Για τη συζήτηση περί αναθεώρησης του άρθρου 16

Το κίνημα του 2006-7 υπεράσπισε το άρθρο 16. Από τότε, μια σειρά νόμοι και διατάξεις έχουν ουσιαστικά χτυπήσει το λαϊκό δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν παιδεία. Νόμος Διαμαντοπούλου, συγχωνεύσεις Αρβανιτόπουλου, νόμος Γαβρόγλου. Ωστόσο, η ύπαρξη του άρθρου 16, έστω και σε αυτές τις συνθήκες διαφυλάσσει ότι θα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση (ακόμα και στην τριτοβάθμια) ένα κομμάτι του λαού (με θυσίες εννοείται). Στη βάση όμως της υποχώρησης του κινήμτος, τα κλασικά αστικά κόμματα, η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ επαναφέρουν τη συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16, στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας παιδείας «των λίγων κι εκλεκτών». Αυτός άλλωστε είναι ο πόθος της μεγαλοαστικής τάξης και γι’αυτό συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους για αυτή τη «μητέρα των μαχών».

 

Αρχικά, να τονίσουμε ότι το άρθρο 16 κατοχυρώνει τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Διάφοροι στα ΜΜΕ, στο ίντερνετ, ο Μητσοτάκης κλπ. καλλιεργούν την άποψη ότι το άρθρο 16 πρέπει να αναθεωρηθεί για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και στην Ελλάδα με σκοπό να βελτιωθεί η εκπαιδευτική διαδικασία μέσω του ανταγωνισμού δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Ωστόσο, ιδιωτικές και άλλες μεταλυκειακού τύπου σχολές υπάρχουν και λειτουργούν στην Ελλάδα! Ευθύς αμέσως καταρρίπτεται λοιπόν αυτό το «επιχείρημα». Η ουσία βρίσκεται αλλού:

τα πτυχία αυτών των ιδιωτικών σχολών δεν μπορούν να είναι ισάξια με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων, παρά μόνο χαμηλότερης ισχύος. Στα πλαίσια του συνεχούς χτυπήματος της

ισχύος των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων, τώρα θέλουν να εξισώσουν τα πτυχία των ιδιωτικών σχολών-πανεπιστημίων με αυτά των δημοσίων, φέροντας συντριπτικό χτύπημα στα δεύτερα. Κι αυτό γιατί όποιος έχει λεφτά να αγοράσει πτυχίο θα έχει τα ίδια (και ουσιαστικά περισσότερα) δικαιώματα με κάποιον κάτοχο πτυχίου δημόσιου πανεπιστημίου. Σίγουρα αν κάποιος δεν έχει λεφτά να ξαναπληρώσει για να αγοράσει πτυχίο, αυτός είναι ο λαός και γι’αυτό δεν θα «απολαμβάνει» αυτός τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Από αυτό και μόνο φαίνεται ποιοςέρχεται να ωφεληθεί από την αναθεώρηση του άρθρου 16 και αυτός δεν είναι άλλος από τους γόνους της μεγαλοαστικής τάξης.

 

Ακόμα, μια τέτοια εξέλιξη ανοίγει την πόρτα για δίδακτρα στα δημόσια ιδρύματα (κάτι το οποίο συζητιέται και τώρα άλλωστε και έχει εν μέρει εφαρμοστεί με τον νόμο Γαβρόγλου και τη

θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά), τα οποία τεχνηέντως θα εγκαταλείπονται από το κράτος, οπότε «κάπως θα πρέπει να καλύπτουν τα έξοδά τους». Αυτά άλλωστε έγιναν σε πολλές «πολιτισμένες» χώρες που εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική οδηγώντας στο πέταγμα μεγάλου κομματιού του λαού από την τριτοβάθμια (και όχι μόνο) εκπαίδευση. Αξίζει να σημειώσουμε τη στάση ορισμένων: του ΣΥΡΙΖΑ και του Γαβρόγλου, της ΝΔ και του ΚΙΝΛΑ-ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Γαβρόγλου υπερθεματίζουν εν όψει εκλογών ότι υπερασπίζο-

νται το άρθρο 16 κόντρα στην αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει την πολιτική της υποχρηματοδότησης, του χτυπήματος στο δικαίωμα σε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα, η κυβέρνηση του νόμου Γαβρόγλου που συνεχίζει κανονικά την αντιεκπαιδευτική επίθεση.

 

Αξίζει εδώ να θυμήσουμε ότι στο νομοσχέδιο του Γαβρόγλου για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, συγκεκριμένα στο άρθρο 19 γράφεται το εξής: «…Οι τίτλοι σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης διεθνών οργανισμών στους οποίους μετέχει η Ελληνική Δημοκρατία είναι ισότιμοι με τους τίτλους σπουδών των ελληνικών δημοσίων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, χωρίς να απαιτείται η έκδοση πράξης αναγνώρισης..» Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Γαβρόγλου υπερασπίζονται το άρθρο 16, αναιρώντας την ουσία του και κλείνοντας το μάτι στα κολέγια με την παραπάνω διάταξη. Όσον αφορά τη ΝΔ ας μας εξηγήσει γιατί η ΝΔ, το 1974 ήταν υπέρ του άρθρου 16 ως έχει και τώρα είναι υπέρ της αναθεώρησης του; Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: όταν η κυβέρνηση της ΝΔ το 2007 κατέθεσε νομοσχέδιο για την αναθεώρηση του, το τότε ΠΑΣΟΚ την καταψήφισε, ενώ τώρα με αστερίσκους ή και χωρίς είναι ουσιαστικά υπέρ της αναθεώρησης του. Είναι φανερό ότι τα αστικά κόμματα πάντα ήθελαν να περάσουν την θέληση της μεγαλοαστικής τάξης για μια παιδεία ταξική. Ωστόσο, όταν υπήρχαν αντιστάσεις και το κίνημα ήταν σε άλλη κατάσταση, πότε ο ένας, πότε ο άλλος υποκρινόταν ότι υπερασπίζεται τη δημόσια δωρεάν παιδεία για να μην χάσουν σοβαρά ερείσματά τους στην κοινωνία ή απλά για εκλογικούς λόγους. Το τι έπραξαν ουσιαστικά γι’ αυτό στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι αυτό που μετράει τελικά και με αυτό το σκεπτικό δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα, όταν σήμερα τα κλασικά αστικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτονται ως οι πραγματικοί εχθροί της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα και ο ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ζήτημα αποδεικνύεται αυτό που πραγματικά είναι: ψεύτικος φίλος.

 

Μπορεί τελικά να μην ψηφίστηκε τώρα η αναθεώρηση του άρθρου 16. Όλη η πολιτική όμως που το υπονομεύει βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή. Το γάντι λοιπόν για άλλη μια φορά πρέπει να το σηκώσει το φοιτητικό κίνημα και να παλέψει για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου και συνολικά της αντιλαϊκής- αντιεκπαιδευτικής επίθεσης, για να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16, όποτε κι αν αυτή ξαναέρθει.