Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ ανακοίνωσε στις αρχές Οκτώβρη την απόφαση για τη σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Μ-Λ ΚΚΕ την Άνοιξη του 2016.
Σε σύσκεψη στελεχών, που συγκάλεσε η ΚΕ για την προετοιμασία του κομματικού σώματος, αποφασίστηκε να συγκληθεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, στις 22-24 Απρίλη 2016.
Βασικό καθήκον της Συνδιάσκεψης είναι, κάνοντας τον απολογισμό δράσης από το 5ο Συνέδριο (Μάρτης 2013) μέχρι σήμερα -μιας κρίσιμης από κάθε άποψη περιόδου-, να συμβάλει στον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό, την ισχυροποίηση της κομματικής οικοδόμησης, την πλατύτερη σύνδεση του Μ-Λ ΚΚΕ με τους εργαζόμενους, την οργανωτική του ανάπτυξη, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στα σοβαρά και σύνθετα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα και τα μέτωπα πάλης που επιβάλουν οι κρίσιμες εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις. Η Συνδιάσκεψη θα συζητήσει και θα πάρει αποφάσεις στα παρακάτω ζητήματα:
Α. Η διεθνής και εσωτερική πολιτική κατάσταση. Ο απολογισμός δράσης. Ζητήματα κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής πολιτικής. Τα καθήκοντα της νέας περιόδου.
Β. Εκλογή νέας ΚΕ.
Τέλος Φλεβάρη - αρχές Μάρτη 2016, θα δημοσιευτούν οι Θέσεις της ΚΕ στο “Λαϊκό Δρόμο” και θα ξεκινήσει η προσυνδιασκεψιακή διαδικασία.
Ταυτόχρονα θα πραγματοποιηθεί τρίμηνη οικονομική εξόρμηση (Δεκέμβρης – Φλεβάρης 2016) προκειμένου να υλοποιηθεί, το συντομότερο δυνατό, η απόφαση της ΚΕ για να αποκτήσει η “Πορεία” το δικό της χώρο και για να αντιμετωπισθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες της προηγούμενης περιόδου.
Στόχος μας είναι, βαδίζοντας προς την πανελλαδική Συνδιάσκεψη, να κάνουμε, μέσα από μια ουσιαστική και γόνιμη συζήτηση, τον απολογισμό, τη συνόψιση της πείρας του κινήματος, την κριτική αποτίμηση της πολιτικής και της δράσης μας από το 5ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.
Μιας περιόδου κλιμάκωσης μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και πολιτικών ανακατατάξεων, με την ανάδειξη κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δύο φορές, εξελίξεις που έθεσαν πλήθος ουσιαστικών προβλημάτων, δοκιμάζοντας ιδεολογικοπολιτικές θέσεις και πρακτικές, ιδιαίτερα στο χώρο του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Να επεξεργαστούμε και να προβάλλουμε μια γενική πολιτική γραμμή, αναλύοντας τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση και τα νέα πολιτικά δεδομένα που προέκυψαν με την “πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς”, τις τάσεις που διαμορφώνονται και τις ανακατατάξεις που συντελούνται διεθνώς και στη χώρα μας, κάτω από την επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, των στρατιωτικών επεμβάσεων και κατακτητικών πολέμων ύστερα και από το δολοφονικό και τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων από τις χώρες τους προσφύγων και μεταναστών. Την εκρηκτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη Μ. Ανατολή ύστερα από την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού από την τουρκική πολεμική αεροπορία και την κρίση που ξέσπασε στις ρωσοτουρκικές σχέσεις.
Να συζητήσουμε ιδιαίτερα πάνω στα ζητήματα που αφορούν την κομματική οικοδόμηση, την οργανωτική λειτουργία, τη σύνδεση με πρωτοπόρα στοιχεία και νέους εργαζόμενους, διευρύνοντας τον κύκλο της ιδεολογικοπολιτικής επιρροής και στρατολογώντας νέους συντρόφους στις οργανώσεις του Κόμματος και της Νεολαίας.
