Στις 9 Σεπτέμβρη οριστικοποιήθηκε να γίνει η συνάντηση των ηγετών των 7 μεσογειακών χωρών της ΕΕ. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρ. Ολάντ, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Ρέντσι, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μ. Ραχόι, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Α. Κόστα, ο πρωθυπουργός της Μάλτας Τζ. Μούσκατ και ο Πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλ.Τσίπρα να «διασκεφθούν» στην Αθήνα, μια εβδομάδα πριν τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Μπρατισλάβα (16.9), σε μια θεματολογία, η οποία, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης, «προσαρμόστηκε» από την ελληνική κυβέρνηση ώστε να «χωρέσει» και τον δεξιό πρωθυπουργό της Ισπανίας, Μ.Ραχόι, και να είναι συμβατή με την ατζέντα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, στην οποία, προφανώς, έχει τον πρώτο λόγο το Βερολίνο.
Η προετοιμασία της, ήδη, γίνεται από του Μαξίμου με υψηλούς προπαγανδιστικούς τόνους και με τη φιλοκυβερνητική δημοσιογραφική ενημέρωση να επιχειρεί εκ προοιμίου να την παρουσιάσει σαν μια υψηλού επιπέδου διπλωματική επιτυχία και σαν μια απόδειξη της «απήχησης» που βρίσκει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ. Έτσι κάτω από τον βαρύγδουπο τίτλο «Η “επανάσταση” του Νότου», η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ (Αυγή 28.8.2016) σημειώνει πως «Η συνάντηση των ηγετών των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου στις 9 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα μπορεί να αποτελέσει σταθμό για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στην Ευρώπη, αποτελώντας ένδειξη της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή πολιτική».
Σε αυτά τα λόγια, ακριβώς, συμπυκνώνεται η ψευδαίσθηση που θέλει να «περάσει» στον ελληνικό λαό η κυβέρνηση γι’ αυτήν τη συνάντηση. Την ψευδαίσθηση που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πως, τάχα, με την πολιτική της προωθεί και επιτυγχάνει την «αλλαγή συσχετισμών δύναμης» και «αναβαθμίζει τον ρόλο της Ελλάδας» στην ΕΕ, όταν, την ίδια στιγμή, με την πολιτική της δίνει «γη και ύδωρ» στους κυρίαρχους της ΕΕ, υποτάσσεται πλήρως στη δύναμή τους, οδηγώντας τον ελληνικό λαό και τη χώρα, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, στο οικονομικό μαράζωμά της και στην εξασθένησή της.
Προβάλλοντας ότι με τη διάσκεψη των 7 μεσογειακών χωρών στην Αθήνα επιδιώκει να γίνει ένα βήμα για το «νέο προσανατολισμό της Ευρώπης σε θέματα κοινωνικής πολιτικής», για «περισσότερη ανάπτυξη αντί για λιτότητα», που εντάσσεται σε μια «προοπτική αλλαγής της Ευρώπης», η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να συντηρήσει ένα περίβλημα ψεύτικων προσδοκιών για την πολιτική της ενόψει του νέου γύρου αντιλαϊκών μέτρων που φέρνει η δεύτερη μνημονιακή αξιολόγηση και ενώ με τα κυβερνητικά μέτρα που ψηφίζει και εφαρμόζει ασκεί μια σκληρή αντικοινωνική πολιτική, πλήρως ευθυγραμμισμένη με την πολιτική της «νεοφιλελεύθερης Ευρώπης», που δήθεν καταγγέλλει.
Είναι εμφανές πως υπάρχει ένα ορισμένο υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατά η πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης των 7 μεσογειακών χωρών, το οποίο συνδέεται με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα στην παρατεινόμενη οικονομική κρίση (υψηλά χρέη, κρατικά ελλείμματα, κλονισμοί στο τραπεζικό σύστημά τους, κύματα προσφύγων κλπ.) και τις δυσκολίες που συναντούν στο να τα διαχειριστούν μέσα στα πλαίσια των «κανόνων» που έχουν επιβληθεί και λειτουργούν στην ΕΕ («Σύμφωνο Σταθερότητας» κλπ.), κάτω από την άτεγκτη γερμανική μπαγκέτα.
