Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν. Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα
Τα περιστατικά πάρα πολλά, στην Πάτρα, στη Μανωλάδα, στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, στο Φαρμακονήσι, στη Μυτιλήνη, στον Έβρο. Περιστατικά κακομεταχείρισης και παράνομων «απωθήσεων» προσφύγων-μεταναστών στα σύνορα της χώρας, άθλιες συνθήκες υγιεινής και ξυλοδαρμοί στα κέντρα «υποδοχής» μεταναστών. Όλα αυτά τα «περιστατικά» έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Δεν είναι μεμονωμένα, δεν είναι τυχαία. Εκφράζουν την απάνθρωπη και ακραία αντιμεταναστευτική πολιτική που επιβάλουν η σημερινή κυβέρνηση -αλλά και οι προηγούμενες- χέρι-χέρι με την ΕΕ.
Ανήλικα παιδιά και γυναίκες, πρόσφυγες-μετανάστες, που έχουν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους, κυρίως λόγω των πολέμων που υποδαυλίζουν, στηρίζουν, εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστές, έρχονται στη χώρα μας κάτω από άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες. Φτάνοντας δε εδώ έρχονται αντιμέτωποι με διώξεις και εκδιώξεις που βαφτίζονται «επαναπροωθήσεις», με φασιστικά πογκρόμ, με απαγωγές, τρομοκρατία, εγκατάλειψη, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα, εξαθλίωση και απαξίωση.
Ας αναφερθούμε μόνο σε κάποια από τα αναρίθμητα περιστατικά της κρατικής βαρβαρότητας, του πρόσφατου παρελθόντος. Ποιος δεν θυμάται τον «Ξένιο Δία», το οργανωμένο ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύθηκε από την ΕΛ.ΑΣ. με εντολή Σαμαρά; Η επιχείρηση θα μπορούσε κάλλιστα να βαπτιστεί «ρατσιστικό ρεσιτάλ». Μόνο έτσι θα ήταν δυνατό να αποδοθεί ρεαλιστικά το πογκρόμ που διέταξε η κυβέρνηση, το οποίο μέσα σε δυο - τρεις μέρες αρίθμησε χιλιάδες προσαγωγές «λαθραίων» ανθρώπων, και εκατοντάδες ακόλουθες συλλήψεις, διαμονή σε «κέντρα φιλοξενίας-συγκέντρωσης» και «επαναπροωθήσεις» (ενίοτε μετά βασανισμών), με τελικό σκοπό τον «επαναπατρισμό».
Όσο κι αν αποσιωπάται από τα ΜΜΕ, είναι γνωστό ότι από το στρατόπεδο στην Αμυγδαλέζα οι καταγγελίες των μεταναστών είναι πάρα πολλές. Ξεκινώντας από την κακή ποιότητα του φαγητού, τις κακές συνθήκες υγιεινής, τις δυσκολίες να μιλήσουν με τις οικογένειές τους λόγω περιορισμένης πρόσβασης σε τηλέφωνα, οι καταγγελίες φτάνουν μέχρι τους βασανισμούς από τους αστυνομικούς φρουρούς. Το περσινό καλοκαίρι αφού ανακοινώθηκε στους μετανάστες η παράταση της κράτησης τους από 12 σε 18 μήνες, (με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός παιδιού από τους αστυνομικούς, που βγήκε από το κοντέινερ ζητώντας νερό ενώ ο προαυλισμός είχε τελειώσει κι έπρεπε να είναι στο κοντέινερ) έγινε εξέγερση. Ας θυμηθούμε επίσης ότι άλλη μια καταγγελία ήρθε στο φως της δημοσιότητας. Αφορά στον βασανισμό με ηλεκτροσόκ μετανάστη, επειδή αρνήθηκε να υπογράψει την «οικειοθελή» έξοδό του από τη χώρα. Ο ίδιος κατέθεσε μήνυση για το συμβάν, δέχθηκε πιέσεις για να την αποσύρει, γεγονός που δεν έγινε.
Ας μην παραλείψουμε να θυμήσουμε το τραγικό επεισόδιο που διαδραματίστηκε κοντά στο Φαρμακονήσι φέτος τον Γενάρη: 28 πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και τη Συρία -ανάμεσά τους και μικρά παιδιά- βρέθηκαν αντιμέτωποι με το λιμενικό σώμα και την πολιτική της «επαναπροώθησης» ανοιχτά του πελάγους. Οι δυνάμεις καταστολής του λιμενικού σώματος κατά τη διάρκεια της επιχείρησής τους να εκδιώξουν προς την Τουρκία το σκάφος με τους μετανάστες, το ανέτρεψαν, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο 12 άτομα.
Μόλις τον Μάρτη που παρήλθε, κατατέθηκε στη Βουλή, σαν κερασάκι στην τούρτα, τροπολογία του Σχεδίου Νόμου «Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης» που αναφέρει ότι θα απελαύνεται όποιος μετανάστης καταγγέλλει εγκληματικές πράξεις ή περιστατικά ρατσιστικής βίας που δεν αποδεικνύονται από τις αρχές. Παρόλο που αποσύρθηκε το συγκεκριμένο άρθρο, είναι σαφές ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι να παρέχουν πλήρη κάλυψη στις αρχές αστυνομίας, λιμενικού για εκείνες τις περιπτώσεις που επιδεικνύουν «υπερβάλλοντα ζήλο» εναντία σε πρόσφυγες-μετανάστες, σαν όλα αυτά τα «μεμονωμένα περιστατικά» που φτάνουν να δουν το φως της δημοσιότητας.
Στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, σε περίοδο που οι ιμπεριαλιστές εφορμούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη για να υποτάξουν λαούς, να λεηλατήσουν το φυσικό πλούτο των χωρών τους και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους, η προσφυγιά και η μετανάστευση θα είναι ένα φαινόμενο διαρκώς εντεινόμενο. Ο αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και τη ντόπια εκμετάλλευση μπορεί και πρέπει να βρει από κοινού και αλληλέγγυους τους εργαζόμενους και τους μετανάστες, γιατί είναι η ίδια αυτή πολιτική που στρέφεται ενάντια στο λαό μας, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία.
Ζωή Μ.
