Ο αριστερισμός στο μαθητικό, φοιτητικό και εργασιακό χώρο «Η ανόητη, ακριβώς, «θεωρία» για τη μη συμμετοχή των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα δείχνει πολύ καθαρά πόσο επιπόλαια οι «αριστεροί» κομμουνιστές αντικρίζουν το ζήτημα της επίδρασης στις «μάζες» (…) Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια, για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση ίσα-ίσα σε κείνα τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τα συνδικάτα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά, που έχουν προλεταριακές ή μισοπρολεταριακές μάζες.» Β. Ι. Λένιν (Αριστερισμός, παιδική αρρώστια τού κομμουνισμού) «Μπορεί να εκφραστεί η ενότητα των εργαζομένων με κοινή διαδήλωση-συγκέντρωση όπου οι μισοί θα είναι με την «ανάπτυξη» υπέρ του κεφαλαίου, ενώ οι άλλοι μισοί θα διαδηλώνουν υπέρ μιας ανάπτυξης που θα παίρνει υπόψη τις λαϊκές ανάγκες και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την
πολιτική της άλλης «ανάπτυξης»; Θα είναι ενότητα αυτός ο πολιτικός διχασμός ή προσφορά στην ιδεολογική σύγχυση, όπου θα προβάλλεται, ακριβώς, αυτό το ερώτημα: Γιατί να μη μπορούν να είναι ενωμένοι καπιταλιστές και εργάτες, αφού μπορούν ενωμένα να εκφράζονται οι αντιλήψεις τους;» Ριζοσπάστης (8/5/05), λίγο πριν τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς Ας ξεκινήσουμε με την απλή διαπίστωση του χάσματος μεταξύ των παραπάνω τοποθετήσεων. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι οι δύο απόψεις είναι διαμετρικά αντίθετες: η θέση του Λένιν, για το χρέος δράσης των κομμουνιστών ακριβώς μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα, ιδρύματα και συλλόγους, δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στο Ριζοσπάστη, εφημερίδα-όργανο του ΚΚΕ. Κάθε άλλο μάλιστα! Ο Ριζοσπάστης, αναφερόμενος στο ζήτημα του εορτασμού της Πρωτομαγιάς (φέτος μεταφέρθηκε στις 11/5) καλεί σε ξεχωριστή διαδήλωση-συγκέντρωση από εκείνη των ..«καπιταλιστικών» ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, σε δράση δηλαδή των «κομμουνιστών» έξω από τα αντιδραστικά συνδικάτα. Μια συγκεκριμένη, σωστή (και εξόφθαλμη αν μη τι άλλο) εκτίμηση της πραγματικότητας μάς καθιστά βέβαιους ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και, πολύ περισσότερο, οι φιλελεύθερες, αστικές ιδεολογίες που τα κόμματα αυτά πρεσβεύουν, είναι τα κυρίαρχα στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη και πράξη ανήκουν σε μια πρωτοπόρο μεν, μειοψηφία δε. Η σωστή αυτή διαπίστωση, ίσως απογοητεύει -ως έναν βαθμό- τον αριστερά σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν είναι ευχάριστο να μειοψηφεί η γνώμη σου, είτε είσαι μαθητής σε μια αυταρχική, για παράδειγμα, αίθουσα διδασκαλίας, είτε είσαι φοιτητής σε μια σχολή που η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κυριαρχούν στα όργανα του συλλόγου και στις πολιτικές συνειδήσεις, είτε είσαι εργαζόμενος, υπαγόμενος σε συνδικάτο που το ελέγχουν οι μεγαλοκαρχαρίες, εργατοπατέρες τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Για τη μεταστροφή της ζοφερής κοινωνικής πραγματικότητας απαιτείται από τους αριστερούς να δράσουν στο χώρο που διδάσκονται, που φοιτούν, που δουλεύουν, όσο αντιδραστικός ή οπισθοδρομικός κι αν είναι αυτός. Εκεί ακριβώς, στις παραπλανημένες μάζες, τα ..