Στις 30 Σεπτεμβρίου η σημαία της Παλαιστίνης υψώθηκε για πρώτη φορά έξω από την έδρα του ΟΗΕ. «Ιστορική» χαρακτηρίστηκε η στιγμή από τα μέσα... Πώς, αλήθεια, να είχε χαρακτηριστεί το 1947 η στιγμή που ο ίδιος πάλι ΟΗΕ υιοθετούσε απόφαση για διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, με το 55% της γης να παραχωρείται στους Εβραίους, που τότε κατείχαν μόλις το 6% της συνολικής γης και αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού;; Οι στιγμές που εκδιώχθηκαν από τη γη τους 727.000 Παλαιστίνιοι το 1948 και άλλοι 300.000 το 1967;; Η στιγμή που το Ισραήλ έχτισε το τείχος στη Δυτική Όχθη καταφέρνοντας να προσαρτήσει, έτσι, το πιο εύφορο τμήμα της, ν’ απομονώσει πάνω από 10% του παλαιστινιακού πληθυσμού, να τους διαιρέσει σε πενήντα τμήματα που δεν επικοινωνούν εύκολα μεταξύ τους και, τελικά, να κομματιάσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τη ζωή ενός ολόκληρου λαού...;;
60 και πλέον χρόνια, οι Ισραηλινές κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ, παίρνουν σκληρά μέτρα καταπίεσης του Παλαιστινιακού λαού, κάνοντας ανυπόφορες τις συνθήκες διαβίωσής του, και με συνεχείς εποικισμούς στην άλλοτε γη της Παλαιστίνης, προσπαθούν ν’ εξαφανίσουν έναν ολόκληρο λαό απ’ τον χάρτη. Η παιδική θνησιμότητα σαρώνει ρίχνοντας τον μέσο όρο ζωής κάτω από τα 30, καθώς από το 2000 εκτιμάται ότι έχουν σκοτωθεί πάνω από 2.000 παιδιά. Την ίδια περίοδο έχουν συλληφθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής και διωχθεί στο ισραηλινό στρατιωτικό σύστημα κράτησης πάνω από 8.500 παιδιά με την κατηγορία (στην πλειοψηφία τους) ότι πέταξαν πέτρες.
Πέτρα και μαχαίρι, λοιπόν, είναι το όπλο τους και στις νέες συγκρούσεις που ξέσπασαν από τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη, με τους Παλαιστίνιους για μια ακόμα φορά στο ρόλο ενός σύγχρονου Δαυίδ να μάχονται με σφεντόνες και κουζινομάχαιρα απέναντι σ’ ένα Ισραήλ-Γολιάθ που πυροβολεί και σκοτώνει εν ψυχρώ ακόμα και παιδιά και εγκύους. Εκτός από το στρατό, Ισραηλινοί έποικοι επιτέθηκαν το διάστημα αυτό με βόμβες μολότοφ σε παλαιστινιακά χωριά. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έσπευσε να κηρύξει τον «πόλεμο μέχρι θανάτου κατά των Παλαιστινίων τρομοκρατών», δηλώνοντας ότι θα αντιδράσει με «σιδηρά πυγμή» και εντείνοντας ακόμα περισσότερο τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων. Σε πρόσφατο παραλήρημα μίσους, δεν δίστασε να μιλήσει ακόμα και για εμπλοκή ενός Άραβα Μουφτή, ο οποίος «ήταν αυτός που έπεισε τον Χίτλερ να εξοντώσει τους Εβραίους, καθώς εκείνος (ο Χίτλερ) ήθελε απλά να τους εκτοπίσει»...!! Οι καταγεγραμμένοι νεκροί Παλαιστίνιοι ξεπερνούσαν στις 24/10 τους 50 -έφηβοι στην πλειοψηφία τους-, ενώ οι τραυματίες είναι πολλαπλάσιοι. Την ίδια στιγμή μόλις τους 10 έφταναν οι νεκροί Ισραηλινοί από τους... «τρομοκράτες με τα μαχαίρια»!
Για ακόμη μία φορά περισσεύει και η υποκρισία των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ηγετών, που με ευχολόγια για ειρήνη στην περιοχή συνεχίζουν στη γραμμή των «ίσων αποστάσεων», ενώ κι ο ΟΗΕ αρκείται στο να υψώνει σημαίες... Στην ίδια γραμμή και τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών καναλιών, υιοθετώντας τίτλους όμοιους με αυτούς της Ισραηλινής εφημερίδας Haaretz, μιλάνε για επιθέσεις Παλαιστινίων με μαχαίρια εναντίον Ισραηλινών, την ίδια στιγμή που δείχνουν Ισραηλινούς πάνοπλους να βάλλουν κατά Παλαιστινίων που κρατούν σφεντόνες... Παράλληλα -στις αρχές του Οκτώβρη- 10.000 περίπου Ισραηλινοί διαδήλωναν στο Τελ Αβίβ υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων!!
Η «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα τηρεί σιγή ιχθύος, ξεχνώντας ακόμα και τις πρόσφατες δηλώσεις του νυν πρωθυπουργού τον Ιούλιο του 2014, όταν διαδήλωνε μαζί με παλαιστινιακές οργανώσεις για την «επιτακτική ανάγκη να σταματήσει άμεσα η θηριωδία που βιώνει η Παλαιστίνη». Απ’ ό,τι φαίνεται, για την κυβέρνηση, η επιτακτική ανάγκη τώρα είναι να συνεχιστεί η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ (η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ που έχει υπογράψει με το Ισραήλ SOFA: συμφωνία για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων της μίας χώρας στο έδαφος της άλλης).
Στην άλλη μεριά, οι Παλαιστίνιοι σαν άλλοι «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» ζουν, ελπίζουν κι αντιστέκονται δίνοντας σάρκα και οστά στα λόγια των ποιητών τους...
Ίσως αρπάξεις απ’ τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.
Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου
Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου - πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-
Ίσως καθίσεις παν’ απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι.
Σαμίχ Κάσεμ
Ένας λαός γεννιέται και πεθαίνει ουρλιάζοντας για το δικαίωμά του σ’ ένα κομμάτι γης, για το δικαίωμά του στη ζωή. Φυλακισμένος στην πιο μεγάλη φυλακή του κόσμου μα πιο λεύτερος απ’ όλους δίνει το πρόσταγμα, φωτίζει σαν φάρος τους αγώνες όλων των λαών και δίνει μαθήματα ζωής φωνάζοντας: Αντισταθείτε!
Σοφία Σ.
Αναδημοσίευση από το περιδικό Πορεία (τεύχος 41) που κυκλοφορεί!
