Γιατί πρέπει να αγωνιστούμε μαζικά ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Βρούτση-Χατζηδάκη

Κάλεσμα της ΕΡΓΑΣ: Μαζική αγωνιστική αντίσταση στο αντεργατικό νομοσχέδιο

Οι εξελίξεις στα εργασιακά με φόντο την πανδημία είναι πλέον γνωστές για τους εργαζόμενους: εντατικοποίηση, υποχρεωτική τηλεργασία για πολλούς και, από την άλλη μεριά, χιλιάδες αναστολές συμβάσεων, κατακόρυφη αύξηση ανεργίας, και, παράλληλα, αδρανοποίηση των συνδικαλιστικών διαδικασιών λόγω απαγορεύσεων κυκλοφορίας και συνωστισμού. Και κάπου εκεί έρχεται να «κουμπώσει» το Νομοσχέδιο Βρούτση-Χατζηδάκη: «Το νομοσχέδιο έρχεται να απαντήσει σε πραγματικές ανάγκες και να τροποποιήσει την εργασιακή νομοθεσία, η οποία σε μεγάλη κλίμακα ισχύει από το 1982. Από τότε έχουν περάσει 40 περίπου χρόνια, έχει μπει στη ζωή μας η τηλεργασία, το ίντερνετ κλπ. Πρέπει να απαντήσουμε σε θέματα που θέτουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι», όπως δηλώνει χαρακτηριστικά ο νυν Υπουργός Εργασίας, Χατζηδάκης. 

Το νομοσχέδιο που ευαγγελίζεται την «πρόοδο και όχι την καθήλωση» σύμφωνα με τον Μητσοτάκη, περιλαμβάνει ρυθμίσεις που ταυτίζονται απόλυτα με τις πολιτικές της ΕΕ και καθιερώνει τη δεκάωρη εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή και με «αντάλλαγμα» ρεπό ή άδεια σε μελλοντικό χρονικό διάστημα. Έτσι, ένας εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει μια μέρα 10ωρο και την άλλη μέρα 5ωρο, με τον ίδιο μισθό, και ανάλογα με τον κύκλο εργασιών της εκάστοτε επιχείρησης. Παράλληλα, η κυβέρνηση προτείνει αύξηση του ορίου των ωρών υπερωρίας: η σημερινή διάκριση των 96 ωρών υπερωρίας τον χρόνο στη βιομηχανία και των 120 ωρών στις υπηρεσίες θα εξισωθεί και θα ανέλθει στις 150 ώρες τον χρόνο για όλους τους κλάδους. Τέλος, για να γίνει ακόμα πιο ευέλικτο το σχέδιο της κυβέρνησης, τα Σαββατοκύριακα λογίζονται πλέον ως κανονικές μέρες εργασίας για πολλούς κλάδους.

Το νομοσχέδιο που έρχεται να «αντιμετωπίσει αναχρονιστικές ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας», επιβάλλει την εξ αποστάσεως εργασία για μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων. Το μέτρο που αναγγέλθηκε ως «έκτακτο και προσωρινό», γίνεται μόνιμο και υποχρεωτικό, θέτοντας τον εργαζόμενο στον άμεσο ατομικό έλεγχο του εργοδότη και, με μότο την τηλε-ετοιμότητα, καθιστά τα όρια ανάμεσα στον εργάσιμο και μη εργάσιμο χρόνο από δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα.

Το νομοσχέδιο που θα οδηγήσει στον «ριζικό εκσυγχρονισμό της εργασιακής νομοθεσίας» απαξιώνει στην πράξη τις Γενικές Συνελεύσεις και τις ψηφοφορίες των συλλογικών οργάνων, καθώς προωθεί τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, προβλέπει κατάρτιση και επικαιροποίηση μητρώων εργαζομένων από τα συνδικάτα, αλλά και την ποινικοποίηση των απεργιών. 

Έτσι, με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, η απλήρωτη υπερεργασία γίνεται καθεστώς, το διευρυμένο ωράριο εξυψώνεται στο απόλυτο μέσο διευκόλυνσης εργαζομένων, η τηλεργασία εξυμνείται ως η βέλτιστη μορφή εργασίας, η ατομική διαπραγμάτευση και η ατομική σύμβαση εργασίας προβάλλεται ως ο μονόδρομος για κάθε εργαζόμενο, οι ψηφιακές και ελεγ­χόμενες συλλογικές διαδικασίες προωθούνται ως το δείγμα του συνδικαλιστικού εκσυγχρονισμού. Πα­ράλληλα, η κυβέρνηση και οι απανταχού εργοδότες ονειρεύονται έναν κόσμο με διαρκώς διαθέσιμους υπαλλήλους, απομονωμένους και διατεθειμέ­νους να εργαστούν χωρίς πλαίσιο, χωρίς όρους και αξιοπρέπεια. Και φυσικά, χωρίς τρόπους αντίδρασης και αντίστασης, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου, αντιπαράθεσης, ζύμωσης, συλλογικών αποφάσεων και διεκδικήσεων.

Απέναντι στο πιο αντιδραστικό νομοσχέδιο των τελευταίων δεκαετιών στα εργασιακά, όταν καταργείται με νόμο το 8ωρο, η 5ήμερη εργασία, ο προσωπικός χώρος και χρόνος των υπαλλήλων, ο εργαζόμενος κόσμος πρέπει να απαντήσει: να συσπειρωθεί μπροστά στα κοινά εργασιακά προβλήματα, να οργανωθεί μπροστά στην επίθεση της κυβέρνησης, να αντιταχθεί στις πολιτικές που επιβάλλονται από την ΕΕ και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη.

Όταν υπόκεινται σε ασφυκτικό έλεγχο όλες οι συλλογικές διαδικασίες και η συνδικαλιστική του δράση, το εργατικό κίνημα πρέπει να χρησιμοποιήσει τα όπλα που ήδη διαθέτει, δηλαδή τα συλλογικά του όργανα και τη μαζικότητα: να ανασυγκροτήσει τα σωματεία, να αναδείξει το ζήτημα στις Γενικές Συνελεύσεις, να βγάλει ανακοινώσεις, να κηρύξει απεργίες, να οργανώσει κινητοποιήσεις και μαζικό αγώνα, να αντισταθεί μέχρι να πάρει η κυβέρνηση πίσω το νομοσχέδιο Βρούτση-Χατζηδάκη, μέχρι να ευοδω­θούν οι αγώνες υπέρ του λαού.

Για να μην μείνει κανένας μόνος απέναντι στον εργοδότη. Για να μην χάσουν οι εργαζόμενοι τη φωνή και τη δύναμή τους απέναντι στην εργοδοσία. Για να μην οδηγηθούν στη σωματική και πνευματική εξάντληση, στην οικονομική εξαθλίωση, στην απομόνωση και την απόγνωση. Για να μην χαθούν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Για να υπάρχουν δουλειές και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας για όλους!