Ίσως οι περισσότεροι από εμάς έχουν περάσει τις διακοπές τους σε παιδικές κατασκηνώσεις και σίγουρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία παιχνιδιού και ανεμελιάς. Κάναμε φίλους, μάθαμε την συμβίωση , δοκιμάσαμε καινούργια αθλήματα , πήραμε μέρος σε ομαδικούς διαγωνισμούς και άλλα πολλά.
Σκεφτήκαμε βέβαια ποτέ πως είχαμε την πλήρη επίβλεψη του ομαδάρχη μας ;
Οι ομαδάρχες ,που μετατρέπονται σε πολυμηχανές, έχουν την ευθύνη των παιδιών που τους δίνονται όλο το εικοσιτετράωρο, χωρίς διαλείμματα. Πρέπει να είναι φίλοι των παιδιών, κυρίως όσων δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν δεσμούς με τους υπόλοιπους και συνάμα να συμβάλλουν στην αποδοχή τους από την ομάδα. Πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά που τους λείπουν οι γονείς τους,σε αυτα που δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ ,που "βρέχουν" το κρεβάτι τους. Πρέπει να παρακινούν όλα τα παιδάκια να συμμετέχουν στις δραστηριότητες. Πρέπει να τους πείθουν να τρώνε ο,τι φαγητό δεν τους αρέσει. Πρέπει να μπορούν να επιβληθούν στα νήπια όταν χρειάζεται. Και αν όλα αυτά είναι λίγα , είναι υπεύθυνοι και για την σωματική ακεραιότητά τους , είναι υπεύθυνοι και για να καθησυχάσουν τους υπερπροστατευτικούς γονείς , να τους πείσουν να αφήσουν λίγο χώρο στο παιδί τους , να τους επιβεβαιώσουν ότι το παιδί θα περάσει φανταστικά στην κατασκήνωση.
Αν νομίζετε ότι για όλα αυτά η μοναδική ανταμοιβή μπορεί να είναι μόνο το ευχαριστώ και το χαμόγελο των παιδιών ζείτε στην σωστή κοινωνία (!) Πρέπει να κατανοήσουμε πως οι κατασκηνώσεις είναι επιχειρήσεις, πως οι μεγαλύτερες κατασκηνώσεις της Ελλάδας βγάζουν εκατομμύρια κάθε χρόνο και όλο αυτό στηρίζεται στις πλάτες πρόθυμων ανηλίκων και ενηλίκων που στην ουσία δουλεύουν ασταμάτητα 22 μέρες για ψίχουλα. Για "μισθούς" που πολλές φορές δεν ξεπερνούν ούτε τα εκατό ευρώ..
Όλο αυτό το ντύνουν και το στολίζουν με παιχνίδια, εύθυμα τραγουδάκια και το σκεπάζουν με την αντίληψη ότι δεν είναι δουλειά είναι απλά προσωπική ευχαρίστηση, εμπειρία ζωής. Δημιουργούν πλασματικό κλίμα διακοπών, στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα ,κάνουν όσους διαμαρτύρονται για το χαρτζιλίκι να φαίνονται σκληρόπετσοι και εγωιστές. "Δεν είναι για τα χρήματα" θα ακούσεις συχνά από τα εκπαιδευτικά σεμινάρια που πρέπει να περάσουν οι μελλοντικοί εργαζόμενοί τους, λίγους μήνες πριν την έναρξη τις κατασκηνωτικής περιόδου ... όμως για τους ιδιοκτήτες είναι μόνο για τα χρήματα τελικά.
Έχουν καταφέρει να προσλάβουν προστάτες για τους κατασκηνωτές τους που δεν θα πάρουν ούτε τα μισά από όσα αναλογούν για τις υπηρεσίες τους , όλοι να είναι ευγνώμονες και θαμπωμένοι απο την δήθεν μαγευτική εμπειρία που τους προσφέρουν.
Και μην ξεχνάμε πως σαν κάθε σωστή μεγάλη επιχείρηση ξεχνούν να δηλώσουν όλες τις ώρες και βέβαια έχουν ασφαλισμένους τους ομαδάρχες/στελέχη τους μόνο για αυτές τις μειωμένες ώρες.
Κανένα τραγουδάκι, κανένα κατασκηνωτικό αλέγρο σύνθημα δεν θα έπρεπε να μπορεί καμουφλάρει τόσο καλά το βρώμικο πρόσωπο των (περισσότερων) επιχειρήσεων των παιδικών κατασκηνώσεων. Όλο αυτό δεν είναι ανεξάρτητο από το γενικότερο κλίμα υποχώρησης του κινήματος, αυτού που διεκδικούσε τα αυτονόητα, χωρίς να έχει το ταμπού πως όποια δουλειά σε ευχαριστεί δεν χρειάζεται να πληρωθεί.
Κυριακή Τ.
