Η δραστηριότητα της Φοιτητικής Πορείας και η αντιπαράθεση απέναντι στη διασπαστική πολιτική των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ
Και ενώ η κυβέρνηση έκανε λόγο για την είσοδο των ΟΠΠΙ (Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) στις αρχές του Οκτώβρη, επέλεξε να στείλει αιφνιδιαστικά την πρώτη ομάδα ειδικών φρουρών στην Πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ το απόγευμα της Δευτέρας 5 Σεπτεμβρίου. Λίγο αργότερα, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στην πύλη Κοκκινοπούλου στην Πολυτεχνειούπολη. Με τη συνοδεία των ΜΑΤ, με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, η κυβέρνηση επέλεξε την περίοδο της εξεταστικής του Σεπτέμβρη για να οξύνει το κλίμα καταστολής, να τρομοκρατήσει το φοιτητικό κίνημα και να στείλει το μήνυμα για την εμπέδωση της νέας «κανονικότητας» που θέλει να επιβάλει στις σχολές. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, την πρώτη τους περιπολία πραγματοποίησαν οι ΟΠΠΙ και στο ΑΠΘ, στο οποίο θυμίζουμε πως η αστυνομική παρουσία με ΜΑΤ και ΟΠΚΕ είναι διαρκής και μόνιμη από την περασμένη άνοιξη!
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση επιχειρεί στη φάση αυτή να δημιουργήσει ένα σκηνικό έντασης στα πανεπιστήμια, προκειμένου όχι μόνο να οξύνει την πολιτική τής καταστολής και της τρομοκρατίας, αλλά και στρέψει το δημόσιο πολιτικό διάλογο μακριά από το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά κυρίως από την πολιτική της ακρίβειας και της φτώχειας. Ιδιαίτερα προεκλογικά, είναι έκδηλη η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας να παρουσιάσει την εικόνα μιας κυβέρνησης που υλοποιεί τις «δεσμεύσεις» της, που εφαρμόζει το «νόμο και την τάξη». Η διαρκής αναβολή της εισόδου της πανεπιστημιακής αστυνομίας στη βάση των φοιτητικών κινητοποιήσεων αποτελούσε μία «ανοιχτή πληγή» για την κυβερνητική πολιτική, που τώρα επιχειρεί να κλείσει.
Παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες, στα οποία θα αναφερθούμε παρακάτω, η απάντηση του φοιτητικού κινήματος ήταν άμεση. Ήδη από την πρώτη στιγμή, εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στις πύλες της Πανεπιστημιούπολης και της Πολυτεχνειούπολης, στέλνοντας το μήνυμα πως η πανεπιστημιακή αστυνομία και επιχείρηση τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος δε θα περάσει. Η μαζική πανεκπαιδευτική διαδήλωση την Πέμπτη στις 8 Σεπτέμβρη στην Αθήνα αποτέλεσε μία ηχηρή απάντηση απέναντι στον αυταρχισμό της κυβέρνησης της ΝΔ. Παράλληλα, σε αρκετές σχολές, παρά την εξεταστική, πραγματοποιήθηκαν γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στις οποίες καταδικάστηκε η προσπάθεια επιβολής της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αντίστοιχες αποφάσεις έλαβαν μια σειρά σωματεία εργαζομένων στα πανεπιστήμια, αλλά και σύλλογοι μελών ΔΕΠ, καταγγέλλοντας την αστυνομική παρουσία σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ.
Απέναντι στις δίκαιες αντιδράσεις των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας, η κυβέρνηση απάντησε με περαιτέρω όξυνση της καταστολής. Έτσι, εκτός από την καθημερινή εμφάνιση των ΟΠΠΙ έξω από τις πύλες των πανεπιστημίων με τη συνοδεία των ΜΑΤ, έντονη ήταν η αστυνομική παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης την Πέμπτη 8/9, ενώ την Τετάρτη 14 Σεπτέμβρη, η πορεία που πραγματοποίησαν φοιτητικοί σύλλογοι από τα Προπύλαια χτυπήθηκε με δακρυγόνα από την αστυνομία, στη βάση της εφαρμογής του κατάφωρα αντιδημοκρατικού νόμου για τις διαδηλώσεις που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2020.
Όλο αυτό το διάστημα, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας βρέθηκαν σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, στις πύλες των πανεπιστημίων, καταδικάζοντας από την πρώτη στιγμή την πολιτική της καταστολής, αναδεικνύοντας μία πραγματικά αγωνιστική και ενωτική κατεύθυνση για το φοιτητικό κίνημα. Στην πανεκπαιδευτική διαδήλωση της Πέμπτης 8/9, η Φοιτητική Πορεία από κοινού με τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, συγκρότησαν ένα ιδιαίτερα μαζικό και μαχητικό μπλοκ, το οποίο πορεύτηκε φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην πολιτική καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, ενώ την Τετάρτη 14/9, παρά τα χτυπήματα της αστυνομίας, η Φοιτητική Πορεία και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος με συντεταγμένο και οργανωμένο τρόπο ολοκλήρωσαν την πορεία, στέλνοντας το μήνυμα πως το φοιτητικό κίνημα δεν τρομοκρατείται. Ακόμα, πανό της Φοιτητικής Πορείας ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία τοποθετήθηκαν στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ. Σημαντική ήταν, τέλος, η πρωτοβουλία των δυνάμεων της ΦΠ να καταθέσουν ψήφισμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα των εργατών στη «Μαλαματίνα» και να πρωτοστατήσουν σε ορισμένους συλλόγους για τη συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου των εργαζομένων.
Όλο αυτό το διάστημα που το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται ενάντια στην προσπάθεια επιβολής της πανεπιστημιακής αστυνομίας, μπορούν και πρέπει να εξαχθούν ορισμένα βασικά πολιτικά συμπεράσματα, τα οποία είναι αναγκαία για τη συνέχιση του αγώνα, για να μπορέσουν οι φοιτητές να βάλουν φραγμό στα αντιδημοκρατικά και αντιεκπαιδευτικά κυβερνητικά σχέδια:
Η διασπαστική και διαιρετική πολιτική των ΠΚΣ (ΚΝΕ) και των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) με στόχο την οργανωτική τους επιβολή στο φοιτητικό κίνημα έχει επιζήμιες συνέπειες για την πάλη των φοιτητών. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως από την πρώτη στιγμή, οι δυνάμεις αυτές επιδίδονται σε μία κούρσα και επίδειξη «αγωνιστικότητας», με το φοιτητικό κίνημα, βέβαια, να απουσιάζει, καλώντας είτε σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις την ίδια μέρα (υπουργείο Προστασίας του Πολίτη η ΠΚΣ, πρυτανεία του ΕΚΠΑ τα ΕΑΑΚ), είτε σε διαφορετικές μέρες (Τετάρτη φοιτητική διαδήλωση τα ΕΑΑΚ, Πέμπτη διαδήλωση με το ΠΑΜΕ η ΠΚΣ). Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο από την ίδια κοινή σύσκεψη φοιτητικών συλλόγων, σωματείων διοικητικών υπαλλήλων και συλλόγων μελών ΔΕΠ να βγάλουν δύο ξεχωριστές αποφάσεις, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τη διάσπαση και τον κατακερματισμό. Η ίδια διαιρετική πολιτική επικρατεί και στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, όπου οι δυνάμεις αυτές διασπούν το φοιτητικό κίνημα, καλώντας τους φοιτητές να ψηφίσουν σε ξεχωριστά πλαίσια τα ίδια αιτήματα, ακόμη και τις ίδιες κινητοποιήσεις. Και όλα αυτά, στη βάση κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών» που η καθεμιά από τις δυνάμεις αυτές παρουσιάζει κάθε βδομάδα στους φοιτητές, χωρίς καν τη στοιχειώδη προσπάθεια για την πραγματοποίηση ενιαίων και μαζικών διαδικασιών και κινητοποιήσεων.
Χρειάζεται να οξυνθεί η αντιπαράθεση απέναντι στην αντίληψη της διαρκούς και μόνιμης περιφρούρησης των πυλών της Πανεπιστημιούπολης, η οποία όχι μόνο εξαντλεί δυνάμεις και αγωνιστές, αλλά κινείται επί της ουσίας σε λάθος κατεύθυνση και καλλιεργεί αυταπάτες. Το πρόβλημα δεν είναι η περιφρούρηση μίας ή περισσότερων εισόδων, μιας και η κυβέρνηση μπορεί να βάλει την αστυνομία από οποιοδήποτε σημείο στις αχανείς εκτάσεις της Πανεπιστημιούπολης ή της Πολυτεχνειούπολης, κυρίως όμως, το πρόβλημα είναι πως δεν πρέπει το φοιτητικό κίνημα να κλειστεί σε μία οργανωτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής στις πύλες των πανεπιστημίων, αλλά αντίθετα, πρέπει να πλατύνει τον αγώνα του, να τον ανοίξει μέσα στις σχολές, να γίνει υπόθεση όλων των φοιτητών. Φυσικά και έχουν ένα ορισμένο συμβολικό νόημα οι δράσεις και η παρουσία στις πύλες, αλλά δεν πρέπει να δοθεί εκεί το κύριο βάρος. Από την άποψη αυτή, χρειάζεται να ενισχυθούν οι συλλογικές διαδικασίες, να καλεστούν μαζικά γενικές συνελεύσεις, με έγκαιρη ενημέρωση και προετοιμασία, να οργανωθούν κεντρικές κινητοποιήσεις, να συμπορευτεί το φοιτητικό κίνημα με τους εργαζόμενους και το λαό.
Αποτελεί πρόβλημα η ανοχή και πολλές φορές η υιοθέτηση πρακτικών ομάδων με αναφορά στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο, οι οποίες εκθέτουν το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και δίνουν άλλοθι στην κυρίαρχη κυβερνητική προπαγάνδα να λοιδορεί το πανεπιστημιακό άσυλο και τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και να δικαιολογεί την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές. Η ρίψη αντικειμένων στις δυνάμεις καταστολής στις πύλες, η τυφλή σύγκρουση με την αστυνομία όχι μόνο δε «μαχητικοποιούν» το φοιτητικό κίνημα, όπως εσφαλμένα θεωρούν ορισμένοι, αλλά διώχνουν φοιτητές από τον αγώνα, απομαζικοποιούν το φοιτητικό κίνημα και δίνουν το πρόσχημα στην κυβέρνηση να καταστέλλει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην πολιτική των ταξικών φραγμών και της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων δε θα κριθεί σε μία ριξιά, ούτε αποτελεί υπόθεση μερικών ημερών. Το επόμενο διάστημα, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας, όπως έχουν πράξει μέχρι τώρα, θα δώσουν τη μάχη δραστήρια και ζωντανά, για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών σε ένα μαζικό, αγωνιστικό, ενωτικό, παμφοιτητικό και πανεκπαιδευτικό μέτωπο αντίστασης και πάλης, για να ανατραπεί η αντιεκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική.
Για το όργιο καταστολής στη φοιτητική διαδήλωση της Τετάρτης 14/9
Την επίθεση των δυνάμεων καταστολής στο συλλαλητήριο που κάλεσαν φοιτητικοί σύλλογοι κατήγγειλαν με ανακοίνωσή τους η Φοιτητική Πορεία και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, που συμμετείχαν με μαχητικό μπλοκ στη διαδήλωση. Η πορεία χτυπήθηκε από την αστυνομία εντελώς απρόκλητα και βίαια, στη βάση του νόμου για τις διαδηλώσεις που η κυβέρνηση ψήφισε τον Ιούλη του ’20.
Στο σημείο αυτό έχει σημασία να αναφερθούμε στη διασπαστική πολιτική των δυνάμεων της ΠΚΣ, η οποία αρνήθηκε να κάνει κάλεσμα στο φοιτητικό συλλαλητήριο της Τετάρτης, με την πρόφαση πως οι δυνάμεις της «δίνουν τη μάχη για τη συμπόρευση με το εργατικό κίνημα στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την Πέμπτη 15/9 στο υπουργείο Οικονομικών». Η στάση αυτή της ΠΚΣ, αλλά και συνολικά η οργανωτική αντιπαράθεση των δυνάμεων της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις απομαζικοποιεί και διασπά το φοιτητικό κίνημα και αναμφίβολα η έλλειψη μαζικότητας αποτελεί και βασικό άλλοθι για την εξαπόλυση των αστυνομικών επιθέσεων και την ενίσχυση της κρατικής τρομοκρατίας, όπως συνέβη στη φοιτητική διαδήλωση της Τετάρτης.
Η κυβέρνηση επιστρατεύει την κρατική βία για να τρομοκρατήσει το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα, για να κάμψει τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, ενάντια στον αυταρχισμό και τους ταξικούς φραγμούς, ενάντια στην ακρίβεια και τη φτώχεια.
Ωστόσο, παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις των ΜΑΤ η διαδήλωση ξεκίνησε από τα Προπύλαια και κατέληξε στη Βουλή, με τη συμμετοχή εκατοντάδων φοιτητών, στέλνοντας το μήνυμα πως το φοιτητικό κίνημα δεν τρομοκρατείται
