Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη τρέμει μπροστά στην πιθανότητα ιταλοποίησης της χώρας μας και στην αναπαραγωγή ενός σκηνικού μαζικής εξάπλωσης του ιού, με πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων και των θανάτων και κατάρρευση του συστήματος υγείας.
Στον ανεπτυγμένο ιταλικό βορρά , παρότι η καμπάνα χτύπησε δυνατά από την Κίνα και παρότι η επιδημία εξαπλωνόταν, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες από τη βιομηχανία μέχρι την περίφημη ιταλική μόδα συνέχιζαν να προχωρούν κανονικά, χτυπημένες από τον φοβερότερο ιό του κέρδους και της καπιταλιστικής απληστίας.
Τώρα η ιταλική κυβέρνηση επικαλείται την ανάγκη της εθνικής ενότητας για να καλύψει τις εγκληματικές ευθύνες της και να καταλαγιάσει την πολιτική κρίση που σοβεί μέσα στα ιταλικά σπίτια. Όσο και να σκεπάζουν το θόρυβο, στην Ιταλία επικρατεί μεγάλο σούσουρο, ίσως και βουητό ίσως και κάτι παραπάνω. Η «ηρεμία» για το ιταλικό πολιτικό σύστημα και την κυβέρνησή του έγκειται στο ότι ο κόσμος αδυνατεί στην παρούσα φάση να εκδηλώσει τα αισθήματά του και μαζεύει στα σπίτια τα εύφλεκτα υλικά της οργής και της αγανάκτησης απέναντι στην κυβέρνηση, για τη στάση της και για το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος υγείας.
Στην Ελλάδα, που το ξεχαρβάλωμα του συστήματος υγείας είναι ακόμη μεγαλύτερο, ιδιαίτερα μετά τον δεκαετή μνημονιακό οδοστρωτήρα, το κυβερνητικό επιτελείο τρέχει να πάρει γρήγορα μέτρα μπας και σώσει την κατάσταση, μήπως και αποφύγει τον ιταλικό εφιάλτη.
Παράλληλα με κινήσεις της, η κυβέρνηση προσπαθεί να συνθέσει το παζλ της εθνικής ομοψυχίας, που ξεκίνησε στον καμβά της ελληνοτουρκικής κρίσης, πέρασε από την ψήφο των αποδήμων, συνεχίστηκε με το προσφυγικό, ιδιαίτερα με τα γεγονότα του Έβρου και τώρα με τον κορονοϊό, συμπληρώνεται κομμάτι κομμάτι, καθώς ανταποκρίνονται με το δικό τους τρόπο όλες οι πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλίου, ουδεμιάς εξαιρουμένης.
Όμως καθώς η Ιταλία είναι δάσκαλος από την ανάποδη, απέναντι στις δυσοίωνες προβλέψεις και απέναντι σε πιθανή πολιτική κρίση τα κυβερνητικά επιτελεία, εκτός από το αφήγημα της εθνικής ομοψυχίας, παίζουν και το αφήγημα της ατομικής ευθύνης.
Κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ τα κυβερνητικά στελέχη και τα παπαγαλάκια τους, ενορχηστρωμένα, βομβαρδίζουν την κοινωνία με τη θεωρία της ατομικής ευθύνης.
Η επίκληση στην ατομική ευθύνη δεν αφορά την αυτονόητη τήρηση των κανόνων υγιεινής, των μέτρων αυτοπροστασίας και περιφρούρησης της ατομικής και κοινωνικής ασφάλειας απέναντι στην απειλή του κορονοϊού.
Η ατομική ευθύνη μετατρέπεται στο εργαλείο που μεταθέτει τις ευθύνες από το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνησή του στον μεμονωμένο πολίτη, στο άτομο που… «αυτό φταίει», που συνωστίζεται στις ουρές και αδειάζει τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, που πάει στις παραλίες, που στέλνει τα παιδιά στις παιδικές χαρές, που πηγαίνει στις καφετέριες, που δεν κάθεται σπίτι του.
Για την εξάπλωση του κορονοϊού ο φταίχτης έχει βρεθεί και είναι το απείθαρχο, απροσάρμοστο, ανυπάκουο άτομο.
Έτσι, δε θα φταίει ή θα φταίει λιγότερο η πολύχρονη αποψίλωση της δημόσιας υγείας από προσωπικό, η εκδίωξη των νέων γιατρών στο εξωτερικό, το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και μονάδων εντατικής θεραπείας και η παντελής έλλειψη υλικών και μέσων.
Δε θα φταίει η κατασυκοφάντηση και η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας και των ανθρώπων του, όπως και κάθε τι δημόσιου και η αποθέωση και ύμνηση του ιδιωτικού και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων που λυμαίνονται το χώρο της υγείας.
Ούτε θα φταίει που, ενώ ο κορονοϊος είναι γνωστός από τον Δεκέμβριο, οι έκτακτες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού εξαγγέλθηκαν τώρα και ακόμη δεν έχουν γίνει μέσα στο πέλαγος της γραφειοκρατίας, της ανικανότητας και του πανικού.
Αντίστοιχα, θα φταίνε οι καρναβαλιστές που αψήφησαν την απαγόρευση των αποκριάτικων εκδηλώσεων, αλλά την ίδια μέρα οι αγώνες των ποδοσφαιρικών ομάδων των ρυπαρών μεγαλοπαραγόντων διεξάγονταν κανονικά.
Θα φταίει ο γονιός, που το παιδί του πήγε στο πάρκο μετά το κλείσιμο των σχολείων αλλά όχι οι εκκλησιαστικές συνάξεις του επικίνδυνου για τη δημόσια υγεία ιερατείου, που το ξερογλείφουν οι τωρινοί αλλά και οι προηγούμενοι κυβερνώντες.
Θα φταίει ο κόσμος που αδειάζει τα ράφια και όχι η απίστευτη αισχροκέρδεια των μαυραγοριτών επιχειρηματιών, στήριγμα δήθεν του τόπου και της ανάπτυξης. Θα φταίει ο κόσμος αν δε δείχνει τη δέουσα σύνεση και ψυχραιμία και όχι τα μέσα ενημέρωσης που με απίστευτη τρομολαγνεία καλλιέργησαν τον πανικό και τη μαζική ψύχωση.
Υπάρχει ατομική ευθύνη. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Όμως σε ένα οργανωμένο σύνολο, σε ένα κράτος η ατομική στάση είναι ο τρόπος έκφρασης της συλλογικής ευθύνης. Για ό,τι καταλογίζεται στο άτομο, πίσω του βρίσκεται η ευθύνη, η βασική ευθύνη των φορέων της κοινωνίας, της οργανωμένης πολιτείας, του κράτους, και των συμφερόντων που εκφράζει και εκπροσωπεί. Πίσω από το σύννεφο της ατομικής ευθύνης θέλουν να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, της πολιτικής των μεγαλοσυμφερόντων και των μέσων ενημέρωσης.
Τέλος, πίσω από την προπαγάνδα της ατομικής ευθύνης και δίπλα στα πολεμικά ανακοινωθέντα του πρωθυπουργού στην Ελλάδα και αντίστοιχα σε όλη την Ευρώπη, εξυφαίνεται η λήψη μέτρων κατασταλτικού, αστυνομικού έως και στρατιωτικού χαρακτήρα, όπου η αντιμετώπιση του κορονοϊού και της …ατομικής ευθύνης θα αποτελέσει το ιδανικό πρόσχημα για τη συνέχιση και αλματώδη ενίσχυση της προηγούμενης κατασταλτικής πολιτικής και για το θάψιμο συλλογικών δικαιωμάτων.