Να εκτιμήσουμε την κατάσταση του λαϊκού κινήματος, τους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τη θέση που βρίσκεται το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, την πορεία και την προοπτική ανασυγκρότησης και ενότητας του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος.
Επιδίωξή μας είναι, βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη, να αναπτύξουμε μια πλατιά εσωκομματική συζήτηση και μια δημόσια παρέμβαση με συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις και πολιτικές εξορμήσεις, στην Αθήνα και την επαρχία, πάνω στα βασικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που απασχολούν το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, να διαδώσουμε και να εμπλουτίσουμε τις θέσεις μας μέσα από ένα ζωντανό, ουσιαστικό διάλογο, με την ενεργητική συμμετοχή και τη συμβολή των μελών του Κόμματος και της Νεολαίας, δυναμώνοντας τους ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς και τις σχέσεις μας με κάθε αγωνιστή που βαδίσαμε μαζί στους αγώνες. Να καταγράψουμε, συγκεκριμένα, την οργανωμένη επιρροή και τα διαφορετικά επίπεδα συνειδητότητας και οργανωτικότητας εξωκομματικών συναγωνιστών, στα πλαίσια της κάθε ΚΟΒ και οργάνωσης, και να επιδιώξουμε πλατύτερες συσκέψεις και συζητήσεις μαζί τους.
Να συζητήσουμε για τα ζητήματα του μαζικού κινήματος, τις δυσκολίες που ορθώνονται και τις αιτίες που φρενάρουν την ανάπτυξη και αποτελεσματικότητα της εργατικής και λαϊκής πάλης, για τους όρους και τις προϋποθέσεις πολιτικών συνεργασιών, την ουσιαστική συγκρότηση, λειτουργία και την ανεξάρτητη πολιτική παρέμβαση σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο της ΛΑ-ΑΑΣ.
Να συζητήσουμε πάνω στα μεγάλα και επίκαιρα ιδεολογικά ζητήματα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα, της οππορτουνιστικής, σεχταριστικής πολιτικής του ΚΚΕ, για την “ενότητα της Αριστεράς” ύστερα από το ξεσκέπασμα της φιλοευρωπαϊκής πολιτικής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ, για την καιροσκοπική στάση και τη ρεφορμιστική πολιτική της ΛΑΕ και τον κούφιο αντικαπιταλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ θα συνέλθει σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για την εργατική τάξη και το λαό μας, για το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Σε μια περίοδο που κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, η ενιαία συνασπισμένη στρατιωτική επέμβασή τους ενάντια σε λαούς και χώρες, όπως εκφράζεται και με τους βομβαρδισμούς Αμερικάνων, Ευρωπαίων, Ρώσων ιμπεριαλιστών στη Συρία και ταυτόχρονα οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η άγρια διαπάλη τους για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και την προώθηση των ανταγωνιστικών συμφερόντων τους στη Μ. Ανατολή και παγκόσμια.
Σε μια περίοδο που κλιμακώνεται ασταμάτητα η αντιλαϊκή επίθεση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της για την επιβολή του τρίτου μνημονίου, με έναν καταιγισμό νέων αντεργατικών – αντιλαϊκών μέτρων φοροληστρικής επιδρομής, που έρχεται να ισοπεδώσει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δύο πρώτα μνημόνια.
Έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα, την κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, τις δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τη λαϊκή κατοικία. Έρχεται, ακόμα, να ξεπουλήσει όσο – όσο τη δημόσια περιουσία και τις υποδομές της χώρας στους άρπαγες ιμπεριαλιστές, που οι εκπρόσωποί τους μπαινοβγαίνουν καθημερινά στη χώρα και ανταγωνίζονται για το μερίδιο της λείας που θα αποσπάσουν.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, του Σεπτέμβρη, ήρθαν να ενισχύσουν τις αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας περιόδου. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από την ταπεινωτική υποταγή του στους ιμπεριαλιστές και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, εμφανίστηκε ως λαϊκή επιδοκιμασία και επικύρωση της προσχώρησής του στο αντιλαϊκό μνημονιακό στρατόπεδο και αξιοποιήθηκε, προκλητικά, για να νομιμοποιήσει την αποδοχή και κλιμάκωση της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Για πρώτη φορά στα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης, τα κόμματα που ορκίζονται πίστη στο μονόδρομο της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή. Για πρώτη φορά, μάλιστα, αυτή η αντιδραστική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, που συνενώνεται σε μια ενιαία αντιλαϊκή δύναμη κρούσης, έχει πρωταγωνιστική δύναμη μια κυβέρνηση που ξεκίνησε, με σημαία την ελπίδα για το λαό και την εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια, ως “πρώτη φορά Αριστερά”, για να αποκαλυφθεί σύντομα ο πραγματικά ύπουλος αντιλαϊκός ρόλος και χαρακτήρας της.
Τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα, κραδαίνοντας την “έγκριση” και τη “νωπή” λαϊκή εντολή, που σύμφωνα με αυτήν επικυρώνει και νομιμοποιεί τη μνημονιακή της πολιτική, τρέχει με πυρετώδεις ρυθμούς να εφαρμόσει τα εκατοντάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, αποσπώντας τα εύσημα και την αμέριστη στήριξη των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Δεν εδραιώνει απλά το αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά το κλιμακώνει με βάναυσο τρόπο. Προβάλλει, μάλιστα, τα ίδια με αυτούς επιχειρήματα, αναμασά τις ίδιες μνημονιακές λέξεις, αναπαράγει τα ίδια αντιδραστικά διλήμματα και εκβιασμούς, φιλοτεχνεί το δικό της success story, εξευτελίζει και κουρελιάζει, χρησιμοποιώντας πανομοιότυπες μεθόδους, την αστική κοινοβουλευτική διαδικασία. Και όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο μάτι, την ασφυχτική επιτήρηση και επιτροπεία του “κουαρτέτου” των ιμπεριαλιστών.
Τα “παράλληλα προγράμματα” και τα περίφημα ισοδύναμα της κυβέρνησης αποδείχνονται άλλη μια απάτη, ένας ακόμη εμπαιγμός, που αποσκοπούν στη δημιουργία νέων ψευδαισθήσεων και απατηλών προσδοκιών για να υφαρπάξει την ανοχή των εργατολαϊκών στρωμάτων και να παρατείνει την αποδιοργάνωση και υπονόμευση των λαϊκών αγώνων και τον αφοπλισμό του κινήματος.
Η διασφάλιση της κυριαρχίας και των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της περνά μέσα από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, τη λεηλασία του λαού και το ξεπούλημα της χώρας. Και η κυβέρνηση Τσίπρα ανταποκρίνεται στη σημερινή φάση καλύτερα από κάθε άλλον σε αυτόν το ρόλο.
Πρόκειται για τη γνωστή θλιβερή αποστολή και ρόλο, παντού και πάντα, των κάθε λογής ρεφορμιστών, που, όταν σε περιόδους κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξαντλούνται οι κλασικές αστικές πολιτικές εφεδρείες, αναλαμβάνουν το βρώμικο ρόλο να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, ποντάροντας στη δυνατότητά τους να αποπροσανατολίζουν το λαό σκορπώντας αυταπάτες, να εκτονώνουν και να χειραγωγούν το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, που έκφρασή της είναι η διαδοχική αλλαγή πέντε κυβερνήσεων στην τελευταία εξαετία, όχι μόνο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη δύναμη, αλλά όλα δείχνουν πως το στένεμα και η συρρίκνωση της εκλογικής βάσης των κυρίαρχων μνημονιακών κομμάτων θα παρατείνει την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα και η νέα “κυβέρνηση τετραετίας” που σχεδιάζουν, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν πρόκειται να μακροημερεύσει.
