμβολα, και τουλάχιστον επισήμως ακόμη οι σημαίες με το σφυροδρέπανο δεν είναι παράνομες. Σε λίγες ημέρες, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, θα πραγματοποιηθούν, ανήμερα του Πολυτεχνείου, αντιαμερικανικές-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και πορείες, σε μια ημέρα που αποτελεί επίσης επίμονη, άβολη «ανορθογραφία» ή «κακή παρένθεση» για το κυρίαρχο σύστημα. Το χρέος όλων όσοι θέλουμε να δουλεύουμε κοιτάζοντας προς το επίδικο της αυριανής ημέρας, είναι να στηρίξουμε, να εμψυχώσουμε, αν μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε αυτές τις κακές παρενθέσεις.
Φέτος, ας θυμηθούμε, συμπληρώνουμε και τιμούμε, επίσης, τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, που έμελλε να θέσει τις επιστημονικές βάσεις του σοσιαλισμού. Στην κηδεία τού Μαρξ βρέθηκαν όλοι κι όλοι 11 άνθρωποι. Ο Ένγκελς που εκφώνησε τον επικήδειο, είχε την τόλμη ή την επιστημονική πεποίθηση, μπροστά σε αυτή την χούφτα ανθρώπων, να διακηρύξει ότι οι ιδέες του Μαρξ, οι ιδέες της επανάστασης και του σοσιαλισμού, θα ταράξουν συθέμελα τον πλανήτη και την ιστορία, κινητοποιώντας τα εκατομμύρια των καταπιεζομένων μαζών από τη μια άκρη της υφηλίου στην άλλη. Είχε δίκιο!
Καθώς οι κομμουνιστικές ιδέες αποτυπώνουν όχι απλώς ένα ενδεχόμενο, σε ό,τι αφορά την κοινωνική αλλαγή, αλλά μια ιστορική, αναπόδραστη αναγκαιότητα, θα αντέχουν στον πόλεμο, τη διαστρέβλωση και τη νόθευση, θα αντέχουν ακόμη και στις φυλακές και τους τόπους εξορίας. Καθώς είναι χτισμένες από πραγματικότητα, δεν πρόκειται να σβήσουν, αλλά θα φωτίζουν ως ιδανικό και ταυτόχρονα λύτρωση, τους κολασμένους όλους της γης, φεγγοβολώντας τόσο εντονότερα, όσο οι φορείς τους θα έχουν αυτή τη βεβαιότητα του Έγκελς, όχι την άκριτη εμπιστοσύνη, αλλά, ακριβώς, την ακράδαντη επιστημονική και ιστορική πεποίθηση, ότι το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας είναι δεμένο με τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
100 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης στη χώρα μας, τιμάμε την ιστορική επέτειο και δυναμώνουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες για την ουσιαστική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Η κεντρική ομιλία του σ. Δ. Κοντοφάκα, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Μ-Λ ΚΚΕ
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ.
Στις 17 Νοέμβρη του 1918, στον Πειραιά από μια χούφτα ανθρώπους, ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ που γρήγορα μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, βάζοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης και του λαού στη χώρα μας.
Λίγες μέρες πριν είχε λήξει ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο καταστροφικότερος πόλεμος που γνώρισε η μέχρι τότε ιστορία, η αιματοβαμμένη αδιάψευστη μαρτυρία των δεινών που φέρνει στους λαούς η κτηνώδης ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Και ένα χρόνο πριν είχε ξεσπάσει η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, αποδεικνύοντας ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο.
Κάτω από την επίδραση των κοσμοϊστορικών αυτών εξελίξεων, σε συνθήκες καταλήστευσης και καταπίεσης του λαού μας από την ξένη και ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, το ΚΚΕ έκανε τα πρώτα του βήματα.
