Μέσα σε συνθήκες πανδημίας, χωρίς να λαμβάνει μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ, αντίθετα μειώνει κατά 572 εκατομμύρια τις δαπάνες για τη Δημόσια Υγεία, η κυβέρνηση της ΝΔ απτόητη, φέρνει το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά νομοσχέδια. Με τη διαδικασία του επείγοντος ψήφισε στη Βουλή, με την συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων που πίνουν νερό στο όνομα του ΝΑΤΟ, ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμμούθ, με την αγορά 18 γαλλικών αεροσκαφών «Rafale» (6 καινούργια και 12 μεταχειρισμένα), με κόστος 2,32 δισ. €.
Η κυβέρνηση της Δεξιάς κομπάζει, θεωρώντας ότι η αγορά αυτή της δίνει δήθεν την υπεροπλία στον αέρα, έναντι της γειτονικής χώρας, παραγνωρίζοντας σκόπιμα την κούρσα των εξοπλισμών από μία Τουρκία που έχει σχεδόν πενταπλάσιο ΑΕΠ και οι αμυντικές της δαπάνες είναι για το 2021 σχεδόν τετραπλάσιες από τις ελληνικές, που έχει το δεύτερο σε αριθμό στρατό στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ, που διαθέτει ισχυρή πολεμική βιομηχανία, δικά της ναυπηγεία και κατασκευάζει -με τη βοήθεια μάλιστα της Ρωσίας- και πυρηνικό εργοστάσιο.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο Τούρκος επικεφαλής της Αμυντικής Βιομηχανίας έδωσε στη δημοσιότητα το εξοπλιστικό σχέδιο του 2020 για εξοπλιστικές δαπάνες που ξεπερνούσαν τα 32 δισ. δολάρια. Άλλωστε σύμφωνα με την επίσημη Έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), το 2018 η Τουρκία ξόδεψε 19 δισ. δολάρια για εξοπλισμούς, έναντι 5,2 δισ. της Ελλάδας. Οι δηλώσεις άλλωστε του Τούρκου υπουργού Άμυνας Ακάρ είναι χαρακτηριστικές: «Αν έχουν σκοπό και στόχο να κάνουν κάτι στην Τουρκία ή να έχουν υπεροχή, αυτός είναι άδικος κόπος. Με 3-5 αεροσκάφη και 3-5 πλοία δεν μπορούν να έχουν υπεροχή ούτε ισχυρισμούς κυριαρχίας εναντίον της Τουρκίας».
Όλα αυτά φουντώνουν το κυνήγι των εξοπλισμών, αφού το πράγμα δεν τελειώνει εδώ, με τον Έλληνα υπουργό Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλο να δηλώνει ότι το επόμενο διάστημα προβλέπεται η προμήθεια 40 καινούργιων μαχητικών αεροσκαφών, 8 φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού κλπ, σε μια Ελλάδα, που -μετά τις ΗΠΑ- είναι η δεύτερη σε ποσοστό του ΑΕΠ χώρα του ΝΑΤΟ σε πολεμικές δαπάνες.
Αυτοί που βγαίνουν τελικά κερδισμένοι είναι οι βιομηχανίες παραγωγής πολεμικού υλικού και η λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ.
Για τις επιλογές τους αυτές επικαλούνται την «αμυντική θωράκιση της χώρας», όταν ουσιαστικά πρόκειται για εξοπλισμό που εντάσσεται στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, όταν οι εξοπλισμοί τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας συνυπολογίζονται στο οπλοστάσιο του ΝΑΤΟ. Όταν όλοι αυτοί οι εξοπλισμοί είναι ενταγμένοι σε έναν επικίνδυνο σχεδιασμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, που θέλουν να ενισχύσουν την νοτιοανατολική τους πτέρυγα, για να μπορούν να επεμβαίνουν πιο αποτελεσματικά από τον Περσικό και την Ανατ. Μεσόγειο έως τα Βαλκάνια και το Μάλι, με στόχο την περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας και την αντιμετώπιση της ραγδαίας ανόδου της Κίνας. Με τα ίδια επιχειρήματα και με ένα αντίστοιχο ποσό ο Τσίπρας είχε κάνει δώρο στον «διαβολικά καλό» Τραμπ την αναβάθμιση των F-16.
Το παλιό σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία» είναι ένα άλλο επιχείρημα για την αγορά αυτή, που εντάσσεται στη λογική της αναζήτησης προστατών. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί τα διδάγματα της ιστορίας και κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η γαλλική κυβέρνηση, που «σήμερα» βλέπει την τούρκικη αστική τάξη να μπαίνει στα δικά της χωράφια, δεν θα αλλάξει στάση «αύριο», αν τα συμφέροντά της διαφοροποιηθούν. Η Γαλλία, η ΕΕ, οι ιμπεριαλιστές «δεν έχουν -κατά τον Τσώρτσιλ- σταθερούς συμμάχους, αλλά συμμαχίες ανάλογα με τα συμφέροντά τους» και υπολογίζουν με βάση τους τζίρους και τις στρατηγικές σχέσεις που έχουν με την Τουρκία. Ήδη μάλιστα ο Μακρόν μόλις έκλεισε τη “δουλειά” με την Ελλάδα έστειλε επιστολή προς τον Ερντογάν για την εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία.
