Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποφάσισε να κηρύξει αγώνα ενάντια στα κόμματα και στα μικροπολιτικά συμφέροντα που εκδηλώνονται μέσα στις σχολές και στα αμφιθέατρα που υποσκάπτουν την ανόθευτη έκφραση των φοιτητικών συμφερόντων. Μάλιστα, προκειμένου να προσδώσει νομιμοφάνεια στις αξιώσεις της, εξέδωσε και ένα έντυπο-ερωτηματολόγιο με το οποίο σφυγμομέτρησε το «φοιτητικό κοινό αίσθημα» όπως λέει χαρακτηριστικά. Μαθημένοι στις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που μετρούν καθημερινά τις πολιτικές κατευθύνσεις της ελληνικής κοινωνίας, ελπίζαμε να βρούμε τον αριθμό/ποιότητα του δείγματος ή την περίοδο που διεξήχθη αυτή η ερευνά. Φυσικά δεν μας εξέπληξε καθόλου η απουσία οποιουδήποτε στοιχείου που να καθιστά αυτή τη σφυγμομέτρηση έγκυρη.
Ας δούμε τώρα πώς διαρθρώνεται αυτό το ερωτηματολόγιο.
Το εισαγωγικό κείμενο που περιγράφει τον σκοπό αυτής της -στην πραγματικότητα- καμπάνιας, δαιμονοποιεί (1) όλους όσοι έχουν πολιτική άποψη ή κομματική τοποθέτηση και ζητά ένα «πλαίσιο κανόνων» το όποιο θα περιορίζει σημαντικά τη δράση τους. Φέρνει ως παράδειγμα τα ξένα πανεπιστήμια (YALE, Harvard, MIT κ.ά.) που και μέσα σε αυτά δραστηριοποιούνται παρατάξεις χωρίς πολιτικό χρώμα, αντίθετα με τη χώρα μας. (2) Ζητά ακόμα την άμεση σύνδεση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ με την αγορά και την επαναφορά του άρθρου 16 παρ. 5, κατόπιν διαλόγου φυσικά, έτσι ώστε να θεσπιστεί ένα «νομικό πλαίσιο για την λειτουργία των συλλόγων». Έπειτα ακολουθεί σύνολο ερωτήσεων που περιστρέφεται γύρω από την επιθυμητή συχνότητα των Γενικών Συνελεύσεων ή επίσης για το αν γνωρίζουν οι φοιτητές γιατί γίνονται οι φοιτητικές εκλογές, γενικά ερωτήσεις για τη λειτουργία των συλλόγων. Αφού τελειώνουν οι ερωτήσεις ακολουθεί η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το πώς δηλαδή αυτή απαντάει τις ερωτήσεις που θέτει στους φοιτητές. Καταπιάνεται με τη δομή των συλλόγων και λέει τα εξής αξιοπρόσεχτα: (3) ότι οι γενικές συνελεύσεις δεν πρέπει έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα. Αντίθετα καταθέτουν τις αποφάσεις τους στο διοικητικό συμβούλιο με τη μορφή αιτημάτων και επαφίεται σε αυτό η υλοποίηση τους ή μη (!) (4) Πολλές φορές οι γενικές συνελεύσεις εκπίπτουν σε παράνομες πράξεις όπως η κατάληψη (!).
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
Για τα κομματικά συμφέροντα και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, είναι η πιο κομματική, για να χρησιμοποιήσουμε όρους της ΔΑΠ, από όλες τις παρατάξεις. Η δράση της μέσα στους φοιτητικούς χώρους εκπορεύεται κατευθείαν από τα κεντρικά γραφεία της ΝΔ. Όλες οι προτάσεις της είναι η εξειδίκευση των μνημονίων στο πεδίο της εκπαίδευσης. Αποτελεί βασικό εμπόδιο στο να συζητούν οι φοιτητές και να παλεύουν για τα δικαιώματα τους. Είναι η βασική φοιτητική δύναμη που κάνει στην κυριολεξία ό,τι περνά από το χέρι της για να μη γίνονται γενικές συνελεύσεις και να υπολειτουργούν ή ακόμα και να εξαφανιστούν όλες οι δομές του φοιτητικού κινήματος. Το YALE, το Harvard και το MIT είναι μεγάλα ιδιωτικά πανεπιστήμια στα όποια έχουν πρόσβαση κυρίως οι γόνοι των πλουσίων και από αυτή την άποψη οι αριστερές φωνές δεν έχουν την τιμητική τους. Γιατί να έχουν άλλωστε;
Για την σύνδεση των ΑΕΙ-ΤΕΙ με την αγορά και την επαναφορά του άρθρου 16!