Από την πρώτη στιγμή και μέχρι τα μισά της δεκαετίας του 50 το ΚΚΕ αποτέλεσε την επαναστατική φωνή, τον οργανωτή και εμψυχωτή των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού μας για ψωμί και δουλειά, για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη, για την εθνική ανεξαρτησία και τη σοσιαλιστική αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας.
Το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του, στις πόλεις και στα χωριά, ξεπερνώντας μεγάλα εμπόδια και δυσκολίες που κάθε στιγμή όρθωνε μπροστά της η κάθε λογής αστική εξουσία, πρωτοστάτησαν στην ίδρυση εργατικών σωματείων και αγροτικών συλλόγων, ενώσεων εργαζομένων, γυναικών και νέων. Πρόβαλλαν τα αιτήματα για το μεροκάματο, το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων, τα δικαιώματα των γυναικών, της δημόσιας παιδείας και υγείας.
Καθοδήγησαν απεργίες και αγώνες πετυχαίνοντας μια σειρά εργατολαϊκές κοινωνικές κατακτήσεις.
Πάλεψαν για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Αντιπάλεψαν την προγονοπληξία, τον κούφιο μιμητισμό που εκστατικά αντέγραφε την Ευρώπη, τον αντιδραστικό αναχρονισμό και τον θρησκευτικό σκοταδισμό που σκίαζαν την πνευματική και πολιτιστική ζωή της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο προς μια νέα προοδευτική πολιτιστική ζωή, αληθινά συνδεδεμένη με τον λαό και για τον λαό. Δεν είναι τυχαίο πως γύρω από το ΚΚΕ συσπειρώθηκε όλο το προοδευτικό δυναμικό της διανόησης, των λογοτεχνών και καλλιτεχνών. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι αγώνες του λαού μας ενέπνευσαν αυτό το δυναμικό με έργα μεγάλης αισθητικής αξίας και αγωνιστικής συνεισφοράς
Αντέκρουσαν τον σοβινιστικό μεγαλοϊδεατισμό της αστική τάξης, των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών και αντιτάχθηκαν στην τυχοδιωκτική και καταστροφική Μικρασιατική εκστρατεία, αποκαλύπτοντας τα παιχνίδια των αγγλογάλλων πατρόνων της.
Και όταν ο λαός γεύτηκε τις συνέπειες της καταστροφής που προκάλεσε η Μεγάλη Ιδέα και η χώρα πλήρωσε με 1,5 εκ. πρόσφυγες εγκαταλελειμμένους από τα αστικά κόμματα, το ΚΚΕ κράτησε ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης των προσφύγων και των ξεριζωμένων.
Εκεί ωστόσο που ο ελληνικός λαός βαθύτερα ένιωσε και κατάλαβε ότι το ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική πατριωτική και εθνικά υπεύθυνη δύναμη, το πραγματικό του στήριγμα, ήταν η περίοδος της φασιστικής εισβολής και κατοχής, όταν οι αστικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη χώρα ή συνεργάστηκαν με τον κατακτητή.
Η γραμμή που προηγούμενα επεξεργάστηκε η Κομμουνιστική Διεθνής, που αναπόσπαστο τμήμα της αποτελούσε το ΚΚΕ από την ίδρυσή του, για τα αντιφασιστικά λαϊκά μέτωπα και το γράμμα του γραμματέα Ν. Ζαχαριάδη από την φυλακή έβαλαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του πρώτου αντάρτικου του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ που γύρω τους συσπειρώθηκε και πάλεψε ο ελληνικός λαός για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη και λαοκρατούμενη.
«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» έγραφε ο Ζαχαριάδης στο γράμμα του από τις φυλακές καλώντας τους κομμουνιστές και όλο το λαό να παλέψουν ενάντια στη φασιστική ιταλική εισβολή.
