Το τελευταίο διάστημα η Αυστραλία βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας, δυστυχώς εξαιτίας της βιβλικής καταστροφής που υφίσταται, καθώς βρίσκεται στο έλεος των εποχιακών πυρκαγιών. Οι εποχιακές πυρκαγιές των χειμερινών μηνών, που είναι οι πιο θερμοί στην Αυστραλία, είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο γνωστό ως “πυρκαγιές των θάμνων”, μιας και συνήθως ξεκινούν σε περιοχές με θαμνώδη ξηρή βλάστηση. Αυτή τη φορά όμως η καταστροφή πήρε τέτοιες διαστάσεις, το κόστος είναι τόσο αδιανόητο, που φανέρωσαν με τον πιο δυσάρεστο τρόπο τη γύμνια του κράτους απέναντι σε ένα επικίνδυνο φυσικό φαινόμενο, που συμβαίνει όμως επανειλημμένως στη χώρα αυτή.
Ουσιαστικά οι πυρκαγιές έχουν ξεκινήσει από νωρίς το Νοέμβριο και σύντομα βγήκαν εκτός ελέγχου. Μέχρι τώρα έχει επιβεβαιωθεί ο θάνατος 24 ανθρώπων, αν και υπάρχουν φόβοι για γηγενείς κοινότητες, που είναι πιο ευάλωτες απέναντι στις πυρκαγιές. Έχουν καεί ολοσχερώς 63.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δασών, εθνικών πάρκων και θαμνωδών περιοχών. Μέχρι στιγμής υπολογίζεται ότι πάνω από 500 εκατομμύρια άγρια ζώα έχουν χαθεί, ωστόσο θεωρείται βέβαιο ότι ο αριθμός θα φτάσει το ένα δισεκατομμύριο. Θεωρείται σίγουρο επίσης ότι πολλά είδη θα αφανιστούν. Μόνο στη Νέα Νότια Ουαλία έχουν καταστραφεί 1.300 σπίτια. Στην πρωτεύουσα Κανμπέρα, η ατμόσφαιρα πλέον θεωρείται ως τρίτη πιο μολυσμένη παγκοσμίως.
Κατά τρόπο ίσως χειρότερο από αυτόν του Μπολσονάρου, όταν προκαλούσε τη διεθνή κοινότητα και το λαό της Βραζιλίας με τη στάση απάθειας και απραξίας ενώ ο Αμαζόνιος φλεγόταν, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Σκοτ Μόρισον επέλεξε να βρίσκεται διακοπές στη Χαβάη, τις πρώτες μέρες που άρχισε να διαφαίνεται το τι επρόκειτο να συμβεί, ενώ αρχικά μη θέλοντας να ξεβολευτεί, έκανε λόγο για συνηθισμένη κατάσταση. Όταν γύρισε εσπευσμένα στη χώρα και επισκέφθηκε τις πυρόπληκτες περιοχές προπηλακίστηκε, ενώ κυκλοφορούν αφίσες με αυτόν στολισμένο με χαβανέζικα λουλούδια σε φλεγόμενο φόντο. Η αναπληρωτής ηγέτης της αντιπολίτευσης των Εργατικών Τάνια Πλίμπερσεκ θεώρησε τώρα την κατάλληλη στιγμή, εν μέσω της πύρινης καταστροφής, να ξεκινήσει εκστρατεία υπεράσπισης του μονοπωλίου εξαγωγής λιγνίτη στη χώρα, μιας και υπάρχουν φωνές που συνδέουν την ανεξέλεγκτη σχετική δραστηριότητά του με την καταστροφή.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκε πάλι η Κλιματική Αλλαγή και κατά πόσο έπαιξε ρόλο στην ένταση του φαινομένου. Από το 1910 η Αυστραλία έχει θερμανθεί κατά μέσο όρο κάτι περισσότερο από ένα βαθμό Κελσίου, με το μεγαλύτερο μέρος της μεταβολής να συμβαίνει από το 1950 και μετά, σύμφωνα με το Γραφείο Μετεωρολογίας της Αυστραλίας. Ωστόσο αυτό τον Δεκέμβριο, σημείωσε δύο φορές μέγιστη ιστορικά τιμή σε θερμοκρασία. Περισσότερη επίδραση θεωρείται ότι πρέπει να είχε η ασυνήθιστη ένταση ενός άλλου φαινομένου, αυτό του Δίπολου του Ινδικού Ωκεανού. Αυτούς τους μήνες ο Ινδικός Ωκεανός παρουσιάζει μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο δυτικό και ανατολικό τμήμα του. Το ανατολικό τμήμα του ωκεανού είναι πολύ ψυχρότερο από το δυτικό, με αποτέλεσμα το ιδιαίτερα ξηρό κλίμα την επίμαχη περίοδο στην Αυστραλία.
Ωστόσο, πέρα από το ζήτημα της Κλιματικής Αλλαγής που επικαλούνται προσχηματικά για διάχυση και τελικά απαλοιφή των ευθυνών, προκύπτει ένα ερώτημα. Εφόσον το φαινόμενο των “πυρκαγιών των θάμνων” είναι ένα αναγνωρισμένο με σταθερή περιοδικότητα φαινόμενο, που έχει κοστίσει και πάνω από εκατό νεκρούς σχετικά πρόσφατα, το 2009, τί προληπτικά μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου έχουν παρθεί σχετικά με αυτό; Ο αιφνιδιασμός και το μέγεθος της καταστροφής αποδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει, ακόμα και σε ένα κράτος όπως αυτό της Αυστραλίας, πολυδιαφημισμένο ως ανεπτυγμένο και προοδευμένο. Μια ασυνήθιστη ένταση ενός πάγιου και αναμενόμενου κατά τα άλλα φαινομένου έδειξε την πάγια αδιαφορία του κράτους αν όχι για το φυσικό περιβάλλον, τουλάχιστον για τους κατοίκους του.
Το ίδιο αποδείχθηκε, τόσο στην περίπτωση των πυρκαγιών στη Σιβηρία, όσο στον πύρινο όλεθρο που έζησε πρόσφατα η Καλιφόρνια και φυσικά και ο Αμαζόνιος. Ανείπωτες οικολογικές καταστροφές που συνέβησαν σε ισχυρά και οργανωμένα κράτη, από τα οποία θα περίμενε κανείς να έχουν την εμπειρία, την οργάνωση και τις υποδομές για να τις αποτρέψουν. Όμως ένα νήμα διαπερνά όλες αυτές τις περιπτώσεις και αυτό είναι η αντιμετώπιση του φυσικού περιβάλλοντος από το καπιταλιστικό σύστημα, που αν δεν το καταστρέφει αλόγιστα προκειμένου να επεκτείνει τον εαυτό του, σίγουρα αδιαφορεί για την προστασία του καθώς αυτή δεν κρίνεται ανά πάσα στιγμή κερδοφόρος. Και αυτό ισχύει είτε με κλιματική αλλαγή είτε χωρίς.
Είχαμε γράψει κατά τη διάρκεια της καταστροφής στον Αμαζόνιο ότι, παρά τις συζητήσεις και τις συσκέψεις στα διεθνή όργανα του ιμπεριαλιστικού συστήματος για το περιβάλλον και την Κλιματική Αλλαγή, το σύστημα αυτό δε μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να αυτοπεριοριστεί, προκειμένου να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον. Μάλλον η θλιβερή περίπτωση της Αυστραλίας είναι άλλο ένα παράδειγμα που καταδεικνύει ακριβώς αυτό.
