Κάθε πολιτική στροφή, σταθμός ή σύγκρουση μας δίνει την αφορμή για περίσκεψη και αναστοχασμό. Να βάλουμε την κοσμοθεωρία μας στο φως των «πεισματάρικων» γεγονότων και να υποβάλουμε σε κριτική το σύνολο των λόγων και των πράξεών μας.
Οι εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη «αγχωμένες» και σ’ ένα βαθμό αμήχανες, διεξάγονται στη βαριά σκιά του 3ου Μνημονίου που προσυπέγραψε η ανίερη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΑΝΕΛ - Ποτάμι και χειροκρότησε επιδεικτικά ο εργοδοτικός και μιντιακός κόσμος. Δυο ήσαν τα άμεσα αποτελέσματα. Ο λαός μας είδε πιο καθαρά τους εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους του και ο ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε άδειο κουφάρι. Τόσο γρήγορα και τόσο απροκάλυπτα ώστε ο Γενάρης 2015 να φαντάζει μακρινό παρελθόν και η καλλιέργεια ελπίδας να φαίνεται τοξικό δηλητήριο. Ταυτόχρονα, ο πυκνός πολιτικός χρόνος και η ταξική πάλη αναδείχνει τις δυνατότητες και αδυναμίες της πραγματικής αριστεράς, η οποία σε κάθε περίπτωση μπορεί να υπερηφανεύεται πως όσα είπε ισχύουν στο ακέραιο. Μπορεί να μην κατορθώσαμε να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά τις επιβεβαιωμένες αλήθειες μας αλλά οι προβλέψεις μας ήσαν σωστές. Δεν μπορεί να το πει ο καθένας αυτό! Ταυτόχρονα, η δημιουργία της «Λαϊκής Ενότητας» αντί να δημιουργεί νέο βήμα εξύψωσης των αγώνων λειτουργεί ως ανάχωμα στη συσπείρωση των δυνάμεων στην αναγκαία πάλη του λαού μας για Ανεξαρτησία – Δημοκρατία – Ειρήνη και Σοσιαλισμό. Σ’ αυτή την πολιτική μάχη το Μ-Λ ΚΚΕ (ξανά) συνεργάζεται με το ΚΚΕ (μ-λ) ως αποτέλεσμα κοινού και αναγκαίου βηματισμού. Εμείς δεν πρόκειται ούτε να διπλώσουμε τις σημαίες μας για «άνευ όρων» προσχωρήσεις ούτε να ξεμείνουμε από πολιτικά πολεμοφόδια. Συνοψίζουμε σε αδρές γραμμές τις σημαίες μας:
Αντιιμπεριαλιστική πάλη
Το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) αποτελούν το πολιτικό ρεύμα που δεν χαρίζεται στον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση και την Ε.Ε. Πράγμα που δεν κάνει π.χ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αφήνουμε κατά μέρος τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την Λαϊκή Ενότητα, θιασώτες της Ε.Ε, δηλαδή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Π. Καμμένος προσέφερε την Κάσο στο ΝΑΤΟ δε μίλησε κανείς αστός ή ρεφορμιστής. Υποστηρίζουμε σθεναρά και ευελπιστούμε πειστικά, ότι το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου για τη χώρα μας με Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Σοσιαλισμό περνάει μέσα από τη σύγκρουση με το καθεστώς της εξάρτησης και υποτέλειας. Αυτήν τη σημαία δε τη χαρίζουμε στους πατριδοκάπηλους, τους σοβινιστές ή τους εθνικιστές που τελευταία θυμήθηκαν την πατρίδα και το λαό της.
Οι κομμουνιστές είναι πατριώτες. Οι πραγματικοί κομμουνιστές είναι συνεπείς αντιιμπεριαλιστές.
Τα παραδείγματα της Σερβίας, Ουκρανίας, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύης, Συρίας μας δείχνουν ότι μόνο ένας συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας μπορεί να ανοίξει το δρόμο στις χώρες που είναι εξαρτημένες για βαθύτερους μετασχηματισμούς. Το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ έχουν τον αντιιμπεριαλισμό στο πολιτικό DNA τους κόντρα σε όλα τα κόμματα που εμφανίζονται στο προσκήνιο. Η ψήφος στην εκλογική συνεργασία διασφαλίζει ότι αυτές οι φωνές θα είναι ισχυρότερες και δυνατότερες. Οι αντιμνημονιακές κορώνες είναι πολύ θολές και ανίσχυρες για να ανασχέσουν τους ιμπεριαλιστές και τις επιδιώξεις τους. Για εμάς, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι ένα συστατικό στοιχείο και αναγκαίο βήμα για μια άλλη Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής, της ανεξαρτησίας, του σοσιαλισμού.
Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε!
Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά ευχαριστημένοι γιατί το βασικό σύνθημα των δυο κομμάτων διαπέρασε τα οργανωτικά μας σύνορα. Σήμερα όλο και πιο δυνατά το «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» ακούγεται σε πορείες, δρόμους, διαδηλώσεις.
Η πολιτική μας επιλογή ήταν ολόσωστη. Ακόμα και οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ αναγκάζονται να το αναφέρουν. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το προβάλλει με πολλές υποσημειώσεις και αστερίσκους, με πολλά υπονοούμενα. Αφήνουμε κατά μέρος τον ευρωπαιόδουλο ΣΥΡΙΖΑ και τις ανίσχυρες φωνές των διασπάσεών του. Για μας το ζήτημα είναι ξεκάθαρο και στηρίζεται στους ακρογωνιαίους λίθους του λενινισμού.
Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης άρα και του άγριου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι δυνατότερος από τις ασθενικές βουλησιαρχικές φωνές των ευρωπαϊστών.
Οι αντιθέσεις των λύκων είναι ισχυρότερες από τις φωνές των ρεφορμιστικών κομμάτων και προβάτων. Η ΕΕ είναι πεδίο αχαλίνωτου και διαρκούς ανταγωνισμού ακριβώς πάνω στο γεωγραφικό και οικονομικό πεδίο που γέννησε δυο παγκόσμιους πολέμους. Οι αντικαπιταλιστές της φράσης ψελλίζουν διάφορα αρνητικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα δεν μπορούν να πουν: Αν είναι δυνατόν μια χώρα να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και με ηγεμόνα την εργατική τάξη και το κόμμα της να βαδίσει στο δρόμο της ανεξαρτησίας, οικονομικής κυριαρχίας και σοσιαλισμού. Αυτό είναι ακριβώς το πεδίο όπου συναντιέται η αστική τρομοκρατία και η τροτσκιστική ανοησία. «Η Ελλάδα δεν μπορεί», που καταλήγει και στο δεν πρέπει.
Αντίθετα εμείς προπαγανδίζουμε πως μπορούμε σε πείσμα των θεωριών της ψωροκώσταινας να ενώσουμε το λαό μας γύρω από ένα γνήσιο πατριωτικό και ταξικό κίνημα και στο σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ». Εκεί που τρέμουν τα γόνατα των άλλων το μ-λ κίνημα υποστηρίζει και προπαγανδίζει το «να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις».
Αντιρεφορμισμός!
Ορισμένοι νομίζουν ότι ο ρεφορμισμός εμφανίζεται σαν τέτοιος στην κοινωνία. Λάθος. Ο ρεφορμισμός παρουσιάζει τις βελτιώσεις του καπιταλισμού (μερεμέτια) σαν τελικό στόχο. (Οι κομμουνιστές δεν αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις, αλλά τις θεωρούν παράγωγα της επαναστατικής πάλης). Αλλά οι ρεφορμιστές τρυπώνουν, σαν τις μύγες, παντού. Τα μεταβατικά προγράμματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δημιουργούσαν πολιτικές γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ (και σημερινό πονοκέφαλο για την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι καραμπινάτος ρεφορμισμός γιατί σπέρνει θολούρα και αποσυγκρότηση στην αριστερά. Αλλά, αν η ναυαρχίδα του ΣΥΡΙΖΑ τα έστριψε, άφησε τη λέμβο του Λαφαζάνη να σπέρνει αυταπάτες. Μέσα στην ΕΕ πιθανόν με εθνικό νόμισμα(!) λέει η Λαϊκή Ενότητα. Μέσα στο ΝΑΤΟ με αντιμνημονιακό πρόσημο. Έλεγχος στις μεγάλες επιχειρήσεις (η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει εργατικός) και μεγάλη διαγραφή του χρέους με τους καπιταλιστές/ ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους.
