Η συντονισμένη επίθεση ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας απλώνει ένα μνημονιακό δίκτυ σε βάρος όχι μόνο της παιδείας του τόπου, αλλά και της υγείας, πρόνοιας, πολιτισμού, χτυπά εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ευρύτερα κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα και κατακτήσεις δεκαετιών. Η επίθεση δεν εκδηλώνεται αποκλειστικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά σε όλες τις βαθμίδες της. Σε όλες τις περιπτώσεις, πρόκειται για μια αλυσίδα σκληρών πληγμάτων, η οποία είχε την τιμητική της την τελευταία 3ετία.
Συνεχίζοντας σήμερα στα βήματα των προηγούμενων υποτελών συγκυβερνήσεων και κυβερνήσεων, πλήρως εξαρτημένοι και υποταγμένοι στους ευρωπαίους και υπερατλαντικούς «εταίρους» τους, τόσο ο Σαμαράς (που υπέγραφε επιστολές δουλοφροσύνης προς τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί για να του δώσουν το χρίσμα τού πρωθυπουργού), όσο και ο Βενιζέλος (ο οποίος, σε μια πρόσφατη επίδειξη καλής θέλησης προς τους Αμερικανούς, παρουσιαζόταν πρόθυμος σχεδόν να εισβάλει μόνος του στη Συρία) προωθούν το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, βασικά εκτελώντας τις επιταγές των εντολέων τους. Στις συγχωνεύσεις σχολείων, στην κινητικότητα και τις απολύσεις των καθηγητών, στις διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων, στις καταργήσεις τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, στη διακοπή χορήγησης συγγραμμάτων, οι ελληνικές κυβερνήσεις αναζητούν αφενός μια οδό να απαντήσουν με «λογιστικούς» όρους στις απαιτήσεις της τρόικας, αφετέρου βρίσκουν την ευκαιρία να διαπλάσουν μια κοινωνία σύμφωνη με τους σχεδιασμούς τους: πλήττουν ταξικότατα τη δυνατότητα μόρφωσης των νέων, σκορπούν ανεργία, προωθούν τη δωρεάν μαθητεία και την κακοπληρωμένη εργασία, σμπαραλιάζουν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις σχεδόν όλων όσων εμπλέκονται με την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τι θα μπορούσαν να μας πουν ορισμένοι αριθμοί για την κατάσταση στα τρία κύρια σκαλιά της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;
Η διδασκαλική ομοσπονδία καταγράφει σήμερα 5.246 λειτουργικά κενά δασκάλων και καθηγητών σε δημοτικά και νηπιαγωγεία. Κατά τα άλλα, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θέλει έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς «με όλους τους δασκάλους και καθηγητές στις θέσεις τους».
Μια μικρή παρένθεση, αφιερωμένη και στα ΜΜΕ, για την αναπαραγωγή της κυβερνητικής προπαγάνδας:
Αν ποτέ οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δρόμων απεργήσουν μία μέρα, αμέσως ξεκινά η συζήτηση για τους κινδύνους στη δημόσια υγεία και για τα θανατηφόρα νοσήματα. Πού είναι τα ΜΜΕ αυτά, τώρα που τα σχολεία, μαζικοί χώροι (πόσο μάλλον μετά από τις εκατοντάδες καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων την τελευταία 3ετία και τον επίσημο υποβιβασμό άλλων τόσων με διάφορους τρόπους), ανοίγουν με 60% λιγότερους εργαζόμενους στην καθαριότητα;
