Τα κυβερνητικά μέτρα για την επιδημία βάθυναν τις αντεργατικές πληγές που άφησαν τα μνημόνια. Οι εργαζόμενοι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι όχι μόνο με μια πολιτική επικίνδυνη για την υγεία τους, αλλά και με ένα νέο τσουνάμι απολύσεων,ανακλήσεων και καταπατήσεων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μη πληρωμών και μεγάλων περικοπών των μισθών και μεροκάματων, πολλαπλών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις.
Η πολιτική που η κυβέρνηση της ΝΔ διατυμπανίζει ως “επαναφορά στην κανονικότητα” δεν έχει σκοπό να πάρει πίσω αυτή την πλημμυρίδα αντεργατικών μέτρων. Αντίθετα, αφού χρησιμοποίησε την επιδημία ως “ευκαιρία” να τα προωθήσει, τώρα τα παρουσιάζει σαν “αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές”, ακόμα και σαν “πρόοδο”!
Επιδίωξή της είναι να τα κάνει μόνιμα. Να επιβάλει, δηλαδή, ως “κανονική” κατάσταση της αγοράς εργασίας:
➢ την απόλυτη ελευθερία των εργοδοτών να απολύουν
➢ τη γενικευμένη εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας με μισή δουλειά - μισό μισθό και άλλων εκμεταλλευτικών “ευέλικτων σχέσεων εργασίας”, όπως η τηλεργασία
➢ το πάγωμα του κατώτατου μισθού, τη μείωση όλων των μισθών καθώς και των δώρων αδείας και Χριστουγέννων
➢ την καθολική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας,
➢ την 7ήμερη εργασία την εβδομάδα (κατάργηση Κυριακάτικης αργίας)
➢ τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία
★★★
Με μια τακτική παράτασης της ισχύος των αντεργατικών μέτρων που λήφθηκαν μετά το ξέσπασμα της επιδημίας,μέσα από διαδοχικές υπουργικές αποφάσεις και νομοθετήματα που φέρουν τους ψευδεπίγραφους και παραπλανητικούς τίτλους της "αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας”, της “στήριξης της εργασίας” και της “ενίσχυσης της απασχόλησης”, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει μια πολιτική διευκόλυνσης της εργοδοσίας μέσα στο νέο φούντωμα της καπιταλιστικής κρίσης. Μια πολιτική η οποία μαζί με τα δισεκατομμύρια οικονομικής στήριξης που διοχετεύει στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους τραπεζίτες τροφοδοτεί την εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία, που ήδη οργιάζει στους χώρους εργασίας με κυβερνητικά μέτρα, όπως η μείωση του προστίμου για την αδήλωτη εργασία, η αναστολή των εργοδοτικών δηλώσεων στην ΕΡΓΑΝΗ για τις μεταβολές του χρόνου εργασίας των εργαζομένων, η νομοθέτηση διατάξεων που δίνουν το ελεύθερο στους εργοδότες να απολύσουν όσους εργαζόμενους θέλουν ή να τους αλλάξουν προς το χειρότερο τις συμβάσεις εργασίας, το χρόνο εργασίας και την αμοιβή εργασίας τους
Η τελευταία τροπολογία για τον “μηχανισμό ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ” που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνόψισε τα παραπάνω αντεργατικά μέτρα, παρατείνοντάς τα ως τον Οκτώβρη. Ενώ το προαναγγελλόμενο από την ΕΕ πρόγραμμα “SURE”, δήθεν για τη στήριξη της απασχόλησης, έρχεται για να χρηματοδοτήσει τη γενίκευση της ελαστικής εργασίας και την εξασφάλιση ενός πάμφθηνου εργατικού δυναμικού για την εργοδοσία. Και πρακτικά να προεκτείνει το αντεργατικό καθεστώς που επιβλήθηκε με αφορμή την επιδημία μέχρι το 2022!
Στην εργασιακή καταστροφή που ήδη έχει συντελεσθεί και συντελείται προστίθεται και εκείνη που φέρνει το κλείσιμο και η ιδιωτικοποίηση μεγάλων δημόσιων παραγωγικών μονάδων, όπως της ΛΑΡΚΟ, της ΔΕΗ στη Μακεδονία, της ΕΥΔΑΠ κ.ά., που θα πετάξει στο δρόμο χιλιάδες εργάτες, σε μια στιγμή όπου η ανεργία χτυπάει κόκκινο. Προστίθεται η απελπιστική κατάσταση από την έλλειψη εργασίας, που έχει καταπέσει σαν μάστιγα σε μια σειρά κλάδους, όπως αυτούς που συνδέονται με τον τουρισμό και τον επισιτισμό. Προστίθενται μέτρα εξάρθρωσης της δημόσιας Παιδείας με τον αντιεκπαιδευτικό νόμο που προώθησε η κυβέρνηση. Όσο για τον τομέα της δημόσιας υγείας, μετά την εκτόνωση της επιδημίας, αυτός ξαναοδηγείται στην τροχιά εγκατάλειψης που ήταν πριν αυτή ξεσπάσει. Οι κυβερνητικές μικροϋποσχέσεις που δόθηκαν εξ ανάγκης κατά την διάρκειά της αποδείχνονται φούμαρα.