Ακόμη περισσότερο είναι γνωστό ότι αυτοί (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) στους οποίους εναποθέτει τις ελπίδες της η ντόπια μεγαλοαστική τάξη και οι εντεταλμένες κυβερνήσεις της για την ενίσχυση της Εθνικής της Άμυνας, την υπεράσπιση δήθεν της ασφάλειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας είναι αυτοί που κάνουν πλάτες στην επιθετικότητα της Τουρκίας, αυτοί που δεν παίρνουν σαφή θέση απέναντι στις παράνομες -σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο- διεκδικήσεις της Τουρκίας, αυτοί που προωθούν την συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και τη διχοτόμηση της Κύπρου, είναι οι «σύμμαχοί μας», Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κλπ, με την βοήθεια των οποίων η Τουρκία κατασκεύασε στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης και το πρώτο αεροπλανοφόρο της, «ANADOLU» (για 12 αεροπλάνα F-35, 8 ελικόπτερα CH-47F CHINOOK, 4 επιθετικά ελικόπτερα T-129 αλλά και 2 UAV, με συστήματα αντιβληματικής προστασίας CIWS, με αντιαεροπορικά βλήματα ESSM, με δυνατότητα να φορτώνει στο εσωτερικό του μέχρι και 29 άρματα μάχης και αποβατικά σκάφη αμφιβίων επιχειρήσεων).
Τι σχέση με την «αμυντική θωράκιση της χώρας» έχει η ελληνική συστοιχία πυραύλων «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία, οι ελληνικές φρεγάτες που περιπολούν στον Περσικό ή στα ανοικτά της Λιβύης, οι παλιές και νέες αμερικάνικες βάσεις στη χώρα μας, πολεμικά ορμητήρια για επεμβάσεις σε άλλες χώρες;
Για ποια «αμυντική θωράκιση της χώρας» μιλάνε αυτοί που έχουν διαλύσει την αμυντική βιομηχανία της χώρας, όταν έχουν ξεπουλήσει τα πάντα, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρόμους και τα ναυπηγεία της χώρας στο ξένο κεφάλαιο ή όταν ψοφοδεείς -απέναντι σε Τουρκία-ΝΑΤΟ- τη δεκαετία του ’90 τοποθέτησαν τελικά στην Κρήτη τους «S-300» από την Κύπρο, για την οποία είχαν αγοραστεί;
Είναι προφανές ότι και αυτό το λογαριασμό για τα «Rafale» και τους επόμενους θα κληθεί να τους πληρώσει και πάλι ο λαός, που βλέπει να αυξάνονται οι πολεμικές δαπάνες, να δίνεται το 2% του ΑΕΠ -δηλαδή 4 δισ. το χρόνο- στο ΝΑΤΟ, τη στιγμή που θυσιάζονται οι λαϊκές ανάγκες και σε συνθήκες «θανατικού» μειώνονται οι δαπάνες για την Υγεία, για την Παιδεία, για την Πρόνοια, το μισθό και τη σύνταξη. Βγαίνει αβίαστα το ερώτημα, όπως αυτό διατυπώνεται αυτές τις μέρες από τον κάθε απλό εργαζόμενο, «πόσες ΜΕΘ θα μπορούσαν να φτιαχτούν και πόσοι γιατροί θα μπορούσαν να προσληφθούν με ένα «Rafale;». Και είναι κυνική η κυβέρνηση όταν επικαλείται τα «Rafale» για να μη δώσει ούτε τα πετσοκομμένα αναδρομικά στους συνταξιούχους.
Είναι επίσης προφανές ότι η κούρσα των εξοπλισμών αυξάνει τους κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής που τους εμπλέκουν σε περιπέτειες και σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Η πολιτική αυτή συνιστά εμπέδωση της υποτέλειας και της εξάρτησης, όπως αυτή γλαφυρά αποτυπώθηκε και στη συνέντευξη του Έλληνα υπουργού των Εξωτερικών Ν. Δένδια στην εφημερίδα «Καθημερινή». Εκεί ζήτησε την προσαρμογή της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ, ούτως ώστε, «αφενός, να υπάρξει μια ιδιαίτερα μακροπρόθεσμη προοπτική -να μη χρειάζεται ανανέωση κάθε χρόνο- και, αφετέρου, να αυξηθεί το αποτύπωμα της αμερικανικής παρουσίας στην Ελλάδα, σε περιοχές που καταδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της χώρας μας».
Η τοποθέτηση αυτή έρχεται να απαντήσει στο αίτημα της αμερικανικής πλευράς για την υπογραφή πολυετούς συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις που να ανανεώνεται ανά πενταετία και όχι ετησίως -όπως γινόταν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες- αν και υπάρχει και αίτημα, που μεθοδεύει ο πολυπράγμων αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Τζ. Πάϊατ, για ανανέωση 10ετούς διάρκειας. «Φιλοδοξία μας είναι να συνεχίσουμε και να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ», δήλωσε ο Ν. Δένδιας, κάνοντας ειδική αναφορά στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενσωμάτωσή τους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.
Και είναι απορίας άξιο όταν, μετά απ’ όλα αυτά, στην τοποθέτησή του στη Βουλή, ο γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας συμπεραίνει «Όλα τα παραπάνω εξυπηρετούν την επιδίωξη των επιχειρηματικών ομίλων της χώρας»...
Απάντηση σε αυτό το κυνήγι των εξοπλισμών, στα επικίνδυνα και φιλοπόλεμα σχέδια των διαφόρων ιμπεριαλιστών και στην πολιτική της κυβέρνησης, μπορεί και πρέπει να δώσει ο λαός μας και όλοι οι λαοί, μέσα από τη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων για την ανάπτυξη ενός αντιϊμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού μετώπου, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στις ευρωατλαντικές στρατιωτικές αποστολές και επεμβάσεις, για να φύγουν οι Βάσεις το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από τη χώρα μας, για Εθνική Ανεξαρτησία, για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη φιλία των λαών.