Αν ποτέ οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, όσοι τουλάχιστον δεν είναι επιστρατευμένοι, απεργήσουν μία ημέρα, αμέσως ξεκινά η συζήτηση για το επιβατικό κοινό που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, για την κοινωνική αναστάτωση: Πού είναι τα ΜΜΕ αυτά, τώρα που τα κονδύλια για τις μετακινήσεις τους τείνουν προς την πλήρη κατάργηση, και η μεταφορά των μαθητών σε ορισμένες περιοχές τής περιφέρειας πραγματοποιείται με τις καρότσες αγροτικών οχημάτων απελπισμένων γονιών;
Με μια φράση, σε ό,τι αφορά στα γυμνάσια και λύκεια, θεωρούμε ότι μια σημαντική κατάκτηση της απεργίας των καθηγητών είναι ότι ανέδειξε σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας το μέγεθος των προβλημάτων. 8.000 αναπληρωτές απολυμένοι, 2122 καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης σε κινητικότητα, 46 ειδικότητες ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ οριστικά καταργημένες. Ακόμη και η συνταγή του Νέου Λυκείου, η οποία στρέφεται πρώτιστα ενάντια στους μαθητές, άμεσα εμπλέκει και τους εργαζόμενους καθηγητές: Αν με τις φετινές καλοκαιρινές τους επιδόσεις παραπέμπεται για επανεξέταση τον Σεπτέμβρη ένα ποσοστό περί το 3% των μαθητών της Α΄ Λυκείου, με τους ίδιους βαθμούς και με τα ίδια δεδομένα, η αποτυχία θα έφτανε στο 27%, με τη συνταγή του «Νέου Λυκείου». Αυτό πρακτικά συνεπάγεται δεκαπλασιασμό περίπου της διαρροής μαθητών από την πρώτη κιόλας τάξη του Λυκείου, και «πλεόνασμα» καθηγητών, που στρώνει το δρόμο για καινούρια αντιεκπαιδευτική προπαγάνδα, και κινητικότητες καθηγητών.
Αντίστοιχη, δυστυχώς, είναι και η εικόνα και στα δημόσια τριτοβάθμια ιδρύματα. Από τα 36 ΑΕΙ και ΤΕΙ, 8 δήλωσαν, μετά από αυτό-αξιολόγησή τους, «πλεονάζον» προσωπικό (ορίστε, λοιπόν, πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι η αξιολόγηση!), ενώ πολλά δήλωσαν ελλείψεις σε στελέχωση. Ας σημειωθεί και το εξής: Σε ό,τι αφορά στα Ιδρύματα εκείνα, μεταξύ των οποίων τα μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας (Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας, Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), των οποίων οι εκθέσεις αυτοαξιολόγησης που υπεβλήθησαν δεν συμφωνούν με τα συμπεράσματα του υπουργείου, θα σταλεί στο Κυβερνητικό Συμβούλιο ο κατάλογος που έχει καταρτισθεί από «ειδική επιτροπή» που συγκροτήθηκε στο κτήριο του Αμαρουσίου. Με άλλα λόγια: σε όσες περιπτώσεις το υπουργείο Παιδείας δεν λαμβάνει τα αποτελέσματα που αναμένει, τότε υποχρεώνεται να τα κατασκευάσει μόνο του!
Η ΚΥΑ που υπογράφεται τη Δευτέρα 23/09 θέτει σε διαθεσιμότητα 1349 διοικητικούς από τους 7670 (=17,5%). Ο νεότερος Μητσοτάκης έχει αναλάβει μέχρι το τέλος του μήνα να έχει έτοιμη λίστα από 11 υπουργεία με 12.500 εργαζόμενους που πρόκειται να μπουν σε καθεστώς κινητικότητας.
Μια εβδομάδα τυπικά πριν αρχίσουν τα μαθήματα, σε πολλά ΤΕΙ δεν έχουν γίνει οι προκηρύξεις για το έκτακτο προσωπικό, ενώ ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει ο τρόπος που θα γίνει η προκήρυξη για τους λεγόμενους «πανεπιστημιακούς υποτρόφους», τη νέα αυτή ελαστική εργασιακή σχέση που τώρα εγκαινιάζεται.
