ποιοι διαγράφονται;
Από την 1η Σεπτεμβρίου 2014 όλοι οι φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα «προβλεπόμενα» -κατά τον αντιεκπαιδευτικό νόμο πλαίσιο- εξάμηνα σπουδών, διαγράφονται οριστικά από τις σχολές τους, και ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους έχουν «καθυστερήσει» να αποκτήσουν το πτυχίο τους.
Για την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας ούτε καν το αναποδογύρισμα της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία μνημονιακά χρόνια μπορεί να αποτελέσει λόγο επαρκή για να δικαιολογήσει χρονική απόκλιση από τα αυστηρά χρονοδιαγράμματα σπουδών και τις προθεσμίες του αντιεκπαιδευτικού νομοθετικού εκτρώματος της Διαμαντοπούλου.
Με την πρόθεση να αποδυναμώσει τις φοιτητικές αντιδράσεις και με την ελπίδα ότι επικοινωνιακά (όσο και υποκριτικά) πείθει για την καλή του διάθεση, ο Λοβέρδος έδωσε, με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή, παράταση φοιτητικής ζωής (διάρκειας ...δύο εξεταστικών) στους υπό διαγραφήν φοιτητές αυτούς που μετείχαν σε εξετάσεις στις σχολές τους κατά τα δύο τελευταία ακαδημαϊκά έτη, καθώς και σε εκείνους που σήμερα χρωστούν μόνο την τελική εργασία τους.
Φυσικά, η νομοθετική μεγαλοσύνη του υπουργού Παιδείας δίνει βραχύβιο δικαίωμα στην ελπίδα για το πολυπόθητο πτυχίο σε ένα μικρό μόνο ποσοστό των φοιτητών που βρίσκονται στις λίστες διαγραφής, ενώ για το υπόλοιπο συντριπτικό ποσοστό, το οποίο μεταφράζεται σε δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, προβλέπει βίαιο τερματισμό των σπουδών του.
γιατί τους διώχνουν;
Μολονότι οι υπό εκδίωξη φοιτητές πρακτικά δεν κοστίζουν στα πανεπιστήμιά τους τίποτα περισσότερο από τις κόλλες αναφοράς που τους διανέμονται στις ανά εξάμηνο εξετάσεις τους, μολονότι δεν τους χορηγούνται ούτε συγγράμματα, ούτε φοιτητικό πάσο, μολονότι τους έχει αφαιρεθεί κάθε δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση και στέγαση, οι αντιεκπαιδευτικοί σχεδιασμοί τής κυβέρνησης απαιτούν άμεσα το φοιτητικό αυτό ξεκλήρισμα (διαγράφεται περίπου το 30% των εγγεγραμμένων φοιτητών). Προφανώς, δεν πρόκειται για «ζήτημα κόστους για τον φορολογούμενο πολίτη» όπως δήλωνε κατά λέξιν ο προηγούμενος υπουργός Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος...
Κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας θέλουν πανεπιστήμιο «ήσυχο», πανεπιστήμιο για «λίγους κι εκλεκτούς», και γι' αυτό γιγαντώνουν τους ταξικούς φραγμούς πριν και κατά τη διάρκεια των πτυχιακών σπουδών. Εργαζόμενοι ή μισο-απασχολούμενοι φοιτητές, που καθυστερούν στις σπουδές τους για οποιονδήποτε λόγο, που έχουν ενδιαφέροντα ή υποχρεώσεις πέρα απ' το πτυχίο τους, δεν έχουν θέση εδώ.
Παρεμπιπτόντως, ανάμεσα στις δέκα σχολές με τους υψηλότερους δείκτες ανενεργών φοιτητών, η Νομική Αθήνας, η Νομική Θεσσαλονίκης, και η Νομική Θράκης!
Σίγουρα, αυτοί που μελέτησαν και κατόρθωσαν να μπουν στις τρεις αυτές υψηλόβαθμες σχολές, δεν το έκαναν διότι έψαχναν τρόπους για να σκοτώσουν την ώρα τους. Σίγουρα, το γεγονός ότι οι σχολές αυτές παρουσιάζουν μεγάλο κομμάτι φοιτητών το οποίο καθυστερεί να πάρει το πτυχίο του, δεν είναι ανεξάρτητο από το ίδιο το απαιτητικό επίπεδο των σπουδών. Και, σίγουρα, οι φοιτητές αυτοί -που τώρα μπαίνουν στο στόχαστρο του υπουργείου και εκδιώκονται από το πανεπιστήμιο ως «τεμπέληδες»- είναι σήμερα υποχρεωμένοι παράλληλα με τον αγώνα για την απόκτηση του πτυχίου τους να δώσουν και τον αγώνα της εργασιακής τους επιβίωσης.
