Στο ρυθμό των εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου κινούνται οι πολιτικές εξελίξεις, με τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ να σέρνουν από νωρίς αυτόν το χορό όλο και πιο έντονα και να καλύπτουν με ένα μανδύα ακατάσχετης εκλογολογίας τα ζωτικά λαϊκά προβλήματα και τη δραματική επιδείνωση της κοινωνικής κατάστασης.
Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση Σαμαρά προσπαθεί να παραμερίσει το επίκεντρο της κοινωνικής προσοχής από τη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή επέλαση της μνημονιακής πολιτικής της, που αυτές τις μέρες έβγαλε ξανά στους δρόμους του αγώνα τους αγρότες, τους εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και τους καθηγητές.
Ωστόσο, την ίδια ώρα οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που απαιτούνται για την καταβολή των δόσεων των μνημονιακών δανείων επικρέμονται και σύντομα θα πέσουν αμείλικτες επί της κεφαλής του ελληνικού λαού, ενώ αναμένεται και η νέα επιθεώρηση του κλιμακίου της τρόικας που θα κόψει το κουστούμι των προσεχών αντιλαϊκών μέτρων.
Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα οι κινήσεις που κάνει η κυβέρνηση προσπαθούν να τα θολώσουν και να διαμορφώσουν μια ψευδή εικόνα για την πορεία τους και ταυτόχρονα, ενόψει των ευρωεκλογών και των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, να σπείρουν εντυπώσεις φιλολαϊκού κυβερνητικού ενδιαφέροντος και «επιτυχίας» της κυβερνητικής πολιτικής που δήθεν «δικαιώνεται». Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η πρόσφατη ...νυχτερινή επίσκεψη του Α. Σαμαρά στη σεισμόπληκτη Κεφαλονιά και οι εξαγγελίες για τις «440.000 θέσεις εργασίας για ανέργους», που αποτελούν μια κανονική απάτη όχι μόνο γιατί δεν πρόκειται για θέσεις εργασίας αλλά για μια προσωρινή, παροδική απασχόληση , μια σταγόνα στον ωκεανό των 1.500.000 ανέργων αλλά επιπλέον, σε μεγάλο βαθμό και εξαγγελίες μέτρων που με την ταμπέλα της «μαθητείας» ή της «πρακτικής εξάσκησης» δεν δίνουν δουλειά σε ανέργους αλλά τζάμπα εργασία στους εργοδότες.
Η κυβέρνηση Σαμαρά στριμωγμένη από τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια καταβάλλει προσπάθειες να ανατρέψει τις δημοσκοπικές προβλέψεις που τη φέρουν εκλογικά πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ, σχοινοβατώντας πάνω σε μια πολιτική που ενώ εφαρμόζει τις εξοντωτικές μνημονικές αντιλαϊκές υπαγορεύσεις προσπαθεί να την εμφανίσει ως το «τέλος των μνημονίων». Η κυβερνητική μηχανή επιχειρεί χονδροκομμένα να στήσει μια προπαγάνδα παραπλάνησης που επαναλαμβάνει πως «η χώρα αφήνει πίσω οριστικά τα μνημόνια» και «γυρίζει σελίδα» ενώ, την ίδια στιγμή, ανοίγει την πόρτα για νέα μνημόνια. Εντείνει τις επιθέσεις της κατά του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας την τεχνητή ένταση της αντιπαράθεσης, ώστε αυτή να πάρει διλημματικά και πολωτικά χαρακτηριστικά που θα επιδράσουν εκβιαστικά στο εκλογικό σώμα.
Αυτό το προεκλογικό παιχνίδι τροφοδοτείται και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, που αρθρώνει όλη του την πολιτική ταχτική γύρω από το σύνθημα της «πολιτικής ανατροπής» στις επερχόμενες εκλογές, μέσα από κινήσεις (όπως η δημοσιοποίηση των υποψήφιων του για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) που είναι όλες εκλογικά εστιασμένες και έχουν βάλει στο περιθώριο την κινητοποίηση του λαού για την απόκρουση των μνημονιακών μέτρων.
Μέσα σ' αυτό το εκλογικό πολιτικό σκηνικό επιτείνονται και οι διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού που έχουν από καιρό ξεκινήσει με διαμάχες στο εσωτερικό των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κλπ.), με την εμφάνιση «πρωτοβουλιών» όπως αυτή των «58» του πρώην «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και ενός γαλαξία κομμάτων και ομάδων που συγκροτούν αποχωρήσαντες από τα αστικά κόμματα. Με κινήσεις ανασυγκόλλησης και συνεργασιών αυτών των τεμαχισμών, με αναζήτηση στήριξης ορισμένων απ' αυτά από ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα πάνω στη βάση ηχηρών διακηρύξεων σαν κι αυτήν της «πρωτοβουλίας των 58» για μια «ισχυρή μεταρρυθμιστική ατζέντα», με διαγκωνισμούς στο χώρο ειδικά της σοσιαλδημοκρατίας για το ποιος θα ηγηθεί μιας αναπλασμένης παρουσίας του. Σ' αυτές τις διεργασίες ανιχνεύεται μια πολιτική σχηματοποίηση που θα μπορούσε μέσα από τις εκλογές να αναδειχθεί εταίρος σε μια κυβέρνηση είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν προβλέπεται να προκύψει, και μάλιστα τέτοιος εταίρος που να λειτουργήσει σαν μοχλός διαιώνισης της σημερινής ασκούμενης πολιτικής.
Πλάι σ' αυτές τις διεργασίες «έπεσε» τις τελευταίες μέρες για πολιτική συζήτηση και το σενάριο ενός «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να ακούστηκε παράταιρο και να μην εξακριβώθηκε η προέλευσή του αλλά σίγουρα έχει τη σκοπιμότητά του και απηχεί κάποιες σκέψεις που ζυμώνονται για μια ενδεχόμενη μελλοντική χρησιμοποίηση από το αστικό πολιτικό σύστημα.
Σε αντιδιαστολή με το εκλογικό σκηνικό που διαμορφώνεται και πάει να επισκιάσει τα καυτά προβλήματα που απασχολούν το λαό και να τον αποπροσανατολίσει στο ζήτημα της λύσης τους, σε αντιδιαστολή με τις μεθοδεύσεις που γίνονται στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος για τον έλεγχο των συμπτωμάτων κρίσης του, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των αγροτών αυτή την εβδομάδα ήλθαν να σηματοδοτήσουν όχι μόνο την ένταση των λαϊκών προβλημάτων αλλά και τον βασικό δρόμο, τον δρόμο του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα μέσα από τον οποίο μπορούν να βρουν αυτά λύση.
Αυτόν το δρόμο χρειάζεται να ανοίξουμε αποπαγιδεύοντας τον λαϊκό κόσμο από τα παραπλανητικά εκλογικά διλήμματα και ψευδαισθήσεις, ενισχύοντας, εκτός και εντός των εκλογικών αναμετρήσεων, την αντίστασή του στην πολιτική της κυβέρνησης, των μνημονίων, της ΕΕ και της τρόικας, μέσα από την κατάκτηση θέσεων που παλεύουν αποφασιστικά την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ,των άλλων αστικών κομμάτων και του φασισμού, αλλά και δεν ξεγελιούνται από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από τη δήθεν ταξική και στην πράξη ηττοπαθή και συνθηκολόγα γραμμή του ΚΚΕ.