Η κυβέρνηση αποφάσισε εξάλλου να μειώσει τις πιστώσεις για έκτακτο εκπαιδευτικό προσωπικό (ωρομίσθιοι ΕΠ στα ΤΕΙ και ΠΔ 407/80 στα Πανεπιστήμια) σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Όπως έγινε γνωστό, θα διατεθούν συνολικά πιστώσεις για 150 εκτάκτους σε όλα τα ΤΕΙ (οι οποίοι άλλοτε αποτελούσαν έως και το 70% των διδασκόντων στα ιδρύματα αυτά) και για 20 συνολικά εκτάκτους στα ΑΕΙ. Η κυβέρνηση λύνει το πρόβλημα των συμβασιούχων, καταργώντας στην πράξη τις επανα-προσλήψεις τους.
Βέβαια, οι αριθμοί αποκτούν το νόημα τους, βασικά αν μπορούμε από την πλευρά μας να παρακινήσουμε σε αγώνα για την αναίρεση τους.
Η Πορεία, δεν θα υποδείξει στους καθηγητές και στους υπόλοιπους εργαζόμενους τι θα κάνουν ή πώς θα το κάνουν. Κόντρα σε όλους τους κοινωνικούς αυτοματισμούς, οι οποίοι διδάσκονται από το πολιτικό σύστημα κάθε στιγμή, με χίλιους-δυο τρόπους, η Πορεία θα σταθεί καταρχάς αλληλέγγυη στις αγωνιστικές αποφάσεις των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία, στο πλευρό όλων των κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται και διεκδικούν. Μαθητές και φοιτητές υπερασπίζονται τους εαυτούς τους όταν υπερασπίζουν τα δίκαια αιτήματα των καθηγητών τους, τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων σε δημοτικά σχολεία, γυμνάσια-λύκεια, ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Τι θα ζητούσε η Πορεία από τους μαθητές και φοιτητές, στο βαθμό που η φωνή της μπορεί να φτάσει σε αυτούς;
Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης και η συμπόρευση των διαφόρων κομματιών της μαθητιώσας και σπουδάζουσας νεολαίας στους αγώνες που σήμερα εκτυλίσσονται και αύριο αναμένονται, θα κινηθεί χέρι-χέρι με τον εσωτερικό συντονισμό τού μαθητικού, φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.
Αν το ίδιο το μαθητικό κίνημα είναι αποδιοργανωμένο, ασυντόνιστο, χωρίς έκφραση, χωρίς αναγνωρισμένη οντότητα, δύσκολα θα σταθεί με συνέπεια και συνέχεια στο πλευρό, λόγου χάρη, των φοιτητών ή των δασκάλων.
Αν πετύχει να ενεργοποιήσει, κάθε σχολείο ξεχωριστά, τα 5μελή και 15μελή του συμβούλια, αν πάρει πρωτοβουλίες ενημέρωσης και αγωνιστικής αφύπνισης των μαθητών πάνω στα εκπαιδευτικά καταρχάς, αλλά και στα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, αν αναζητήσει δημοκρατική οργάνωση και συντονισμό, και απορρίψει τα επαναστατικά καπέλα (όσο και τη λογική που βρίσκεται πίσω από τα επαναστατικά καπέλα) τύπου ΣΑΣ, αν κινηθεί μαζικά και ενωτικά απορρίπτοντας ενέργειες που το εκθέτουν και το βάζουν στο ρόλο του απολογούμενου, το μαθητικό κίνημα θα έχει πραγματοποιήσει ένα πολύ μεγάλο βήμα.
Το σχολείο των γιγαντωμένων ταξικών φραγμών, το σχολείο της απλήρωτης ή κακοπληρωμένης μαθητείας, το σχολείο εγγυητής της μελλοντικής ανεργίας, είναι το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο το μαθητικό κίνημα θα μπολιάσει τη δράση του. Το μαθητικό κίνημα (την παρουσία και τη δυναμική του οποίου πιο έντονα αισθανθήκαμε, τελευταία φορά, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, αλλά και σε άλλες περιόδους αγωνιστικής ανάτασης και καταλήψεων -κόντρα σε μαθητοδικεία, εισαγγελείς και αγανακτισμένους γονείς) θα πολλαπλασιάσει τις δυνατότητές του στο βαθμό που θα μπορέσει εσωτερικά να σταθεί γερά στα πόδια του και να οργανωθεί.
