Από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία αυτού του τόπου, έχουν δεχτεί μία άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλο το φάσμα των εργασιακών λαϊκών και κοινωνικών κατακτήσεων. Η μνημονιακή πολιτική που εκπορεύεται από ΕΕ, ΔΝΤ, και Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, και εφαρμόζεται πιστά από όλες τις υποτελείς Κυβερνήσεις, έρχεται να ισοπεδώσει ακόμα και το τελευταίο κεκτημένο του ελληνικού λαού προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστών και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.
Κόντρα στην εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων αναπτύχθηκαν αυτά τα χρόνια μεγάλοι αγώνες. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι βγήκαν στο δρόμο σε δεκάδες πανελλαδικές απεργίες προβάλλοντας την αντίστασή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική.
Δεκάδες κλαδικοί αγώνες πραγματοποιήθηκαν όπως ο αγώνας των εργαζομένων στους Δήμους, στο μετρό, ο μεγάλος απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στη χαλυβουργία, ο αγώνας των εκπαιδευτικών, ο απεργιακός αγώνας των διοικητικών των πανεπιστημίων, καθώς και τοπικοί αγώνες, όπως ο μεγάλος αγώνας των κατοίκων της Ιερισσού. Η αντίσταση του Ελληνικού λαού, οι αγώνες που δόθηκαν και δίνονται κόντρα στη πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και των απολύσεων, ουσιαστικά περνάνε μέσα από τα συνδικάτα και ήταν οι πανελλαδικές απεργίες αυτές που κατάφεραν να συσπειρώσουν μαζικά τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Παρ' όλα αυτά, ακόμα και αν αυτοί οι αγώνες κατάφεραν να βάλουν φρένο στους ρυθμούς εφαρμογής των μέτρων, δεν κατάφεραν να ανακόψουν συνολικά τη εφαρμογή αυτή της πολιτικής γιατί εγκλωβίστηκαν και εγκλωβίζονται πρώτα και κύρια στα γρανάζια του υποταγμένου συμβιβασμένου εργοδοτικού συνδικαλισμού που υπηρετούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.
1. Οι δυνάμεις αυτές υπονόμευσαν την ανάπτυξη ενός ενιαίου παρατεταμένου αγώνα αφού ακολούθησαν τη τακτική της απεργίας τουφεκιάς στον αέρα. Ακόμα και όταν ο κόσμος πλημμύριζε του δρόμους στέλνοντας ηχηρό μήνυμα για συνέχιση του αγώνα, οι δυνάμεις αυτές κήρυτταν τη λήξη, καλλιεργώντας στους εργαζόμενους αίσθημα απογοήτευσης. Με αυτή τη τακτική μετέτρεψαν όλες τις μεγάλες πανελλαδικές απεργίες σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και εκτόνωσης της οργής του ελληνικού λαού.
Αρνήθηκαν να συντονίσουν τους κλαδικούς αγώνες απομονώνοντας ουσιαστικά κάθε κλάδο που βγήκε και βγαίνει σε απεργία είτε από του υπόλοιπους κλάδους που μπορεί να βρισκόταν ταυτόχρονα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα να οδηγείται κάθε κλάδος μόνος του μπροστά στην επίθεση Τρόικας Κυβέρνησης και εργοδοσίας, ώστε να μπορούν πιο εύκολα να εφαρμόσουν όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής είναι η πλήρης απουσία της ΓΣΕΕ μπροστά στη σφαγή του δημόσιου τομέα και τις χιλιάδες απολύσεις των δημόσιων υπαλλήλων, μπροστά στο κλείσιμο της SPRIDER, το λουκέτο της ΛΑΡΚΟ και της ΕΛΒΟ.
Σε καιρούς άγριας αντεργατικής, αντιλαϊκής επίθεσης, οι δυνάμεις αυτές θέτουν ως στόχο την εργασιακή ειρήνη, έχουν τη κύρια ευθύνη για την απαξίωση του οργανωμένου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος και αποτελούν ουσιαστικά το δεκανίκι της κυβερνητικής πολιτικής στους εργασιακούς χώρους.
Αυτές τις δυνάμεις και αυτούς τους συνδικαλιστές χρησιμοποιεί σήμερα η κυβέρνηση Σαμαρά για να δυσφημίσει συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως χαρακτηριστικά συνέβη με τον συνδικαλιστή στο νοσοκομείο Αττικό.