Αυτοί που οδηγούν το λαό σε μεγαλύτερη φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση, θα εισπράξουν αναπόφευκτα τη λαϊκή αποδοκιμασία και αγανάκτηση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν. Όπως ακριβώς συνέβη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι θα συμβεί και με τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και με κάθε κυβέρνηση – υπηρέτη των βάρβαρων μνημονίων. Ο προοδευτικός και αριστερός κόσμος έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει τον ύπουλο, διαβρωτικό ρόλο της λεγόμενης “κυβερνώσας αριστεράς” που έρχεται να νομιμοποιήσει τα πιο βάρβαρα μέτρα με αριστερό περιτύλιγμα, αμαυρώνοντας τις ιδέες και τους αγώνες της αριστεράς, να διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα αριστερό φερέφωνο της πιο δεξιάς πολιτικής, για έναν αριστερό απολογητή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και των αντιλαϊκών μέτρων.
Ήδη, η δυνατότητα της κυβέρνησης Τσίπρα να εξαπατά, να εγκλωβίζει και να ενσωματώνει το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα δέχεται τα πρώτα πλήγματα. Οι γενικές πανεργατικές απεργίες στις 12 Νοέμβρη και 3 Δεκέμβρη, ύστερα από μια μεγάλη περίοδο υποχώρησης και αυταπατών, με τα σχετικά ψηλά ποσοστά συμμετοχής που είχαν και τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στις απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, στέλνει ένα πρώτο αγωνιστικό μήνυμα και δείχνει τις διαθέσεις του κόσμου να παραμερίσει τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, να ξαναβγεί στο δρόμο του αγώνα και να παλέψει για να φρενάρει την αντιλαϊκή επίθεση.
Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό πως δυο μήνες μόλις μετά τις βουλευτικές εκλογές ξεκίνησαν οι καρατομήσεις και διαγραφές βουλευτών στο κυβερνητικό στρατόπεδο και ο Τσίπρας αναζητά απεγνωσμένα τη στήριξη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ή και τη «διεύρυνση» της κυβέρνησής του μπροστά στα πολύ χειρότερα που επέρχονται (ασφαλιστικό, φορολογία αγροτών, προσφυγικό, ελληνοτουρκικά, “ονοματολογικό” κ.λπ.). Και τα οποία είναι πολύ αμφίβολο έως αδύνατο να τα διαχειριστεί και να τα αντιμετωπίσει μόνη της μια συγκυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας που άρχισε να παραπαίει πριν την ώρα της.
Το φιάσκο εκλογής προέδρου στη ΝΔ δεν αποτυπώνει απλά την τεχνική αδυναμία διεκπεραίωσης της ψηφοφορίας, αλλά τη βαθιά κρίση που υπέβοσκε μήνες και ξέσπασε τώρα με πάταγο, το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ΝΔ ύστερα από τις απανωτές εκλογικές ήττες και την καταδίκη της μνημονιακής αντιδραστικής της πολιτικής. Η ανάδειξη του αρχηγού της, όποτε και με όποιο τρόπο γίνει, δεν πρόκειται να οδηγήσει και στο ξεπέρασμα των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις διάφορες κλίκες που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της ΝΔ και το πιθανότερο είναι να οδηγηθεί σε νέα διάσπαση μετά τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Οι υποψήφιοι αρχηγοί της ΝΔ εμφανίζονται, με μεγάλη δόση ψευτιάς και υποκρισίας, να αντιτίθενται και να καταψηφίζουν τα μνημονιακά μέτρα, επιχειρώντας με δημαγωγικές μεταμφιέσεις να εξωραΐσουν τη χρεοκοπημένη πολιτική της, όταν το κόμμα της ΝΔ ήταν αυτό που παρότρυνε, πίεζε και απαιτούσε να υπογράψει η κυβέρνηση τη νέα υποδουλωτική συμφωνία που υπαγόρευε η ΕΕ και ψήφισαν όλοι μαζί τον περασμένο Αύγουστο.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η ΝΔ στηρίζει με νύχια και με δόντια τη μνημονιακή πολιτική και πιέζει για επιτάχυνση του ρυθμού εφαρμογής των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων, αποτελώντας το δεύτερο πόλο του νέου δικομματισμού, παραμένοντας κόμμα πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος, βασικός εγγυητής της εφαρμογής των αντιλαϊκών μνημονίων και των συμφερόντων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι διαγκωνίζονται για τη συγκρότηση του “τρίτου πόλου” στα πλαίσια της σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να διαπραγματευτούν με τους καλύτερους όρους τη συμμετοχή τους σε μια μνημονιακή κυβέρνηση που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, οι συνθήκες να επιβάλουν.