Αναλογίες, φυσικά, υπάρχουν και στο φοιτητικό κίνημα, μολονότι μέσα από τους σημαντικούς φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων ετών, αλλά και τις αξιοσημείωτες νίκες που έχει να επιδείξει (όπως εκείνη της αποτροπής της συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, η οποία θα ισοδυναμούσε με το «ελεύθερο» στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων), έχει εδραιώσει την υπόστασή του. Φυσικά, οι νεότεροι κυρίως φοιτητές και σπουδαστές, μπορεί να μην έχουν ακούσει ποτέ για ΕΦΕΕ ή ΕΣΣΕ, για τα ανώτερα, δηλαδή, όργανα συντονισμού των φοιτητών, τα οποία έχουν να ψηφιστούν από το 1997 (λόγω της αντιδημοκρατικής διάλυσης των πανσπουδαστικών συνεδρίων, με την συνεργία ή ανοχή όλων των μεγάλων παρατάξεων). Και το φοιτητικό κίνημα, λοιπόν, ασφαλώς έχει να διανύσει μεγάλα βήματα για την οργάνωσή του.
Τέτοια εποχή, πριν 2 χρόνια, οι φοιτητές και οι σπουδαστές επέστρεφαν στις αίθουσες διδασκαλίας με ψηφισμένο από ευρεία κοινοβουλευτική συνεργασία τον νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου.
Τέτοια εποχή, πέρυσι, οι φοιτητές και οι σπουδαστές επέστρεφαν στις αίθουσες διδασκαλίας εν μέσω φημολογιών για καταργήσεις και συγχωνεύσεις άγνωστου αριθμού τμημάτων, για κατάργηση της δωρεάν χορήγησης συγγραμμάτων.
Φέτος, ένα ακόμη δύσκολο φθινόπωρο, μια ακόμη δύσκολη χρονιά αναμένεται: οι υφιστάμενοι εξεταστικοί λαβύρινθοι (οι οποίοι μάλιστα πολλαπλασιάζονται με τους αντιεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς για το «Νέο Λύκειο») και τα ειδικά επιλεγμένα για την ασάφειά τους θέματα των πανελληνίων, διαμόρφωσαν τον μικρότερο αριθμό εισακτέων τής τελευταίας δεκαετίας. Οι φετινοί επιτυχόντες, μαζί με τους φοιτητές και σπουδαστές των παλαιότερων ετών, θα υποχρεωθούν να στοιβαχτούν σε 129 λιγότερα από πέρυσι τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ, λόγω των καταργήσεων-συγχωνεύσεων που ψηφίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι, και ενώ προωθούνται καταργήσεις 26 ακόμη τμημάτων. Τα δημόσια τριτοβάθμια ιδρύματα εγκαταλείπονται οικονομικά από την πλευρά τής πολιτείας (ενδεικτικά, ο πρόεδρος του ΤΕΙ Κρήτης δηλώνει ότι, λόγω της υποχρηματοδότησης, «σε λίγο δεν θα έχουμε καν χαρτί»), ενώ δέχονται κυριολεκτική επίθεση στη δομή και οργάνωσή τους, με ήδη προωθούμενες απολύσεις στο εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό τους. Από τη Δευτέρα, 24/09 αναστέλλουν τη λειτουργία τους το ΕΚΠΑ και το Πολυτεχνείο Αθήνας, επικαλούμενα την αδυναμία τους να υποστηρίξουν την εκπαιδευτική διαδικασία, μετά από τις απολύσεις, την οικονομική εγκατάλειψη, τη θεσμική απαξίωση.
