Μια πρώτη σημαντική μάχη που έχει κερδηθεί είναι η πεποίθηση που αναπτύσσεται στους κόλπους του φοιτητικού κινήματος ότι ένας ψηφισμένος νόμος μπορεί να ανατραπεί. Πάνω από 300 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ από τα συνολικά 520, τελούν αυτή τη στιγμή υπό κατάληψη, σε όλη την επικράτεια, ενώ γίνεται η προσπάθεια να απλωθεί ο αγώνας για την απόσυρση του νόμου-πλαισίου της Διαμαντοπούλου, να διενεργηθούν Γενικές Συνελεύσεις φοιτητών και σπουδαστούν -όπου δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί-, να συνεχιστούν οι μαζικές Συνελεύσεις και οι αγωνιστικές αποφάσεις στις σχολές που ήδη έχουν μπει στον χορό των κινητοποιήσεων, να ενημερωθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος, αλλά και τα ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας για την ουσία των προωθούμενων αντι-εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων».
Καλό σημάδι είναι και οι απειλές που διατύπωσε η υπουργός Παιδείας, στην απόπειρά της να πιέσει τους φοιτητές να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και να επιστρέψουν στην «έννομο τάξη» υπό τον εκβιασμό της απώλειας του εξαμήνου τους: «Οι καταλήψεις είναι μορφή πάλης, η ανώτατη μορφή πάλης. Όμως όταν κάποιος επιλέγει να αγωνιστεί έτσι έχει ένα κόστος. Σύμφωνα με το νέο νόμο, η εκπαιδευτική διαδικασία δεν έχει πια εκπτώσεις. Δεν είναι πια αυτά αποδεκτά από κοινωνία. Ό,τι επιλέγει ο καθείς θα πρέπει να υπάρχει το κόστος, όπως το αναλαμβάνουν όλοι. Είναι επιλογές.» και «Το εξάμηνο πρέπει να αρχίσει τον Οκτώβριο, αν όχι πάμε στα Χριστούγεννα κι αν δεν φτάσει κι αυτό, χάνεται εξάμηνο.»
Το βέβαιο είναι ότι η Διαμαντοπούλου που αγαπά να επαναλαμβάνει τις μέρες αυτές τους όρους «κόστος» και «επιπτώσεις» (σε βάρος των φοιτητών και σπουδαστών), βρίσκεται στην ανάγκη να απειλήσει.
Βρίσκεται επίσης στην ανάγκη κάθε δεύτερη μέρα να απαντάει ειλικρινά σε …στημένες ερωτήσεις που η ίδια θέτει στον εαυτό της, π.χ.: «Πώς αντιμετωπίζεται το γεγονός ότι μεμονωμένες πλευρές (μια μικρή μερίδα πρυτάνεων, καθηγητών και κομμάτων) έχουν διατυπώσει απειλές για τη μη εφαρμογή του νόμου, αλλά και επιφυλάξεις για το εφαρμόσιμό του;» Πέραν του γεγονότος ότι οι διατυπώσεις προσβάλλουν, εκτός από τη νοημοσύνη των αναγνωστών, και την ίδια την ελληνική γλώσσα, αλήθεια παραμένει ότι ακόμη λιγότερο πειστικές είναι οι απαντήσεις που επιχειρεί να δώσει η υπουργός· έτσι αποκρίνεται στο παραπάνω ερώτημά της: «Οι απειλές για τη μη εφαρμογή του νόμου, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από ακαδημαϊκούς με θεσμικό ρόλο εντός των Α.Ε.Ι., συνιστά αρνητικό παράδειγμα για τη νέα γενιά και κυρίως προσβολή για τη Δημοκρατία μας. Επιπλέον, ο λεπτομερής σχεδιασμός και χρονικός προγραμματισμός, όπως αυτοί αποτυπώνονται στο σχέδιο εφαρμογής του νόμου εγγυώνται την ομαλή μετάβαση στο νέο θεσμικό πλαίσιο». Άραγε πρόκειται για τον ίδιο λεπτομερή σχεδιασμό που εκπονήθηκε και για τη διανομή βιβλίων στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια της χώρας;
Βέβαια το μέτωπο ενάντια στον νόμο-πλαίσιο δεν είναι αρραγές, ούτε αξιολογεί, ζυγίζει με τον ίδιο τρόπο τις αλλαγές που φέρνει η Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση υπήρξε ένα επιχείρημα της υπουργού Παιδείας (θεωρεί ότι αποτελεί «ύβρη για το ελληνικό Κοινοβούλιο» που στήριξε με εγκάρδια συνεννόηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ τις αντιδραστικές αλλαγές, οποιαδήποτε αντίθετη άποψη εκφράζεται μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου) αλλά κύριο υπέρμαχο αυτή τη στιγμή βρίσκει μόνο τη Δημοκρατική Συμμαχία, η οποία ζητά να τερματιστούν άμεσα «οι καταλήψεις από μειοψηφίες». Αν όμως πρόκειται για αποφάσεις πλειοψηφιών;
Υπό τις πιέσεις της υπουργού φαίνεται να κάνουν μισό βήμα προς τα πίσω αρκετοί εκπρόσωποι των διοικήσεων των πανεπιστημίων: «Εμμένουμε στις αντιρρήσεις μας σε ό,τι αφορά τις αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου, θα επιδιώξουμε μέσω των δικαστηρίων να απαλειφθούν από τον νόμο, αλλά επειδή το πανεπιστήμιο έχει τραυματιστεί και περνά δύσκολη περίοδο, εξαιτίας της ίδιας της πολιτείας, θα προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε το κύρος του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο συμβάλλοντας στην εύρυθμη λειτουργία τους, διατηρώντας τα ανοιχτά». Οι αναφορές, εκ μέρους των πανεπιστημιακών, σε μελλοντικούς δικαστικούς αγώνες, την ώρα ακριβώς που επιχειρείται να οργανωθεί ένα κύμα ουσιαστικής εκπαιδευτικής και πολιτικής πάλης, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί πισωγύρισμα.