Όμως στην υπονόμευση της ανάπτυξης ενός ενιαίου πανεργατικού κινήματος συμβάλλουν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
2. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε εκλογικές αυταπάτες.
Το αίτημα «κάτω η κυβέρνηση» και «εκλογές τώρα» καλλιεργούν στους εργαζόμενους αυταπάτες για τη σωτηρία που θα έρθει μέσα από τη κάλπη, και τους εγκλωβίζουν σε μία κατάσταση αναμονής. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν αγώνα για να αποτελέσει το αίτημα των εκλογών κύριο αίτημα των αγώνων των εργαζομένων μακριά και σε κόντρα με τη προσπάθεια ενίσχυσης του μαζικού λαϊκού και συνδικαλιστικού κινήματος ως μόνου ικανού παράγοντα να ανατρέψει τη πολιτική της λιτότητας και της ανεργίας. Άλλωστε η τακτική που ακολουθούν στα συνδικάτα τους μετατρέπει τις περισσότερες φορές σε ουρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πραξικόπημα που έγινε σε βάρος της απόφασης των εκπαιδευτικών για απεργία τον Μάιο, πραξικόπημα για το οποία τη κύρια ευθύνη φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ.
3. Το ΚΚΕ ακολουθεί μία τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα που διασπά τους εργαζόμενους σε ξεχωριστές πλατείες και πορείες, ενώ από τη άλλη έχει αποτελέσει πολλές φορές το αποκούμπι του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ. Από τη μία προβάλλει το σύνθημα της αντεπίθεσης, ενώ από την άλλη καλλιεργεί την ηττοπάθεια με πρόσφατο παράδειγμα τα γεγονότα στον κλάδο των καθηγητών, όπου οι δυνάμεις του ΚΚΕ αρνήθηκαν να στηρίξουν τη πρόταση για αγώνα διαρκείας με 5ήμερες απεργίες και πρότειναν 48ωρη, πρόταση που στηρίχτηκε με μεγάλη προθυμία από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ.
4. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει υιοθετήσει στην ουσία όλα τα διαχειριστικά αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, προσαρμόζοντάς τα στις υποτιθέμενες ανάγκες της εργατικής τάξης. Διαγραφή χρέους, φορολόγηση των πλουσίων, εθνικοποίηση των τραπεζών, εργατικός έλεγχος, κ.λπ. Αν και τα ντύνουν με υπεραριστερή φρασεολογία, τα «μεταβατικά» προγράμματα στα οποία τα εντάσσουν, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τα ανάλογα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας στην πράξη τη γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αριστερό συμπλήρωμα και ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο αγώνας για την ανατροπή του εργοδοτικού συνδικαλισμού της υποταγής, ο αγώνας για την απαλλαγή των εργαζομένων από λογικές διαχείρισης και εκλογικές αυταπάτες αποτελούν σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσουν οι αγώνες των εργαζομένων προοπτική και διέξοδο. Τα σωματεία αποτελούν όργανα πάλης ακόμα και σήμερα που κυριαρχεί μέσα σε αυτά ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και οφείλουμε να παλέψουμε μέσα από αυτά για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών δυνάμεων και την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε κόντρα με όσους εντοπίζουν το πρόβλημα της διάλυσης του συνδικαλισμού στις δομές που υπάρχουν, σε κόντρα με όσους παλεύουν για τη δημιουργία άλλων, κόκκινων συνδικάτων (όπως το σωματείο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του ΠΑΜΕ) αποφεύγοντας τη μάχη για την ανατροπή των συσχετισμών εκεί που υπάρχει η πλειοψηφία των εργαζομένων, παλεύουμε για τη συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα συλλογικά όργανα και τα συνδικάτα. Για τη συσπείρωσή τους σε αγώνες γύρω από τα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Για το συντονισμό αυτών των αγώνων σε ένα ενιαίο πανεργατικό κίνημα που θα παλέψει ενάντια στην εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική της φτώχειας της ανεργίας, της καταστολής, των απολύσεων, του ξεπουλήματος της χώρας, της εθνικής υποτέλειας.
Νίκη Π.
