Αυτό απάντησε εκπρόσωπος των αστυνομικών, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη σύλληψη του Ζακ Κωστόπουλου, έξω από το διαβόητο κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Επρόκειτο για τη σύλληψη ενός νέου ανθρώπου που με ματωμένους επιδέσμους και μη μπορώντας να σταθεί στα πόδια του, χτυπήθηκε, αλυσοδέθηκε πισθάγκωνα και λίγη ώρα μετά ξεψύχησε...
«Σ’ όποιον αρέσει»... Άλλωστε επρόκειτο για μια... καθαρά τυπική πρακτική, αυτό που λένε «τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!). Είναι ο ίδιος εκπρόσωπος των αστυνομικών που δηλώνει ότι δεν είδε κανένα λιντσάρισμα ούτε του προξένησε αποστροφή και αποτροπιασμό η σκηνή ενός ανθρώπου να ψυχοραγεί πεταμένος στο πεζοδρόμιο... Είπαμε: όλα αυτά
εντάσσονται στο πλαίσιο της «απολύτως απαραίτητης βίας».
Στο ίδιο μήκος κύματος κι άλλοι αστυνομικοί: «Διεθνής πρακτική», «άτομο επικίνδυνο στο οποίο έπρεπε να μπουν χειροπέδες» κλπ.
Μάλλον όμως η «απολύτως απαραίτητη βία» ερμηνεύεται κατά το δοκούν μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει πρόσωπα και καταστάσεις...
Άραγε, αναρωτιέται κανείς, «απολύτως απαραίτητη βία» ήταν και η πισώπλατη γκλοπιά που σώριασε τον Ζακ Κωστόπουλο στο πεζοδρόμιο; «Απολύτως απαραίτητη βία» ήταν το να ριχτούν πάνω σε έναν άνθρωπο και να τον πιέζουν με χέρια και πόδια 6-7 αστυνομικοί, έναν άνθρωπο αιμόφυρτο, λιπόθυμο, με ματωμένους επιδέσμους στο κεφάλι; «Απολύτως απαραίτητη βία» ήταν οι χειροπέδες σε έναν άνθρωπο που ψυχορραγούσε;
Αλλά και πάλι, αναρωτιέται κανείς, όλη αυτή η «τυπικότητα» του «αυτά μας μαθαίνουν», αυτό το “by the book”, δεν ίσχυε στην περίπτωση του περιβόητου μαχαιριού που γυρό-φερνε ο ένας από τους αστυνομικούς με γυμνά χέρια εδώ κι εκεί, αλλοιώνοντας στοιχεία; Δεν ίσχυε στην περίπτωση που λήφθηκε ως δεδομένο το ενδεχόμενο της εισβολής και της απόπειρας ληστείας, με βάση μόνο τα όσα είπε ο κοσμηματοπώλης; Δεν ίσχυε όταν δεν αποκλειόταν ο χώρος και ο ιδιοκτήτης έκανε ό,τι ήθελε, σκουπίζοντας γυαλιά και... αποδεικτικά στοιχεία; Δεν ίσχυε όταν μπροστά στους αστυνομικούς κλώτσαγαν τον αιμόφυρτο Ζακ;
Αλλά σιγά... Στην Ομόνοια έγινε το σκηνικό, σε κοσμηματοπωλείο... σίγουρα ληστεία από κανά “πρεζάκι” θα ‘ταν... Σε κάτι τέτοια χτυπάς πρώτα και μετά ρωτάς... Κάτσε πρώτα να εφαρμόσουμε «απολύτως απαραίτητη βία» και μετά βλέπουμε. Αφού αυτό λένε «τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!)...
Δέκα, μνημονιακά, χρόνια τώρα αυτό δεν γίνεται (ας μείνουμε στο κοντινό παρελθόν και το παρόν); «Απολύτως απαραίτητη βία» δεν «πρέπει» να εφαρμοστεί στους μαθητές και τους φοιτητές που ζητούν δημόσια και δωρεάν Παιδεία, μια θέση στο μέλλον; Στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, δεν πρέπει να εφαρμοστεί η «απολύτως απαραίτητη βία»; Αφού αναστατώνουν τον κόσμο μ’ όλα αυτά που λένε και που φωνάζουν στους δρόμους. Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις... Δεν θέλουν να πληρώσουν, λένε, τα βάρη της κρίσης. Αυτά δεν “σηκώνουν” «απολύτως απαραίτητη βία». «Τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!) θα το λένε μάλλον κι αυτό... Εντολές «από πάνω»...
«Απολύτως απαραίτητη βία» και «σ’ όποιον αρέσει». «Μηδενική ανοχή» και «σ’ όποιον αρέσει». «Πρώτα χτυπάμε και μετά ρωτάμε» και «σ’ όποιον αρέσει»... «Τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!) το λένε και «σ’ όποιον αρέσει»... «Άνωθεν εντολές εκτελούμε» και «σ’ όποιον αρέσει»...
Ποιος ποιον
Το ζήτημα όμως είναι αλλού... Ποιος ποιον; Ποιος είναι αυτός που φτιάχνει τα «εγχειρίδια» και δίνει τις εντολές και το βασικότερο, ενάντια σε ποιον; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πότε θα ασκηθεί η «απολύτως απαραίτητη βία», ενώ σε κάποια άλλη περίπτωση θα είναι όλα «OK» και δεν θα χρειαστεί να περάσουμε ούτε χειροπέδες; Ποιος ποιον;
****
Τι κι αν καταρρίπτεται το ενδεχόμενο της ληστείας; Τι κι αν εν τέλει δεν βρέθηκαν αποτυπώματα του Ζακ στο μαχαρι, στην ταμειακή, στα ράφια με τα κοσμήματα; Τι κι αν υπάρ- χουν βίντεο και μαρτυρίες που παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα από αυτή του κοσμηματοπώλη; Τι κι αν κλώτσαγαν το κεφάλι του Ζακ και πέταγαν γυαλιά πάνω του όταν αυτός βρισκόταν κάτω; Τι κι αν ένας όχλος που δεν θέλησε να ρωτήσει το πώς και το γιατί έφραξε τον δρόμο σ’ έναν άνθρωπο και άρχισε να τον κλωτσάει μπροστά τους;
Οι αστυνομικοί έπραξαν “by the book”, ασκώντας την «απολύτως απαραίτητη βία»... Και μην ξεχνιόμαστε «σ’ όποιον αρέσει»...
Γιώργος Β.
Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Πορεία που κυκλοφορεί.