Το μ-λ κίνημα δεν περιορίζει την αντιρεφορμιστική και ιδεολογικοπολιτική αντιρεβιζιονιστική πάλη του στο πεδίο της «ηθικής» και της «συνδιαχείρισης». Όπως σημειώνουμε παρακάτω για μας είναι ένα ευρύτερο θέμα. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο ορίζοντας των συνεπών κομμουνιστών είναι ευρύτερος από τη στενή αντιμνημονιακή διαμαρτυρία, τα «μεταβατικά προγράμματα» και το ρηχό και αδιέξοδο «δραχμικό αγώνα».
Αντιρεβιζιονιστική πάλη
Κοιτάξτε προσεκτικά τις πολιτικές πλατφόρμες των τάχα επαναστατικών κομμάτων. Αν δεν απουσιάζει εντελώς η αναφορά σε ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – Λ.Ε, κατέχει μια ισχνή και αδύναμη θέση.
Διότι η αναθεώρηση (ρεβιζιονισμός) είναι μια μεγάλη πληγή για το αριστερό κίνημα. Αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό υπνωτικό τόσο που ο παλιός αγωνιστής, αναθεωρητής ΕΔΑΐτης, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, εν γένει ανθρωπιστής Γλέζος να θεωρείται το απαύγασμα της Αντίστασης!
Το μ-λ κίνημα είχε και έχει στους κόλπους του σεμνούς αγωνιστές και κομματικούς φίλους με ισχυρές περγαμηνές. Όμως, θεωρεί πως ο αντιρεβιζιονισμός, η πάλη δηλαδή ενάντια στην αναθεώρηση των κομμουνιστικών αρχών, στη συναίνεση με το αστικό κράτος, στις συμπράξεις με το κυρίαρχο σύστημα που αποτελούν κυριολεκτικά πολιτική πανούκλα, είναι το βασικό στοιχείο για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα μπροστά του κομμουνιστικού ρεύματος, δεν μπορούν να πάρουν ανάσα οι μαρξιστές – λενινιστές αν δεν κόψουν κάθε ομφάλιο λώρο με όλη τη σκουριά του παλιού και νέου ρεφορμιστικού κυβερνητισμού όποιας κοπής.
Υπάρχουν δυο δρόμοι: ο επαναστατικός και ο αναθεωρητικός. Τρίτος δεν εφευρέθηκε. Δεν μπορεί να διαμορφωθεί ούτε ένα κόκκος αγωνιστικής και ταξικής συνείδησης αν δεν γίνει πλατιά αντιπαράθεση με κάθε λογής αναθεωρητική σκέψη.
Η πολιτική συνεργασία μας διαθέτει μέλη και στελέχη βιοπαλαιστές. Ανθρώπους της εργασίας, της ανεργίας, νέους συντρόφους που συνειδητοποιούν από την πάλη, το διάβασμα και την οργάνωση τις αξίες της αριστεράς και του σοσιαλισμού. Θεωρούμε ότι το πολιτικό και θεωρητικό φορτίο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις ανατολικές χώρες (κύρια ΕΣΣΔ – Κίνα) είναι αξεπέραστο σημείο τομής.
Από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ως την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και την τελική κατάληξη της παλινόρθωσης, οι μαρξιστές – λενινιστές προσπάθησαν να φωτίσουν πολιτικά και θεωρητικά το ζήτημα.
Οι διανοούμενοι είχαν «ελευθερία κριτικής» που σε μετάφραση σημαίνει ότι λένε ό,τι θέλουν, οι αστοί μίλησαν για κατάρρευση, οι ρεβιζιονιστές για ανατροπή.
Μόνο οι πραγματικοί κομμουνιστές έδωσαν πολιτικό βάθος σε ό,τι συνέβη. Η θεωρία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης αποτελεί το «ευαγγέλιο» για το συνδυασμό μας και αυτό θα το εξηγήσουμε σε όλη την προεκλογική περίοδο στις συγκεντρώσεις μας. Δεν θεωρούμε ότι είμαστε αλάνθαστοι, ωστόσο πιστεύουμε βαθιά στην αξία των πολιτικών και προγραμματικών μας αρχών.
Το μ-λ κίνημα είναι από θέση αρχής ενάντια στο υπάρχον οικονομικό – κοινωνικό σύστημα.