για πόσους χτυπάει η καμπάνα;
Αν το μήνυμα της επιβαλλόμενης «τάξης» (όρος με νόημα, τον οποίον δεν παύουν να επαναλαμβάνουν οι υπουργοί και υφυπουργοί παιδείας, καθώς και κάποιες από τις νέες μισο-φυτεμένες διοικήσεις των πανεπιστημίων) είναι κρυστάλλινα καθαρό για τους φοιτητές εκείνους που σήμερα βλέπουν βίαια την πόρτα της εξόδου από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ας μη παραγνωρίζεται το σχετικό μήνυμα που εκπέμπεται προς τους φοιτητές που ακόμη είναι χρονικά «νομότυποι», προς τους φοιτητές που τώρα ξεκινούν τις σπουδές τους, αλλά και προς τους μαθητές Λυκείου που σιγά-σιγά ετοιμάζονται-φιλοδοξούν να γίνουν φοιτητές: «τα κεφάλια, μέσα».
τι ζητάει το Υπουργείο από όσους φοιτητές απομείνουν;
α) Να περιορίσουμε τους πολλούς-πολλούς φοιτητικούς αγώνες.
Ας θυμηθούμε εδώ μια ακόμη (αντιεκπαιδευτική) νομοθετική πρόνοια του νόμου πλαισίου (άρθ. 33, παρ. 7, ν. 4009/2011), σύμφωνα με την οποία, αν για οποιονδήποτε λόγο ο αριθμός των εβδομάδων διδασκαλίας που πραγματοποιήθηκαν σε ένα μάθημα είναι μικρότερος από τις δεκατρείς, τότε το μάθημα θεωρείται ότι δεν διδάχθηκε και δεν εξετάζεται, κι αν ...από λάθος διενεργηθούν εξέτασεις, αυτές ...αυτοδίκαια κρίνονται άκυρες, ενώ τυχόν επιτυχή αποτελέσματα δεν υπολογίζονται στην απονομή του τίτλου σπουδών.
Αν οι φοιτητές θέλουν να αξιωθούν να πάρουν το πτυχίο τους, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί με τη διάρκεια των αγωνιστικών τους κινητοποιήσεων ανά εξάμηνο: δεν θέλει και πολύ για να ακυρωθεί ένα εξάμηνο, αν σημειωθούν φοιτητικές καταλήψεις ή αποχές για 2-3 εβδομάδες. Οι φοιτητές πρέπει να μάθουν να μη διαταράσσουν την «ομαλή» λειτουργία των πανεπιστημίων...
β) συναφές με το παραπάνω: Να περιορίσουμε τις πολλές-πολλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς άλλα κομμάτια του εκπαιδευτικού κόσμου, προς άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Να σταθούμε απέναντι στις κινητοποιήσεις τους, αν εμποδίζουν τη διεξαγωγή μαθημάτων.
Αν τα πανεπιστήμια αποδεχτούν τον πεπερασμένο, όσο και περιορισμένο, αριθμό ετών για τη λήψη του πτυχίου (ν+2 έτη), οι φοιτητές δεν έχουν την «πολυτέλεια» να χάνουν εξάμηνα: πρόθεση του υπουργείου είναι να μην υπάρξουν στο μέλλον περιπτώσεις κατά τις οποίες οι φοιτητές θα συμπαρασταθούν πχ. στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων ή θα ανεχτούν απεργία από τους καθηγητές τους. Βασικά, οι φοιτητές πρέπει να μάθουν να αντιδρούν στο ενδεχόμενο της παραμικρής παρακώλυσης της εκπαιδευτικής («εκπαιδευτικής», με τον τρόπο που την καταλαβαίνει το υπουργείο) διαδικασίας.
Τα άρθρα του νόμου πλαισίου διαγκωνίζονται μεταξύ τους ως προς το αντιδραστικό περιεχόμενό τους, ενώ συγκροτούν μια αλυσίδα μέτρων που εγείρει κοινωνικούς αυτοματισμούς.
γ) μελέτη και μόνο μελέτη.
Ως άλλοι Χριστόδουλοι, οι φοιτητές καλούνται να ...αφοσιωθούν αποκλειστικά στην επιστήμη τους, και μάλιστα σε καιρό μεγάλων κοινωνικών αναταράξεων.
Πιστή στα αγγλοσαξωνικά, και, γενικότερα, συντηρητικά της πρότυπα, η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας δρομολογεί το κοινωνικό ufo στη θέση του σημερινού φοιτητή. Καλλιεργεί απομόνωση στις σπουδές, προάγει τον ψευτοακαδημαϊσμό, παράγει επιστήμονες και ειδήμονες οι οποίοι ωστόσο δεν ενδιαφέρονται/δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το τι συμβαίνει στην κοινωνία γύρω τους· ενδιαφέρονται, όμως, να γίνουν πτυχιούχοι.
δ) συναφές με το παραπάνω: φοιτητές σε εμφύλιο.
