Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Πορεία, τεύχος 51, που κυκλοφορεί
Μπείτε, βγείτε, κυκλοφορείτε στα πάρκα, μη κυκλοφορείτε στα πάρκα, αθληθείτε, μην αθλείστε, διασκεδάστε, μη διασκεδάζετε,
μη φοράτε μάσκα, φοράτε μάσκα παντού, συνωστιστείτε στα πλοία τα αεροπλάνα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μη συνωστίζεστε
στις πλατείες στα μαγαζιά και βέβαια στις συγκεντρώσεις, στην εστίαση να κάθεστε ανά έξι, τώρα ανά εννέα, τώρα πάλι ανά έξι,
τελικά ανά τέσσερις στις σχολικές αίθουσες ανά εικοσιπέντε ή και τριάντα(εκεί δεν υπάρχει θέμα), μη κυκλοφορείτε χωρίς άδεια,
στη τουριστική περίοδο κυκλοφορείτε ελεύθερα(εκεί δεν υπάρχει θέμα), μη κυκλοφορείτε μετά τις 12:30, τελικά μη κυκλοφορείτε
μετά τις 12:00, τελικά μη κυκλοφορείτε καθόλου εκτός αν σας δοθεί άδεια για το που πότε με ποιον και τι ώρα!
Εδώ και μήνες μία ολόκληρη κοινωνία εξοικειώνεται στις απαγορεύσεις τα πρόστιμα και τους αστυνομικούς ελέγχους, εδώ και μήνες
επιβάλλονται μέτρα περιορισμού ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών στο όνομα της προστασίας της υγείας. Κατασταλτικά μέτρα
βαφτίζονται υγειονομικά την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες αρνούνται με προκλητική επιμονή να καλύψουν οποιαδήποτε βασική
ανάγκη του δημόσιου συστήματος υγείας. Το εθνικό σύστημα υγείας βρίσκεται στα όριά του με 180 δια σωληνωμένους, ούτε 500
ούτε 300, αλλά με 180! Προσλήψεις γιατρών και υγειονομικού προσωπικού δεν έγιναν και οι ελάχιστες ΜΕΘ που άνοιξαν
παραμένουν κλειστές αφού δεν υπάρχει προσωπικό για να τις καλύψει. Δεν μπορούν «να γεννήσουν λεωφορεία»
ώστε να μη συνωστίζεται ο κόσμος στα ΜΜΜ,(αυτό μας είπαν και το επιβεβαίωσε και ο Τσιόδρας, με την ιδιότητα του «ειδικού»)
δεν μπορούν να προσλάβουν εκπαιδευτικούς ούτε να δημιουργήσουν νέα τμήματα ώστε να
τηρούνται τα μέτρα προστασίας στα σχολεία, δεν μπορούν να κάνουν μαζικά τεστ και βέβαια δεν μπορούν να επιτάξουν ιδιωτικές
κλινικές. Στη πραγματικότητα από τότε που ξέσπασε η υγειονομική κρίση μέχρι και σήμερα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως.
Πέρα από το να καταλογίζουν στους πολίτες την ευθύνη για την εξάπλωση του ιού και τους θανάτους,
δεν έχουν πάρει ούτε ένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο που να οχυρώνει πραγματικά την υγεία του λαού. Τι έχουν κάνει..;
έχουν εντείνει τη καταστολή και τη τρομοκρατία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής με πρόσχημα τον κορωνοϊό,
έχουν ενισχύσει για άλλη μία φορά το ιδιωτικό κεφάλαιο με τα λεφτά του ελληνικού λαού, έχουν ενισχύσει τις ιδιωτικές κλινικές
έχουν καλύψει χαμένους τζίρους μεγάλων κατασκευαστικών, έχουν χαρίσει μερικά εκατομμύρια στους καναλάρχες, έχουν πετάξει αλλά
τόσα σε γλάστρες μπογιές και τσιμεντοστρώσεις περιπάτων, έχουν κάνει δωράκια σε κέντρα επιμορφώσεων, έχουν ψηφίσει
αντεργατικούς νόμους, αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία, το μεροκάματο, τη στέγαση
και συνολικά την επιβίωση του λαού και των εργαζομένων.
Τα μέτρα τους, κατασταλτικά και αντιφατικά καταλήγουν όλα στην ατομική ευθύνη η οποία κάθε φορά ορίζεται από αυτούς τους
ίδιους σε συνεργασία με τους «ειδικούς». Αυτή η «ατομική ευθύνη» είναι διαφορετική ανάλογα με τις επιλογές που κάθε φορά
κάνουν, αυτή η «ατομική ευθύνη» είναι διαφορετική για τα στελέχη αεροπορικών εταιρειών, για τους εφοπλιστές και για τους
παππάδες και διαφορετική για τους εργαζόμενους τους μικροϊδιοκτήτες και ελεύθερους επαγγελματίες τους συνταξιούχους
και βέβαια τη νεολαία.
Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία άλλωστε η ατομική ευθύνη επιβάλλεται με την απειλή προστίμου,με συλλήψεις, τρομοκρατία
και μπόλικο κοινωνικό αυτοματισμό.
«Ειδικοί» και κυβερνητικοί εκπρόσωποι παρελαύνουν καθημερινά από τα «λατρεμένα» μέσα «ενημέρωσης» για να στείλουν ένα και
μοναδικό μήνυμα «πρέπει να φοβάστε, να φοβάστε, να φοβάστε»«πρέπει να καταλογίσετε την ευθύνη στον διπλανό σας, σε αυτόν που
που δεν φοράει σωστά τη μάσκα σε αυτόν που βγήκε στη πλατεία, σε αυτόν που διαδήλωσε στο εφετείο»
«πρέπει να εμπεδώσετε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την τρομοκρατία»
Αν κάτι πρέπει λοιπόν πραγματικά να τρομάζει την ελληνική κοινωνία, δεν είναι ένας ιός αλλά η εγκληματική πολιτική με την
οποία διαχειρίζονται αυτή τη κρίση, μία πολιτική που καθημερινά βάζει στο στόχαστρο εργασιακά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά
δικαιώματα, μία πολιτική που θέλει τα νοσοκομεία διαλυμένα, το ιδιωτικό κεφάλαιο ενισχυμένο, την εργοδοσία να αλωνίζει,
τους μηχανισμούς καταστολής να τρομοκρατούν, την κοινωνία χωρισμένη σε υπεύθυνους και ανεύθυνους
και τον λαό και τους εργαζόμενους παραλυμένους, κλεισμένους μέσα χωρίς δικαίωμα λόγου κρίσης και αντίστασης.
Νίκη Π.
