Στις 15 Φλεβάρη, μία μέρα μετά τις περιφερειακές εκλογές της Καταλονίας, συνελήφθη ο 32χρονος Ισπανός μουσικός της ραπ, Πάμπλο Ριβαντούλα, περισσότερο γνωστός ως Πάμπλο Χασέλ, που είναι το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο. Η σύλληψη έγινε μέσα στο πανεπιστήμιο της Lleida, πόλης της περιφέρειας στην οποία ο Χασέλ γεννήθηκε, μεγάλωσε και κατοικεί. Η σύλληψη βασίζεται σε αντιτρομοκρατικό νόμο που είχε θεσπίσει η δεξιά κυβέρνηση το 2015 και ανάμεσα σε άλλα αφορά και την “εξύμνηση της τρομοκρατίας”.
Ο Χασέλ είχε καταδικαστεί σε δύο χρόνια φυλάκιση και το 2015 για τραγούδια που είχε δημοσιεύσει στο YouTube και θεωρήθηκαν εξτρεμιστικά, όμως τελικά δε φυλακίστηκε. Τώρα η τελευταία καταδίκη, από το 2018, εναντίον του αφορά αναρτήσεις του στο Twitter, όπου υποστηρίζει οργανώσεις που το ισπανικό κράτος θεωρεί τρομοκρατικές, όπως η GRAPO και η βασκική ETA και χαρακτηρίζει τη βασιλική οικογένεια και τον πρώην βασιλιά Χουάν Κάρλος ως μαφιόζους και παράσιτα. Επειδή και οι δύο οργανώσεις είναι ανενεργές, η ποινή διαμορφώθηκε στους εννέα μήνες φυλάκιση.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, ο Χουάν Κάρλος, πρώην βασιλιάς της Ισπανίας, άφησε το θρόνο του το 2014 εν μέσω σκανδάλων. Πρόσφατα όμως αυτοεξορίστηκε στο Ντουμπάι, καθώς νέα σκάνδαλα βγαίνουν στο φως.
Εν ολίγοις, ο Πάμπλο Χασέλ θα οδηγηθεί στη φυλακή επειδή εξέφρασε δημόσια την άποψή του, η οποία μπορεί να είναι προκλητική και προσβλητική για τους κυρίαρχους κύκλους, αλλά θα περίμενε κανείς σε μια χώρα που επικαλείται τη δημοκρατία, να προστατεύεται από θεμελιώδεις αρχές όπως της ελευθερίας του λόγου και της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Στην πραγματικότητα όμως ο Χασέλ είναι στοχοποιήμενος, διότι είναι ένας δημοφιλής καλλιτέχνης συνδεδεμένος με αναφορές σε κινήματα που η ισπανική αντίδραση θέλει να ξορκίσει και να καθυποτάξει, όπως το κίνημα των Καταλανών, το αντιφασιστικό κίνημα αλλά και το κομμουνιστικό κίνημα. Τα τελευταία χρόνια η επιρροή ραπ τραγουδιστών όπως ο Χασέλ έχει αυξηθεί στην Ισπανία και προφανώς το καθεστώς θέλει περιορίσει την απήχηση αυτή. Ο Χασέλ δεν είναι ο πρώτος τραγουδιστής ραπ που καταδικάζεται στην Ισπανία. Υπάρχει και η καταδίκη του φίλου του Γιόσεπ Μικέλ Αρένας, γνωστού ως “Βαλτόνιτς”, για τους ίδιους λόγους, ο οποίος έχει καταφύγει στο Βέλγιο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η εξέλιξη αυτή προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, μαζικές διαδηλώσεις ξέσπασαν στην Καταλονία και αλλού που απαιτούν την απελευθέρωσή του, πολλοί πρυτάνεις επίσης τάχθηκαν ενάντια στη σύλληψή του και περίπου διακόσιες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου, ανάμεσα τους ο Πέδρο Αλμοδόβαρ και ο Χαβιέρ Μπαρδέμ. “Αντιλαμβανόμαστε ότι αν αφήσουμε τον Πάμπλο να φυλακισθεί, αύριο μπορεί να έρθουν για οποιονδήποτε από εμάς”, σημειώνει αυτονόητα και εύστοχα το κείμενο που συνυπέγραψαν.
Η περιπέτεια του Πάμπλο Χασέλ αποτελεί επεισόδιο εντός μιας γενικότερης κατεύθυνσης που έχει υιοθετηθεί διεθνώς από τις άρχουσες τάξεις, αξιοποιώντας στο έπακρο και τη συγκυρία της πανδημίας, για ένταση του περιορισμού των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων γενικότερα και της ελευθερίας του λόγου ειδικότερα. Από τον νόμο “καθολικής ασφάλειας” του Μακρόν στη Γαλλία, μέχρι τα όργια αστυνομικής βίας στις διαδηλώσεις στης Χιλή, την εξέγερση με αφορμή το θάνατο του Φλόυντ στις ΗΠΑ και τον αγώνα απέναντι στο αυταρχικό οπισθοδρομικό καθεστώς στην Ταϊλάνδη, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης οι λαοί είναι αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα. Ειδικά στο θέμα της ελευθερίας του λόγου, αυτός επιχειρείται και με την ολοένα και εντονότερη αστυνόμευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Χασέλ.
Άλλωστε και στη χώρα μας ο λαός είναι αντιμέτωπος με μια πολιτική αστυνομοκρατίας και κρατικής τρομοκρατίας, η οποία απογειώθηκε με αφορμή την πανδημία. Τώρα, εν μέσω και των αποτροπιαστικών αποκαλύψεων που ξεκίνησαν από το λεγόμενο “ελληνικό #metoo” και κλόνισαν την εικόνα του κυβερνητικού περιβάλλοντος, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να συγκαλέσει συζήτηση στη Βουλή για την “ποιότητα του δημόσιου διαλόγου”. Οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αντεπιτεθεί και με την εισαγωγή σχετικού νομοσχεδίου. Ένα τέτοιο νομοσχέδιο αν έρθει, καμία ποιότητα δεν πρόκειται να εξασφαλίσει. Θα είναι επιβολή περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης κατά τις ανάγκες του ζοφερού μέλλοντος που ετοιμάζουν…