Ιδιαίτερα αισθητή, στα τελευταία μνημονιακά έτη, είναι η προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης και των εντολέων της άλλοτε να δημιουργούν δύο ή περισσότερες ταχύτητες εργαζομένων/ φοιτητών, κλπ. ανά αντικείμενο εργασίας/ επιστημονικό αντικείμενο, κλπ., και άλλοτε να καλλιεργούν με μύριους τρόπους εμφύλιες διαμάχες στα διάφορα κοινωνικά στρώματα και ομάδες. Η κυβέρνηση και οι εντολείς της επιχειρούν να διαιρούν, επειδή θέλουν να βασιλεύουν.
Εν προκειμένω, η εφαρμογή του νόμου πλαισίου φέρνει σε εσωτερική σύγκρουση τον φοιτητικό κόσμο, διαιρώντας τους φοιτητές σε δύο στρατόπεδα: εκείνους που θεωρούν ότι οι αγώνες είναι μια κοινωνική αναγκαιότητα, αναπόσπαστο κομμάτι της φοιτητικής-κοινωνικής ζωής, και σε εκείνους που θεωρούν ότι το πτυχίο είναι η απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή ενός φοιτητή.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ στα χρόνια του μεταπολιτευτικού πανεπιστημίου, υποδαυλίζεται επιτηδευμένα η διαίρεση των φοιτητών.
τι λένε οι φοιτητικές παρατάξεις;
Ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, με ανακοίνωσή της η ΔΑΠ («Όχι στις διαγραφές φοιτητών που μετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία») άνοιγε τον δρόμο σε μια συζήτηση για το «ποιοι» από τους φοιτητές επιτρέπεται να διαγραφούν.
Αν η ΔΑΠ διατελεί σταθερός θιασώτης της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής, και αν η ΠΑΣΠ συνεργεί σιωπηρά, με προκλητική αποχή της μπροστά στο ταξικότατο χτύπημα σε βάρος των φοιτητών, η συγκυρία ανέδειξε και τρίτη φοιτητική δύναμη που ενδιαφέρεται να μετάσχει στον διάλογο με θέμα «ποιους να διαγράψουμε;»: το ΜΑΣ! Αυτό, με ανακοίνωσή του, διεκδικεί: «Κανένας φοιτητής ή σπουδαστής που θέλει να τελειώσει τις σπουδές του, να μην στερηθεί τη φοιτητική του ιδιότητα (...) εκτός κι αν το επιθυμεί ο ίδιος.» (!)
Το «υπεύθυνο» Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, την πιο κρίσιμη ώρα για χιλιάδες φοιτητές που κινδυνεύουν να πεταχτούν έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση με μια μονογραφή του Λοβέρδου, αναζητεί τρόπους για να εκκαθαριστούν οι λίστες των γραμματειών με τη συναίνεση των φοιτητών που ...επιθυμούν να διαγραφούν.
Προφανώς, είναι δύσκολο για ορισμένες φοιτητικές παρατάξεις να πουν καθαρά «όχι» στις διαγραφές φοιτητών, χωρίς αστερίσκους...
τι μπορούν να κάνουν οι φοιτητές;
Ας μη παραλείψουμε να αναφερθούμε και στην ΕΑΑΚ, η οποία καλεί σε πολλές σχολές τους φοιτητές να εμποδίσουν με «κάθε τρόπο» την υπόθεση της διαγραφής φοιτητών· διατυπώσεις τέτοιου είδους φέρνουν στην μνήμη μας τις σχετικά πρόσφατες κλοπές των πρυτανικών καλπών και άλλες «θεαματικές» δράσεις διαφόρων (ψευτο)επαναστατικών πρωτοποριών, οι οποίες εκθέτουν και ζημιώνουν το φοιτητικό κίνημα, το απομαζικοποιούν, ενώ δίνουν πάτημα σε αυτούς που θέλουν να μιλούν ενάντια στις φοιτητικές διεκδικήσεις. Φυσικά, ούτως η άλλως, στην πραγματικότητα κανένα φοιτητικό κεκτημένο δεν μπορεί να προστατευτεί χωρίς την ενεργοποίηση ενός μαζικού και οργανωμένου φοιτητικού κινήματος.
Αναγνωρίζοντας ως τωρινή αιχμή της αντιεκπαιδευτικής επίθεσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τις διαγραφές φοιτητών, οι φοιτητές καλούνται να συσπειρωθούν ενάντια στα κυβερνητικά αντιεκπαιδευτικά νομοθετήματα και τις γενικότερες αντικοινωνικές πολιτικές. Καλούνται να ενεργοποιήσουν καταρχάς όλον τον εκπαιδευτικό κόσμο να στηρίξει τον αγώνα ενάντια στις διαγραφές φοιτητών, να σταθεί ενάντια στο νέο, ταξικότατο χτύπημα που δρομολογεί η συγκυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας.