Ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ, μετά την παραίτηση Καμμένου, αλλά με την στήριξη της πλειοψηφίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΛ και άλλων, ασπόνδυλων πολιτικών, υπολειμμάτων άλλων μικρότερων αστικών κομμάτων, («Ποτάμι», «Ένωση Κεντρώων», «ΔΗΜΑΡ» κλπ.), μετά τις αλλεπάλληλες επισκέψεις-πιέσεις «υψηλού» επιπέδου Δυτικών αξιωματούχων (Μέρκελ, Μοσκοβισί κλπ.) και σε διατεταγμένη υπηρεσία αυτών και των άλλων πέραν του Ατλαντικού εντολέων της, φαίνεται ότι, παίρνοντας την σκυτάλη από την κυβέρνηση Ζάεφ, ολοκληρώνει την διαδικασία έγκρισης της Συμφωνίας των Πρεσπών την επόμενη εβδομάδα, εντός των χρονικών ορίων που της έθεσαν, ούτως ώστε τον Ιούνιο η πΓΔΜ-Βόρεια Μακεδονία πλέον, να γίνει και αυτή- τελευταία χώρα των Βαλκανίων-μέλος του ΝΑΤΟ και να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες των αγορών για διείσδυση της ΕΕ στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων.
Φάνηκε με ενάργεια ότι η όλη διαδικασία ξεκίνησε με την επίσπευση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και ολοκληρώθηκε με ανοιχτές πιέσεις, σκληρούς εκβιασμούς, ωμές παρεμβάσεις και συναλλαγές, μέσα από μια πρωτοφανή παρέλαση ενός συρφετού αξιωματούχων της Δύσης στις δυο χώρες. Ταυτόχρονα ισχυρές υπήρξαν οι αντιδράσεις της Ρωσίας με δηλώσεις, παρεμβάσεις και με επισκέψεις αξιωματούχων της στην περιοχή (Πούτιν στο Βελιγράδι), ενώ αισθητό υπήρξε το ενδιαφέρον και της Κίνας. Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τον οξυμμένο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, με την προσπάθεια κυρίως των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, που έχοντας ανοιχτά τα μέτωπα με τη Ρωσία σε Ουκρανία, Συρία, Μεσόγειο, θέλουν εσπευσμένα να κλείσουν το μέτωπο της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων, για την ανάσχεση της όποιας επιρροής της Ρωσίας και την περικύκλωσή της.
Αποκαλύφθηκε με μεγαλοπρέπεια η βαθειά εξάρτηση των αστικών τάξεων των δυο χωρών των κυβερνήσεων Τσίπρα-Ζάεφ και του υπόλοιπου αστικού πολιτικού τους προσωπικού, που έχοντας δώσει υποσχέσεις σε Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο, «σαν έτοιμες από καιρό», προχώρησαν στην εφαρμογή των εντολών που έλαβαν, προσδοκώντας «αναβαθμισμένους» ρόλους στην περιοχή και τα ψιχία από το μεγάλο φαγοπότι των ισχυρών συνδαιτυμόνων. Η αντιμετώπιση-εγκατάλειψη των Κούρδων της Συρίας από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, προσδιορίζει και τις πιθανότερες τύχες των κομπραδόρικων αυτών στοιχείων των δυο χωρών.
Η συμφωνία των Πρεσπών, μια Συμφωνία αμερικανοευρωπαϊκής κοπής δεν θα μπορούσε να λύσει τα οποιαδήποτε προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών. Όπως βεβαιώνει η πολιτική ιστορία και η πολεμοκάπηλη δράση τους, η παρουσία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ, μόνον αύξηση των κινδύνων και των περιπετειών για τις δυο χώρες αλλά και για τους λαούς της ευρύτερης περιοχή μπορεί να σημάνει.