Και όταν μετά εξαιτίας των ολέθριων λαθών της ίδιας της ηγεσίας του ΚΚΕ οδηγήθηκε το ρωμαλέο Εαμοελασίτικο κίνημα στην προδοσία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων, το ΚΚΕ υποχρεώθηκε, κάτω από το κύμα της φασιστικής τρομοκρατίας, να οργανώσει το 2ο αντάρτικο και τον αγώνα του ΔΣΕ τραντάζοντας το μοναρχοφασιστικό καθεστώς που επέβαλαν και συντήρησαν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της πάλης του και σε όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης επαναστατικής του διαδρομής βρέθηκε αντιμέτωπο με τις διώξεις, τη βία και την τρομοκρατία. Από το βενιζελικό ιδιώνυμο και τις διώξεις του Πάγκαλου στη δεκαετία του 20, από τη μεταξική δικτατορία και τις θηριωδίες των Γερμανών φασιστών και των Ελλήνων συνεργατών τους μέχρι την τρομοκρατία της περιόδου μετά τη Βάρκιζα και των Αμερικάνων στη συνέχεια,τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ, χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις φυλακές, τις εκτοπίσεις και τις εξορίες, με την ατιμωτική μέθοδο της απόσπασης δήλωσης μετανοίας, με απάνθρωπα μαρτύρια και εκτελέσεις. Ένα κόκκινο αιμάτινο νήμα συνδέει την Ακροναυπλία και τη Μακρόνησο, τον Αη Στράτη και το Τρίκερι, τις φυλακές της Κέρκυρας και του Αβέρωφ, την Καισαριανή και το Χαϊδάρι και τους δεκάδες τόπους εξορίας , φυλάκισης, βασανισμού και εκτελέσεων.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν στάθηκε ικανό να καταστείλει τη δράση των κομμουνιστών, να λυγίσει το αγωνιστικό τους πνεύμα και να σπάσει τους δεσμούς τους με τον λαό.
Από την ίδρυσή του το ΚΚΕ και για 4 δεκαετίες, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, ορισμένα από αυτά πολύ σοβαρά, μπόρεσε να διαμορφώσει μια σωστή, επαναστατική πολιτική. Μπόρεσε να συνδεθεί με τις πλατιές εργατολαϊκές μάζες, μπόρεσε να συνδέσει την πάλη για τις άμεσες καθημερινές οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις με τα μεγάλα παλλαϊκά και πανεθνικά αιτήματα και προβλήματα. Το ΚΚΕ έδειξε στον λαό τη σημασία της οργανωμένης πάλης, τη δύναμη της οργάνωσης και καλλιέργησε στα ίδια του τα μέλη την πίστη στην οργάνωση, στο κόμμα. Αυτό, έκανε το κόμμα ικανό να δρα σαν ένα οργανωμένο και ενιαίο σύνολο με μεγάλη αποτελεσματικότητα και να πραγματοποιεί στη ζωή τα πιο σύνθετα πολιτικά και πρακτικά καθήκοντα. Χάρη στη δουλειά του ΚΚΕ διαδόθηκαν πλατιά ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού οι πιο προοδευτικές ιδέες, το πρόγραμμα μιας δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας, τα κομμουνιστικά ιδανικά, δίνοντας έτσι σάρκα και όνειρα στις ελπίδες και τους οραματισμούς των προοδευτικών ανθρώπων του τόπου. Το ΚΚΕ γαλούχησε χιλιάδες αγωνιστές με το επαναστατικό πνεύμα της αδιάλλακτης πάλης ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους στυλοβάτες του, ενάντια στην ολιγαρχία του πλούτου, την αντίδραση και τον φασισμό. Μέσα από τις γραμμές του βγήκαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, αν χρειαζόταν για την υπόθεση του λαού.
Πώς μπόρεσε όμως ένα μικρό αριθμητικά κόμμα στη γέννησή του να πραγματοποιήσει σε λίγα μόνο χρόνια τέτοια σπουδαία διαδρομή και να κατορθώσει τέτοιους άθλους ξεπερνώντας τόσο μεγάλα εμπόδια;
Σύντροφοι και φίλοι, όσο κι αν ψάξουμε δε μπορούμε να βρούμε πουθενά μια άλλη πειστική απάντηση, πέρα απ’ το ότι αυτό το κόμμα στηρίχτηκε στη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, πέρα απ’ το ότι αυτήν τηνθεωρία είχε ως επαναστατικό οδηγό δράσης.
Και όταν αυτή η ιδεολογία εγκαταλείφθηκε, όταν η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία ξεριζώθηκε, μαζί της ξεριζώθηκε και η επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ και αυτό το κόμμα μετατράπηκε σε κόμμα συμβιβασμένο, ανίκανο να πραγματοποιήσει όσα μέχρι τότε μπορούσε.
Για μας, για το Μ-Λ ΚΚΕ το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ αποτέλεσε σημείο καμπής και αντεπαναστατικής στροφής που άνοιξε τον δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις περισσότερες σοσιαλιστικές χώρες. Ανέτρεψε την επαναστατική γραμμή που κυριαρχούσε στο Σοβιετικό Κόμμα και στο παγκόσμιο Κομμουνιστικό κίνημα και έβαλε τα θεμέλια που οδήγησαν στην υπονόμευση και τον εκφυλισμό του σοσιαλιστικού συστήματος, που μέσα από μια διαδρομή σταδιακών μεταμορφώσεων μετεξελίχθηκε με την γκορμπατσοφική περεστρόικα σε ολοκληρωμένο κλασικό καπιταλισμό και στη σημερινή Ρωσία.
Ένα μήνα μετά το 20ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1956 η περιβόητη 6η ολομέλεια του ΚΚΕ. Με μια πρωτοφανή επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και σχέσεων ισοτιμίας, κάτω από την καθοδήγηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών καθαιρέθηκε πραξικοπηματικά ο νόμιμος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης και λίγο αργότερα διαγράφηκε και αφού κατασυκοφαντήθηκε εξορίστηκε στη Σιβηρία όπου και εξοντώθηκε. Στη θέση του διορίστηκε μια νέα ηγεσία, που ανέλαβε να εκτελέσει πιστά τις εντολές των σοβιετικών αναθεωρητών και να εφαρμόσει τη νέα γραμμή.
Η εφαρμογή αυτής της γραμμής οδήγησε βαθμιαία στον πλήρη ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό του ΚΚΕ και στη μετατροπή του σε ένα κόμμα ρεφορμιστικό. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, υιοθέτησε το “ειρηνικό - κοινοβουλευτικό πέρασμα στην εθνικοδημοκρατική αλλαγή” και πρόβαλε το ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας.
Το ΚΚΕ μετατράπηκε σε κόμμα προσαρμοσμένο στα αστικά πλαίσια, στην ουρά των αστικών κομμάτων, πότε της Ένωσης Κέντρου στη δεκαετία του 60, και του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες 70-80, και πότε της ΝΔ στη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και όλων μαζί στη συγκυβέρνηση Ζολώτα.
Σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ γυρίζοντας το ίδιο κάλπικο νόμισμα από την άλλη όψη, καταλήγει με διαφορετικές θέσεις στα ίδια αποτελέσματα, νεκρανασταίνοντας τροτσκιστικές θεωρίες και αντιλήψεις, απορρίπτοντας σαν λαθεμένη όλη τη γενική γραμμή της 3ης Διεθνούς που άνδρωσε το κομμουνιστικό κίνημα, τα αντιφασιστικά και λαϊκά μέτωπα. Απορρίπτει στην πραγματικότητα το γράμμα του Ζαχαριάδη και το περιεχόμενο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, όπως απορρίπτει τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και αναγορεύει την Ελλάδα σε χώρα ιμπεριαλιστική, υπονομεύοντας και εγκαταλείποντας τον αναγκαίο αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος.
