Είναι γνωστή η προσπάθεια των κυρίαρχων κύκλων να διαστρέψουν το νόημα των λέξεων ώστε να προκαλούν κοινωνική σύγχυση. Άλλωστε ο λόγος δεν είναι μία σύμβαση ανάμεσα σε ανθρώπους, ομάδες, τάξεις ή έθνη αλλά εμπεριέχει την κοινωνική πράξη. Ο λόγος, οι λέξεις δεν συμβολίζουν κάτι όπως λένε οι μεταδομιστές γλωσσολόγοι, αλλά είναι τμήμα της κοινωνικής ζωής, με δυο λόγια η ομιλία δεν είναι όλος ο κόσμος αλλά τμήμα του. Σ’ αυτό το τμήμα προσπαθεί να κυριαρχήσει η άρχουσα τάξη, να το «αποικιοποιήσει», να το διαστρεβλώσει και να το φέρει στ’ άχαρα μέτρα της.
Πρόσφατο παράδειγμα το Προσφυγικό. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το προσφυγικό ρεύμα από τη Μέση Ανατολή και ειδικότερα από τη Συρία το δημιουργεί το τέρας του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τριτευόντως ότι δεν υπάρχει μία ισχυρή αριστερά να κρατήσει τον κόσμο στον τόπο του και να τον οπλίσει -όχι μόνο πολιτικά- ενάντια στους σφαγείς των παιδιών του.
Ύστερα ήρθαν τα δουλεμπορικά, η Φρόντεξ, τα σύνορα, οι βρυκόλακες του φασισμού, ο έρπων ρατσισμός και όσα δαιμόνια άνοιξε το τζίνι του πολέμου.
Αλλά η προσφυγιά είναι παιδί του πολέμου, όπως ακριβώς η άνοιξη ακολουθεί τον χειμώνα.
Αλλά οι λυσσασμένοι λεξιθήρες των αστών είχαν άλλη άποψη. Αυτήν που προσπάθησαν να κρύψουν πίσω από το φερετζέ της ονοματολογίας ώστε να χρειάζεται λεξικό για να βρούμε το προφανές. Όλο αυτό το φρικτό έργο ονομάζεται ανθρωπιστική κρίση, έτσι που να χάνει ο αγωνιστής το δίκιο του και ο φιλόλογος το ψωμί του.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, καθισμένοι πάνω στις δάφνες της παλινόρθωσης στις ανατολικές χώρες και αφού η Ρωσία των Γκορμπατσόφ – Γιέλτσιν σερνόταν στις αυλές των δυτικών αυτοκρατοριών, εξαφάνισαν τον ιμπεριαλισμό και λάνσαραν στις πασαρέλες των ανόητων τη λέξη «παγκοσμιοποίηση». Που δε σημαίνει τίποτα ή μπορεί να σημαίνει τα πάντα. Μάλιστα επιστράτευσαν τους φυσικούς για να αποδείξουν ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να δημιουργήσει –επαλλήλως- τυφώνα στην Καραϊβική. Μέχρι να ξεμπερδέψουμε με την παγκοσμιοποίηση πέρασε μια δεκαετία, ακριβώς όση κάναμε για να συνειδητοποιήσουμε πως το ΠΑΣΟΚ -παλαιότερα- μετέτρεψε τον φτωχό σε άτομο με μειωμένες καταναλωτικές δυνατότητες!
Αλλά τι σημαίνει ανθρωπιστική κρίση και κυρίως τι συμπεράσματα παράγει; Τι πρέπει να κάνουμε ακριβώς αν δεν θέλουμε να μείνουμε σχολαστικιστές μπροστά στις λέξεις ή ανθρωπιστές μπροστά στα δράμα των προσφύγων;
Διότι αν ξεκινάς με τον μίτο της Αριάδνης και σκέφτεσαι πως την προσφυγιά τη γεννά ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, προετοιμάζεσαι ν’ αντιμετωπίσεις και να σαρώσεις όλα τα απαίσια τέρατα που πνίγουν τα παιδιά στο Αιγαίο όταν δεν τα βομβαρδίζουν ανηλεώς.
Αν καταλήξεις στην ανθρωπιστική κρίση τότε μαζεύεις όλη την αντοχή σου, παραμερίζεις τα κρίματα των πολεμοκάπηλων και βοηθάς «τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Μόνο που τότε κοιμάσαι ήσυχος πως έκανες το χρέος σου ως άνθρωπος, αλλά στο Χαλέπι κοιμούνται ανήσυχοι γιατί ο πόλεμος συνεχίζει να χτυπάει την πόρτα τους και τα σύνορα χαράζονται με αίμα και δάκρυ. Είναι λοιπόν αθώες οι λέξεις;
Είναι αθώοι οι χάρτες; Είναι αθώοι του αίματος τούτου αυτοί που σφίγγουν το χέρι των αποικιοκρατών, του Σίσι, του Νετανιάχου και των ντόπιων εντολοδόχων τους;
Να συμφωνήσουμε ότι οι πόλεμοι δεν τελειώνουν στις λέξεις. Αλλά να συμφωνήσουμε επίσης ότι πίσω από αυτές δεν κρύβεται ένα αφηρημένο αλφάβητο. Το κυνήγι του κέρδους κρύβεται.
