Όπως σε κάθε πολιτικό γεγονός, έτσι και στις εκλογές υπάρχουν αρκετές δευτερεύουσες, αλλά υπαρκτές πλευρές και αντιθέσεις, που συνήθως μένουν κρυμμένες. Από τα φώτα που πέφτουν πάνω στον νικητή και από τα συμφέροντα των κυρίαρχων που «θένε ό,τι θέλουν» για να «στραβώσουν» τον ταξικό δρόμο.
Αναμφίβολα, ο νεοφιλελεύθερος λύκος που ντύθηκε «αρνάκι» βρίσκεται με τον αέρα του νικητή και γι’ αυτόν το λόγο προσπαθεί να κρύψει την απαίσια όψη του, να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να εμφανιστεί σαν «Αη Βασίλης» προς το λαό, τη νεολαία και τους εργαζόμενους που δοκιμάζονται από την κρίση.
Δίπλα τους ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού θήτευσε στα ίδια θρανία της αστικής διαχείρισης, πλασάρει το δόλωμα του διλήμματος στην αριστερά και τους αριστερούς «που ξέρουν τι θα πει δεξιά». Ευελπιστώντας να κόψει την αυτοδυναμία του Μητσοτάκη και να πάει σε νέες εκλογές με αναλογικότερο εκλογικό σύστημα, προσβλέποντας στον κόσμο του παλιού πολιτικού κέντρου και στις φαγωμάρες του ΚΙΝΑΛ. Στο άκρο δεξιό τού πολιτικού φάσματος συνωστίζονται παλιά και νέα φασιστικά, εθνικιστικά, ρατσιστικά και μεταφυσικά πολιτικά μορφώματα.
Ο δεξιός αέρας που πνέει στην Ευρώπη και στη χώρα μας ενθάρρυνε όλα τα οπισθοδρομικά μυαλά να βγουν στην επιφάνεια. Οπωσδήποτε η κινητικότητα που υπήρχε στην αριστερά αντικαταστάθηκε από την κινητικότητα της δεξιάς και οι ασυναρτησίες των «Βελόπουλων» καταδείχνουν πως τα σπλάχνα του ακροδεξιού τέρατος είναι ζωντανά και ισχυρά.
Οι Λεπέν, Φάρατζ, Όρμπαν και Σαλβίνι στην Ευρώπη συζητούνται περισσότερο από τις απεργίες των εργαζομένων και πρακτικές σαν των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία αντικαταστάθηκαν από λογικές του φόβου, της ασφάλειας και των μεταναστών.
Ο περίφημος χώρος του κέντρου, που υποτίθεται εκφράζει πολιτικά την -άκουσον, άκουσον- μεσαία τάξη, πεθαίνει αφού διέγραψε μία λαμπερή πορεία. Κόμματα ρεζέρβες και πολιτικοί του σωλήνα σαν τον Λεβέντη και τον Θεοδωράκη, δηλαδή η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι, συντρίφτηκαν στις μυλόπετρες του αστικού διπολισμού. Αφού διέγραψαν μία βραχύχρονη πορεία σαν διάττοντες αστέρες, χωρίς ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, οργανώσεις πραγματικών ανθρώπων, απουσία στην πράξη και στο δρόμο, «πεθαίνουν» αργόσυρτα.
Άλλωστε, το αστικό σύστημα φροντίζει να τους αντικαταστήσει με νέα εξαρτήματα τύπου ΜέΡΑ25, που θα τα αποσύρει όταν χρειαστεί.
Σ’ αυτόν τον χορό των καταναλώσιμων κομμάτων βρίσκεται και η ΛΑΕ (Λαφαζάνης-Στρατούλης) που παραδέρνει τρία χρόνια ανάμεσα στον ευρωπαϊσμό, στον ήπιο εθνικισμό και στο άγχος να πλασαριστεί στις ειδήσεις.
Οι αντεπιθέσεις του ΚΚΕ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσέκρουσαν στη σκληρή πραγματικότητα. Οι ηγεσίες και των δύο είδαν να χάνουν σε πραγματικές ψήφους, δηλαδή ανθρώπους, και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις μαζί με τα σάλτα, τον ακτιβισμό και τη φαφλατάδικη ρητορεία να ναυαγούν στ’ απόνερα του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα άρχισε «ο θρήνος στα τείχη της Τροίας» γιατί η πολιτική είναι μαραθώνιος δρόμος· χρειάζεται τσαγανό και αντοχή.
Σε ό,τι μας αφορά, γνωρίζουμε τις δυσκολίες του μονοπατιού που θα βαδίζουμε. Σε όλη την αριστερά είμαστε η πολιτική φωνή που δυνάμωσε εκλογικά. Είχαμε φροντίσει έγκαιρα να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ και να σκεφτόμαστε πριν κουφαθούμε. Γι' αυτήν μας την επιλογή κατηγορηθήκαμε κιόλας, αλλά «συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια».
Βεβαιότατα είμαστε πολύ μακρυά από το στόχο μας για ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό ΚΙΝΗΜΑ, ένα δυνατό ενωμένο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ και μια φωτεινή όσο και «αδιάβροχη» ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύβουμε τις προθέσεις μας, επειδή ακριβώς δεν έχουμε να χάσουμε «παρά τις αλυσίδες μας» (Κ.Μαρξ)
Προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε.