Από το σημείο αυτό, όμως, που δείχνει κίνητρα για την πραγματοποίηση της Συνόδου του Νότου της ΕΕ ως το σημείο πως αυτή μπορεί να γίνει «σταθμός στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων» στην Ε.Ε. και ότι «οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Νότου θα δώσουν ένα περαιτέρω σαφές μήνυμα ότι η κρίση δεν είναι ελληνική» και ότι δεν είναι μόνο «ευρωπαϊκή», αλλά ότι αφορά πρωτίστως τις αλλαγές στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά το Brexit, με τα πρώην PIIGS του Νότου της μετατρέπονται σε συνειδητούς πρωταγωνιστές μιας δημοκρατικής και προοδευτικής ανοικοδόμησης της ηπείρου μας» -όπως διατείνεται ο φιλοκυβερνητικός λόγος- υπάρχει μια τεράστια απόσταση και μπόλικη απάτη.
Γιατί μόνο απάτη αποτελεί ο ισχυρισμός πως μέσα από «συμμαχίες» με κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας, ακόμα και με την κυβέρνηση της Ισπανικής Δεξιάς του Ραχόι και της Κυπριακής Δεξιάς του Αναστασιάδη, με κυβερνήσεις που ασκούν μια πολιτική αντιλαϊκών μέτρων εναρμονισμένη με αυτήν της «νεοφιλελεύθερης ΕΕ», με κυβερνήσεις όπως της Γαλλίας, που συνδιαμορφώνουν τον πυρήνα της σημερινής πολιτικής της ΕΕ, μπορεί να αναμένεται να προκύψει «αλλαγή πολιτικής» στην Ευρώπη σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Και ακόμα μεγαλύτερη απάτη ότι τέτοιες κυβερνήσεις μπορούν να «μετατραπούν σε συνειδητούς πρωταγωνιστές μιας δημοκρατικής και προοδευτικής ανοικοδόμησης της ηπείρου μας» !...
Πέρα απ’ αυτό, οι κυβερνήσεις του Νότου της ΕΕ, δεν προσέρχονται στην συνάντηση με ίδιες επιδιώξεις, ούτε με τις βλέψεις που θα επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση. Η Γαλλία, για παράδειγμα, που επί Σαρκοζί προσπάθησε να προωθήσει τη συγκρότηση της «Ευρωμεσογειακής Ένωσης» στα πλαίσια της ΕΕ, σαν ένα χώρο άσκησης προνομιακής επιρροής της, αλλά προσέκρουσε στην αντίδραση της Μέρκελ, έχει τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς λόγους για συμμετοχή σε αυτήν τη συνάντηση.
Η συμμετοχή σε αυτήν τη συνάντηση δεν είναι, επίσης, άμοιρη και των συνδέσεων που πάει να οικοδομήσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι τυχαίο ότι γίνεται δυο εβδομάδες μόλις μετά τη συμμετοχή του Αλ.Τσίπρα στη συνάντηση των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης στο Παρίσι.
Υπάρχουν διάφορα, λοιπόν, κίνητρα για την πραγματοποίηση της συνόδου του Νότου, σίγουρα, πάντως όχι αυτό που λανσάρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: Πως η ανταπόκριση σε αυτή την κυβερνητική πρωτοβουλία σημαίνει πως κερδίζει έδαφος η πολιτική του και ρυμουλκεί ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να συνεργαστούν με «αριστερές δυνάμεις» για μια «πιο κοινωνική Ευρώπη».
Το αντίστροφο, στην πραγματικότητα, συμβαίνει: Με αυτήν τη ρητορική και μέσα από πρωτοβουλίες, όπως η συμμετοχή του Αλ.Τσίπρα στη σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και η σύνοδος με τις μεσογειακές κυβερνήσεις που βρίσκονται στα χέρια είτε της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είτε της Δεξιάς, προωθείται η πολιτική και οργανική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και γενικότερα στις «αναγνωρισμένες» στις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις της ΕΕ. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ.Παπαδημούλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, το είπε άλλωστε καθαρά: «διευρύνουμε τα ερείσματά μας στην Ευρώπη και στο χώρο των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, επιδιώκοντας και οργανώνοντας συμπορεύσεις με συντηρητικές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Νότου»….