Η φασιστική Χρυσή Αυγή, έχοντας εδραιώσει μια σταθερή εκλογική βάση που την ανέδειξε ξανά σε τρίτο κόμμα, συνεχίζει τις φασιστικές προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς της. Μασκαρεμένοι οι εκπρόσωποί της με αντιμνημονιακή μπογιά εμφανίζονται σαν οι “τιμωροί” των εκπροσώπων του “συστήματος”. Εκφραστές και κήρυκες του αντιδραστικού εθνικισμού, μιας μισαλλόδοξης, σοβινιστικής και αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδονται σε ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς.
Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων, που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, με νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του ασφαλιστικού, κατάργηση του ΕΚΑΣ, εκτίναξη της φοροληστείας του ΦΠΑ και τη μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ, με τους πλειστηριασμούς – κατασχέσεις λαϊκής κατοικίας και το άγριο χτύπημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, ο μόνος δρόμος που ξανοίγεται για την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα πλατιά λαϊκά στρώματα για να υπερασπιστούν την επιβίωσή τους είναι ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης και πάλης.
Ο λαός πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του, να δυναμώσει την πάλη του για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την ανατροπή συνολικά της κυβερνητικής πολιτικής, την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Σε αυτή την κεντρική κατεύθυνση, που έχει χαράξει, θα συνεχίσει, επίμονα και σταθερά, το Μ-Λ ΚΚΕ να παλεύει μέσα στο μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα και, ταυτόχρονα, θα συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, από κοινού με τους συντρόφους του ΚΚΕ (μ-λ) και ανένταχτους αγωνιστές, ώστε να δυναμώσει η ανεξάρτητη πανελλαδική παρέμβαση και δράση της μέσα στους λαϊκούς, αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, μέσα στα πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά μέτωπα πάλης, δημιουργώντας τα δικά της δεδομένα στο λαϊκό, αριστερό και επαναστατικό κίνημα.
Είναι γεγονός πως εξακολουθεί να υπάρχει μια σοβαρή υποχώρηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πράγμα που σχετίζεται με το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης των μαζών, με τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες των εύκολων λύσεων που σκόρπισε τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις βαθιά αρνητικές επιδράσεις που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού της “ταξικής συναίνεσης και συμφιλίωσης”, με την υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού, με τα προβλήματα και τις μεγάλες αδυναμίες των αγωνιστικών - ταξικών δυνάμεων, τελικά με την έλλειψη ενός πραγματικά επαναστατικού φορέα με ισχυρούς δεσμούς και μαζική επιρροή στο λαό που θα μπορούσε να δώσει μια σταθερή προοπτική στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες.
Και αυτή, ακριβώς, η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.
Έχουν βγει συμπεράσματα από τα πέντε χρόνια διεξαγωγής του αγώνα για την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων και των ιμπεριαλιστικών μνημονίων. Ποιος προσανατολισμός και ποιες μορφές έδωσαν τη δυνατότητα να εκφραστεί με μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων, αλλά και ποιες πρακτικές και θέσεις υπέσκαπταν και αποδυνάμωναν τη μαζικότητα. Οι πανεργατικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, ιδιαίτερα το 2010 -12, επιβεβαίωσαν και ανέδειξαν τις διαθέσεις των εργαζομένων να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Όλοι οι αγώνες αυτοί αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, που ασκώντας ισχυρή πίεση στις συμβιβασμένες και υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τις εξανάγκασαν να προκηρύξουν μια σειρά 24ωρες και 48ωρες πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις που διευκόλυναν, στην πράξη, την πιο πλατιά ενιαία παρέμβαση και πάλη των εργαζομένων.