«απολωλότα πρόβατα», πρέπει να απευθυνθεί ο προοδευτικός μαθητής, φοιτητής, εργάτης, να επιδιώξει ζύμωση με τις «μεσαιωνικότερες» των απόψεων, που συχνά στους χώρους αυτούς είναι πλειοψηφικές. Η δουλειά του μυρμηγκιού αποτελεί συνεισφορά στον αγώνα, όχι η εθελοτυφλία μας μπροστά στα πραγματικά προβλήματα και η παράκαμψή τους, ούτε η «επαναστατική» μας βιασύνη. Το ΚΚΕ φαίνεται να έλυσε αλλιώς το πρόβλημα στους χώρους δράσης του. Στο μαθητικό χώρο, είδαμε πριν καιρό να στήνει (πραγματικά εν μια νυκτί) «συντονιστικό αγώνα», πραγματικό «καπέλο» δηλαδή, που έπαιρνε απόφαση στον ..Περισσό για το ποια διαδρομή θα ακολουθήσει η μαθητική πορεία. Ένα συνεπές Κομμουνιστικό Κόμμα, θα όφειλε να παρακινήσει το μαθητή να εμπλακεί στις μαζικές διαδικασίες στο σχολείο του. Να στηρίξει την υπόθεση των 5μελών και 15μελών, που τείνουν να γίνουν αγοραίοι διαχειριστές των σχολικών εκδρομών και τίποτα παραπάνω. Να μάθει να σκέπτεται δημοκρατικά και να διεκδικεί. Αντίθετα, το ΚΚΕ αυτό, έστησε ένα «ΣΑΣΑ», το ...«Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αττικής». Ποιος το εξέλεξε; Που και πότε πήραν οι μαθητές δημοκρατικά τις αποφάσεις τους; Πόσο υποσκάπτει η ύπαρξη ενός τέτοιου συντονιστικού τα ήδη υπάρχοντα όργανα και θεσμούς της μαθητικής νεολαίας; Στα πανεπιστήμια, οι ΠΚΣ έχτισαν αντίστοιχα το δικό τους συντονιστικό. Το ίδιο, σε έναν βαθμό, επιχείρησαν να κάνουν και τα ΕΑΑΚ. Μετρώντας οι «αριστερές» αυτές φοιτητικές παρατάξεις τις δυνάμεις τους, «έκαναν πέρα» τους υπόλοιπους, και ίδρυσαν τα προσωπικά τους «κόκκινα», «επαναστατικά», «αγωνιστικά» κ.λπ. συντονιστικά, στα οποία, παρεμπιπτόντως, είχαν τον απόλυτο έλεγχο και την ομοφωνία. Όλα όσα διατράνωναν για την αγάπη τους στις μαζικές, δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες τα έκαναν γαργάρα (και) φέτος. Αποδείχτηκε περίτρανα στις 19-22 Μάη, ημερομηνία στην οποία όφειλε να διεξαχθεί το Πανσπουδαστικό συνέδριο και να αναδειχθεί η νέα ΕΦΕΕ: δεν εμφανίστηκε ούτε ένας σύνεδρος! Οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ (που δεν θέλουν μαζικές διαδικασίες, ΕΦΕΕ και Πανσπουδαστικά συνέδρια για τους δικούς τους λόγους), δέχονται ασμένως τη συνδρομή των ΠΚΣ και ΕΑΑΚ, που (επίσης για τους δικούς τους λόγους) βάλλουν ..από τα αριστερά! Ε βέβαια, τί να την κάνουν την ΕΦΕΕ αυτή, όταν μπορούν να έχουν δικά τους συντονιστικά σχολών;! ΠΚΣ και ΕΑΑΚ συνεργούν με τον τρόπο αυτό στην αποσάθρωση του φοιτητικού κινήματος και στη διάσπαση του φοιτητικού κόσμου που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα και έχει πρόθεση να παλέψει. Αφετηρία, πλέον, τής δράσης παύει να είναι η αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων (που μπορούν να ενώσουν και να αφυπνίσουν ακόμη και τους πιο «πολιτικά αδιάφορους» φοιτητές). Στο εκβιαστικό δίλημμα που θέτουν οι παρατάξεις αυτές «ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τους αντιπάλους» πολλοί φοιτητές απαντούν με την επιλογή να απομακρυνθούν τελείως από τις πολιτικές διαδικασίες. Χωρίς να έχει συλλάβει τη βάση του προβλήματος, η «αριστερά» αυτή «πετυχαίνει» τα ακόλουθα: Χάνει την ευκαιρία να απευθυνθεί πραγματικά στις φοιτητικές μάζες, περιοριζόμενη στον στενό κύκλο εκείνων που ήδη είναι πολιτικοποιημένοι και αντιλαμβάνονται (μέσες-άκρες) τα προβλήματα. Αποτυγχάνει, έτσι, να ενισχύσει τις γραμμές τις και να αυξήσει την επιρροή της. Συνακόλουθα, αποτυγχάνει να διαδώσει τις θέσεις τις στο ευρύ κοινό, και -κάτι εξίσου σημαντικό- να διελέγξει τις (όποιες) διαφορετικές απόψεις. Μήπως η «αριστερά» αυτή θεωρεί ότι έχει το αλάθητο; Διαπαιδαγωγεί σε απόλυτα λάθος βάση όσους τη στηρίζουν, δηλαδή πέρα και έξω από δημοκρατικές, πραγματικά συλλογικές διεργασίες. Δεν παρασκευάζει πραγματικούς αγωνιστές. Με τσαμπουκάδες στα ΜΑΤ και στην αστυνομία, νομίζει πως λύνει το πρόβλημα, ενώ θα όφειλε να προετοιμάσει τον κόσμο της