Μα και οι πρόεδροι των ΤΕΙ, εξ αρχής τάχθηκαν κατά του νόμου με μισόλογα, και για ολότελα σφαλερούς λόγους. Είναι δυνατόν να καταγγέλλουν πρωτίστως τον νόμο-πλαίσιο, επειδή δεν προνοεί για τη δυνατότητα εκπόνησης διδακτορικών στα ΤΕΙ;
Σε κάθε περίπτωση, το λεγόμενο «momentum», η συγκυρία, φαίνεται να ευνοεί το άπλωμα του αγώνα και του κύματος καταλήψεων. Τα συλλαλητήρια γίνονται πιο μαζικά, ο αριθμός των σχολών υπό κατάληψη μεγαλώνει. Ο φοιτητικός και σπουδαστικός κόσμος πρέπει να αναζητήσει σε όλους τους χώρους και τις βαθμίδες εκπαίδευσης, τους συμμάχους του, αλλά αν δεν μπορέσει να τους βρει, θα πρέπει να προχωρήσει χωρίς αυτούς. Ο αγώνας κατά του νόμου πρέπει να εδραιωθεί σε μία συστηματική ενημέρωση και επιχειρηματολόγηση ενάντια στο αντιδραστικό, αντιεκπαιδευτικό, στην ουσία του αντικοινωνικό περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων, πρέπει να πατήσει πάνω στη μαζικότητα και τη συλλογική δράση των φοιτητών, αλλιώς κινδυνεύει να ατονήσει, να ξεφουσκώσει.
Στα πλαίσια αυτά, και με την πεποίθηση ότι το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα μπορεί να φέρει νέες επιτυχίες, με πιο πρόσφατη την αποτροπή της αναθεώρησης του άρθρου 16, η «Πορεία» κινείται δραστήρια σε μια σειρά σχολών και τμημάτων, διακινεί ενημερωτικό υλικό, παρεμβαίνει με τοποθετήσεις στις Συνελεύσεις των Συλλόγων, επιχειρηματολογεί ενάντια στο νομοθετικό τερατούργημα της Διαμαντοπούλου και της κυβέρνησης του Μνημονίου.
Με προκήρυξή της, η «Πορεία» καλεί τους φοιτητές και σπουδαστές να διεκδικήσουν δημοκρατική οργάνωση του αγώνα τους, μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, να καταγγείλουν τη διασπαστική λογική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών, που τους διαιρούν και τους αποδυναμώνουν, να εργαστούν για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και συνεργασία πάνω στα κυριότερα ζητήματα που τίθενται, και να μην αναλωθούν σε ψήφιση πολυσέλιδων «πλαισίων», τα οποία κατακερματίζουν τις προοπτικές ενότητας και συντονισμού τους.
Εν όψει του θερμού χειμώνα που αναμένεται σε εκπαιδευτικό, αλλά και γενικότερα σε κοινωνικό επίπεδο, η «Πορεία» καλεί τους φοιτητές και σπουδαστές σε διαρκή αγωνιστική εγρήγορση, σε πάλη για να ανατραπεί το νομοθέτημα που θέτει τις βάσεις για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια ενδεχόμενη νίκη των φοιτητών, ενάντια σε έναν νόμο που ήδη έχει ψηφιστεί, και μάλιστα «από τα 5/6 της Βουλής», όπως καυχιέται η Διαμαντοπούλου, μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς, πηγή εμψύχωσης και πεποίθησης για ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
- Κάτω ο αντιδραστικός νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ!
- Όχι στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Κάτω τα χέρια από το Άσυλο!
- Αγώνας στα χέρια των Συλλόγων. Επιτροπές Συντονισμού σε κάθε Σύλλογο εκλεγμένες από τις Γενικές Συνελεύσεις.
- Ενιαία Παμφοιτητική-Πανσπουδαστική δράση.
- Πανεκπαιδευτικό μέτωπο, συμπόρευση και κοινή δράση με όλους τους μαζικούς φορείς από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
- Πάλη στο πλευρό των εργαζομένων, ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, ενάντια στο νέο-αποικιακό Μνημόνιο της εξάρτησης και της εθνικής υποτέλειας