Τα τρία τελευταία χρόνια, καθώς εξασθένησε μια τέτοια πίεση και καλλιεργήθηκαν κάθε λογής αυταπάτες από τον ΣΥΡΙΖΑ, υποχώρησαν, σε μεγάλο βαθμό, οι πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις και διαπιστώθηκε πως κανένα υποκατάστατο “κέντρο αγώνα” του ΠΑΜΕ ή άλλου κακέκτυπου, δεν μπόρεσε κατ' ελάχιστο, στο διάστημα αυτό, να κινητοποιήσει τις ευρύτερες μάζες των εργαζομένων που κινητοποιούνταν στις πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις.
Η πίεση για έναν τέτοιο σκοπό επιβάλλεται να συνεχιστεί γιατί αποδείχθηκε πως μόνο μέσα από τα συνδικάτα και τη μορφή των πανελλαδικών – πανεργατικών κινητοποιήσεων μπορούν να τραβηχτούν πλατύτερες μάζες στο δρόμο του αγώνα. Αυτό έδειξαν, ξανά, οι πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις στις 12 Νοέμβρη και 3 Δεκέμβρη. Αυτό θα δείξουν και οι επόμενες πανεργατικές απεργίες που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν στο άμεσο μέλλον.
Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης και μπροστά στο νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε στο χώρο της Αριστεράς, μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, αναζωπυρώνονται όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε, σταθερά, τα προηγούμενα χρόνια για τα συνδικάτα και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως η “πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς”, σαν απάντηση για την αντιμετώπιση των δυσκολιών. Ο συμφιλωτισμός που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της «ενότητας της αριστεράς», ασκώντας μια ιδιαίτερα αρνητική επίδραση στο κίνημα και τους αγώνες, πάει να αναπαραχθεί ξανά τώρα απέναντι σε νέους επίδοξους «αριστερούς» διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας.
Πρόκειται για ένα σοβαρό ζήτημα που θα μας απασχολήσει βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη και το οποίο αφορά τόσο τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την πάλη μας στα συνδικάτα, όσο και το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών και της κοινής δράσης. Μια πρώτη τοποθέτηση που αποτελεί τη βάση της συζήτησής μας γι' αυτά τα ζητήματα και πρέπει να μελετηθεί γίνεται στο τελευταίο φύλλο του “Λ.Δ.” (21 Νοέμβρη), στο άρθρο με τίτλο «Το ξαναζέσταμα των προτάσεων πολιτικής συνεργασίας και “κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς” και το πραγματικό υπόβαθρό τους»
Με ιδιαίτερη οξύτητα έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες το προσφυγικό ζήτημα. Η ρημαγμένη οικονομικά Ελλάδα μετατρέπεται, ραγδαία, σε ένα απέραντο στρατόπεδο εγκλωβισμού προσφύγων με δεκάδες hot spots στα νησιά της, στην Αττική και όλη την επικράτεια, ενώ στις θάλασσές της η τραγωδία με τα ταξίδια θανάτου των απελπισμένων, κυνηγημένων και ξεριζωμένων από τον τόπο τους προσφύγων, δεν έχουν τέλος.
Το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι και οι “εκκαθαριστικές επιχειρήσεις” του γαλλικού κράτους διαμορφώνουν κλίμα αντιμεταναστευτικής υστερίας, πολιτική σιδερόφρακτου αποκλεισμού και εξοβελισμού των προσφύγων από την Ευρώπη, οξύνοντας εκρηκτικά όλο το προσφυγικό ζήτημα.
Όσο κι αν υποκρίνονται θρασύτατα και αποποιούνται τις ευθύνες τους, οι καθημερινοί πνιγμοί, οι πανάθλιες συνθήκες σε κέντρα κράτησης και καταυλισμούς, η σιδερόφρακτη καταστολή, οι φράκτες και τα συρματοπλέγματα είναι το αποτέλεσμα που χτίστηκε σε κάθε Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό, είναι η εγκληματική πολιτική της ΕΕ. Αυτή είναι η Ευρώπη της “αλληλεγγύης”, της “δικαιοσύνης” και του “ανθρωπισμού”. Αυτή την πολιτική υπηρετεί, εξωραΐζει, χαιρετίζει και σ' αυτή την πολιτική υποτάσσεται η ελληνική κυβέρνηση.