Να στηριζόμαστε
στις δικές μας δυνάμεις
Μόνο στην προεκλογική περίοδο οι προύχοντες της Βουλής και τα αστορεφορμιστικά κόμματα θα μοιραστούν πάνω από 4 εκατ. ευρώ.
Από τις θυσίες του ελληνικού λαού. Χώρια ό,τι θα «τσεπώσουν» από την ολιγαρχία, τις εταιρίες τους, τους τραπεζίτες και εφοπλιστές.
Πρόκειται για δημόσιο σκάνδαλο. Μόνο η ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν στο Δημόσιο πάνω από 150 εκατ. ευρώ. Ύστερα με θράσος χιλίων πιθήκων μιλούν για ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία και άλλα παρόμοια συναφή. Το Ποτάμι του Μπόμπολα εξασφάλισε γερό στασίδι στον τηλεοπτικό χρόνο, (στην επαρχία πρόσβαση στα ΜΜΕ έχουν οι έχοντες και κατέχοντες) και η εφτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του παρέχει πάνω από 3 εκατ. ευρώ, χώρια την αδιαφανή χρηματοδότηση.
Μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε να μαυριστούν από τον κόσμο της ανέχειας και της φτώχειας.
Μέσα σ’ αυτό το μαύρο τοπίο των εξαρτήσεων και των εξαρτημένων το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) διακηρύσσουν και κάνουν πράξη την κομμουνιστική αρχή «Στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας».
Αυτό ήταν το βασικό σύνθημα της οικονομικής μας εκστρατείας και αυτό είναι η βασική μας αρχή σ’ ό,τι αφορά στην παραγωγή πολιτικών θέσεων. Εμείς δεν αντιγράφουμε «ό,τι γυαλίζει» στην Ευρώπη και στα Πανεπιστήμια.
Στηριζόμαστε στα πόδια μας και ζητάμε από τον κόσμο των αγώνων και της αριστεράς να πράξει το ίδιο.
Υπερασπιζόμαστε την ιστορία των κομμουνιστών!
Κόντρα σ’ όλο τον αντικαπιταλιστικό συρφετό, στους νεοαριστερούς και νεόκοπους αντικαπιταλιστές της φράσης υπερασπιζόμαστε αρχειακά τη διαδρομή των ταξικών αγώνων που έχουν πρόσημο, κυρίως κομμουνιστικό.
51 χρόνια από την ίδρυση της Αναγέννησης και του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, εκατό χρόνια κοντά από τη μεγάλη Οχτωβριανή επανάσταση «έλαχε ο κλήρος» οι μαρξιστές –λενινιστές να πορεύονται σε μια αντιδραστική έρημο, σηκώνοντας ένα βαρύ ιστορικό φορτίο.
Δεν είμαστε διόλου ευχαριστημένοι που μεταφέρουμε τις βαριές αποσκευές των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν-Μάο σχεδόν μόνοι και δεν χαιρόμαστε που πύκνωσαν οι αποστάτες, οι αναθεωρητές και οι πολιτικά ανήμποροι.
Έχουμε πλήρη συνείδηση του όγκου των αναγκών και της «μικρότητάς» μας. Ωστόσο ούτε στιγμή δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό ενός επαναστάτη κομμουνιστή πως είναι δυνατόν να περάσουμε όλες τις Συμπληγάδες ξεφορτώνοντας τις αξίες μας για να γίνουμε ελαφρύτεροι. Αν χτες ήταν αναγκαίο να διασπαστεί η Β΄ Διεθνής από τον Λένιν, να μπολσεβικοποιηθούν τα κομμουνιστικά κόμματα, να υπερασπιστεί η Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν, να φτιαχτεί το αντιφασιστικό μέτωπο, σήμερα, στη νεοφιλελεύθερη καταιγίδα, είναι δυο και τρεις φορές αναγκαίο να υπερασπίσουμε την ιστορία μας κόντρα στη διαβολή, την αναθεώρηση και τη δειλία.
Να πάρει χρώμα η οργή
Υποστηρίζουμε με πάθος και μ’ όλες τις δυνάμεις μας (έντυπα, έμψυχο υλικό) τους αγώνες που ξέσπασαν σ’ όλη την προηγούμενη περίοδο. Αλλά από τις πλατείες ως τις Σκουριές και από την ΕΡΤ ως την εκπαίδευση επιμένουμε ότι πρέπει να βαθύνει η πολιτικοποίηση, να πάρει ταξικό χρώμα η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους και να βρει το σ.κ. πολιτική στόχευση. Η εναντίωση στην ΕΕ και την άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της, η πάλη ενάντια στην ταξική συναίνεση και τον συμφιλιωτισμό πρέπει να «χωνευτούν» με κάθε κίνηση των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών.