Η Συμφωνία αυτή μάλιστα όχι μόνον δεν υποβάθμισε, αλλά επαύξησε τα προβλήματα εθνικισμού, σοβινισμού και αλυτρωτισμού στις δυο χώρες, όπως προκύπτει και από τα αλλεπάλληλα εθνικιστικά συλλαλητήρια και την ενεργοποίηση όλων των φασιστικών-ακροδεξιών ομάδων, συντηρητικών και εκκλησιαστικών κύκλων στις δυο χώρες.
Το πρόβλημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας και όσα άλλα ζητήματα προκύπτουν απ΄ αυτό, δεν είναι άνευ σημασίας και θα μπορούσαν να λυθούν μόνον από τους δυο λαούς, κάτω από άλλους όρους, μακριά από την εποπτεία και την ανάμειξη των ιμπεριαλιστών.
Αποδείχτηκε ο πολιτικά ασταθής, άνευρος χαρακτήρας – και για τον λόγο αυτό υποκειμένων σε διαρροές και συναλλαγές – μικρότερων αστικών πολιτικών κομμάτων, («ΑΝΕΛ», «Ποτάμι», «Ένωση Κεντρώων», «ΔΗΜΑΡ» κλπ.), σαν εφεδρειών του συστήματος και συμπληρωματικών δυνάμεων των κυρίαρχων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που, παρά τους αστερίσκους και τις προεκλογικές δημαγωγικές κορώνες, συμφωνεί με την Συμφωνία αυτή.
Αποδεικνύονται τα όρια της αστικής δημοκρατίας, που μια κυβέρνηση αμφιλεγόμενης πλειοψηφίας στην Βουλή, υπογράφει μια Συμφωνία που η πλειοψηφία διαφωνεί -και ξεσκεπάζει τις ψευτιές του ΣΥΡΙΖΑ για την αξία των δημοψηφισμάτων, που μέσω της παρελκυστικής, αποπροσανατολιστικής «φωτοβολίδας» της Συνταγματικής Αναθεώρησης προτείνει, που στην προκειμένη περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν το διακινδυνεύει. Όχι βέβαια πως με δημοψηφίσματα θα μπορούσαν να λυθούν τέτοια σοβαρά ζητήματα, ας αφήσουμε που υπάρχει και η εμπειρία της ανατροπής των αποτελεσμάτων τους από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλης 2015).
Οι απαντήσεις που δόθηκαν από το κίνημα στο πρόβλημα αυτό, ήταν πολύ υποδεέστερες της σημασίας του -και πέρα από τις πρωτοβουλίες που πήρε η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία (ΛΑ-ΑΑΣ)- δεν κατάφεραν να οργανωθούν μαζικότερες κινητοποιήσεις ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στον εθνικισμό, στο σοβινισμό και στα κηρύγματα αλυτρωτισμού ένθεν και ένθεν. Έχουν την ευθύνη γι΄ αυτό και τα κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που όταν δεν βλέπουν τους «ολοκληρωτικούς καπιταλισμούς» και την «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», μένουν στους «επιχειρηματικούς ομίλους» και στην ελληνική αστική τάξη, που θέλει να κυριαρχήσει στα Βαλκάνια, υποτιμούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον εξαρτημένο χαρακτήρα των χωρών της περιοχής, πολύ δε περισσότερο εξοβελίζουν κάθε αίτημα για Εθνική Ανεξαρτησία, αρκούνται σε δηλώσεις και παρεμβάσεις στη Βουλή και υπονομεύουν την ανάπτυξη ενός μαζικού αντινατοϊκού -αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος.
Ακριβώς αυτό είναι και το ζητούμενο των καιρών, πως θα μπορέσει ο λαός μας να οργανώσει ο ίδιος τον μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό, στις κυβερνήσεις των κομμάτων της μεγαλοαστικής τάξης και στις αντιλαϊκές τους πολιτικές. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια το Μ-Λ ΚΚΕ, οι δυνάμεις της ΛΑ-ΑΑΣ και όσες άλλες δυνάμεις και αγωνιστές συμφωνούν με την κατεύθυνση αυτή.