★★★
Μπροστά στην εργατική τάξη, σε όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ορθώνεται τώρα με μεγάλη ένταση το ζήτημα πώς θα αντιμετωπίσει την εργασιακή ερήμωση που φέρνει το ξαναφούσκωμα της καπιταλιστικής κρίσης. Πώς δεν θα μπει στο εργασιακό κάτεργο που παρουσιάζεται σαν “επαναφορά στην κανονικότητα”από την κυβέρνηση.
Το ζήτημα πρέπει να γίνει υπόθεση μαζικών διεργασιών των εργαζομένων κάθε χώρου εργασίας, κάθε κλάδου, κάθε συνδικάτου με στόχο να προετοιμασθεί και να οργανωθεί η μέγιστη αντίσταση σε μια πολιτική που κάνει δραματική την επιβίωση των εργαζομένων.
Τα αντεργατικά χτυπήματα ξεκίνησαν και είναι σκληρά. Ταυτόχρονα, ωστόσο, εκδηλώθηκαν και οι πρώτες εργατικές αντιστάσεις, όπως αυτές των εργατών της ΛΑΡΚΟ, των εργαζομένων στη δημόσια υγεία και των εκπαιδευτικών.
Η απάντηση στην εργασιακή ισοπέδωση που έχει δρομολογήσει η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται στην αύξηση αυτών των αντιστάσεων. Εκείνο που χρειάζεται τώρα είναι αυτές να εξαπλωθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους και κλάδους, να μαζικοποιηθούν και, παράλληλα, να συντονισθούν στην κατεύθυνση να δημιουργηθεί ένα πανεργατικό μέτωπο μαζικού αγώνα .
Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος πρέπει να ενισχυθούν οι μαζικές διαδικασίες, συζητήσεις και συνελεύσεις, να υπάρξει συσπείρωση των εργαζόμενων στα συνδικάτα, να αποκρουσθεί η κυβερνητική προπαγάνδα και τρομοκρατία. Να εξουδετερωθεί η παραλυτική επίδραση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των άλλων συνδικαλιστικών ηγεσιών που κινούνται σε γραμμή πλήρους συνδικαλιστικής ακινησίας και συναίνεσης ή ψευτοαντιπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική. Να ξεπερασθεί ο σκόπελος των συνδικαλιστικών γραμμών που ενεργούν αντιθετικά προς την ανάγκη του συντονισμού και της μαζικοποίησης των εργατικών κινητοποιήσεων, εξαγγέλλοντας ξανά αποσπασματικές και ξεχωριστές -ουσιαστικά παραταξιακές- συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, τα ελεγχόμενα από το ΚΚΕ σωματεία του ΠΑΜΕ για τις 11 Ιούνη και τα προσκείμενα -8 μικρά σωματεία- στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις 23 Ιούνη.
★★★
Η ΕΡΓΑΣ καλεί τους ταξικούς αγωνιστές συνδικαλιστές, τους εργαζόμενους να κινηθούν στην κατεύθυνση της αγωνιστικής συνδικαλιστικής συσπείρωσης, της ανάπτυξης αντιστάσεων και αγώνων, της συνένωσης αυτών των αντιστάσεων και αγώνων σε ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο και μαζικό μέτωπο αγώνα ενάντια:
✔ στις απολύσεις
✔ στις λεγόμενες “ευέλικτες μορφές εργασίας” που απλώνονται από την εκ περιτροπής, την μερική και προσωρινή εργασία ως την τηλεργασία
✔ στις μειώσεις μισθών και των δώρων, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων
✔στη διάλυση του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργατικού ωραρίου
✔ στην αποδυνάμωση και αποδιάρθρωση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας παιδείας
✔ στις ιδιωτικοποιήσεις και το κλείσιμο δημόσιων μονάδων
✔ στην πολιτική κυβέρνησης -ΕΕ που θέλει να κάνει “κανονικότητα” ένα καθεστώς εξοντωτικής εργατικής εκμετάλλευσης