Είναι άραγε συντεταγμένος ο φοιτητικός κόσμος ενάντια στους αντιεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς που σήμερα υλοποιούνται;
Με καμπάνια της υπό τον τίτλο «βγες μπροστά» η ΔΑΠ καλεί ατομικά, όπως προτιμά, κάθε φοιτητή «να συμμετάσχει ενεργά στη διαδικασία μετεξέλιξης των πανεπιστημίων, από χώρους διαμαρτυρίας και αδράνειας σε σύγχρονα και ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά ιδρύματα».
Η επίσημη ΠΑΣΠ, όσο και η νεολαία ΠΑΣΟΚ, παραμένουν πεισματικά σιωπηρές έως προκλητικά απούσες μπροστά στις εκπαιδευτικές αλλαγές. Καλούν σε επιστημονικά συμπόσια στις 3-4 Σεπτέμβρη, αλλά δεν εκφέρουν ούτε φράση συμπαράστασης προς τους διοικητικούς των πανεπιστημίων ή τους συμβασιούχους καθηγητές που ήδη έχουν μπει σε αγώνα επαγγελματικής επιβίωσης.
Να ποιο είναι το κάλεσμα του μαχητικού ΜΑΣ προς τους φοιτητές, για να σταθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών: «Στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ ενάντια στις απολύσεις-διαθεσιμότητες. Στις 18 και 19 Σεπτέμβρη κλείνουμε τις σχολές και συμμετέχουμε στην 48ωρη Απεργία στο Δημόσιο. (σ.σ. ούτε λόγος για στήριξη της αποφασισμένης από τους καθηγητές 5ημερης απεργίας, η οποία ξεκινούσε ήδη από τις 16 Σεπτέμβρη). Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, Τετάρτη, 18/9, 11 π.μ. Ομόνοια. Όλοι στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο 5 Οκτώβρη στις 10:30 π.μ. στην Ομόνοια. Στηρίζουμε την πρόταση του ΠΑΜΕ για 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη».
ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ (περίπου: φοιτητές ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα) αναπτύσσουν ολοένα και πιο στενή συνεργασία. Στέκονται κι αυτοί στο πλευρό των καθηγητών αφενός, μολονότι οι δράσεις τους πρακτικά οδηγούν σε περιχαράκωση και απομόνωση εκείνου του κομματιού των φοιτητών που θέλει να αγωνιστεί και να συμπορευτεί.
Σε πολύ πρόσφατο (17/09/13) «πλαίσιο δράσης» της ΕΑΑΚ, διαβάζουμε διατυπωμένες 12 «απαιτήσεις», 5 «διεκδικήσεις» (πιο «light» εκδοχή των «απαιτήσεων», ίσως;) και 10 «αποφάσεις», όλα αυτά σε ένα κείμενο. Μεταξύ άλλων οι φοιτητές κλήθηκαν να ψηφίσουν τις ακόλουθες προτάσεις, μάλιστα πακεταρισμένες· διαβάζουμε: «Καμία απόλυση εργαζομένων στο ΕΜΠ, στα πανεπιστήμια, στην υγεία και στην εκπαίδευση, και γενικά στο δημόσιο». «Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις». «Ανατροπή του Μνημονίου και της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και κάθε άλλης που θα συνεχίσει τον πόλεμο ενάντιά μας. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ σε εκπαίδευση, εργασία, δημοκρατία. Έξω η τρόικα, ρήξη με Ευρώ-ΟΝΕ». «Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Έξοδο από το ΝΑΤΟ, να κλείσουν οι βάσεις της ντροπής στη Σούδα και την Καλαμάτα».
Η ΕΑΑΚ, κάνει τα γλυκά μάτια στην φιλοευρωπαϊκή ΑΡΕΝ, και την «έξοδο» από την ΕΕ την μετατρέπει σε «ανυπακοή» προς τις κατευθύνσεις της ΕΕ και «ρήξη» με την ΟΝΕ. Αναφερόμενη στη συγκυβέρνηση, η ΕΑΑΚ συμπεριλαμβάνει και τη ΔΗΜΑΡ, είτε από τις επάλληλες αντιγραφές ρουτίνας των πλαισίων δράσης, και παράβλεψη, είτε για να χτυπήσει την, τόσο απεχθή στον ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά.