Από την κρίση και διάσπαση των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων , το πιο εκφυλισμένο και προς τα δεξιά μετατοπισμένο ρεύμα, το ρεύμα του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού το ρεύμα αυτό αποτίναξε όλα τα ενοχλητικά βαρίδια κάθε κομμουνιστικής αναφοράς και εμβλήματος, μετασχηματίστηκε στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που τώρα κυβερνά τη χώρα παίρνοντας τη σκυτάλη των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συνεχίζοντας το ίδιο καταστροφικό αντιλαϊκό τους έργο στο όνομα της Αριστεράς.
Ωστόσο, μέσα από τη σοβαρή κρίση που ξέσπασε στο παγκόσμιο και στο δικό μας επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα οδηγώντας το σε μεγάλη υποχώρηση, γεννήθηκε και παλεύει μισό αιώνα τώρα το Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα συμβάλλοντας αποφασιστικά στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σε στέρεες βάσεις, δίνοντας μάχη για το σωστό ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, για τους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν σήμερα και την επόμενη περίοδο.
Το Μαρξιστικό Λενινιστικό κίνημα, με την ηγετική συμβολή του Μάο Τσε Τούνγκ, διεθνώς έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που συντάραξαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, και οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Η πορεία των γεγονότων των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνει τη θεωρητική αξία τους και τα καθιστά πολύτιμο εφόδιο για την κατανόηση της εμφάνισης, εξέλιξης και εδραίωσης του σοβιετικού αναθεωρητισμού, το κλειδί για την κατανόηση και ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σ. Ένωση και στην Κίνα. Αυτές οι θέσεις που επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό αποτελούν τη βάση για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας.
Σύντροφοι , συναγωνιστές και φίλοι
Ο ελληνικός λαός βρέθηκε τα τελευταία χρόνια αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή σε ειρηνική περίοδο, επίθεση. Με τα τρία μνημόνια, με τις εντολές και την ταπεινωτική εποπτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι ελληνικές κυβερνήσεις καταβαράθρωσαν τα λαϊκά εισοδήματα, εξάπλωσαν την φτώχεια και την ανεργία, αφαίρεσαν πολύχρονες κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, στηρίζοντας ταυτόχρονα με πακτωλό χρημάτων τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ακροδεξιού ΑΝΕΛ κομπάζει πως τώρα η χώρα έγινε κανονική και πως τελείωσε η επιτροπεία. Οι διακηρύξεις όμως της κυβέρνησης Τσίπρα για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια έχουν την ίδια αξία με τις διακηρύξεις της, πριν τρία χρόνια για κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο, ένα άρθρο.
Κομπάζει η κυβέρνηση πως τελείωσε η επιτροπεία την ίδια στιγμή που καταρτίζει δύο προϋπολογισμούς για να αποφασίσει η ΕΕ ποιος θα γίνει δεκτός.
Η επιτροπεία δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Αντίθετα εδραιώνεται και ενισχύεται, αφού όχι μόνο παραμένουν ατόφια όλα τα μέτρα των τριών μνημονίων, αλλά ένα νέο μνημόνιο έχει νομοθετήσει η κυβέρνηση που ξεκινά η εφαρμογή του στην αρχή της επόμενης χρονιάς. Η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει τη χώρα για μια πενταετία ακόμη σε θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, συνθήκες διάλυσης της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Παιδείας, Πρόνοιας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας. Εξάλλου, οι δεσμεύσεις της άρχουσας τάξης και όλων των πολιτικών εκπροσώπων της είναι συγκεκριμένες. Η χώρα θα παραμείνει κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι να επιστραφεί το 75% των δανείων, κάτι που τοποθετείται χρονικά με την πιο αισιόδοξη εκτίμηση μετά από 40 χρόνια, τουλάχιστον.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας “ανήκομεν εις την Δύσιν”, πέρασε από τις λογοκοπίες για “εθνικά περήφανη” και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική, στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.
Έσπευσε με διαδικασίες εξπρές να υπογράψει όπως της ζητήθηκε τη συμφωνία των Πρεσπών και τώρα μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος ευθυγραμμίζεται πρόθυμα με τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις που εκτυλίσσονται στο γειτονικό κράτος σε βάρος του λαού του.
Στη χώρα μας ένα νέο δίκτυο αμερικανικών βάσεων στήνεται από άκρη σε άκρη μετατρέποντας την σε στρατιωτικό πολεμικό προγεφύρωμα ενώ το Αιγαίο και τα σύνορα του παραδίδονται στις νατοϊκές φρεγάτες.
Σε ένα φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνά στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία, που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ και την Κίνα, η ασφυχτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικάνικων συμφερόντων μόνο επικίνδυνη εξέλιξη μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.
Οι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας, η εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία, οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στο Ιράν, ύστερα από την καταπάτηση της διεθνούς συμφωνίας από τις ΗΠΑ για το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι σφαγές του Ισραήλ σε βάρος του μαρτυρικού παλαιστινιακού λαού και οι στρατιωτικές επιθέσεις του ενάντια στις δυνάμεις του Ιράν, εγκυμονούν κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που απειλεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.
Καμία "τάξη" και σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των κατακτητικών πολέμων και την υποδούλωση των λαών, στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και εξοντωτικής λιτότητας που προωθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων και στα κολαστήρια της Μόριας.
Αντίθετα, στο έδαφος ακριβώς μιας τέτοιας πολιτικής που εφαρμόζεται , φουντώνουν ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία και αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο αντιδραστικό ρεύμα, τόσο στις ΗΠΑ με εκφραστή τον Τραμπ, όσο και σε πολλές χώρες της ΕΕ, και της Λατινικής Αμερικής με αντισυστημική μάσκα, αλλά με ακροδεξιό ή ανοιχτά φασιστικό περιεχόμενο, έκφραση των πιο τρομοκρατικών και επιθετικών κύκλων του μονοπωλιακού κεφαλαίου που η κυριαρχία τους θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα δεινά για τους λαούς.
Τώρα που ηχούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου, πρέπει σταθερά και επίμονα να τεθεί στην πρώτη γραμμή, το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Και ταυτόχρονα της καταπολέμησης των αντιδραστικών, φασιστικών και ρατσιστικών απόψεων και προλήψεων.
Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος ήταν και παραμένει ο δρόμος της πανεργατικής – παλλαϊκής αντίστασης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Σύντροφοι , συναγωνιστές και φίλοι
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μία επέτειος ορόσημο για το λαϊκό, επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.
Το Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ υπερασπίζοντας την προσφορά και τις μακρόχρονες αγωνιστικές παραδόσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, μέχρι να του ξεριζώσουν οι ρεβιζιονιστές την επαναστατική του ψυχή, μηδενίζοντας όλη τη δράση του και όλους τους αγώνες του και ιδιαίτερα χτυπώντας και συκοφαντώντας τον τρίχρονο ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ ενάντια στους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και τον ελληνικό μοναρχοφασισμό. Τιμούμε το κόμμα που γέννησε Μπελογιάννηδες, Μαλτέζους και Ηλέκτρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το λαό και το κόμμα στα πιο ψηλά ιδανικά.
Το Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τον ένα αιώνα από την ίδρυση του ΚΚΕ και το μισό αιώνα από τη δημιουργία του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, που αποτέλεσε την απευθείας συνέχεια του ΚΚΕ ύστερα από τον εκφυλισμό του, αντλώντας διδάγματα από τους πλούσιους επαναστατικούς αγώνες τους για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας, για τη Λευτεριά, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, πασχίζοντας μέσα από το χώνεμα όλης αυτής της εμπειρίας των επιτυχιών και των λαθών και τη ζωντανή επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα της ταξικής και της μνημονιακής βαρβαρότητας στη χώρα μας, να δώσουμε τη δική μας συμβολή στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