Στην πραγματικότητα ή το εργατολαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα θα συνδεθούν με την πραγματική αριστερά και το μαρξισμό ή θα ξεσπούν αγώνες «χωρίς φανέλα», περιορισμένης εμβέλειας, κλαδικίστικοι και με χαμηλό ορίζοντα που δε θα ξεφεύγουν από το επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών. Βούτυρο στο ψωμί του συστήματος και εύκολη πολιτική λεία για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τα παλιά φιλελεύθερα ή σημερινά ρεφορμιστικά δόκανα.
Αξίζει να βάλουμε χρώμα στη λαϊκή οργή, να συνδαυλίσουμε τη φωτιά των αγώνων και να συγκροτούμε παντού «κόκκινες βάσεις» αγώνα.
Είναι αλήθεια ότι την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η αμηχανία σε συνδυασμό με τη σκοπιμότητα κυριάρχησε στους κοινωνικούς χώρους και στα συνδικάτα. Οι 30 γενικές απεργίες των 4,5 πρώτων χρόνων των μνημονίων αντικαταστάθηκαν από την αναμονή και την ιδιότυπη ταξική ειρήνη που έφερε η «κυβέρνηση της αριστεράς». Όμως τώρα οι μάσκες έπεσαν. Μετά το δημοψήφισμα/υπογραφή γ΄ μνημονίου συντρέχουν χιλιάδες λόγοι για να ξαναπιάσουμε το νήμα των αγώνων και να μπολιάσουμε το «αυθόρμητο» με το «συνειδητό».
Κόμμα, Μέτωπο, Αγώνας
Υποστηρίζουμε τη διαλεκτική ενότητα των τριών συστατικών της ταξικής πάλης
-Τη δημιουργία του ενιαίου, μαζικού κομμουνιστικού κόμματος.
-Τη δημιουργία του Παλλαϊκού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου.
-Την ανάγκη να υπάρξουν και να δημιουργηθούν λαϊκοί αγώνες, Λαϊκή Αντίσταση.
Γιατί χωρίς κόμμα, η τάξη δεν έχει πυξίδα!
Γιατί χωρίς μέτωπο (υβρίδιο και σπόρος του είναι η ΛΑ-ΑΑΣ) δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν πλατιές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες κόντρα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την άρχουσα τάξη.
Τέλος, γιατί χωρίς λαϊκούς αγώνες τα παραπάνω θα είναι «κατασκευές» χωρίς πόδια χωρίς την κολυμπήθρα της πράξης.
Υποστηρίζουμε τα παραπάνω σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους.
Αρκετοί αγωνιστές τσιμπολογούν εκλεκτικά ό,τι τους φαίνεται αρεστό, κολυμπούν γενναία μέσα στους αγώνες για να ξαναβγούν στην όχθη από όπου ξεκίνησαν, άλλοι πάλι μιλούν για μέτωπο αλλά απεχθάνονται τους κομμουνιστές, λιγότεροι αναφέρονται στην ύπαρξη του κόμματος. Πρόκειται για σφάλματα που τα ζήσαμε και τα πληρώνουμε ακριβά τώρα που ζούμε την υποχώρηση, την αμπώτιδα του κομμουνιστικού κινήματος.
Η πολιτική στήριξη των μαρξιστών-λενινιστών έρχεται ακριβώς να δυναμώσει το ρεύμα εκείνο που ανασαίνει στους αγώνες, νοιώθει την φτώχεια και την ανεργία και ψάχνει μέσα στις στάχτες να βρει τις βαθύτερες αιτίες για την ανάκαμψη και ανασυγκρότηση. Που χαίρεται τις αντιστάσεις του λαού, συνδαυλίζει την οργή και ταυτόχρονα θέλει να «ψηλώσει». Να βρει και να εκλαϊκεύσει τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων.
Με τα παραπάνω πολιτικά όπλα το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) μπορούν να κερδίσουν στην τέχνη της πολιτικής ζύμωσης και να διευρύνουν τα σύνορα της λαϊκής πάλης.