Σε μια χώρα υποχείριο των ιμπεριαλιστών, με ένα λαό λεηλατημένο από την κρίση, είναι μεγάλος ο κίνδυνος, ύστερα ιδιαίτερα και από το χτύπημα στη Γαλλία, να μετατραπεί το προσφυγικό ζήτημα σε έναν επιπλέον μοχλό προώθησης και επιβολής των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και των επεκτατικών σχεδιασμών της Τουρκίας με την όξυνση όλων των σοβαρών ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας. Ο Τσίπρας επισκέφθηκε τον Παυλόπουλο και τον κάλεσε να εξασφαλίσει συνθήκες “συνεννόησης και συναίνεσης πάνω στα εθνικά ζητήματα” με τα άλλα κόμματα, μια μέρα μετά την επίσκεψή του στην Τουρκία, όπου συζήτησε το προσφυγικό, αντιμετωπίζοντας προφανώς τη μεγάλη πίεση, τους εκβιασμούς και τις απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, η οποία κρατά στα χέρια της τη στρόφιγγα αυξομείωσης της προσφυγικής ροής και θέτει τους όρους της.
Οι πρόσφυγες είναι θύματα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, των συνεχών επεμβάσεων και της κατοχής, της πυροδότησης και διαιώνισης εμφύλιων πολέμων και διαμελισμού χωρών. Τα μεγαλύτερα προσφυγικά ρεύματα σημειώνονται στις χώρες που προηγήθηκαν αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Είναι επικίνδυνη η αντίληψη που καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι αυτοί που έχουν μετατρέψει τη Μεσόγειο σε υγρό τάφο θα λύσουν το προσφυγικό με ποσοστώσεις και προγράμματα ελεγχόμενης μετεγκατάστασης. Καθιστά τη χώρα ξέφραγο αμπέλι όχι των προσφύγων και των μεταναστών, όπως υποστηρίζουν οι αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις, αλλά των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, επιφυλάσσοντας νέα δεινά για το λαό μας.
Χωρίς τη συγκρότηση ενός πλατιού αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, οι αγώνες για νομιμοποίηση οδών ασφαλούς διέλευσης, για να σταματήσουν οι πνιγμοί στο Αιγαίο, για το δικαίωμα των ανθρώπων που φτάνουν στη χώρα μας σε αξιοπρεπή διαβίωση, θα μένουν στα μισά του δρόμου.
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσει, βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη αλλά και γενικότερα, είναι αυτό που αφορά την κομματική οικοδόμηση και την οργανωτική πολιτική μας.
Μια πρώτη τοποθέτηση γίνεται στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο “Λαϊκό Δρόμο” στις 7 Νοέμβρη, με τίτλο “Για την οργανωτική πολιτική μας”. Το άρθρο ξεκινά με την επισήμανση: “Βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, όλο το κόμμα, οργανώσεις και μεμονωμένοι σύντροφοι οφείλουμε, με συστηματικό και εμπνευσμένο τρόπο, να συγκεντρώσουμε και να κεφαλαιοποιήσουμε την πείρα μας γύρω από την οργανωτική πολιτική”.
Πρόκειται για έναν κρίσιμο τομέα που δεν του δίνουμε τη σημασία και τη βαρύτητα που έχει, τον υποτιμούμε, προσπερνάμε και παραμελούμε, πολλές φορές, τα οργανωτικά μας καθήκοντα και είναι επόμενο εκεί να εντοπίζονται σοβαρές αδυναμίες, καθυστερήσεις και ελλείψεις, ανεξάρτητα αν έχουν γίνει και θετικά βήματα βελτίωσης.
Γι' αυτό, ακριβώς, κρίνουμε σκόπιμο να συζητήσουμε διεξοδικά αυτά τα ζητήματα, σε όλη την κλίμακα της οργάνωσης, και να τους αφιερώσουμε ξεχωριστό κεφάλαιο στις Θέσεις της ΚΕ για τη Συνδιάσκεψη.
Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης για την κομματική οικοδόμηση και την οργανωτική πολιτική, που αφορά γενικά στο χτίσιμο όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που πρέπει να αποκτήσει το κόμμα μας για να πραγματοποιήσει τους στόχους του, ξεχωριστή σημασία πρέπει να δώσουμε και να επικεντρώσουμε με μια έννοια τη συζήτησή μας στο ζήτημα της σύνδεσης του Μ-Λ ΚΚΕ με τις λαϊκές μάζες και τα πρωτοπόρα στοιχεία και την οργανωτική του ανάπτυξη, που αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό ενός κομμουνιστικού κόμματος.
Αν προϋπόθεση γι' αυτήν τη σύνδεση με τις λαϊκές μάζες είναι από τη μια η ορθότητα της πολιτικής γραμμής και από την άλλη να βρεθούν οι οργανώσεις και τα μέλη μας μέσα στις μάζες, δίπλα στα προβλήματα και στους αγώνες τους, με δραστήριο και πρωτοπόρο τρόπο, αυτό δεν σημαίνει πως αυτόματα εξασφαλίζουμε τη συγκεκριμένη σύνδεση των εργαζομένων με το Κόμμα.
Η σύνδεση του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες είναι μια διαδρομή σε βάθος χρόνου που περιλαμβάνει την προσέγγισή τους, την απόσπαση της υποστήριξής τους και, στη συνέχεια, της σταθερής στήριξής τους, την προσέλκυση ανθρώπων σε έναν κύκλο στενής επιρροής και τη συμπαράταξη μαζί τους μέσα σε πλατύτερα σχήματα (συνδικαλιστικά, συνοικιακά, κ.ά.) και, τέλος, τη στράτευση αγωνιστών στο Κόμμα. Σε αυτό το κεφάλαιο που είναι το πιο κρίσιμο και “λεπτό”, που αποτελεί το δείκτη σύνδεσης του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες, υστερούμε σημαντικά, πάσχουμε. Δεν αφιερώνουμε τον χρόνο και τον “κόπο” που απαιτείται. Πρόκειται για ένα σοβαρό ζήτημα που δεν λύνεται βέβαια από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά πρέπει να μας απασχολήσει με ιδιαίτερη ένταση.
Πρέπει, επίμονα και διεξοδικά, να συζητήσουμε πάνω στους λόγους και τους παράγοντες που συνδέονται με αυτό το ζήτημα και να τους αντιμετωπίσουμε.
Για τον αναγκαίο ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό και τη στήριξη των μελών του Κόμματος σ' αυτό το καθήκον.
Για τη λειψή εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και αναζητούν λύσεις και διεξόδους σε νέους αγωνιστικούς προσανατολισμούς.
Για τους δισταγμούς, την έλλειψη τόλμης και εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μας να προσεγγίσουμε νέους αγωνιστές και να δουλέψουμε συστηματικά για τη στρατολόγησή τους.
Για το υψηλό επίπεδο κατάρτισης που ζητούμε να έχουν αγωνιστές προκειμένου να οργανωθούν στο Κόμμα και τη Νεολαία.
Γι αυτά και πολλά άλλα πρέπει να συζητήσουμε με οργανωμένο και συγκροτημένο τρόπο βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη, έχοντας κατά νου πως ο τελικός στόχος της οργανωτικής μας πολιτικής είναι η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Μ-Λ ΚΚΕ.
Και για την εκπλήρωση αυτού του στόχου πρέπει να δουλέψουμε με μεγάλη προσήλωση και επιμονή.
Μπαίνοντας, τώρα, στην αφετηρία που θα μας φέρει, σε πέντε μήνες, στη Συνδιάσκεψη του Απρίλη, προβάλλει η ανάγκη, με αίσθημα ευθύνης και απαιτητικότητας, να προετοιμάσουμε σωστά όλη την πορεία, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να βγει το Μ-Λ ΚΚΕ από τη Συνδιάσκεψη πιο δυνατό πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά, έτοιμο να δώσει τη δική του συμβολή στους νέους αγώνες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, στη μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
Δεκέμβρης 2015