Το φοιτητικό κίνημα απολαμβάνει ήδη τους καρπούς της σχεδιαζόμενης ευθυγράμμισης της εκπαίδευσης με τους κανόνες της αγοράς. Χορηγοί που απαιτούν δίδακτρά, αξιολόγηση που κόβει και ράβει τμήματα και επιστημονικά αντικείμενα, πιστωτικές μονάδες που μετατρέπουν το πτυχίο σε κουρελόχαρτο. Η ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά μόνο το πέταγμα χιλιάδων φοιτητών από τα πανεπιστήμια μπορεί να σημάνει και για τους τυχερούς που θα παραμείνουν τον παραπέρα εξανδραποδισμό τους στις επιταγές της αγοράς. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θέλει να ξεχάσει τι ακριβώς σηματοδοτεί η μη αναθεώρηση του άρθρου 16 το 2006-7 από την κυβέρνηση της ΝΔ. Σηματοδοτεί ακριβώς τη νίκη του μεγάλου φοιτητικού, και όχι μόνο, αγώνα και την άτακτη υποχώρηση της τότε κυβέρνησης. Αυτό ακριβώς φοβάται η ΔΑΠ ότι μπορεί να επαναληφθεί γι' αυτό βιάζεται να αποπολιτικοποιήσει τους συλλόγους.
Για τις γενικές συνελεύσεις.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επιδιώκει να χτυπήσει τον αποφασιστικό χαρακτήρα των γενικών συνελεύσεων και να τις μετατρέψει, από όργανο των φοιτητών που αποφασίζει συλλογικά, σε απλό σύμβουλο του ΔΣ.
Για τις καταλήψεις.
Επιδιώκει να χτυπήσει την αγωνιστική έκφραση του φοιτητικού κινήματος, κηρύσσοντας την κατάληψη παράνομη, στα πρότυπα των συνεχών απαγορεύσεων των διαδηλώσεων και κάθε αγωνιστικής έκφρασης του λαϊκού κινήματος με το πρόσχημα της διατήρησης της ασφάλειας. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την κυβερνητική φωνή μέσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ που επαληθεύει πως απαραίτητο συμπλήρωμα της αντικοινωνικής-αντιλαϊκής πολιτικής (και στο τομέα της Παιδείας) είναι η καταστολή.
Μετά το πέρας της επονομαζόμενης έρευνας, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα της. Ενδεικτικά, αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τα όσα αποτύπωσε η έρευνα, θα διακρίνει πως υπάρχει θέληση από τους φοιτητές να κάνουν γενικές συνελεύσεις (36,25% επιθυμεί γενική συνέλευση 2 φορές το χρόνο, 29,11% κάθε μήνα και 11,48% κάθε εβδομάδα)· ένα είναι σίγουρο: Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ καμία πρόθεση δεν έχει να υλοποιήσει αυτές τις προσδοκίες. Είναι η φοιτητική παράταξη που κυριαρχεί στο φοιτητικό κίνημα τα τελευταία 30 χρόνια, δρώντας υπονομευτικά και αποδιοργανωτικά σε κάθε προσπάθεια αγωνιστικής αφύπνισης του φοιτητικού κινήματος. Αποτελεί το προπαγανδιστικό φερέφωνο της συγκυβέρνησης και τον νεροκουβαλητή της μνημονιακής πολιτικής στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Συνεργεί στη διάλυση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας και μόνο η συνειδητή, οργανωμένη, μαζική απάντηση, δηλαδή μια πολιτική απάντηση, μπορεί να βάλει εμπόδια στις επιδιώξεις της. Σε κάθε περίπτωση, αν εξακολουθούν τα στελέχη της ΔΑΠ να παλεύουν «για συλλόγους πέρα από τα κόμματα» η πρωταρχική πράξη τους, για να δείξουν μια αυθεντική διάθεση κάθαρσης και να ξεμπερδέψουν με τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, δεν μπορεί παρά να είναι η ...αυτοδιάλυσή τους!
Κωνσταντίνος Μ.