αλλιώς: να έχει την ικανότητα και το θάρρος να μιλήσει σε μια γενική συνέλευση που την πλειοψηφία έχουν οι πολιτικά διαφωνούντες· να έχει την ετοιμότητα να αντιτάξει επιχειρήματα προς κάθε διαφορετική ή και αντίθετη άποψη· να διαθέτει τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές και σεβασμό, που να του επιτρέψουν να επιχειρηματολογήσει με ψυχραιμία, αν και ήδη έχει ακούσει τις απόλυτα διαστρεβλωμένες, παραποιημένες, ή και συκοφαντικές ακόμη θέσεις των άλλων πλευρών. Ο πραγματικά αριστερός αγωνιστής πρέπει να «προπονηθεί» να μιλά σε κοινό που διάκειται προς αυτόν αδιάφορα, αρνητικά ή και καχύποπτα, και όχι μεταξύ φίλων και ομοφονούντων. Το ΠΑΜΕ, ο εργατικός συνδικαλιστικός φορέας του ΚΚΕ, είναι εκείνος που επιβεβαιώνει στο χώρο της εργασίας τη λαθεμένη πολιτική που ακολουθείται στον αγώνα της αριστεράς. Θα περιοριστούμε εδώ σε ένα συγκεκριμένο επεισόδιο (ενδεικτικό) τής πολιτικής νοοτροπίας του: Με αφορμή τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, το ΠΑΜΕ έκρινε ότι δεν μπορεί να συμπορευτεί με μια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στην ηγεσία των οποίων πλειοψηφεί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αυτούς μάλλον εννοεί «καπιταλιστές». [Ή μήπως πρέπει να θεωρήσουμε καπιταλιστές τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που θα κατέβαινε μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για να τιμήσει την εργατική πρωτομαγιά;(!)] Ωραία λοιπόν σκέψη και επαναστατική! Το ΚΚΕ λοιπόν θα οργανώσει δική του συγκέντρωση και πορεία, θα εκφωνήσει λόγους που θα τους παρακολουθήσει το ίδιο, θα φωνάξει συνθήματα που θα τα ακούσει το ίδιο, θα σηκώσει πανό που θα διαβάσει το ίδιο, θα μοιράσει προκηρύξεις που θα μελετήσει το ίδιο, και δεν θα μολυνθεί με την παρουσία ανθρώπων που δεν ασπάζονται τη γραμμή του. Λαμπρά. Και γιατί τότε δεν ακολουθεί τη γραμμή αυτή σε όλες τις πόλεις; Σε εκείνες που ο κόσμος του είναι λιγότερος, επιλέγει τη μία και ενιαία συγκέντρωση-πορεία. Όπου όμως υπάρχει περιθώριο για επίδειξη δύναμης οργανώνει συλλαλητήρια μόνο του. Πολύ μακριά βέβαια από τα διδάγματα του λενινισμού, το ΠΑΜΕ επιδόθηκε σε μια πολεμική διαβολής των κεντρικών συλλαλητηρίων. Χαρακτήρισε τη συγκέντρωση αυτή «εργοδοτική» και αποκάλεσε «συνένοχο» τού Πολυζωγόπουλου (προέδρου της ΓΣΕΕ) και του «ΣΕΒ» (Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων) κάθε εργαζόμενο που θα πήγαινε στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ(!). Περιοριζόμενοι στα παραδείγματα αυτά από το μαθητικό, φοιτητικό, και εργασιακό χώρο, ας αναλογιστούμε πόσο διασπαστική είναι η πολιτική αυτή του ΚΚΕ, το οποίο, στο όνομα της «ταξικότητας» και της «επαναστατικότητας», αποκλείει όλους τους υπόλοιπους. Ας μη παραγνωρίσουμε, επίσης, ότι πολλά ακόμη σχήματα, οργανώσεις, παρατάξεις κ.λπ., θα έστηναν ξεχωριστά συντονιστικά και συνδικάτα, αν τυχόν είχαν τη δυνατότητα. Δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος για να αναφερθούμε στη σημασία της δράσης ενός μαθητή μέσα στο αδρανές 5μελές του τμήματός του, ενός φοιτητή στην αδιάφορη και κοιμισμένη γενική συνέλευση της σχολής του ή ενός εργαζόμενου μέσα σε ένα αντιδραστικό συνδικάτο, από το ίδιο το κείμενο του Ι. Λένιν για τον αριστερισμό (βλ. «οι επαναστάτες και τα αντιδραστικά συνδικάτα»). Τα πολλά χρόνια που έχουν παρέλθει από τη συγγραφή του, δεν δικαιοδοτούν κανένα να αναιρεί τα διδάγματα του λενινισμού, στο βαθμό που εκείνα παραμένουν πάντα επίκαιρα, σαφής οδηγός για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, και όχι να απομακρυνόμαστε από αυτά.