Η ΑΡΕΝ, κάνει τα γλυκά μάτια στην ΕΑΑΚ, και αφενός στηρίζει αναφανδόν τα πλαίσια δράσης της ΕΑΑΚ, αφετέρου προσβλέπει σε γενικότερες, κοινοβουλευτικού τύπου συνεργασίες. Το βέβαιο είναι ότι το αίτημα για την «ανατροπή της κυβέρνησης» είναι από τα πιο αγαπημένα σύνθημα και των δυο παρατάξεων.
Η κριτική μας προς τις άλλες παρατάξεις είναι ταυτόχρονα η θετική διαυγής έκθεση των απόψεών μας για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσουν οι φοιτητές και οι σπουδαστές μέσα στα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα, και στη σύνδεσή τους με τους αγώνες της κοινωνίας.
Σε πρόσφατή ανακοίνωσή της η Πορεία απευθύνει αγωνιστικό κάλεσμα σε όλους τους φοιτητές, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι το μαζικό, οργανωμένο, ενωτικό φοιτητικό κίνημα μπορεί ξανά να φέρει μεγάλες εκπαιδευτικές, αλλά και κοινωνικές νίκες, υπηρετώντας τον ιστορικό του ρόλο.
Η Πορεία πρεσβεύει την ανάγκη για συλλογικές διαδικασίες μαζικές και ζωντανές, κόντρα στις αντιλήψεις που θέλουν τους αγώνες αποκλειστικό κτήμα μιας δήθεν πρωτοπορίας αποκομμένης από τις διαθέσεις του σώματος.
Διεκδικεί την αφύπνιση των οργάνων και των δημοκρατικών λειτουργιών του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, σε κατεύθυνση αγωνιστική και αντιγραφειοκρατική.
Θεωρεί ότι η ζητούμενη αφύπνιση, ενημέρωση, εγρήγορση, πολιτικοποίηση των φοιτητών και σπουδαστών δεν θα επιτευχθεί με ευχές, πανηγυρικούς λόγους ή απαγγελίες της πολιτικής μας πλατφόρμας, αλλά με ενωτικό αγώνα πάνω στα κοινά προβλήματα, με άξονα πάλης τα κοινά αιτήματα.
Αποδοκιμάζει εκείνου του είδους τους «αγώνες» και τις πρακτικές που γίνονται στο όνομα της αριστεράς, διεξάγονται ωστόσο σε σύγκρουση προς τις -διατρανωμένες ιστορικά- ηθικές αρχές τής αριστεράς, και μόνο προσβολή και φθορά στον όρο «αριστερά» έχουν να προσφέρουν.
Εκλαμβάνει ως εχθρικές τις διαιρετικές λογικές, τις αντιλήψεις που τεμαχίζουν τις δυνατότητες ενότητας και συσπείρωσης των φοιτητών.
Κλείνουμε, με την καταληκτήρια φράση από την προκήρυξη της Πορείας:
Αυτή τη στιγμή, φοιτητές και οι σπουδαστές βλέπουμε δίπλα μας να αναπτύσσονται δίκαιοι αγώνες, όπως αυτός των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, όπως αυτός των καθηγητών, ενάντια στις απολύσεις-διαθεσιμότητες, ενάντια στην περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ατενίζοντας, πρώτα απ' όλα, αισιόδοξα την ακαδημαϊκή χρονιά που τώρα αρχίζει, να δώσουμε το «παρών» στους, ειδικότερους, φοιτητικούς και σπουδαστικούς αγώνες που έρχονται, συνδέοντας τους με την πάλη άλλων κοινωνικών κομματιών στην εκπαίδευση, συνδέοντάς τους με τις ευρύτερες λαϊκές διεκδικήσεις.