Με λιγότερους αρθρογράφους και μικρότερη συντακτική εμπειρία, με αδύναμα τεχνικά μέσα και πιο περιορισμένες δυνατότητες απεύθυνσης και προπαγανδιστικής δράσης, με την ίδια όμως πίστη στην υπόθεση της αγωνιστικής ανασύνταξης των δυνάμεων της νεολαίας, το φθινόπωρο του 1994 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Πορεία».
Για τον τίτλο του περιοδικού, ομώνυμο με την πρόσφατα ανασυγκροτημένη τότε νεολαία του Μ-Λ ΚΚΕ (η οποία πάντοτε αποτελούσε την ψυχή της εκδοτικής προσπάθειας), δεν βασανιστήκαμε πολύ:
«Πορεία», διότι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν γρήγορες και εύκολες λύσεις, διάπλατες λεωφόροι, στρωμένες με ροδοπέταλα, για τον προορισμό και τον τελικό σκοπό στον οποίο προσβλέπουμε, ο οποίος και θα απαιτήσει το υπομονετικό βάδισμά μας προς αυτόν· εύκολα απορρίψαμε κάθε σκέψη για «ανατροπές», «αντεπιθέσεις» και άλλους συναφείς όρους στην προμετωπίδα της έκδοσής μας: η αγωνιστικότητα δίνεται κατ' αρχάς από το περιεχόμενο, είπαμε, και όχι από τους θεαματικούς και πομπώδεις τίτλους.
«Πορεία», διότι θέλουμε να προχωρήσουμε μαζικά, ενωτικά, οργανωμένα και συντεταγμένα· ούτε την επίσπευση, ούτε και την ίδια την υλοποίηση των σκοπών μας θα πρέπει να περιμένουμε, αν κινούμαστε ασυντόνιστα, άτακτα, τυφλά, χωρίς πίστη σε αυτό που κάνουμε. Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε κάθε πορεία σε περίπατο. Στη θέση κάθε αυτοσχεδιασμού αντιπροτείνουμε τον συντεταγμένο βηματισμό, τον χαραγμένο προσανατολισμό.
«Πορεία», διότι θεωρούμε ότι οι κοινωνικές απαντήσεις θα δοθούν με τους αγώνες των δρόμων, των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, στους οποίους φιλοδοξούμε να έχουμε συμβολή, όχι με τους αγώνες της κάλπης ή με ψηφοφορίες στο facebook. Η αριστερά εκείνη που βλέπει την κοινωνική αλλαγή πέρα και έξω από την προσπάθεια αφύπνισης, προτροπής σε δράση, ουσιαστικής κινητοποίησης των ευρύτερων σε κάθε περίπτωση διαθέσιμων δυνάμεων, από κάποιο σημείο και έπειτα παύει να είναι αριστερά. Στη θέση της διάσπασης των δυνάμεων και της περιχαράκωσης, αντιπροτείνουμε τον ενωτικό αγώνα. Στη θέση του «αβανγκαρτισμού» και των αγώνων κάποιας υποτιθέμενης επαναστατικής πρωτοπορίας (η οποία ωστόσο επιμένει να δρα απογειωμένα, αποσπασμένα από τις διαθέσεις του κόσμου τον οποίο επιθυμεί να εκπροσωπεί), αντιπροτείνουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή τον μαζικό αγώνα.
Συμπληρώνοντας μία 20ετία ζωής, η Πορεία καλεί αναγνώστες, συναγωνιστές και φίλους, να βαδίσουμε μαζί στους μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες που έρχονται.
